"Al bijna twee decennia is American Aquarium het zeskoppige vehikel uit North-Carolina van B.J. Barham. Uit de puinhopen van de Amerikaanse ervaring komen de puntige, voortstuwende, bijwijlen polariserende en soms overpeinzende beschouwingen van deze getroebleerde singer-songwriter. Het wonderlijke is dat ze vitaler klinken dan ooit. Wederom geproduceerd door Shooter Jennings weten ze ditmaal de energie van een liveoptreden te vangen. Ingeklemd tussen twee heftige brandende rocksongs, duik je in een leven waarin niets absoluut is en alles in conflict is met elkaar. Zoals de eeuwige spanning tussen de drang om er op uit te trekken of thuis te blijven. Of Barhams tegenstrijdige verhouding met zijn identiteit op "Southern Roots". Of de complexiteit van de abortuskwestie in "Babies Having Babies" Genuanceerd en bloedeerlijk. Bij deze eeuwige misfits van de alt. country gaat het altijd ergens over. (Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"Met Calexico (grensstad in Californië) begeven Joey Burns en John Cenvertino zich ook muzikaal op het grensgebied tussen de VS en Mexico. Al sinds het debuut "Spoke" (1996) wordt hun muziek sterk beïnvloed door de mix aan culturen die Amerika rijk is. Het vierde album "Feast Of Wire", dat de verhalen van de mensen die rond die grens wonen en werken vertelt, was twintig jaar geleden de eerste plaat waarop Calexico optimaal gebruik wist te maken van het gigantisch arsenaal aan instrumenten en klankkleuren dat we inmiddels zo goed kennen van de band. Voor het tweede schijfje van deze jubileum-editie is een oude, niet eerder verschenen live-opname van de plank gehaald, opgenomen in Stockholm op 25 april 2003. Helaas zijn de vocalen niet altijd even sterk, raken de instrumenten zoek in de mix en komen de prachtige songs gewoonweg niet altijd tot hun recht. Om deze pijn te verzachten bevat de heruitgave gelukkig ook de prachtige Love-cover "Alone Again, Or". (Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
Of all the dozens of albums released by Johnny Cash during his nearly half-century career, 1964s "Bitter Tears: Ballads Of The American Indian" was among the closest to the artists heart. A concept album focusing on the mistreatment and marginalization of the Native American people throughout the history of the USA, its eight songs spoke in frank and poetic language of the hardships and intolerance they endured. Now, 50 years after it was recorded, a collective of top Americana artists has come together to reimagine and update these songs that meant so much to Cash, who died in 2003. The album was produced by Joe Henry (Bonnie Raitt, Aaron Neville), and features American music giants Kris Kristofferson, Emmylou Harris, Steve Earle, Bill Miller, Gillian Welch and David Rawlings, and Norman and Nancy Blake, as well as up-and-comers the Milk Carton Kids and Rhiannon Giddens, interpreting the music of "Bitter Tears" for a new generation. (bron: Sony Music)
"De Amerikaanse zanger Gram Parsons maakte in de jaren zestig bliksemsnel carrière. Hij begon in The International Submarine Band, verleidde The Byrds tot het maken van een heuse countryplaat (Sweethearts Of The Rodeo), bekeerde The Rolling Stones tot de country, maakte vervolgens twee prachtige countryrockplaten met The Flying Burrito Brothers, alvorens verder te gaan als soloartiest. Voor de twee soloalbums die hij maakte voor Reprise, GP (1972) en Grievous Angel (1973), rekruteerde hij de begeleidingsband van Elvis Presley. Ook ontdekte hij de jonge zangeres Emmylou Harris, met wie hij enkele hartverscheurende duetten opnam. Commercieel succes bleef uit en Parsons overleed in 1973 aan een overdosis drank en drugs. Op The Complete Reprise Recordings zijn de eerdergenoemde soloalbums aangevuld met een cd met alternatieve takes, die in kwaliteit weinig onderdoen voor de bekende versies." (Muziekweb)
