Deze band speelt live in een stijl zoals DJ Shadow dat op zijn "Endtroducing" bij elkaar samplede.... Badbadnotgood is a young supremely talented trio of musicians made up of Matthew Tavares on keys, Chester Hansen on bass, and Alex Sowinski on drums. Since their inception at Humber Colleges Music Performance program in 2011, the three have challenged the rule book on improvised instrumental music and taken jazz tradition into the future. With early champions including acclaimed BBC broadcaster Gilles Peterson and Tyler The Creator who helped fuel their discovery with a series of live jams that instantly went viral and dubbed them the Odd Trio, the band released their first EP in June 2011 to wide praise. The marriage of jazz virtuosity and hip hop source material offered a fresh take on the traditional standard applied to hip hop classics by taking on choice cuts from the golden era rap cannon and writing inspired arrangements for them instead of one-dimensional covers. (bron: Innovative Leisure)
"In 2015 bestond Phronesis 10 jaar. Een decennium waarin dit Europese trio zich heeft ontwikkeld tot een jazzmachine. Dit was onder andere te zien en te horen tijdens het North Sea Jazz Festival in 2014. Phronesis bestaat uit de Deense bassist Jasper Høiby, de Britse pianist Ivo Neame en de Zweedse drummer Anton Eger. Op hun zesde album "Parallax" presenteren zij zich, een jaar na hun jubileum, opnieuw als een uitbundig pianotrio. Alle leden zijn begenadigde solisten en nemen de ruimte om dit te etaleren. Maar vooral als groep maakt Phronesis grote indruk. De drie instrumentalisten zijn feilloos op elkaar ingespeeld en zoeken continu het avontuur op. "Parallax" vliegt alle kanten op, swingt en zweet, maar kent ook verstilde momenten. Europese jazz van een trio dat zijn gelijke niet kent." (Muziekweb)
"Gedurende het door lockdowns geplaagde jaar 2020 verschenen er veel intieme solo-albums en thuisproducties. Denk aan bijvoorbeeld "Suite : April 2020" van Brad Mehldau of "Avalon Songs" van Yuri Honing. Albums die worden gekenmerkt door de verstilling en ook de melancholie van het noodgedwongen isolement. In Huize Chris Potter ging het er anders aan toe. De Amerikaanse saxofonist bouwde in zijn eentje een klein solo-feestje in zijn thuisstudio. Het resultaat "There Is A Tide", waarop hij zelf alle instrumenten bespeelt, is een funky jazzalbum. Potter is een begenadigd rietblazer die normaal de complexiteit niet schuwt. Nu hij zijn eigen ritmesectie verzorgt houdt hij de ritmes primair, als basis voor vaak meerstemmige blaaspartijen. Maar "There Is A Tide" wordt vooral gekenmerkt door een opgetogen en losse sfeer. Een welbesteed verplicht vrij jaar voor Potter." (Muziekweb)
"Vijf jaar na het meesterlijke Starfire is het Noorse Jaga Jazzist dan eindelijk terug met Pyramid. Op Pyramid vinden we de band organisch naar composities met meer lucht en ruimte trekken. De virtuositeit is natuurlijk gebleven. Het is echt ongelooflijk wat deze band kan, hoe geweldig deze muzikanten kunnen spelen en hoe ze de composities, geschreven en geconstrueerd door multi-instrumentalist Lars Horntveth naar de grootste hoogten weten te brengen. Pyramid is een album als geen ander, van een band onvergelijkbaar met andere. In vier composities trekt de band een muzikale wereld door die uitdagend, fascinerend, elektronisch en organisch klinkt tegelijk hartverwarmend voor eenieder die van super avontuurlijke muziek houdt. Pyramid bewijst dat Jaga Jazzist één van de meest interessante en belangwekkende bands van de afgelopen jaren is met een volledig eigen sound. Absoluut één van de allerbeste albums van 2020." (Written In Music)
