"Samara Joy's fourth album, 2024's "Portrait", finds Joy backed by her touring ensemble. The result is a little big band album in which Joy's shimmering, ascendent vocals are both framed by and nicely integrated into the octet arrangements. She strikes a pleasing balance between warm interpretations of the American Popular Songbook and jazz standards where she adds her own lyrics. While technically proficient, Joy is never too cool. It doesn't hurt that she has surrounded herself with an equally talented band of instrumentalists who get plenty of room to add their own improvisational voices to the proceedings. Central to her arrangement is an extended rubato introduction that she sings unaccompanied, her voice a pristine sine wave of linear harmony that builds to a bright falsetto sparking her band's entrance. Jaw-dropping in its sheer artistry, the performance, as with all of "Portrait", underscores just how seemingly limitless Samara Joy's skills are." (AllMusic; 4,5 uit 5 sterren)
"Madeleine Peyroux made her name with her second album, 2004’s "Careless Love". It consists almost completely of cover versions, delivered in a quiet, jazz-bluesey shuffle redolent of singers from the 1930s. She’s never flown as high again but has maintained a decent career, mostly mining similar sonic territory. Her new album, and first in six years, does not wander far from the path, but is all originals, written with regular collaborator Jon Herington. Despite being spiked with songs that have something to say, it’s a deliciously lazy summer listen. Whatever she’s singing about, Peyroux puts it through her stylistic filter and makes it palatable. What she makes is, in essence, easy listening, even on chilled blues cuts such as “Please Come On Inside” and the jazzy, jolly “Showman Dan”. But she does it with intelligence and wit, culturally aware and musically sweet-natured." (The Arts Desk)
"Allgood schrijft haar eigen tekst en muziek. Ze is namelijk een singer-songwriter, maar dan zonder kampeerakkoorden. Welnee, ze maakt pittige arrangementen. Dat wordt lezen geblazen; al snel vier kantjes per stuk. Zelfs een enkel bekend nummer als "Both Sides Now" (van Joni Mitchell) voorziet ze van grillige accenten die op het eerste gehoor geheel los staan van de vertrouwde melodie. Haar eigen songs maken springerige intervallen. Ze ‘scat’ graag en pakt dan af en toe een harmonisch gezien merkwaardig nootje uit het hoge register. Ze heeft een schijnbaar-moeiteloze meisjesstem, maar weet alle noten trefzeker te raken. Soms maken de arrangementen gebruik van het héle kwartet; Allgood is dan niet een zangeres-met-begeleiding. Ze zoekt echter ook naar andere combinaties, zoals in een ‘special chorus’ voor bas en zang. Je hoort dat hier een grondig geschoolde artiest aan het werk is. Allgood woont en werkt in Chicago, waar ze op een universiteit zangles geeft en een vocaal ensemble leidt." (Jazzflits)
Het steeds van samenstelling wisselende fusion-collectief Snarky Puppy rond bassist Michael League is vooral bekend van virtuoze instrumentale fusion en jazzrock. In 2013 zette men met een groep volvet klinkende soulzangeressen (waaronder Lalah Hathaway, de dochter van Donnie) dit programma in elkaar. Op North Sea Jazz 2014 werd een groot deel ervan gebracht, waarbij 3 zangeressen elkaar afwisselden in lead- en achtergrondpartijen. Lalah kwam voor de toegift ook nog opdraven: die was toch al met andere bands op North Sea Jazz. "De reputatie van het collectief uit New York is rijzende. De Maas, de één na grootste zaal op het festival, is bij het begin van het optreden al helemaal volgelopen. De zangeressen worden ieder 2 nummers in de spotlight gezet. De set swingt, schuurt en groovet aan alle kanten. Dit familie-diner smaakt naar meer." (Radio 6 over het North Sea Jazz-optreden) Al het materiaal op deze DVD/CD-set is, met 11 verschillende zangers, in een kleine week tijd geschreven, gerepeteerd en opgenomen.
"This is a rather incredible collection: ten CDs enclosed in a tight box that includes every one of the recordings Verve owns of Billie Holiday, not only the many studio recordings of 1952-57 (which feature Lady Day joined by such jazz all-stars as trumpeters Charlie Shavers and Harry "Sweets" Edison, altoist Benny Carter, and the tenors of Flip Phillips, Paul Quinichette and Ben Webster). Also included are prime performances at Jazz at the Philharmonic concerts in 1945-1947, an enjoyable European gig from 1954, her "comeback" Carnegie Hall concert of 1956, Holiday's rather sad final studio album from 1959, and even lengthy tapes from two informal rehearsals. It's a perfect purchase for the true Billie Holiday fanatic." (Scott Yanow, Allmusic; waardering: 5 uit 5 sterren!)
De subtiele liedkunst van de Noorse zangerees Silje Nergaard weifelt ietwat tussen vocale jazz en iets dat je 'progressieve pop' zou kunnen noemen. Omdat ze op dit album veelvuldig samenwerkt met jazzmuzikanten, rolt de bal hier wat meer richting jazz. Daarbij dient aangetekend dat de muziek niet zozeer swingend is en dat haar zanglijnen niet veel ruimte voor improvisatie geven. Hoewel: er is één nummer met een heuse scat. De al aangehaalde gastmusici (waaronder trompettist Nils Petter Molvaer) spelen werkelijk prachtige partijen en enkele gitaristen zorgen voor bijzonder sterke soli. Zo is John Scofield op "Gods Mistakes" te horen, maar de schitterendste prestatie komt van Nils Enar Vinjor met zijn solo in de The Killers-cover "Human". Maar laten we niet vergeten dat de belangrijkste attractie van dit album Silje's gloedvolle zang is, in beklijvende songs die op "Human" na allemaal (mede) van haar hand zijn.
