Deel uitmakend van de Aangenaam Klassiek-actie 2013: "Al vijfentwintig jaar weet Amsterdam Sinfonietta internationaal de aandacht te trekken met kamermuzikale vertolkingen op het scherpst van de snede. Om het jubileum te vieren combineert het strijkorkest Rudolf Barshai's kamerorkestbewerking van het Tiende strijkkwartet van Sjostakovitsj met een indrukwekkende Concertino uit 1948 van diens goede vriend Weinberg. Amsterdam Sinfonietta ontdekte dit nimmer uitgevoerde meesterwerk en bracht het in 2009 in première. De bijgevoegde DVD over vijfentwintig jaar orkestlief en -leed verklaart waarom de uitvoeringen van dit strijkorkest van zon dwingende schoonheid zijn." In die documentaire gaan Thompson en haar collega's inderdaad uitgebreid in op de unieke benaderwijze van het ensemble, dat zich nadrukkelijk als een (expres dirigentloze) grote kamermuziekgroep ziet en niet als klein orkest.
"Gustavo Dudamel voerde de vier symfonieën van Ives steeds in combinatie met werk van Antonin Dvorák uit voordat hij ze met zijn Los Angeles Philharmonic opnam. Het verklaart ongetwijfeld de rijke romantische klank waarmee het orkest aan de reis door het symfonisch oeuvre van Ives begint in die eerste symfonie. En hoewel de vier genummerde symfonieën niet alle symfonieën van Ives zijn (hij schreef ook nog een New England Holiday Symphony en een Universe Symphony) weten Dudamel en zijn orkest de ontwikkeling van de componist glashelder te schetsen en ondertussen uitvoeringen neer te zetten om door een ringetje te halen. De Tweede Symfonie volgt nog logisch uit de Eerste, terwijl gaandeweg het gebruik van melodieën uit de volksmuziek toeneemt en de volkomen eigenzinnige dissonantengekte toeslaat." (classicstogo)
Opnamen uit 1994. "If you're looking for seduction music, this disc of the music of Delius with Christopher Seaman leading the Royal Philharmonic should do the trick. Featuring a rich selection of the English fin de siècle composer's most beguiling works, including The Walk to the Paradise Garden, the two-climax excerpt from his opera A Village Romeo and Juliet, this disc is filled with lush melodies, rich harmonies, opulent orchestrations, and textures of utmost sumptuousness. Seaman gracefully yields to temptation and delivers performances of incredible sensuality, eliciting gorgeous playing from the English orchestra. Some listeners may find this to be too much of a good thing, and certainly Thomas Beecham and John Barbirolli found more elegance and tenderness and a Pantheistic love of nature in Delius than Seaman does. But listeners looking for a more sensual, if less subtle, approach should appreciate this disc, particularly in the ultra-ripe digital sound." (James Leonard, Allmusic; 4 uit 5 sterren)
"The Cello Concerto in C minor, Op. 43, dating from 1948, is parallel to Weinberg's mentor Shostakovich's works of enforced conservatism from that period, but is somehow more joyful and genuinely melodic. More interesting is the premiere recording of Symphony No. 20, Op. 150 (1988). It's a roughly symmetrical five-movement work, on a large orchestral canvas, with slow movements with continuous melody on the outside, scherzo-like pieces of contrasting character second and fourth, and an extremely unusual centerpiece that seems to lose its integrity as it goes along. Weinberg in his later years seems to have tried to pursue avenues suggested by Shostakovich's very personal late works, and this piece, down to the Mahlerian feel, is in that vein. It's not Shostakovich, but quite absorbing, and the performances by the Gothenburg Symphony Orchestra are clean and on top of Weinberg's long lines in the outer movements of the symphony. A strong entry in the catalog of a composer on the rise." (James Manheim, Allmusic)
"Sinds Janine Jansen Brittens Vioolconcert in 2009 op haar repertoire heeft gezet, herovert dit stuk de internationale concertpodia. Collega Isabelle Faust zet met dit album de recente zegetocht van dit meesterwerk voort. Ze completeert de CD met muziek die Britten in de aanloop naar zijn Vioolconcert componeerde. Dat heeft alles te maken met de oorspronkelijke solist voor wie Britten al deze stukken schreef, de Spaanse violist Antonio Brosa. Brosa speelde in 1936 de wereldpremière van Brittens Suite (1935) voor viool en piano. De componist was zo onder de indruk van Brosa’s vioolspel dat hij direct een nieuw stuk voor hem schreef, Reveille (1937). Dit zou een voorstudie blijken voor het Vioolconcert, dat Brosa eveneens in première bracht. De imitatie van castagnette-ritmes en de flamenco-achtige gitaarakkoorden in dit Vioolconcert verwijzen duidelijk naar de Spaanse achtergrond van de violist. (...)" (Muziekweb.nl)