"Drie albums heeft de Amerikaanse trompettist Christian Scott (die zijn naam sinds een paar jaar op zijn platen met aTunde Adjuah heeft uitgebreid) voor het jaar 2017 beloofd. Alle drie vieren ze het feit dat een eeuw geleden de eerste jazzopnamen op plaat verschenen. Van nostalgie lijkt op dit eerste deel geen sprake. Net als op zijn sterke voorganger "Stretch Music" (2015) pakt Scott alles modern aan. Veel verder dan Miles Davis in zijn "Tutu"-tijd, midden jaren tachtig, blikt Scott niet terug. Zijn spel is zoals altijd subliem. Maar het is de manier waarop hij modernere hiphopbeats en elektronica met akoestische instrumenten laat samengaan, die hem echt tot een van de toonaangevende dertigers van de hedendaagse jazz maakt. "Ruler Rebel" is prachtig geproduceerd. Scotts trompet, al dan niet gedempt, dringt zich steeds naar de voorgrond. Maar wat er op de achtergrond allemaal uitgevochten wordt tussen synths, piano en drums is ook niet voor de poes." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Drie albums heeft de Amerikaanse trompettist Christian Scott (die zijn naam sinds een paar jaar op zijn platen met aTunde Adjuah heeft uitgebreid) voor het jaar 2017 beloofd. Alle drie vieren ze het feit dat een eeuw geleden de eerste jazzopnamen op plaat verschenen. Na "Ruler Rebel" is "Diaspora" de tweede in de serie. Opnieuw is het bepaald geen nostalgische trip. Integendeel: wederom worden we getrakteerd op een mengeling van akoestische en elektronische jazz, die vooral heel erg 21ste eeuws klinkt. Ondanks de medewerking van twee drummers en twee Afrikaanse percussionisten zijn er ook regelmatig geprogrammeerde ritmes te horen. De Roland SPD SX wordt dan ook niet voor niets als instrument opgevoerd in de 'liner notes'. Zeker in "Lawless" wordt hiermee een prachtig ritmisch web geweven. Maar velen zullen de CD toch vooral willen horen om Scotts trompetspel. Zij zullen flinke trompetloze secties aantreffen, maar ook passages waarin zijn gestopte trompet betoverend als altijd klinkt.
"Jazzpianist en componist Robert Glasper bracht een superbezetting bijeen om samen muzikaal te reflecteren en te reageren op de grimmige tijdgeest. Reflect+Respond=Now is een navolging van de uitspraak die Nina Simone ooit deed dat dit de plicht is van iedere artiest. Op Collagically Speaking wordt die soep lang niet zo heet opgediend. Met in de gelederen onder andere trompettist Christian Scott, bassist Derrick Hodge en drummer Justin Tyson, combineert deze groep warme jaren 70 jazzrock met swingende urban funk en knisperende future jazz. En of het boosheid is of onderlinge chemie, maar zowel Glasper als Scott laten hun beste solo's horen in uitgesponnen nummers als het dromerige Awake To You en de funky strijdmars The Night In Question. Stemmen van acteurs en rappers schieten soms in flarden voorbij, alsof je op een televisie langs kanalen vol leed en onrecht zapt. Collagically Speaking is een even urgent als geïnspireerd album". (MR, Muziekweb)
"Hoe mooi succesverhalen lopen. Een trio muzikanten uit Manchester dat vanuit een jazzbasis, met een electronic sound en instrumentale composities de wereld verovert. GoGo Penguin flikt het gewoon. Met hun vierde album A Humdrum Star hebben ze ook nog eens hun allerbeste werk gemaakt (...) Hoewel een trio en via jazzlabels (Gondwana en Blue Note) opgekomen, is hun muziek veel meer electronic georiënteerd. De opbouw van hun composities is versneden in techoachtige structuren waarbij ze dan weer verstild dan weer prettig in lagen naar een climax opbouwen, waardoor een bijna transachtige sfeer ontstaat. En dat ze er steeds beter in worden maakt A Humdrum Star wel heel erg goed duidelijk. Gelijk bij de ingetogen albumopener Prayer hoor je dat het trio gaat durven. Chris Illingworth komt met een prachtige pianolijn en wat soundscapes om die te verrijken. En hoe knap, zelfs in zon rustige track hoor je die drive terug, alsof de track elk moment uit elkaar kan barsten". (Dick Hovenga, Written In Music).
