"Langverwachte bezegeling van de reünie van drummer en mede-oprichter Mike Portnoy met zijn oude maten. Het werk dat een complete CD-lengte van 70 minuten vult, betreft een conceptalbum over parasomnie: verzamelterm voor veel slaapstoornissen. Lijders aan parasomnie vertonen ongewoon gedrag tijdens het slapen; ze doen iets onverwachts waardoor het lijkt alsof ze wakker zijn, zoals slaapwandelen. Het progmetalkwintet uit de V.S. belicht de diverse verschijningsvormen van parasomnie in 7 nummers, waaronder een epic van 20 minuten, aangevuld met een instrumentale ouverture. Progliefhebbers die wat minder kicken op dubbele bassdrums en bruut gitaargeweld, zullen het meest senang zijn met het relatief warme en ingetogen “Bend The Clock” alsmede grote delen van de epic “The Shadow Man Incident”. De andere songs laten Dream Theater toch vaak van de stevigste kant horen, met natuurlijk tussen de vele sfeer- en tempowendingen altijd wel plaats voor meer melodie of haast filmmuziek-achtige passages." (Radio Xymphonia)
""The Obsession" is in veel opzichten, behalve qua artiestennaam, een nieuw album van Charlotte Wessels' oude band Delain. Er is een gastrol voor Alissa White-Gluz in het nummer "Ode To The West Wind". In muzikaal opzicht ligt het nieuwe soloalbum in het verlengde van Wessels muzikale verleden: veel krachtige breed aangezette metal die onderbroken wordt voor meer melodieuze momenten. De elektronica die net onder de oppervlakte borrelt, zorgt voor een aangenaam eigen accent. Het is indrukwekkend wat ze laat horen. Niet alleen in harde passages; haar kwaliteiten komen ook optimaal uit de verf in een speelser nummmer als "Soulstice". De teksten zorgen voor een extra laag. Wessels heeft in interviews nooit een geheim gemaakt van haar worsteling met angst en obsessies - vandaar de titel. "The Obsession" is een album waarop de zangeres zowel krachtig als kwetsbaar klinkt. (Lust for Life; 4 uit 5 sterren)
"Waar Nightwish vooral goed in slaagt, is om de luisteraar mee te nemen in een cinematische wereld. Dat bereikt de groep met een gelaagde, atmosferische sound waarin het toetsenspel leidend is. Zoals aangegeven gebeurt er enorm veel in die wereld, zowel vocaal als instrumentaal. Er wordt goed met spanning gespeeld, bijvoorbeeld doordat toegankelijke stukken naar epische erupties toewerken, zoals in "Something Whispered Follow Me", waarin Floor schittert in de climax. "Yesterwynde" is een interessant en facettenrijk album dat zijn geheimen pas prijsgeeft na veel luisterbeurten. Op deze tiende full-length neemt Nightwish je mee in een film waarin veel verschillende kanten van het muzikale universum de revue passeren. Het is als het ware een reis door de discografie, waarin zowel de bombastische sound van 'vroeger' als het kalmere, gestroomlijnde geluid van recente jaren is verwerkt. Ook zijn er nieuwe elementen, zoals Tongaanse zang. Voor ieder wat wils dus." (Metalfan; waardering 83/100)
"Simone Simons is al meer dan 20 jaar zangeres en boegbeeld van de symfonische metalformatie Epica, waarmee ze tot nu toe acht studioplaten uitbracht. In de loop van de jaren droeg ze ook regelmatig bij aan de Ayreon-epossen van Arjen Lucassen, die op zijn beurt meeschreef aan Simons' eerste soloplaat "Vermillion" [Bovendien bespeelt hij alle instrumenten op bas/drums na, HB]. De als single uitgebrachte opener "Aeterna" is een onweerstaanbaar bombastisch voorbeeld van de bijzondere status van Simons als zangeres. De elektronische tempo's komen ook in het vervolg van het album terug, wat de songs iets eigens en eigentijds geeft. "The Core", met een gegunde gastrol voor Epica-collega Mark Jansen, is daar ook een voorbeeld van. Een heftige uitschieter is "Cradle To The Grave", met een al even intense vocale opening van Arch Enemy's Alissa White-Gluz. Alles komt het mooist samen in "The Weight Of My World", waarin je zelfs wat goed verstopte Nederlandstalige zanglijnen hoort." (Lust for Life; 4 uit 5 sterren)
