"Met "The Summer Portraits" bevestigt Einaudi opnieuw zijn ongeëvenaarde talent om verhalen te vertellen met muziek. Het album, bestaande uit dertien stukken, is geen willekeurige verzameling nummers, maar een compleet zomerverhaal. Het vangt de essentie van dit seizoen: van de vreugdevolle ochtenden vol mogelijkheden, tot het zachte, weemoedige afscheid aan het einde. Het is een album dat ons uitnodigt om in alle rust de zomer in al zijn facetten te beleven. De plaat opent met "Rose Bay", een stuk dat eerder al werd uitgebracht. Het voelt als een zomerse ochtend, met zachte strijkers en lichte pianomelodieën die een gevoel van verwachting en hoop oproepen. Dit thema wordt verder uitgewerkt in "In Sequence", waar warme klanken ons omarmen en welkom heten in het seizoen. Einaudi laat echter ook de gelaagde kant van de zomer zien. In "To Be Sun" voel je hoe subtiel hij emoties weet te vangen. Het stuk balanceert tussen een diep verlangen en een troostende hoop." (Dansende Beren; 4 uit 5 sterren)
"De baanbrekende componist en pianist Ludovico Einaudi brengt met "Undiscovered II" een nieuwe selectie aan verborgen parels uit zijn grote repertoire samen. Het is de opvolger van "Undiscovered I" (2020) en bestaat uit nummers die Ludovico persoonlijk heeft samengesteld. Het album bevat hiervoor nooit eerder fysiek uitgebrachte nummers en een solo-pianoversie van het wereldwijd bekende "Experience"." (Platenzaak)
Soundtrack van de gelijknamige film door Max Richter, de Engelse componist van Duitse komaf.
"De muziek van Hania Rani leerden we kennen door de documentaire "The Sound Weavers". Net als haar genregenoten bevat haar muziek invloeden van Erik Satie en minimalisten als Philip Glass, maar door haar gebruik van synthesizers naast de piano en een licht groovende ritmesectie bespeuren we soms ook een gelijkenis met bijvoorbeeld het Esbjörn Svensson Trio. Zo zijn op haar onlangs verschenen derde solo-CD "Ghosts" bijdragen te vinden van Patrick Watson, Ólafur Arnalds en drummer/componist Duncan Bellamy van Portico Quartet. "Ghosts" leunt nog meer dan "Home" op de met veel echo-effecten omgeven, door Rani gezongen stukken, zoals "Don't Break My Heart", een van de nummers waarin Bellamy te horen is. Het daarop volgende "24.03" is een van de instrumentale composities, die dit keer niet door de piano, maar door synthesizers wordt gedomineerd in een enigszins met het soundtrackwerk van Cliff Martinez vergelijkbare stijl." (AAFM's Xymphonia) Op 11 maart 2024 treedt Hania Rani op in Paradiso, Amsterdam.
In dit retrospectief zijm de eerste werken van deze Engelse componist samengevoegd, te beginnen met "The Blue Notebooks" (2002). Verder komen ook aan bod: "Songs From Before", 24 Postcards In Full Colour" en "Infra". Op de 4 cd's staan in totaal ook nog 8 bonustracks.
"De Nederlandse première van Eusa vond in mei 2016 plaats in het Utrechtse Vredenburg. Een nonchalant geklede en weinig tot niet communicerende Yann Tiersen betrad met een fles bier in de hand het podium, startte handmatig een bandrecorder met natuurgeluiden, nam plaats achter de piano en begon te spelen. Het werd een boeiend uur met 18 gloednieuwe pianostukken. Wel heel veel informatie als je het nog niet eerder kende. Maar Tiersen heeft zijn nieuwe werk live opgenomen in de beroemde Abbey Road studios. Gelukkig maar. De piano klinkt prachtig warm en vol. Het blijft natuurlijk Yann Tiersen met de mooie melodieën in octaven gedubbeld en de dromerige arpeggios. Maar bovenal spreekt de intense muziek meer tot de verbeelding dan ooit. Het vergt een paar luisterbeurten voordat alles op zn plaats is gevallen, maar dan verkleeft het ook met de hersenpan om nooit meer los te laten. Ontegenzeggelijk behoort "Eusa" dan ook tot Tiersens beste werk tot nu toe." (Luc van Gaans, Platomania)
Nils Frahm (Hamburg, 20 september 1982) is een Duits muzikant en componist woonachtig in Berlijn. Hij treedt op solo, maar ook in samenwerking met andere artiesten als Anne Müller, F.S. Blumm, Ólafur Arnalds en Peter Broderick. Zijn voornaamste instrument is de piano. Frahm staat bekend om zijn instrumentale, minimalistische en experimentele werken waarin hij (neo-)klassieke elementen mixt met elektronische muziek. Live improviseert hij delen van zijn show en maakt hij gebruik van experimentele instrumenten als toiletborstels. (Bron: Muziekweb).
