"Kwade tongen beweren soms dat Metallica een classic-rockact geworden is. De laatste decennia leek Metallica vooral bestaansrecht te ontlenen aan de oude catalogus: die eerste magistrale albums uit de jaren tachtig die muziekgeschiedenis schreven. De liveshows waren steevast opgebouwd rond die successen en nieuw werk kwam moeizaam van de grond. Tot zeven jaar geleden eindelijk een wedergeboorte werd beleefd met "Hardwired... To Self-Destruct". Op "72 Seasons" smijt Metallica het classic-rockverwijt ver van zich. Vanaf de kernachtig riffende openingstrack laat de band nadrukkelijk horen jong en levenslustig te zijn. Metallica grijpt terug op de mede door henzelf in het leven geroepen thrashmetal, maar laat die wonderbaarlijk fris klinken. Stevig doorpompende tracks als "Shadows Follow" en "Sleepwalk My Life Away" werken zich met de ellebogen uit de speakers en klinken allesbehalve vermoeid. Het is niet verwonderlijk dat Metallica nog altijd jonge fans aan zich weet te binden, ook met nieuw werk." (Volkskrant)
"Het jaar 2024 begon met nieuw werk van twee veteranen van de Britse metal: Judas Priest en Saxon. De bands hebben een lange loopbaan vol pieken en dalen achter de rug, maar staan er nog altijd. Na de lauwe reactie op "Nostradamus" (2008) greep de band terug op de beproefde formule van "Painkiller" uit 1990, het eerste werkstuk waar drummer Scott Travis op te horen was. De diehard fans haalden opgelucht adem en ze kunndan ook weer doen met"Invincible Shield". Het tempo ligt hoog, met Travis nog altijd achter de trommels. De gitaarsolo´s schieten links en rechts voorbij. Wat verder opvalt, is hoe verschrikkelijk goed de 72-jarige Rob Halford nog altijd bij stem is. Er is werkelijk niets aan te merken op het geïnspireerde werkstuk dat Judas Priest in de herfst van zijn carrière aflevert. Het doet uitkijken naar de tournee, waarbij het affiche gedeeld wordt met Saxon en Uriah Heep, twee andere groepen die gelukkig niet van ophouden weten. (Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"De nieuwe soloplaat van Bruce Dickinson, zijn zevende, is een combinatie van een conceptalbum en een reeks comics waarin een man centraal staat die op zoek is naar zijn identiteit. Het eerste dat opvalt, is dat Dickinson - halverwege de zestig alweer- alle noten nog altijd moeiteloos pakt. Zoals hij galmt in "Many Doors To Hell" is niets minder dan indrukwekkend. Toch is The Mandrake Project vooral een triomf vanwege de kwaliteit van de songs. De samenwerking met componist Roy Z levert opnieuw magie op. Veel heavy werk, maar in "Resurrection Man", "Fingers In The Wounds" en "Mistress Of Mercy" zitten ook accenten uit de folk, oosterse muziek en progressieve rock. Expressieve zang, afwisselende songs, een intrigerend concept en een uitstekende productie. Wat wil je nog meer?" (Lust For Life; 5 uit 5 sterren)
Hun meest succesvolle album tot nu toe, en terecht want er staan geen zwakke plekken op, al is 't allemaal wel erg verantwoord. Met "Eat the Rich", "Livin' on the Edge", "Cryin'", "Crazy" en "Amazing". Met extra track "Can't Stop Messin'".
Weinigen zullen tegenspreken dat dit het beste album van de Amerikaanse heavy metalgroep is. Ook al heeft het dezelfde opbouw als voorganger "Ride The Lightning", op album nr. 3 zijn de composities nóg sterker en valt alles op z'n plaats. Het album opent en besluit met een knalhard speedmetalnummer dat de groepsbegindagen in herinnering roept. Daartussen is de variatie en de spanning groot: 't epische titelnummer, 't ultrazware en trage "The Thing That Should Not Be", 't opvallend gevoelige en meeslepende "Welcome Home (Sanatarium)", de atmosferische instrumental "Orion" (later succesvol gesampled door DJ Shadow), alles is perfect in balans. Deze 3CD-set bevat een nieuwe remaster van het origineel op CD1, demoversies van alle albumtracks plus twee niet verder uitgewerkte demo-ideeën én een 20 minuten lang interview met de betreurde Cliff Burton (hij verongelukte tijdens de tournee n.a.v. dit album) op CD2 en live-opnamen (ook van songs van eerdere platen) uit de tournee die volgde op het album op CD3.