"Exact drie jaar na het prachtige "Aphelion" komen de Noren met een opvolger op de proppen. Ondertussen is hun ster flink gestegen aan het prog-firmament. Zo staan ze begin 2025 in de grote zaal van 013. En terecht trouwens, want ieder album overtrof de voorgaande. Al zijn er ongetwijfeld fans die zweren bij het agressievere geluid van de beginperiode. Op de nieuwe plaat stapt de band af van de ingezette symfonische lijn van de laatste jaren en gaat enigszins terug naar een wat organischer en meer gitaar-georiënteerd geluid. Het orkest en de strings die de meeste songs op de voorganger (soms iets teveel) aandikten, blijven hier deels achterwege. Daarvoor heeft zanger Solberg zijn solo-uitlaatklep nu. Iets minder pop en meer rock dus. Al valt het verschil in geluid nou ook weer niet enorm op. De ultrahoge love-it-or-hate-it stem van Einar, samen met het onnavolgbare drumwerk van Kolstad en de toch nog aardig aanwezige elektronische ondersteuning blijven de instant herkenningspunten van Leprous." (Rockzine)
"Evergrey is altijd al een band van donker en licht geweest en blijft dit bij uitstek op deze plaat. Meer dubbelzinnig op dit vlak dan ooit zowel muzikaal met een zeer divers geluidspalet als qua teksten. Toch is "Theories Of Emptiness" geen terugkeer naar meer desolate insteken. Het concept van ‘leegheid’ wordt namelijk langs verschillende kanten belicht en doet dit zowel positief als negatief en je kan er zo je eigen positie in bepalen. Zo sluit het sereen afsluitende "A Theory Of Emptiness" met een langere gesproken passage tekstueel de beleving van "One Heart" uit. "Ghost Of My Hero" is de ballad van "Theories Of Emptiness". Hoe dan ook: wat een wereldplaat. Wereldplatiger dan "The Atlantic" of "A Heartless Portrait"? Die knoop raakt misschien wel doorgehakt tegen dat Evergrey met zijn volgende album op de proppen komt. De lat houden de Zweden in elk geval bijzonder hoog." (Zware Metalen; waardering 90/100) Katatonia-zanger Jonas Renkse en Englunds dochter Salina zingen mee in "Cold Dreams".
"De muziek van het Zweedse Katatonia ging in 30 jaar van gruntende deathmetal naar melancholieke progrock, maar op dit lumineuze album mag geen genrelabel geplakt worden. Dit zijn melodieuze en technisch hoogbegaafde, universele rocksongs die je in je hart raken. Grommen doet Jonas Renske allang niet meer. Gelukkig, want zijn zuivere stem is prachtig: dramatisch maar niet pathetisch en ijzersterk in de hoogste stand. In het fenomenale "Author" kringelt hij omhoog naast sfeervolle keyboards en een zoekende gitaar die uitmondt in een moddervette riff, bij een bonkend refrein met magistrale drumpartijen. Het riffwerk is sowieso indrukwekkend, ook in een ballad-achtige track als "Colossal Shade". Daarin ontwaar je een schim van landgenoot en mede-riffkampioen Ghost. Maar het mooist is de geluidsmix. De gonzende gitaren en bassen krijgen gaandeweg een steeds ruimtelijker diepgang die je haren overeind laat staan. Een heavy rockplaat om niet meer los te laten." (Robert van Gijssel, Volkskrant; 5(!!) uit 5 sterren)
"Drie langspelers uitbrengen met nieuw materiaal in slechts drie jaar tijd. Therion vormt een uitzondering, want de meeste oudgedienden doen het tegenwoordig rustiger aan met, zo lijkt het, steeds spaarzamer wordende uitgaven. Zo niet Christofer Johnsson met zijn combinatie van metal, progressieve rock en opera. Al bijna vier decennia lang is Therion een begrip, al moet ook gezegd worden dat er de afgelopen tien jaar weinig platen van de band zijn verschenen. Bovendien waren ze niet memorabel. Met de Leviathan-trilogie is dat anders. Johnsson grijpt terug op zijn succesformule: bombastische, symfonische metal vol orkestrale partijen en operavocalen die versmolten zijn met stevig gitaarwerk en lekker pakkende hardrock. Op de twee eerste delen werkt dat perfect. Geen bizarre ambities en rare experimenten meer, maar een oprechte poging om een beproefde stijl te perfectioneren. Het derde en afsluitende "Leviathan III" is de kers op de taart. (metalfan.nl)
