"Tot Bachs meest populaire cantates behoort Ich habe genug, BWV 82, waarin een ontroerend portret wordt gegeven van de Bijbelse figuur Simeon. Deze grijsaard weet dat zijn levensverwachting is vervuld wanneer hij in de tempel het kindje Jezus aanschouwt. Als een wiegenlied van de dood (afkomstig uit Anna Magdalena Bachs Clavierbüchlein) klinkt de centrale aria Schlummert ein, ihr matten Augen Op deze prachtige SACD, met een fantastisch zingende Johanette Zomer, klinkt de cantate in een alternatieve bezetting voor sopraan en fluit. Traverso-bespeler Ashley Solomon soleert tevens in de Tweede Suite voor orkest BWV 1067, waarvan de immer populaire Badinerie regelmatig (en niet tot ieders genoegen) als ringtone te beluisteren is. De SACD eindigt met nóg een cantate voor sopraan solo: Mein Herze schwimmt in Blut, BWV 199." (HJ, Muziekweb)
"Stutzmann is niet zomaar een alt, ze is een contra-alt - een volle, donkere stem, hier en daar een beetje metalig zoals sommige mannelijke alten klinken, maar in de details is ze steeds heel beweeglijk een zeer expressief. Zonder meer een fenomeen. fascinerend te zien en horen hoe ze haar orkest Orfeo 55 leidt en in haar directie lichamelijk zeer sterk aanwezig is. Er is geen ontkomen aan. Na de introductie draait ze zich half dirigerend om en zingt - schijnbaar alleen op het podium, de ogen gesloten - de sterren van de hemel. Voor deze CD koos ze niet de highlights uit 30 jaar operacompositie van Händel, maar de ten onrechte veronachtzaamde kleine broertjes en zusjes." (Jurjen Vis, Luister; 4 uit 5 sterren) Het op deze CD te vinden duet "Son nata a lagrimar" uit Handels opera Giulio Cesare vertolkt het duo Stutzmann en Philippe Jaroussky op vrijdagavond 12 september 2014 op TV bij De Wereld Draait Door. Twee dagen later treedt het duo met Orfeo 55 op in Den Haag. Dan worden ook duetten van Vivaldi gezongen.
De opname van Mahler 4 op deze CD zit ook in de Abbado/Mahler-box die vlak na het verscheiden van de maestro in 2014 verscheen. De Sieben frühe Lieder van Berg ontbreekt daarop echter. "Mahler's Fourth from 2005 is extraordinarily spiritually led by the old Master at the peak of his interpretative abilities. His fluent technique is even more refined, but Abbado now seems more relaxed and thus more expressive than before, allowing and even encouraging portamento and vibrato. And his endless love of music -- and of life -- has infused the performance with a tangible sense of transcendence. The Berlin Philharmonic responds to its former music director with obvious affection and consummate artistry. Some listeners might find that Renée Fleming is too ironically maternal for the child's view of heaven that closes the symphony, but no listener will complain that Fleming is anything less than incandescently erotic in Berg's Sieben frühe Lieder." (James Leonard, Allmusic; 5 uit 5 sterren)
Net na het overlijden van Claudio Abbado in 2014 verscheen een box met daarin diens opname van Mahler 4 uit 2005, met sopraan Renée Fleming. In zijn lange carrière nam hij het werk al eerder op. De opname op deze CD stamt uit 1978. Allmusics James Leonard daarover: "Abbado's first Mahler's Fourth from 1978 is beautifully played by the Vienna Philharmonic, radiantly sung by Frederica von Stade, and joyously conducted by the young Maestro at the first peak of his powers."
"Devieilhe heeft vorige jaar december, gedurende de tweede lockdown, een nieuw album opgenomen in een Parijs kerkje, waarin ze muziek van Bach en Händel, de grote tijdgenoten van Rameau, inventief naast en tegenover elkaar zet. Ze doet dat met haar echtgenoot Raphaël Pichon en zijn fantastische ensemble Pygmalion. En op het hele album is die lumineuze sfeer van dat Rameau-duet in elke track groots aanwezig. De echte, aardse emotie van Händel, of de gesublimeerde, onwereldse van Bach het klinkt allemaal even mooi. Van beide componisten is zowel geestelijk als seculier werk op het album terechtgekomen, waarbij opvalt dat de kerkelijke Händel nog altijd behoorlijk theatraal kan zijn. Zo is een ontroerend duet tussen Jezus en zijn moeder Maria bij Bach ondenkbaar, maar Händel liet hen dramatisch samenzingen in zijn Brockes-Passion. Devieilhe zingt het korte duet Soll mein Kind, mein Leben sterben met bariton Stéphane Degout, en het is een hoogtepunt van het recital." (Trouw)
"Bartoli's album alternates between vocal fireworks and soul-searching laments. She's sensitively accompanied by the period instrument group Il Giardino Armonico led by Giovanni Antonini. Some of the most thrilling music comes from Neapolitan composer Nicola Porpora, who custom-tailored operas for Farinelli and became his mentor. "My challenge," Bartoli told NPR, "is to perform these scores, serving as closely as possible the music written in them. But of course we perform for our 21st century public. And being respectful to Baroque style I try to share these emotions with the public of our time." Bartoli has sold over 12 million records and won five Grammys. She could easily put her career on autopilot. But no. She calls herself the "Indiana Jones" of classical music digging for antiquities, like Porpora's sparkling aria "Lusingato dalla speme," which has never before been recorded." (NPR)