"De broertjes Chris en Oliver Wood en hun broeder van een andere moeder Jano Rix hebben onlangs ook weer een zalig soulvol en funky album uit hun mouw geschud. Goeie grutjes wat een lekker ding is dit "Heart Is The Hero"! Het album groovet en swingt als een tierelier. Meteen de eerste track "Pilgrim" glijdt erin als gesmolten boter over barbecue-gegrilld lekkers. Hun stemmen zijn echt prachtig, en doen je denken aan deels The Band, deels Band Of Heathens en deels North Mississippi Allstars maar toch hebben ze wel degelijk hun eigen geluid. Wat een heerlijke sound met golvende orgeltjes, kabbelende pianootjes en lekkere akoestische en elektrische gitaren. Maar vooral vreselijk veel soul in dit fraaie en sappige en eigenlijk ook zwoele en swingende album! Luister maar eens naar het het genoemde "Pilgrim" en wie daar bij stil kan blijven zitten op een stoel die zou misschien zijn pols moeten checken;-)" (Lucky Dice)
"The variety of artists who have covered John Hiatt's songs is staggering. But the folk, country, and blues crowd have been the most commercially successful Hiatt interpreters, hence an entire album devoted to these genres is a logical, and even obvious, concept. "Rollin' Into Memphis", with its title seemingly derived from "Memphis in the Meantime," oddly a song that does NOT appear here, is a well-meaning and generally successful attempt to mine the blues and folk roots of his music and breathe new life into these tunes with imaginative rearrangements from an intriguing assortment of players. The album benefits greatly from utilizing the same backing band on all tracks. Although the singers run the gamut from folk (Odetta, Patty Larkin, Chris Smither) to blues (Raful Neal, Colin Linden) and even to zydeco and Cajun (C.J. Chenier, Terrance Simien), the core group featuring guitarist G.E. Smith and keyboardist Anthony Geraci keeps the music in the same sweaty, swamp rock groove." (Hal Horowitz, Allmusic)
"Jerry Douglas weet al jaren voor allerlei acts te spelen en werd ingehuurd door o.a. Ray Charles, Eric Clapton, Dolly Parton en John Taylor. Een graag geziene gast dus en weet solo ook voldoende albums te maken. Het nieuwe album van Hiatt is dan ook erg blues country georiënteerd. Het past bij zijn stem en zijn relaxte houding dat het er allemaal al op zit. De Leftovers nog en even en dan is het gebeurd. Dit keer zonder drums maar lekker een contrabas met een rhythm gitaar, een slide gitaar en viool doen de rest. Maar vooral staat Hiatt zijn stem centraal en trekt de aandacht en geeft het ritme. Long Clack Electric Cadillac is dan direct al een nummer vol humor zoals we dit van Hiatt kennen. Dit komt in de songs Im in Ashville, The Music is Hot en het Buddy Boy terug. Met Keen Rambler en Sweet Dream gaat het muzikale kaarsje toch wat sneu uit. Hopelijk weet Hiatt een vervolg op dit heerlijk album te maken." (Mpodia)
"Voor de tweede maal slaan Calexico en Iron & Wine de handen ineen voor een gezamenlijke plaat. De vorige keer dat dat gebeurde in 2005 alweer leverde dat met In The Reins een mooi, wat verstild album op. Ook Years To Burn is een relatief introverte plaat. De samenwerking is een volstrekt logische; de met de jaren warmer klinkende folk van Sam Beam en de zijnen vormt een prachtige synthese met de combinatie van Tex-Mex en Americana van de band rond Joey Burns en John Convertino. En meer nog dan op In The Reins is er sprake van een vermenging van stijlen die geheel natuurlijk klinkt, mede door de kraakheldere productie. Het meer dan acht minuten durende The Bitter Suite is daarvan het mooiste voorbeeld; de warme folkgitaar van Beam wordt afgewisseld met het voor onderhuidse spanning zorgende, ingehouden trompetspel van Calexicos Jacob Valenzuela en het kalme drumwerk van Convertino, waarna Beam het nummer uitluidt met zijn troostende zang." (OOR)
