Zomerse lounge- en dance-CD-set van het gerenommeerde compilatielabel Hedkandi (of was het nou Hed Kandi?). Het betreft drie continuë mix-schijven, met ieder een eigen thema. CD1 is de Beach-CD, gemixt door Phoebe D'Abo, met zwoele en loungy, ontspannen muziek. CD2 is de Bar-mix, gemaakt door Dan Van, waarop de muziek zich al wat meer opdringt. CD3 is de echte dans-CD, getiteld 'Club', en gemixt door Sam Cannon.
De ondertitel, 'This summer's hottest beach party & poolside grooves', zegt het al helemaal. De 3 CD's van deze set hebben ieder een eigen thema: 'Sunrise', zwoele funky house om langzaam mee op stoom te komen; 'Sunshine' voor het hoogtepunt van de party en 'Sunset' dat langzaam naar een cooling down toewerkt.
"Hé wacht eens even, kan dat zomaar? James Last mixen met Philip Glass? The Beach Boys met Outkast?! Welkom in de wondere muzikale wereld van Django Django. Eclectisch is hier eigenlijk een te makkelijk woord. In het universum van Django Django zijn er maar twee soorten muziek: goede en slechte. En deze mix van goede muziek bestaat uit easy tune, free jazz, funk, hip hop, psychedelische rock, en zelfs wat modern-klassieke muziek. Ook is het verbazend om te horen dat de Duitse bleekscheet James Last zo'n funky en overtuigend bigband spektakel kan maken als "Inner City Blues". Het nummer deint heerlijk je gehoorgang in, en wordt gemixt met het tijdloze rockfunknummer "Bone" van Map Of Africa, dat zo'n gitaarriffje heeft dat je dagenlang gezelschap zal houden. Uiteindelijk is dit het pure genot dat je ervaart als je door een verrassende mix geconfronteerd wordt met de oneindige gevarieerdheid van muziek." (George Vermij, 8Weekly)
"Traditiegetrouw bevat elke editie van deze inmiddels best wel langlopende serie - ooit gedoopt tot de Rolls Royce onder de compilaties - een cover door de curator van dienst, uitzonderingen daargelaten. Dat het breekbare oeuvre van de Deense Obel zelf bepaald niet misstaat tussen haar invloeden en voorbeelden in blijkt uit de frequentie waarin zijzelf een rol speelt (maar liefst vier keer, we worden verwend!) maar dit eigenlijk niet opvalt in deze sferische soundscape vol neo klassieke klanken, (exotische) koorzang (Bulgarian Folklore Choir), jazz en krautrock. Gelukkig kan haar magische output wel een uitbreiding gebruiken en de achterliggende beweegreden zijn artistiek volledig verantwoord (zoek maar op: leerzaam!) en bovenal: wat horen wij haar toch graag zélf, zelfs sprekend (het afsluitende Poem On Death)". (PlatoMania)
"Metronomy's ideale nachtmuziek is net zo avontuurlijk als de steeds veranderende sound van de band rond Joseph Mount. Diens oude favoriet Autechre is natuurlijk present, maar daarnaast vinden we net zo gemakkelijk Kate & Anna McGarrigle en de Sun Ra van de hiphop Sa-Ra Creative Partners. Samenwerkend met Sa-Ra op het hiphop-front, vinden we Tweets prachtige "Drunk" en OutKasts "Prototype" en zelfs Dr. Octagon. Voor pure pop kun je terecht bij Alan Parsons "Eye In The Sky" die dan weer geflankeerd worden door "Weather The Windmill", een fraaie track van de te jong overleden meesterbassist Mick Karn (Japan) en Cybernaut van Tontos Expanding Head Band, de jongens die, met Stevie Wonder, de funk naar de synthesizers brachten. En als je dan denkt dat je de tracklisting van dit album wel snapt komt daar ineens Peter Drake met de 1964 afkomstige pedal steel novelty hit "Forever". Maar net zo gemakkelijk switcht Mount naar een Metronomy-versie van Jean-Michel Jarres "Hypnose"." (WrittenInMusic)
"De band bestaat tegenwoordig alleen nog maar uit zangeres Skye Edwards en multi-instrumentalist Ross Godfrey. Blackest Blue is hun tiende album onder de naam Morcheeba. Het album bevat 10 titels. Sferische tekeningen, diep geworteld in de historie van Morcheeba. Downbeat, electro-pop, trip-hop, allemaal gedoopt in de fantastische stem van zangeres en tekstschrijfster Skye Edwards, die eigenlijk steeds beter lijkt te gaan zingen. De nadruk wordt gelegd op lijkt, want Edwards was altijd al een fantastische vocaliste, dat je vooral live goed kon horen. Op Blackest Blue gaat Morcheeba meer dan tevoren mee in de post-covid-gewoonte dat nieuwe albums eigenlijk home recordings zijn op hoog niveau. Bands komen niet meer in de studio bij elkaar, maar nemen hun partijen onafhankelijk van elkaar thuis op. In het geval van Blackest Blue pakt dat erg goed uit. Het is waarschijnlijk het best geproduceerde album dat ik dit jaar mocht horen. Heerlijk hoe de stem in de mix ligt." (Mpodia)
Op basis van debuut "Moon Safari" (1998) werd het Franse duo Air vaak in de dance-hoek ingedeeld. Er werd echter vooral veel inspiratie uit de jaren '70 geput, met duidelijke hints naar Roxy Music en mid-seventies-Bowie. En soms zelfs naar Pink Floyd-achtige symfonische rock. Maar zeker die laatste woorden waren toen uit de gratie bij de critici, dus drukten ze die 'vieze' gedachten gewoon weg, omdat ze Air zo leuk vonden. Bij deze opvolger had dat geen zin meer: die plaat ademt net als de bijbehorende film van Sofia Coppola namelijk van begin tot eind 'seventies' en het lijkt alsof Pink Floyd - meer specifiek toetsenist Richard Wright - verantwoordelijk is voor de heerlijk lome veelal instrumentale sfeerschetsen. Denk "Obscured By Clouds" (ook een soundtrack) maar zeker ook Wrights solodebuut "Wet Dream". Het fijnste aan deze dubbelaar vormt de toevoeging van 10 live-opnamen uit 2000 met de prima live-band die het Air-duo vergezelde, met daarin o.a. de heerlijk vet bassende Jason Falkner (van Jellyfish).