"Het album Journey of Man is deels geïnspireerd op de gedachtegang dat de mensheid zoals we die nu kennen afstamt van één enkele man, zoals beschreven in het gelijknamige boek van professor Spencer Wells; een prachtig maar ook paradoxaal principe gezien de verdeeldheid die onze huidige wereld kent. Nobels Liberty Group geeft dit bijvoorbeeld weer in de openingscompositie Chasing Reality, waarin de luisteraar muzikaal van big bang via verwarring naar cohesie wordt gevoerd. Maar Nobel doelt met Journey of Man ook op de aanstaande geboorte van zijn zoon, aan wie hij dit album opdraagt.Muzikaal technische inspiratie haalde Nobel uit het intellectueel erfgoed van trompettist Woody Shaw, wiens werk hij onderzocht voor zijn in 2018 voltooide jazz-masterstudie." (Website Teus Nobel)
"De muziek van Erik Truffaz heeft altijd iets futuristisch, omdat hij zijn beheerste trompetspel combineert met eigentijdse beats en klankkleuren. Hierbij toont hij zich verwant aan de vernieuwende trompettisten Miles Davis en Nils-Petter Molvaer. Truffaz omarmde elektronica, drum-n- bass, dub, hiphop en Indiase muziek op de vele albums die hij maakte voor het fameuze label Blue Note. Najaar 2019 verschijnt Lune Rouge, het nieuwe album van het Erik Truffaz Quartet, waarop een belangrijke rol is weggelegd voor nieuwe drummer Arthur Hnatek. We wilden nieuwe dingen voor dit album, zegt Truffaz. We hebben het stokje doorgegeven aan Arthur en hem gevraagd om nieuw materiaal te componeren dat we verder kunnen uitbouwen, uit elkaar kunnen halen en weer opnieuw kunnen opbouwen. Erik Truffaz werkte eerder op deze manier samen met bekende musici als Pierre Henry, Bugge Wesseltoft en Talvin Singh, maar ook met striptekenaar Enki Bilal." (Bimhuis)
"Conversations between improvising jazz players and computer musicians have often left the former struggling to find space within the machine's strutting rigidities, or the latter clacking hopefully along behind jazz's athleticism. This dialogue between former Jan Garbarek pianist and electronics specialist Bugge Wesseltoft and techno producer and computer guru Henrik Schwarz sounds more like a real partnership, built on composition and free, danceable journeys into improv the two have been undertaking since 2009. The set opens with the pair's first meeting, an ambient-jazz mix of kora-like sounds and drum-programme patterns with piano harmonies evocative of Keith Jarrett or Chick Corea. Where Is the Edge? is totally improvised, its thumping dance throb never receding, but See You Tomorrow has oblique Ligeti references, and more direct ones to the subtle keyboard backdrops of Miles Davis's In a Silent Way." (Guardian)
""The Remixes 1997-2000", destijds de doorbraak van het Berlijnse producers- en DJ-collectief Jazzanova, was een propvolle dubbelaar. Deze plaat, de derde in de reeks, harkt de oogst van de afgelopen 10 jaar samen - en blijft steken bij 9 remixen voor derden, op één CD. Het nu-jazzgeluid waarnaar het gezelschap zich zelfs vernoemde, heeft sinds de millenniumwisseling dan ook aanzienlijk aan belang ingeboet. Wat niet wil zeggen dat hier niets te halen valt, want de kunst van het remixen beheerst men nog altijd. De klanten - meest minder bekende namen, maar ook oudgedienden als Hugh Masekela, Joe 'Rap-O Clap-O' Bataan en vaste collaborateur Paul Randolph - mogen in hun handjes knijpen als deze mannen klaar zijn met hun werk. Radicale verbouwers zijn ze nog steeds niet: er zit doorgaans een dubby gevoel voor ruimte in, een sterke opbouw ("Parallels" van Atjazz!), subtiele bewerkingen van de vocalen, dansbare accenten en meer van dat fraais. Een eerbetoon aan het remix-ambacht." (Jacob Haagsma, Oor)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
