"However edgy and angular Mary Halvorson’s music gets, powerful melodies and inviting harmonies always drift below even the stormiest surface, giving the much-lauded New York composer and guitarist an appeal way beyond the avant garde. "About Ghosts" features an expanded version of her Amaryllis ensemble, which made one of 2024’s standout jazz albums, "Cloudward". The lineup retains Adam O’Farrill (trumpet), Jacob Garchik (trombone), Patricia Brennan (vibraphone), Nick Dunston (bass) and Tomas Fujiwara (drums), augmented by Blue Note Records’ fiery, gospelly alto-sax star Immanuel Wilkins and the rugged, Wayne Shorter-like tenorist Brian Settles. The excitement of Halvorson’s music is not cinematic or illustrative, but in the kaleidoscopic fascination of its internal symmetries and conflict. Melody parts play rhythm patterns, then the melodies bend while the rhythms push on. Her harmonies sometimes echo jazz big bands, at others contemporary classical." (Guardian; 4 uit 5 sterren)
"John Coltrane, Sonny Rollins and David S. Ware cast long shadows over this fifth release from the James Brandon Lewis Quartet. These tenor saxophone titans have influenced Lewis since his breakout major-label debut "Divine Travels" (2014). Yet while their legacy is acknowledged, it never overshadows the bold, present-tense expression of Lewis's own voice. He does not merely walk in their footsteps—he charts new terrain using the foundation they helped lay. "Mr. Crick" finds Lewis at his most Rollins-esque—not in imitation, but in approach. Its melodic construction and rhythmic elasticity echo the sound and spirit of a long-lost 1960s jazz classic, though its execution is unmistakably contemporary. With "Abstraction Is Deliverance", James Brandon Lewis honors his musical ancestry not through mimicry but through mastery. His quartet does not replicate the past—it radiates from it, illuminating new directions with conviction, intellect and soul." (All About Jazz)
"De Noor Arve Henriksen lijkt behalve een van de toonaangevende jazztrompettisten ook een van de meest rusteloze. Hij werkte samen met vele muzikanten en wisselt zijn stijl graag af, van fluisterzacht omfloerst met elektronica tot snoeihard met zijn improband Supersilent. Henriksen heeft deze mooie plaat gemaakt met drie andere Scandinavische muzikanten die elkaar allemaal wel eens in de studio ontmoet hebben, maar nooit met z'n vieren een album hebben opgenomen. Henriksen (trompet en elektronica), Trygve Seim (saxofoon), Anders Jormin (contrabas) en drummer Markku Ounaskari spelen zestien betrekkelijk korte stukken, die laveren tussen gecomponeerde jazz en improvisatie. In het openingsstuk "Nokitpyrt" klinken Henriksen en Seim samen als Don Cherry en Ornette Coleman, begin jaren zestig. Elders speelt het kwartet weer in een typische Noordse jazzstijl met veel ruimte en stiltes, die voortdurend spannende muziek oplevert." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Voor "Defiant Life" trokken ze zich een paar dagen terug in de ECM Studio van Manfred Eicher in Lugano. Voordat ze in twee sessies dit bij vlagen aangrijpende album opnamen bespraken ze samen uitvoerig de zorgwekkende toestand in de wereld. Hun afkeer van onder meer de gruwelen in Gaza zetten ze in Lugano om in ter plekke gecomponeerde stukken. Smith sputtert in het openingsstuk "Prelude: Survival" nog wat angstig terwijl de pianonoten van Iyer dreigend aanzwellen. In het twaalf minuten durende "Sumud" voel je de wanhoop uit Smiths trompet komen, terwijl die van Iyer heel voorzichtig uit de verte lijkt op te komen op zijn Fender Rhodes. Het is voor beiden zoeken naar straaltjes licht in soms apocalyptische soundscapes. Vooral als Iyer zijn elektronica inzet, hoor je het op de achtergrond flink donderen, terwijl Smith met lange wanhopige noten een uitweg zoekt. Maar soms is de muziek ook gewoon mooi." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"One of the earliest documents on CD of Luc Houtkamp's solo work, The Songlines is an earthy example of the advanced techniques developed by the saxophonist. Houtkamp can be extremely free in his delivery, often navigating the borders between music and noise. Among the five cuts, the title piece is among the most remarkable, with little high-pitched sounds cajoled from his horn. "Têtes brulés," with its three parts, is impressive for its snippets of melodic invention, interspersed with super technique. Houtkamp rarely swings, but he covers every base of his horns, with rapid-fire articulation and repeated intervalic leaps. Still, a full CD of solo any instrument is a difficult order, and there are times when one wishes for the interaction of another horn." (AllMusic)
"De afgelopen twintig jaar heeft Mary Halvorson zichzelf gedefinieerd als een rusteloze, avontuurlijke en bijna grenzeloze muzikante: ze is gitariste, componiste, improvisator en bandleider. Net als Anthony Braxton of Charles Mingus is haar muzikale honger naar variatie in geluiden, texturen, expansieve harmonie, drama en dynamiek binnen een gegeven ensemble onbedwingbaar; dit wordt openlijk weerspiegeld in haar vele opnames. Halvorsons composities op Cloudward zijn indrukwekkend. Ze houdt rekening met de sterke punten van individuele spelers als solisten en rekent tegelijkertijd op hen als ensemblespelers. Ze ent en rijgt gestreepte post-bop harmonie, randloze dissonantie en kinetisch drama tegelijkertijd, en vervaagt dan de randen expressionistisch in het maken van een gedetailleerd, veelzijdig, resonerend, diep bevredigend geheel uit schijnbaar ongelijksoortige individuele elementen."(AllMusic; 4 uit 5 sterren)
