"Bolgatanga (het betekent "Steen-stad", "bolga" betekent in het Gurune: steen) is de hoofdstad van de Ghanese Upper East Region - de meest noordoostelijke provincie van het land. De stad Bolgatanga, die volgens de Bradt Guide van 2003 70.000 inwoners telde, is ontstaan als een marktplaats aan de zuidkant van de Transsahara-handelsroutes die door de eeuwen heen garant hebben gestaan voor een levendige handel - en voor culturele beïnvloeding van de aan de Sahara grenzende delen van Sub-Saharisch Afrika door de Arabisch-islamitische culturen van Noord-Afrika en het Midden-Oosten." (Wikipedia)
Bevat de grote hits die Afrikaanse artiesten de laatste jaren in Europa hadden, vaak in een dansbare europroduktie (Wes, Mory Kante, Khaled, Deep Forest, Youssou & Neneh) en wat ouder werk (Myriam Makeba, Hugh Masekela).
"Het ontbrak nog aan een goede verzamel-cd van Miriam Makeba. Precies een week na haar dood komt "The Legend" uit. Het is een cynische gedachte, maar het lijkt er op dat de samenstellers de dood van Makeba hebben afgewacht. Deze verzamelaar ziet er prima uit, maar helaas ontbreken de liner notes die meer vertellen over Makeba’s leven. De muziek laat horen waarom Makeba zo geliefd was. Haar krachtige stem werd ondersteund door een dansbare mix van jazz, funk, samba en vooral veel Zuid-Afrikaanse volksmuziek. Haar bekendste nummers "Click Song" en "Pata Pata" staan er ook op, waarvan de laatste zelfs twee keer (één keer in de ‘2000-versie’)." (Muziekweb)
"Ondanks het (commercieel, niet artistiek) floppen van Joss Stone's supergroep SuperHeavy, is haar Project Mama Earth van eenzelfde opzet, te weten het versmelten van culturen. De basis ontstond al tijdens haar debuut "The Soul Sessions", waar allround drummer Jonathan Joseph musical director was en zij in gesprek raakten over Josephs eigen drumboek Exercises In African-American Funk, dat voornamelijk handelt over de oude Kameroense ritmes Mangambe en Bikutsi die de bevolking aldaar traditioneel gebruikt(e) om hun voorouders te contacteren en allerhande feestelijkheden te vieren. Joseph betrok zijn oude Kameroense vriend en multi-instrumentalist Étienne M'Bappé (sowieso een van de beste bassisten ter wereld) bij de ruwe schetsen. Op keyboards Jonathan Shorten, een goed bekende in de discografie van Stone, en vermaarde creatieve alleskunner Nithin Sawney. Resultaat is een plaat die één en al 'natuur' ademt. Niet vergelijken met SuperHeavy, gewoon kalm ondergaan. Louterend, wedden?" (Albert Jonker, Platomania)
Album waarop Simon op opvallende wijze met artiesten als Ladysmith Black Mambazo, Los Lobos, the Everly Brothers,... samenwerkt. Dit leidt tot heerlijke liedjes met soms een Afrikaans jasje, soms een Noord- of Midden-Amerikaans jasje. Klassieker uit 1986, vaak met Zuid-Afrikaanse invloeden en gespeeld door zwarte musici uit dat land (waaronder wonderbassist Baghiti Khumalo en het koor Ladysmith Black Mambazo). Met o.a. zydeco-invloeden zoekt hij 't ook dichter bij huis. Deze heruitgave is niet alleen geremasterd, maar bevat ook een aantal extra tracks in de vorm van demo's en vroege versies van album tracks.
Door alle slappe imitaties die volgden is het achteraf moeilijk de enorme impact van het transculturele album Graceland te herroepen. Het nummer Homeless is het perfecte voorbeeld van de baanbrekende mix van rock en Afrikaanse ritmes, en roept op melancholische wijze de Afrikaanse schoonheid en eenzaamheid op. De opwekkende harmonieën van Ladysmith Black Mambazo geven glans aan Homeless en Diamonds On The Soles Of Her Shoes. De humor van dat laatste nummer is ook terug te vinden in de hitsingle You Can Call Me All. De teksten zitten mooi in elkaar en het resultaat is een bouwwerk van onberispelijke proporties. Of zoals Simon zelf zingt in het laatstgenoemde nummer: ‘there are angels in the architecture’. (Muziekweb)
In 2012 was Paul Simon de headliner van het Hard Rock Calling Festival. Weinig harde rock echter, bij deze Amerikaanse veteraan-singer-songwriter. Hij speelt een set van meer dan twee uur, die opent met seventiesclassics als "Kodachrome" en "50 Ways To Leave Your Lover". De legendarische Grammy-winnende drumshuffle uit dat nummer, van Steve Gadd, wordt hier kundig gespeeld door Jim Oblon. Ook in zijn band vinden we o.a. een saxofonist en trompettist én bassist Bakithi Kumalo en gitarist Vincent Nguini: twee Zuid-Afrikaanse virtuozen die indertijd op "Graceland" (1986) meespeelden. Halverwege de set wordt een deel van de groep ingeruild voor nóg meer "Graceland"-musici, inclusief het koor Ladysmith Black Mambazo en trompettist Hugh Masekela. Met deze line-up worden 9 van de 11 "Graceland"-nummers gespeeld, met o.a. fraaie features voor de in juli 2017 overleden gitarist Ray Phiri. Ook te gast is reggae-legende Jimmy Cliff, die op gloedvolle wijze ook 2 eigen songs brengt. Die 2 nummers ontbreken op de CD's.