Dubbelalbum met door Ludovico Einaudi zelf geselecteerde favoriete nummers, waaronder filmmuziek voor de Oscarwinnaars 'Nomadland' en 'The Father'. Einaudi: They say my music is cinematic it is always interesting for me to see my music combined with images; it is like rediscovering reading my music with a different perspective.
"Zelf noemt de IJslandse componist zijn Deutsche Grammophon-debuut een melancholische en optimistische muzikale reis, gebaseerd op de mythe van Orpheus. Die muziek moet samen met het werk van onder anderen Max Richter dé DG-troef worden op het gebied van de aansprekende hedendaagse muziek. En direct aanspreken doet Orphée. Schijnbaar simpele repetitieve melodielijnen van eenzame instrumenten dobberen in een stemmig elektronisch bad of worden omringd door oude radiostemmen. Gezamenlijk vormen de stukken een reis door een landschap, een leven dat culmineert in de meesterlijke Orphic Hymn vol renaissance-invloeden, gezongen door Theatre of Voices van Paul Hillier. Het geheel voelt als een soort wedergeboorte, een nieuw licht, zegt Jóhannsson tevreden. Ik ben heel benieuwd hoe het pad zich vervolgt. (Paul Janssen, Klassieke Zaken)
De Italiaanse componist brengt nu zijn box met de 7 albums van zijn project Seven Days Walking een lange wandeling die start bij het thema Day One, gevolgd door zes albums met variaties op Day One. Dit project is een metafoor van ons dagelijks leven dat beïnvloed wordt door onze gemoedstoestand en onze omgeving. Van de eerste noot herkennen we de typische Einaudi-sound: een prachtige mengeling van zachte strijkers en hypnotiserende melodieën. Seven Days Walking, gecomponeerd voor piano, viool en cello, brengt een meditatiemoment tot bij de luisteraar.
Ingetogen pianominiatuurtjes met een rustgevende werking en vaak met een melancholieke lading. Soms krijgt de piano gezelschap van een cello, wat de muziek een extra herfstig karakter geeft. Er zijn lijnen naar Erik Satie te leggen, maar ook naar verstilde soundtrackmuziek en soms New Age. Dit album stamt uit 2004 en sindsdien is populariteit van de pianist exponentieel gestegen. Vandaar dat we ons ook richten op albums van vóór zijn grotere bekendheid.
Deel uitmakend van de Aangenaam Klassiek-campagne 2015: "De Italiaanse componist en pianist Ludovico Einaudi was sinds zijn grote doorbraak met de CD "Le Onde" uit 1996 of geliefd of verguisd. Een tussenweg bestond niet. Tot in 2013 zijn album "In A Time Lapse" verscheen. Classic FM prees de dromerige pianowerken en de beweeglijke orkestrale soundscapes en The Independent noemde hem de ware erfgenaam van enerzijds Satie en anderzijds Glass en Reich. Ook deze opvolger zal een breed publiek aanspreken." "Ludovico Einaudi is een fenomeen. Zo bracht hij de eerste single van dit album tegelijk uit als download, videoclip en bladmuziek: dát is nog eens met het ene been in de traditie staan en het andere in het nu. Er is geen zaal die Einaudi niet uitverkoopt en tegelijkertijd scheert zijn muziek voortdurend rakelings langs nietszeggende liftmuziek. Dat is op "Elements" niet anders. De fans zullen het allemaal geweldig vinden, en the haters gonna hate om Taylor Swift aan te halen." (Henri Drost, Platomania)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