"Op deze dubbelaar vind je versnipperd het volledige album “Images And Words”. Daarnaast enkele nummers van “When Dream And Day Unite”. Ook passeren enkele minder gangbare nummers de revue. Dat zijn onder andere "To Live Forever", wat dateert uit de beginperiode van Dream Theater. Het haalde nooit een officieel studio-album, maar staat wel op de fanclub cd “Cleaning Out The Closet” uit 1999. Wellicht een van de mooiste onbekende nummers van de groep is het instrumentale "Eve". Ondanks dat deze uitgave van een nieuwe mastering is voorzien, klinkt alles ruw en verre van gepolijst. Waar ‘officiële’ live-albums van Dream Theater bestaan uit zorgvuldig geanalyseerd materiaal met daaroverheen een gelikte productie, gaat met name James Labrie op dit archiefmateriaal vaak met de spreekwoordelijke billen bloot." (PROGWERELD)
"Vanden Plas is al 30 jaar een vertrouwde naam binnen de progmetal, sinds de tijd dat er vele bands een op Dream Theater geënte mengvorm van metal en prog gingen maken, na het succes van “Images And Words” (1992) van het Amerikaanse voorbeeld. Al die tijd dragen zanger Andy Kuntz en gitarist Stephan Lill zorg voor de herkenbaarheid, waarbij de rest van de line-up wat wisselingen vertoonde. Op dit twaalfde album is het duo verantwoordelijk voor al het songmateriaal. Alle composities, inclusief de epic “March Of The Saints”, volgen de degelijke lijn van typische Vanden Plas-progmetal: af en toe een stukje flinke power, zoals bijvoorbeeld in het openingsstuk van “The Sacrilegious Mind Machine”, maar ook veel ruimte voor melodie en afwisseling. Toetsenist Alessandro Del Vecchio gebruikt opvallend veel orgel en piano in zijn ondersteunende spel en is niet de man van de flitsende solo's. Wel staat hij garant voor een vol symfonisch geluid. Kuntz houdt zijn solo's compact." (AAFM's Xymphonia)
"Fear Inoculum" is de langverwachte opvolger van het in 2006 verschenen "10.000 Days". In zeer beperkte oplage verscheen deze speciale verpakking met een exclusieve video en een net zo exlusief 36 pagina's tellend boekje met heel fraai artwork. De muziek is weer van ouderwetse Tool-kwaliteit. Vrijwel alleen nummers langer dan tien minuten. In totaal 79 minuten overdonderend en intrigerend. (GT, Muziekbank)
Vette Krent in iO Pages 125: "Ken je dat gevoel van ongeloof bij beluistering van een nieuwe CD als de eerste seconden meteen raak zijn? Dit sextet bevindt zich op een snel voortrazende trein en we kunnen slechts hopen dat de locomotief niet ontspoort. "Restoration" is een EP van 34 minuten met slechts 3 songs, waaronder één van 19 minuten. De titel verwijst naar het feit dat het hier een heropname betreft van de debuut-EP "Enter The Fifth Dimension" (2008). Hoewel er overeenkomsten zijn mag "Restoration" best als 'nieuw' werk worden beschouwd, want 3 van de huidige bandleden waren er nog niet bij. Opener "Darkest Light" ligt in de lijn van debuutalbum "Aquarius" (2010). Waar Dream Theater vroeger de vaandeldrager der progmetal was, laten de de Britten met nummers als deze horen die positie over te nemen. Hoofdmoot is "Crystallised": hier vind je alles wat Haken goed maakt: Gentle Giant-achtige contrapuntzang, nóg meer vocale harmonieën en spetterende duels tussen gitaar, bas en keyboards." (Nicolas Dewulf)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