"De 29-jarige Karsu Dönmez heeft inmiddels een prachtige palmares achter haar naam. Ze speelde piano in het restaurant van haar ouders in Amsterdam waarna we haar ineens in Carnegie Hall in New York zagen optreden. Ze stond al 2x op het befaamde North Sea Jazzfestival, bracht eerder twee albums uit en won in 2016 een Jazz-Edison! Nu is ze terug met een nieuw album waarmee ze weer de aangename mix van lichte popmuziek, Jazz en Turkse muziek combineert. (...) Mooi om Karsu op dit album als een zelfbewuste vrouw te horen die ook haar mening durft te ventileren.http:// De mix van liedjes in de Engelse en Turkse taal pakken goed uit waarbij ze bewijst dat ze vocaal ontzettend sterk is. Ze schreef de muziek en teksten voor alle liedjes en we horen haar ook nog op piano op de meeste tracks." (Mpodia)
Tip in iO Pages 121: "Dit is het debuutalbum (vertaalde titel: 'onder het koninkrijk van de maan') van deze Spaanse multi-instrumentalist. Hij studeerde viool en speelde in een orkest, maar is ook uiterst bekwaam op instrumenten als gitaar, toetsen, fluit, doedelzak en percussie. Je zou hem een soort Mike Oldfield kunnen noemen. De muziek is een verfijnde mix van prog, Keltische folk, wereld- en klassieke muziek. Het album bestaat uit 2 lange stukken die elk uit 15 delen bestaan. Het Keltische element is vrij prominent. Dat is meteen te horen in de opening en "Resplandores", met prachtige sfeervolle melodieën, gespeeld op akoestische en elektrische gitaren, fluiten, percussie en analoge synthesizers. Door de afwisseling tussen rustige en drukkere passages, de folky sfeer en het vrouwenkoor doemen vergelijkingen op met Oldfields meesterwerk "Ommadawn" (1975). Later verschuift het geheel richting prog in "Montañas Del Oeste" inclusief Hammond-orgel. Fantastische muzikant, schitterend debuut." (Paul Rijkens)
"Nu het Talking Heads-oeuvre voorbeeldig is heruitgebracht, mag deze revolutionaire schakel niet ontbreken. Voorzien van uitgebreide liner notes en met 7 extra tracks die, aldus Byrne, eigenlijk op het originele album hadden moeten staan maar vanwege de beperkte vinylcapaciteit niet pasten. Het album sloeg in als een bom. Allerhande found footage van radiodialogen, TV-evangelisten, duiveluitdrijvers, predikanten en de Libanese zangeres Dunya Yunis werd voorzien van dezelfde bezwerende mix van funk, pop, avant-garde en Afrikaanse ritmiek die ook "Remain In Light" tot zon baanbrekende plaat maakte. Het duo werkte ook grofweg met dezelfde gastmusici als bij Talking Heads rond die tijd plus o.a. producer/bassist Bill Laswell en avant-gardist Robert Fripp. Het leidde tot een plaat die weliswaar stukken broeieriger, donkerder en angstaanjagender uitpakte dan Talking Heads, maar de manier waarop de uiteenlopende componenten als organisch geheel in elkaar grijpen, blijft woest fascinerend." (Erik vd Berg, Oor)
Registratie van een concert uit de 'Graceland'-tournee uit 1987 gemaakt in Zimbabwe. Met Miriam Makeba, Hugh Masekela, Ladysmith Black Mambazo en met nog een aantal geweldige Zuid-Afrikaanse musici in de begeleidingsgroep.
"Active since the 1980s, with her work reaching a wider audience through Peter Gabriel’s Real World label, Mari Boine is one of the best-known Sámi artists out there. Her music is firmly rooted in the folk tradition and goes hand-in-hand with her long-term Sámi rights activism. Alva has incredible production. It has a huge, reverb-drenched sound, centred around Boine’s mesmerising vocals. The characteristic joiks are there, but they tend to be mixed in towards the back, an extra element in a wide repertoire of instruments rather than the central attraction. Tracks are either built around swelling atmospheres, or creative mixes of live and electronic percussion in a similar vein to Aurora’s work. Boine is at her strongest on the more spacious tracks. Highlights are “Mu eadni” and “Oainnestan”: these ballads are dripping with emotion and take their time to build up into stunning climaxes. “Rohkos” deserves a special mention and is carried by an especially powerful vocal performance." (Boolin Tunes; 8,5 uit 10)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