Vijf van de voor RCA gemaakte albums zijn samen uitgegeven als 'Original Album Classics'. Deze box bevat echter alle 9 albums die Simone voor het label maakte tussen 1966 en 1974. De CD's 7zijn steeds verpakt in verkleinde uitvoeringen van de oorspronkelijke LP-hoezen. Al luisterend kom je dan voor een aangename verrassing te staan: de albums zijn niet alleen geremasterd, maar ook nog voorzien van bonustracks (outtakes, niet gebruikte concertopnamen, een enkele single-edit). De info daarover staat in het meegeleverde informatieve boekje. Simone laveert tussen jazz, blues, gospel, rhythm & blues en soul, soms in zelfgeschreven songs, soms in een door een bandlid aangeleverd lied (het indringende "Why? (The King Of Love Is Dead)", n.a.v. de dood van Martin Luther King), veelal in prachtige adaptaties van bestaand materiaal ('cover' is een woord dat in dit geval de lading niet denkt). We horen schitterende versies van materiaal van o.a. Bob Dylan, Randy Newman, Leonard Cohen en The Beatles.
Negen LP's uit de periode 1961-1962 op vier CD's. Het zijn de eerste jaren van het bestaan van Sinatra's eigen label Reprise, waarop "Ring A Ding-Ding!" het eerste album was. Het opent dan ook deze collectie. Net als in de Capitol-jaren wisselen romantische ballad-albums met orkesten wisselen en meer up-tempo swingende albums met bigbands elkaar af, waaronder de eerste van enkele samenwerkingen met Count Basie en zijn bigband.
Zeven albums uit de periode 1960-1962 op 4 CD's. De albums komen uit een periode dat zangers als Bennett overvleugeld dreigden te worden, in ieder geval op commercieel gebied dan, door rock 'n' roll en doo wop. In 1962 was hij weer top of the bill, als gevolg van het ook hier te vinden album "I Left My Heart In San Francisco", bekend om zijn titelnummer. Allmusic daarover: "n 1962, Bennett introduced "I Left My Heart in San Francisco," a ballad written by two unknown songwriters, George Cory and Douglass Cross, who had pitched it to his pianist, Ralph Sharon. Released as a single, the song took time to catch on, and although it peaked only in the Top 20, it remained on one or the other of the national charts for almost nine months. It became Bennett's signature song and pushed his career to a higher level. The I Left My Heart in San Francisco album reached the Top Five and went gold, and the single won Bennett Grammy Awards for Record of the Year and Best Solo Vocal Performance, Male."
Dit is de eerste complete uitgave van het concert dat op 28 augustus 1962 in het Sylvan Theatre bij het Washington Monument werd gehouden. Het was een bedankje naar studenten die tijdens de toen aflopende vakantie in Washington hadden gewerkt. Eerder die dag had president Kennedy de studenten al toegesproken. Kennedy was dus niet bij het concert. Het concert opent met een set door Dave Brubeck en zijn kwartet, met o.a. het toen nog vrij recente "Take Five". Dan volgt een set van Bennett met zijn eigen combo, die afsluit met zijn grote hit "I Left My Heart In San Francisco". De presentator van de avond wijdt er nog een grap aan: 'deze man is een medisch wonder: hij heeft z'n hart in San Francisco achtergelaten!'. Dan volgt het setje dat deze CD heel speciaal maakt: Bennett met Brubecks kwartet met grotendeels ongerepeteerd materiaal. Alleen "That Old Black Magic" werd al eens uitgebracht. Toen het duo pas na 47 jaar voor een tweede keer samen optrad, was dat dan ook de song die een late reprise kreeg.
"The esteemed vocalist and prolific pianist weave their sounds together in an album of exquisite songs and extraordinary empathy. Four and a half decades separate the birthdays of UK vocalist and lyricist Norma Winstone and pianist Kit Downes, but they converse as if they were contemporaries, which in a sense they are, sharing a language separately built from all the inspirations of the jazz tradition. Winstone is a legend for her vocal agility, quiet power, harmonic sophistication and sensitivity to both lyrics and wordless narratives. And, at 82, she has found her work reaching millions, since being sampled by rap star Drake. The prolific Downes has recordings with jazz luminaries from Andrew Cyrille and Bill Frisell to young Argentinian free-saxophonist Camila Nebbia in the pipeline." (The Guardian; 4 uit 5 sterren)
"In eigen land is dit tweede album van de 23-jarige Londense al unaniem geprezen - en wij kunnen dat enthousiasme alleen maar delen. Waar ze op haar debuut "Frank" (2003) knap wist te flirten met jazz, laat ze zich nu met nog meer overtuiging in met soulmuziek. Klassieke Motown- en Stax-soul uit de jaren '60 welteverstaan, en niet van die weke jaren '70-muziek waar haar Amerikaanse neo-soul zangeressen zo graag mee aan de haal gaan. Winehouse heeft bovendien precies dat rauwe, doorleefde stemgeluid dat nodig is om geloofwaardig te blijven in haar teksten, die nog altijd het gebaar van de opgestoken middelvinger verbeelden." (Gijsbert Kamer, Volkskrant) Deze Deluxe Edition heeft tweede CD met 7 extra nummers, o.a. de enorme hit "Valerie" met Mark Ronson, de Sam Cooke-cover "Cupid" en de Phil Spector-cover "To Know Him Is To Love Him".
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