"Best of all, however, is the Third Symphony (1956‑57), an immaculately crafted four-movement essay in the form with not one wasted note throughout its 18-minute duration, and (once again) boasting a slow movement of genuinely touching eloquence. Its a captivating score which Ive already replayed a number of times and surely merits programming as a refreshing alternative to, say, Prokofievs indestructible Classical Symphony, whose elegant demeanour and freewheeling spirit it perhaps most closely resembles." (Gramophone)
Korngolds Celloconcert wordt op 13 juni 2014 gespeeld door het Nederlands Symfonieorkest in het Muziekcentrum, Enschede. Amsterdam Sinfonietta speelt aldaar op 3 september 2014 het Lento religioso uit de Symphonic Serenade. "Erich Korngold (1897-1957) was op zijn 10de al een nagenoeg volleerd componist. Maar zijn trouw aan de laat-romantiek maakte dat hij vanaf 1920 voor ouderwets werd versleten, de opkomst van de Nazi's dwong hem in 1933 te emigreren en zo eindigde hij als (gewaardeerd) filmcomponist. Het Celloconcert Op. 37 is een vrucht van die activiteit: het werd geschreven voor een film waarin een cellist ten tonele werd gevoerd. Het stuk werd in uitgebreidere vorm als zelfstandige compositie uitgegeven. Dat hij geïnspireerd in opdracht kon schrijven bewijst het Pianoconcert voor de linkerhand, voor Paul Wittgenstein (die ook bij Prokofjev en Ravel zou bestellen). Het is een tamelijk grimmig eendelig werk dat zich met zijn bekendere pendanten uitstekend kan meten." (JvG, Muziekweb)
In 1975 voor het Duitse TV-station ZDF gemaakte enscenering van het stuk. U ziet de musici en koren dus niet, maar een kleurrijke, haast Fellineske uitbeelding door acteurs, geregisseerd door Jean-Pierre Ponnelle. Als extra is op de DVD een interview met de in 1982 overleden componist toegevoegd.
"Sommige musici hebben fijn genoeg een ongekende passie voor componisten die anderen nagenoeg links laten liggen. Zo is de Tsjechische pianist Giorgio Koukl met het verschijnen van deze CD op de helft van zijn opnamen van de complete pianomuziek van de Russische componist Alexander Tsjerepnin. En ook deze zal overladen worden met goede kritieken, want zowel het spel van Koukl als de muziek van Tsjerepnin zijn de moeite meer dan waard. Tsjerepnin (1899-1977) had niet alleen een eigen signatuur, hij was ook een kind van zijn tijd. Dat betekent dat zijn omzwervingen in zijn muziek hoorbaar zijn. Zo vertrok hij via Georgië naar Parijs om de Russische Revolutie te ontvluchten. Die Parijse tijd klinkt door in zijn Entretiens en Romances, een soort milde Skrjabin met een vleugje impressionisme. Rond WO-II vertrok hij naar de VS en daar wordt hij ook muzikaal een wereldburger. het maakt deze plaat tot een ontdekking en de muziek van Tsjerepnin tot waardevol recitalmateriaal." (Paul Janssen, Luister; 4 uit 5 sterren)
"Nota bene in het Sjostakovitsj-jaar 2006 komt Philips met dit gloedvolle pleidooi voor de ietwat ondergewaardeerde symfonieën van Prokofiev (..). Deze live opgenomen cyclus van het London Symphony Orchestra onder leiding van Valery Gergiev (leider van het LSO vanaf 2007) was 'cd van de maand' bij The Gramophone (juni 2006). Een kleine vergelijking om de uitgave enigszins te kunnen plaatsen: in het indrukwekkende tweede deel van de Zesde Symfonie neemt Gergiev een tempo dat eigenlijk te snel is voor een largo. Iets dergelijks horen we ook in de tegenvallende uitvoering van Ashkenazy (Decca) van begin jaren negentig, waarbij deze pianist/dirigent het kennelijk niet kon laten om zich nadrukkelijk te profileren tegenover de slepende grandeur van Jarvi (Chandos) en Rostropovich (Erato). Daarom is het des te verrassender dat Gergievs verleidelijke souplesse de intense lyriek van dit deel wél weet te peilen, ook al is zijn tempokeuze aan de snelle kant." (HJ op Muziekweb.nl)
"Over Liza Ferschtmans uitvoering van Serenade after Platos Symposium van Leonard Bernstein (1918-1990) in Dallas met Jaap van Zweden schreef de New York Times: with Dutch violinist Liza Ferschtman bringing refined beauty and character to the solo part of the Bernstein [Serenade] the concert was nothing short of revelatory". Deze Serenade is gebaseerd op Platos Symposium. In deze filosofische tekst zetten Griekse wijsgeren hun ideeën over de liefde uiteen. Lisa was verbijsterd toen zij het werk voor het eerst hoorde. De eigenheid, de expressie, de variatie in kleuren, de ongelooflijke orkestratie. Niet voor niets was de uitvoering in Dallas een openbaring. Met dit enthousiasme is ook deze live uitvoering met Het Gelders Orkest opgenomen. Het programma opent met het Vioolconcert van Erich Korngold. Dit laat romantische werk is gevuld met prachtige filmmelodieën. Het Vioolconcert van Korngold voert Liza Ferschtman uit met Prague Symphony Orchestra onder leiding van Jirí Malát" (Platomania).
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