"Wat zijn we blij met de terugkeer van het Britse Morcheeba, een groep die van muzikaal eclectisme (triphop, electronic, pop, folk,..) een handelsmerk maakt. Intussen al meer dan twee decennia staat van dienst, nog steeds aanwezig. Op hun palmares: een aantal onvervalste klassiekers (neem Big Calm), maar de laatste jaren leverde de groep steeds vaker inwisselbare albums in zoals bijvoorbeeld Head Up High en Blood Lemonade. In hun muzikaal parcours was er onder meer het afscheid van medestichtend lid Paul Godfrey en vocaliste en uithangbord Skye Edwards bracht door de jaren heen een knappe reeks solo-albums uit. Toch zag de vocaliste, die Jamaïcaanse roots heeft, in dat het werk met Ross Godfrey toch net iets anders was. Nu is er met het geïnspireerde Blaze Away eindelijk nieuw werk. Vocaliste Skye en multi-instrumentalist Ross Godfrey hebben er helemaal zin in en dat levert een knap album op, met bijdragen van onder meer Roots Manuva en Benjamin Biolay". (Bron: Written In Music).
"Het gebeurt niet vaak dat een Fransoos zo hard oprukt naar de top van de Duitse iTunes charts, maar The Avener ofwel twintiger Tristan Casana slaagde hierin met "Fade Out Lines". Deze voormalige 3FM Megahit is inderdaad een catchy track, hoewel lastig te definiëren erkent de maker zelf: Its blues with jazz, folk and funk influences, and electronic instruments. It has feelings, emotion and nostalgia, but a lot of energy, too. Het nummer is een bewerking van een nummer van Phoebe Killdeer, bekend van de New Wave-coverband Nouvelle Vague. De hit blijkt naadloos aan te sluiten bij het andere werk op deze debuutplaat, die de winter direct doet vergeten: dit is cross-over loungy, lome maar soms ook uptempo pop met warme elektronica en positivo soulzang in de lijn van St. Germain, Moby en Royksopp. Neem daarbij gastbijdragen van o.a. Ane Brun en Adam Cohen (de zoon van Leonard) - en je hebt een album bomvol hits." (Bram Peeters, Platomania; cijfer: 8,0) Disc twee bevat hetzelfde materiaal, maar nu aaneengemixt.
Het populaire Café Del Mar opende op 20 juni 1980 op Ibiza; 35 jaar later wordt er nog dagelijks genoten van lounge-muziek en het prachtige, zonovergoten uitzicht dat de locatie te bieden heeft. De 35ste verjaardag van Café Del Mar wordt gevierd met een 3CD-set gevuld met fantastische tracks uit de historie van de roemrijke locatie. De 39 tracks zijn zorgvuldig bijeengezocht door Toni Simonen, waarbij Art Of Noise, John Williams, Moby, M83, Nightmares On Wax, Bliss en vele anderen de eer toevalt een plekje te hebben gekregen op deze jubileum-editie. (bron: Bertus)
Drie-CD-compilatie met muziek die is uitgebracht onder auspiciën van de sinds 1997 bestaande Parijse lounge-club. Relaxte lounge-muziek over laidback elektronische grooves, vaak aangekleed met allerlei losjes aan Boeddhistische ontspanningsrituelen refererende accenten - ofwel middels Oosters instrumentarium, ofwel door bezwerende vocalen.
"Het Amerikaanse producersduo Thievery Corporation was een van de weinige niet-Britse vormgevers van de triphop van de late jaren 90. Op "The Mirror Conspiracy" (2000) lieten de heren de dance afdalen naar de zware ondertonen van dub en reggae. Maar het duo scheerde ook langs wereldmuziek, met name bossanova; de vorige plaat "Saudade" (2014) kreeg helaas belegen, lounge-achtige trekjes. Op "Temple Of I & I" keren Rob Garza en Eric Hilton goddank terug naar Jamaica, naar pure rootsreggae en dub. En ze introduceren een batterij topvocalisten, met wie 15 heerlijke dancetracks zijn gemaakt. Een ontdekking is de rootsreggaezangeres Racquel Jones, die tekent voor de dansvloervuller "Letter To The Editor" en de sexy en gepast benevelde dubtrack mét meezingrefrein Road Block. Minstens zo gaaf zijn de dancehall- en rootsnummers met zanger Notch, die sterk doen verlangen naar het gouden reggaetijdperk. Een en al oprechte liefde voor de Jamaicaanse muziekcultuur." (Robert van Gijssel, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
