"Dinah Washington's "Sings Bessie Smith" and "Sings Fats Waller" are highly regarded albums that showcase her interpretations of classic blues and jazz standards. "Sings Bessie Smith" features her powerful vocals and unique phrasing, bringing a modern twist to Smith's repertoire while retaining the drama of the originals. "Sings Fats Waller" highlights Washington's ability to handle Waller's playful and romantic tunes with equal skill, often featuring her husband at the time, Eddie Chamblee, on saxophone. Both albums are considered highlights of her career and essential additions to any jazz collection." (Jazzwise)
Dit door George Duke geproduceerde album valt het best te omschrijven als ‘jazz in een popjasje’ en vice versa. Het repertoire omvat onder meer klassieke jazz standards als "When You Know" en "Windmills Of My Mind", maar ook Dianne's interpretaties van "Just My Imagination" van The Temptations en "Loving You" van Minnie Ripperton. In dat laatste nummer, dat hier een zwoel zacht wiegend bossa nova tintje heeft gekregen, is 't natuurlijk de grote vraag of Dianne die hele hoge falsetnoten haalt die Riperton zingt. Ze bouwt de spanning mooi op naar de allerlaatste maten van het lied...
Album dat geldt als een mijlpaal en ijkpunt binnen het vocale jazzgenre. De altijd al avontuurlijke zangeres laat je alle hoeken van de zaal zien, ondertussen optimaal communicerend met haar superbe band. De opener, het 25 minuten lange "Sounds (Movin' On)" laat je ademloos achter. Al improviserend, scattend of wat dan ook lijkt haar stem van elastiek en gaat ze altijd weer een andere kant op dan je verwacht. Fabuleus!
Het steeds van samenstelling wisselende fusion-collectief Snarky Puppy rond bassist Michael League is vooral bekend van virtuoze instrumentale fusion en jazzrock. In 2013 zette men met een groep volvet klinkende soulzangeressen (waaronder Lalah Hathaway, de dochter van Donnie) dit programma in elkaar. Op North Sea Jazz 2014 werd een groot deel ervan gebracht, waarbij 3 zangeressen elkaar afwisselden in lead- en achtergrondpartijen. Lalah kwam voor de toegift ook nog opdraven: die was toch al met andere bands op North Sea Jazz. "De reputatie van het collectief uit New York is rijzende. De Maas, de één na grootste zaal op het festival, is bij het begin van het optreden al helemaal volgelopen. De zangeressen worden ieder 2 nummers in de spotlight gezet. De set swingt, schuurt en groovet aan alle kanten. Dit familie-diner smaakt naar meer." (Radio 6 over het North Sea Jazz-optreden) Al het materiaal op deze DVD/CD-set is, met 11 verschillende zangers, in een kleine week tijd geschreven, gerepeteerd en opgenomen.
"This is a rather incredible collection: ten CDs enclosed in a tight box that includes every one of the recordings Verve owns of Billie Holiday, not only the many studio recordings of 1952-57 (which feature Lady Day joined by such jazz all-stars as trumpeters Charlie Shavers and Harry "Sweets" Edison, altoist Benny Carter, and the tenors of Flip Phillips, Paul Quinichette and Ben Webster). Also included are prime performances at Jazz at the Philharmonic concerts in 1945-1947, an enjoyable European gig from 1954, her "comeback" Carnegie Hall concert of 1956, Holiday's rather sad final studio album from 1959, and even lengthy tapes from two informal rehearsals. It's a perfect purchase for the true Billie Holiday fanatic." (Scott Yanow, Allmusic; waardering: 5 uit 5 sterren!)
De subtiele liedkunst van de Noorse zangerees Silje Nergaard weifelt ietwat tussen vocale jazz en iets dat je 'progressieve pop' zou kunnen noemen. Omdat ze op dit album veelvuldig samenwerkt met jazzmuzikanten, rolt de bal hier wat meer richting jazz. Daarbij dient aangetekend dat de muziek niet zozeer swingend is en dat haar zanglijnen niet veel ruimte voor improvisatie geven. Hoewel: er is één nummer met een heuse scat. De al aangehaalde gastmusici (waaronder trompettist Nils Petter Molvaer) spelen werkelijk prachtige partijen en enkele gitaristen zorgen voor bijzonder sterke soli. Zo is John Scofield op "Gods Mistakes" te horen, maar de schitterendste prestatie komt van Nils Enar Vinjor met zijn solo in de The Killers-cover "Human". Maar laten we niet vergeten dat de belangrijkste attractie van dit album Silje's gloedvolle zang is, in beklijvende songs die op "Human" na allemaal (mede) van haar hand zijn.