Chris Rock is geruild voor Graham Bonnet (Rainbow/Alcatrazz/MSG), die 12 jr eerder zong op 't sterke 'Stand In Line'. Impellitteri klinkt zo Europeser, melodieuzer en traditioneler dan anders: solide, perfect uitgevoerde hardrock/metal. (AS)
Na de speedmetal-klassieker "Kill 'm All" was dit album uit 1984 even wennen: tussen de vertrouwde speedmetal stonden namelijk zorgvuldig opgebouwde, dynamische en epische nummers in lagere versnelling. Dit bleek een gouden concept! De blauwdruk voor de volgende twee albums was hiermee gelegd.
"Tijdens openingsnummer "Fire & Forgive": ? een strak door dubbele bassdrums voortgedreven powermetalnummer met een aanstekelijk en opzwepend refrein ? lijkt het er vooral op dat de band op het nieuwste album de lijn van de vorige albums vooral doortrekt. Vanaf het navolgende "Demons Are A Girl?s Best Friend" gaat het gaspedaal echter consequent iets minder diep en volgen een aantal midtempo nummers waarbij vooral "Incense & Iron" opvalt door het krachtige refrein. Dit nummer zal het ongetwijfeld goed doen op de aankomende festivals. Met het sterke "Where The Wild Wolves Have Gone" volgt een heuse powermetalballad, een noviteit voor de band. Op de tweede helft van het album gaat het gemiddelde tempo langzaamaan weer terug naar vertrouwde Powerwolf-snelheden." (Zware Metalen)
"Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid is dit het laatste studioalbum van Judas Priest. De Britse metallegende haalde alles uit de kast om hun zwanenzang tot een gedenkwaardig album te maken. Succesproducer Tom Allom (verantwoordelijk voor Screaming For Vengeance en Defenders Of The Faith) werd teruggehaald en gekoppeld aan moderne succesproducer Andy Sneap. Het resultaat mag er zijn want Firepower klinkt lekker fel, glashelder, vertrouwd en toch ook modern. Het titelnummer is een brok energie dat uit de startblokken schieten: felle riffs, scheurende solos, een pompende ritmesectie en natuurlijk de uithalen van Rob Halford. Ongelooflijk wat die man op zijn oude dag nog kan brengen, niet voor niets is hij nog steeds The Metal God. Op de single Lightning Strikes wordt het tempo wat teruggeschroefd, maar ook deze midtempo beuker is de moeite waard". (Written In Music).
Ill Trusted is een vijfkoppige metalband uit Tilburg die eind 2011 is ontstaan. Het repertoire bestaat uit eigen songs, welke zijn geïnspireerd door bands zoals Lamb Of God, Machine Head en Chimaira. Het plaatje klopt, het gevoel ligt erin en de band spat van het podium qua uitstraling. Smaakt naar meer! meldt Rockportaal. Meer is er in de vorm van dit eigenbeheer-debuutalbum Conflict. Metal met een vaak tegen metalcore aanhangende energie en furieuze grunts. In juni 2014 trad de band nog op in Hengelo, op 27 september 2014 zijn de Tilburgers terug in Overijssel, voor een optreden in Almelo.
"Motörhead heeft tijdens zijn carrière een flink aantal covers gespeeld, denk bijvoorbeeld aan "Louie Louie" dat jaren op de setlist stond. Ze verschenen af en toe op singles, later stond met regelmaat op een LP of op thematische compilaties. "Under Cöver" compileert een aantal van deze nummers. De vroegste zijn "Cat Scratch Fever" en "Hellraiser" van "March Ör Die", waarvan de laatste niet echt een cover genoemd mag worden aangezien Lemmy mede verantwoordelijk is voor het nummer. De jongste nummers zijn "Sympathy For The Devil" van het laatste album "Bad Magic" en het niet eerder uitgebracht "Heroes" van David Bowie uit dezelfde sessies. Luister ook eens naar Twisted Sisters "Shoot em Down". Elf nummers totaal en dan te bedenken dat ik nog genoeg covers in de kast heb om een deel 2 te maken. Daarna moet het dan maar klaar zijn. "Under Cöver" is gewoon een heerlijk set covers die meer dan prima te pruimen is!" (Hermen Dijkstra, Platomania)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