"Alles ademt jazzgeschiedenis aan het album dat de New Yorkse gitarist Marc Ribot op 30 juni 2012 in de legendarische jazzclub Village Vanguard opnam. Van de zes stukken zijn er twee van John Coltrane en twee van Albert Ayler, de twee tenorgiganten die in de jaren zestig in dezelfde club legendarische live-platen vastlegden. Dat is geen toeval, want de bassist in Ribots trio is niemand minder dan Henry Grimes, die in 1967 zelf nog met Ayler in de Vanguard stond (onder toeziend oog van John Coltrane). Het is naast een fabelachtig spelende Ribot vooral Grimes die alle ruimte krijgt en neemt om te schitteren. Drummer Chad Taylor voelt de door Ribot gewenste tempowisselingen perfect aan. Fraai hoe in Aylers The Bells alles even wordt stilgelegd ten faveure van Grimes. En heerlijk hoe Ribot bijna getergd losgaat in Coltranes Sun Ship. Een ode aan het verleden zonder een nostalgie. Hier wordt op het scherpst van de snede gemusiceerd." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; waardering: 4 uit 5 sterren)
"Wie sein frühes Vorbild Miles Davis hat der polnische Trompeter eine spezielle Begabung dafür, großartige Bands zu besetzen und diese hier, in der Welthauptstadt des Jazz formiert, ist besonders vielversprechend: Das Bass-und-Schlagzeug-Gespann aus Thomas Morgan und Gerald Cleaver ist eines der einfühlsamsten in der heutigen improvisierten Musik, während der in Kuba geborene Pianist David Virelles, beeinflusst von rituellen Musiken, aber auch von Thelonious Monk und Andrew Hill, besonders feine Antennen für das dunkle Brüten und das kultivierte Grauen in Stankos freien Balladen zu besitzen scheint. In den Uptempo-Stücken betreten alle Vier Neuland, mit aufregenden Resultaten. Dieses Doppelalbum voll neuer Stanko-Kompositionen ist von den Gedichten der 2012 verstorbenen polnischen Literatur-Nobelpreisträgerin Wislawa Symborska inspiriert. Stanko: Sie zu treffen und mich mit ihrer Poesie zu beschäftigen, gab mir den Anstoß zu dieser Musik, die ich nun respektvoll ihrem Andenken widmen möchte." ECM)
"De Amerikaanse bassiste Esperanza Spalding is een van de grote jazztalenten van de laatste jaren. Gelukkig bestaat er een platenmaatschappij die dit eigenzinnige talent de ruimte geeft en bereid is een commercieel risico te nemen. De neo soul, hiphop, jazz en progressieve pop van de vorige albums heeft ze inmiddels geheel verlaten voor esoterische en intuïtieve oermuziek die is losgeweekt van alle conventies. Zelfs aan songtitels doet Spalding niet meer. De muziek klinkt los en organisch, maar bij nadere bestudering blijken er wel degelijk ingenieus gevlochten arrangementen aan ten grondslag te liggen. Pas in de loop van het album beginnen er geleidelijk vastere vormen te ontstaan. Songwrights Apothecary Lab is een volstrekt eigenzinnig en oorspronkelijk album dat zich met niets laat vergelijken. Voor wie zijn hoofd wil openzetten is Songwrights Apothecary Lab een fascinerend album dat nieuwsgierig maakt naar hoe ver Spalding op haar volgende project nog kan gaan." (Jazzism)
"Noem het dwars of haaks maar juist door zijn avontuurlijke manier van de piano’s ontdekken ontstaat er op Piano e Forte iets echt heel speciaals. Elke compositie of improvisatie kent zijn eigen muzikale klank en kleur. Het is daarmee een album om goed voor te gaan zitten en beetje bij beetje te ontdekken en te doorgronden. Piano e Forte is een zeer uitdagend en onvoorspelbaar album en daarmee een waar document voor het grote talent van Bram de Looze." (bron www.writteninmusic.com)
"Keith Jarrett's numerous volumes of improvised solo piano recordings are all treasure troves of spontaneous music making. Documented since the 1970s, they reveal the opening of his music as it readily embraces classical and sacred music influences, filters out what is unnecessary in his technique, and encounters the depth and breadth of the jazz tradition and his own unique abilities as a composer. These 4 discs were recorded in as many Italian cities during the last week of October 1996 -- some 20 months after the concert captured on La Scala. These were his last concerts before being sidelined for two years from chronic fatigue syndrome. The gorgeous interpolations of folk, funky gospel, and jazz during the Modena concert's first ten minutes are among the most joyous in his catalog. The unfettered feel in his improvisation is sometimes choppier and more rugged than elsewhere in his catalog -- though his playing remains astonishing both technically and creatively." (Thom Jurek, Allmusic; 4 uit 5 sterren)
"1961 was een bijzonder jaar voor John Coltrane. Hij had een radiohit met zijn versie van "My Favorite Things", nam zijn eerste platen op voor het Impulse!-label en sloot het jaar af met een reeks historisch geworden concerten in de New Yorkse jazzclub Village Vanguard, die tot zijn beste liveplaten zouden leiden. Coltrane speelde er samen met rietblazer en fluitist Eric Dolphy iets wat ze een paar maanden eerder, vlak om de hoek, ook al hadden gedaan – alleen leken daar geen opnamen van te bestaan. Het is inderdaad een zinderend livealbum geworden. Die dwarsfluit van Dolphy in "My Favorite Things", die pas na 6 minuten repliek krijgt van Coltrane’s sopraansax, zet meteen de toon. Je wordt zo door hun spel meegesleept dat het nauwelijks stoort dat ze te ver achter in de mix staan, het geluid te dun is en je vooral drummer Elvin Jones hoort." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