Vijf van de voor RCA gemaakte albums zijn samen uitgegeven als 'Original Album Classics'. Deze box bevat echter alle 9 albums die Simone voor het label maakte tussen 1966 en 1974. De CD's 7zijn steeds verpakt in verkleinde uitvoeringen van de oorspronkelijke LP-hoezen. Al luisterend kom je dan voor een aangename verrassing te staan: de albums zijn niet alleen geremasterd, maar ook nog voorzien van bonustracks (outtakes, niet gebruikte concertopnamen, een enkele single-edit). De info daarover staat in het meegeleverde informatieve boekje. Simone laveert tussen jazz, blues, gospel, rhythm & blues en soul, soms in zelfgeschreven songs, soms in een door een bandlid aangeleverd lied (het indringende "Why? (The King Of Love Is Dead)", n.a.v. de dood van Martin Luther King), veelal in prachtige adaptaties van bestaand materiaal ('cover' is een woord dat in dit geval de lading niet denkt). We horen schitterende versies van materiaal van o.a. Bob Dylan, Randy Newman, Leonard Cohen en The Beatles.
"Madeleine Peyroux made her name with her second album, 2004’s "Careless Love". It consists almost completely of cover versions, delivered in a quiet, jazz-bluesey shuffle redolent of singers from the 1930s. She’s never flown as high again but has maintained a decent career, mostly mining similar sonic territory. Her new album, and first in six years, does not wander far from the path, but is all originals, written with regular collaborator Jon Herington. Despite being spiked with songs that have something to say, it’s a deliciously lazy summer listen. Whatever she’s singing about, Peyroux puts it through her stylistic filter and makes it palatable. What she makes is, in essence, easy listening, even on chilled blues cuts such as “Please Come On Inside” and the jazzy, jolly “Showman Dan”. But she does it with intelligence and wit, culturally aware and musically sweet-natured." (The Arts Desk)
Negen LP's uit de periode 1961-1962 op vier CD's. Het zijn de eerste jaren van het bestaan van Sinatra's eigen label Reprise, waarop "Ring A Ding-Ding!" het eerste album was. Het opent dan ook deze collectie. Net als in de Capitol-jaren wisselen romantische ballad-albums met orkesten wisselen en meer up-tempo swingende albums met bigbands elkaar af, waaronder de eerste van enkele samenwerkingen met Count Basie en zijn bigband.
"As usual, both Dearie's piano and voice are instilled with impeccable playfulness on mischievous numbers like the title track and in the tender pathos of ballads such as "Like Someone in Love." Like Dearie's two other available titles Blossom Dearie and Once Upon a Summertime, Give Him the Ooh-La-La features a great collection of tunes from the high point of her recording career." (AllMusic)
"Recorded during the period of time when Ella Fitzgerald cut her famous series of "songbooks," this set is a bit of a hodge-podge, drawing its 14 selections from six different dates which find Ella backed by orchestras led by either Nelson Riddle, Frank DeVol, Russ Garcia or Paul Weston. "A-Tisket, A-Tasket" was previously available as just a single while "Swingin' Shepherd Blues" (an alternate take) was previously unreleased. As usual, Ella uplifts all of the material and her best moments come on "Somebody Loves Me," a heartfelt "Moonlight Becomes You," a scat-filled "Blue Skies" and (somewhat surprisingly) "St. Louis Blues." Although this was not her most essential release, the formerly obscure Get Happy finds Ella Fitzgerald at the peak of her powers." (AllMusic)
Zeven albums uit de periode 1960-1962 op 4 CD's. De albums komen uit een periode dat zangers als Bennett overvleugeld dreigden te worden, in ieder geval op commercieel gebied dan, door rock 'n' roll en doo wop. In 1962 was hij weer top of the bill, als gevolg van het ook hier te vinden album "I Left My Heart In San Francisco", bekend om zijn titelnummer. Allmusic daarover: "n 1962, Bennett introduced "I Left My Heart in San Francisco," a ballad written by two unknown songwriters, George Cory and Douglass Cross, who had pitched it to his pianist, Ralph Sharon. Released as a single, the song took time to catch on, and although it peaked only in the Top 20, it remained on one or the other of the national charts for almost nine months. It became Bennett's signature song and pushed his career to a higher level. The I Left My Heart in San Francisco album reached the Top Five and went gold, and the single won Bennett Grammy Awards for Record of the Year and Best Solo Vocal Performance, Male."
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