"Chris Stapleton moet met bijv. Kacey Musgraves en Brandy Clark, worden gerekend tot de in artistiek opzicht meest interessante muzikanten onder de nieuwe lichting countryartiesten. Zijn debuut "Traveller" legde de lat hoog. De opvolger komt in twee delen. Dit eerste werd geproduceerd door de momenteel veel gevraagde Dave Cobb (Jason Isbell, Sturgil Simpson, Mary Chapin Carpenter, Lori McKenna) en ligt veelal in het verlengde van die zo bewierookte voorganger, ofwel: geschikt voor liefhebbers van zowel traditionele als alternatieve country. Wel is gekozen voor een wat ingetogener, lomer geluid, waarin meer flarden uit de countryrock en de bluesrock uit de jaren 70 zijn te horen, zo langzamerhand het visitekaartje van Dave Cobb. Die heeft voor een betrekkelijk sobere instrumentatie en productie, waardoor de stem van Stapleton alle ruimte krijgt. Het is een wijs besluit, want hij zingt, hier en daar bijgestaan door echtgenote Morgane, werkelijk de sterren van de hemel." (Erwin Zijleman, De Krenten Uit De Pop)
"Silver Bell had eigenlijk al in 2000 uit zullen komen. Door verandering van eigenaar bij haar label A&M verdween dit in de studio van Daniel Lanois opgenomen album jammerlijk genoeg ergens op een plank achteraf. Onbegrijpelijk, want twee songs - "Thruth #2", en "Top Of The World" - werden wel opgenomen door The Dixie Chicks op hun album "Home" en zij maakte de songs tot hits en wonnen zelfs twee Grammy Awards voor dat album. Dertien jaar na dato is nu toch besloten om "Silver Bell" alsnog uit te brengen. Glyn Johns mixte de originele opnames opnieuw en nu mogen we eindelijk genieten van Pattys versie van "Thruth # 2", met achtergrondvocalen van Emmylou Harris, en de studioversie van haar meesterlijk goede song "Top Of The World". Doug Lancio speelt gitaar op het album en John Deaderick de toetsen." (Sandra Zuidema, Luckydice)
Eén der meestbesproken rootsrock-CD's van '96. "Afwisselend, loopt uiteen van breekbare ballades tot stevige stampers. Verraadt invloed van The Replacements met stijlcitaten uit werk van o.a. Stones, Beach Boys, G Parsons, Big Star." (OOR) De oorspronkelijke dubbel-cd uit 1996 is op deze uitgave uitgebreid met maar liefst 3 cd's. Op cd 3 staan nog niet eerder uitgebrachte outtakes en demo's. Op cd 4 staat een live concert dat alleen beschikbaar was als promo cassette. Dat geldt ook voor het grootste deel van cd 5. Verder vind je op cd 5 nog 4 andere livenummers die nog niet eerder waren uitgebracht.
"Onvervalste cowboy-romantiek. De duivel, de drank, ongebondenheid, hartzeer, wat wil je nog meer? Stapleton beschouwde zich in eerste instantie liedjesschrijver. Hij heeft eerst zijn talent aangewend voor collega-artiesten. Zijn stem heeft overigens dezelfde allure als zijn song schrijvende ambitie, en die is overweldigend. "Traveller" bevat geweldige songs, waarvan de titeltrack een instant klassieker is. Teksten waarmee je je kunt identificeren. Zoet, maar allerminst over de rand, en voor de volle 100 procent rechtstreeks uit zijn hart. Kun je het je voorstellen? Je rijdt door een woestijnlandschap, de zon komt op, en op achtergrond speelt "Might As Well Get Stoned". "Sometimes I Cry" dwingt je indirect de volumeknop tot ongekende hoogte te schroeven. Je wilt meeschreeuwen! En wanneer je beseft dat het nummer live op de plaat is gezet, groeit de bewondering. De meeste liedjes zijn van hemzelf, m.u.v. het van George Jones bekende "Tennessee Whiskey" en Don Michael Sampsons "Was It 26"." (Rein van den Berg)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