"In de niet aflatende stroom van vocale barokrecitals komen gelukkig nog vaak genoeg juweeltjes bovendrijven, en deze CD van de Britse countertenor Iestyn Davies, gewijd aan muziek uit de Engelse oratoria van Händel, is er daar zeker een van. In die oratoria weet Händel, vergeleken met zijn Italiaanse opera's vaak een diepere emotionele laag bloot te leggen, die Davies prachtig beheerst en diep doorvoeld over het voetlicht brengt. En hoewel hij zijn technische kunnen mag demonstreren in enkele virtuoze aria's, is dit absoluut geen CD vol stuntzang. Introspectieve aria's overheersen, waarin optimaal te genieten is van Davies' mooie egale geluid, zijn formidabele ademsteun en zijn muzikale frasering en aandacht voor de tekst. De twee duetten uit Solomon en Esther, met de wonderschone baroksopraan Carolyn Sampson, vormen sensuele hoogtepunten. De begeleiding door King's Consort is in perfecte harmonie met de zang. Bijzonder geslaagd, betoverend, en mooi intiem opgenomen recital." (Benjamin Rous, Klassieke Zaken)
"Pas in 1999 maakte Fleming, toen inmiddels een van 's werelds meest gevierde diva's, haar debuut in een Handel-opera. Na haar optreden in Alcina was Fleming zo gegrepen door Handels muziek, dat zij naar andere mogelijkheden zocht om dit repertoire te onderzoeken. Een daarvan was het maken van deze cd met het Orchestra Of The Age Of Enlightenment onder leiding van Harry Bicket. Het is een prachtig album geworden met een programma dat bestaat uit meer en minder bekende juweeltjes. 'Singing Handel is balm for the voice and yet it expresses every possible nuance of the human condition. This combination of purity and emotion speaks directly to our modern sensibilities and to our desire for a respite from the hustle and bustle of daily living', schrijft Fleming in het tekstboekje. En ze heeft gelijk. Zet deze SACD op na een drukke en vermoeiende dag, ga op de bank liggen en sluit de ogen magisch!" (CP, Muziekweb)
"Met aan religie grenzende toewijding stort countertenor Philippe Jaroussky zich op Vivaldi's muziek. Zijn stem is karakteristiek: net zo slank als het ensemble Artaserse, maar met een pittig randje. Jaroussky dirigeert en zingt tegelijk, zodat hij met het Concert in c RV 120 wél zijn handen vrij heeft. Jaroussky zegt dat hij tot geweldige interpretaties komt door deze dubbele rol. Hij kan als zanger zijn ensemble overhalen tot beslissingen die met een andere dirigent niet zouden zijn gemaakt. Een voorbeeld van hoe hij de tekst nog verder uitdiept dan in de noten al gebeurt is op het woord Gladius (zwaard) in het 2de deel van het Stabat Mater. Hier verandert zijn stem geleidelijk van lieflijk naar boosaardig. Op de DVD is een documentaire te zien waarin Jaroussky ons meetroont door Venetië en op zoek gaat naar de plekken die voor Vivaldi van betekenis waren. Dit wordt afgewisseld met een interview over Jarousskys werkwijze en beelden van de CD-opnames." (R. Spannenberg, WrittenInMusic; 4,5 uit 5 sterren)
"In mei 2019 vond in Los Angeles de voorlaatste première plaats in het rijke leven van Louis Andriessen, de componist die sinds vorig jaar teruggetrokken leeft met de ziekte van Alzheimer. The only one heette het stuk dat hij had geboetseerd op de veelzijdige keel van Nora Fischer. Toen de Nederlandse sopraan het twintigminutenwerk een half jaar later in het Concertgebouw zong, ging ze kopje onder in het Radio Filharmonisch Orkest. Nu, in de premièreopname met de Los Angeles Philharmonic en dirigent Esa-Pekka Salonen, blijft er weinig te wensen over. Andriessen, de voormalige oproerkraaier, werpt in The only one een mild herfstlicht op de muziek die hem heeft gevormd. Zijn katholieke wortels komen voorbij (de hymne Dies irae), er waait een kinderliedje langs (en we gaan nog niet naar huis) en boven dichtregels van de Vlaamse Delphine Lecompte klinken ook minimal music en opvallend romige saxen. Intelligent, speels, plagend: Louis Andriessen ten voeten uit." (Volkskrant)
"De stem is nog steeds zeer fris. Dat de oudere Bartoli ook anders klinkt, is te horen aan het tedere liefdeslied Sol da te, dolce amore uit Orlando furioso : ze zou vroeger wellicht direct naar een wat ademrijk pianissimo hebben gegrepen, maar nu houdt ze haar zachtste tonen voor het grootste gedeelte helder, terwijl ze het aan de schitterende fluitist overlaat om de weke kleuren bij te voegen. In de virtuoze, snellere arias is ze even enthousiast als altijd, maar de soms wat over-agressief klinkende toon van toen is getemperd en dat werkt in haar voordeel. In de aria uit Silvia is Bartolis plezier in het spelen met de muziek en de woorden te horen. Men zou zich vertolkingen met wat een wat voller stemgeluid kunnen voorstellen, maar ze gaat intens met de betekenis van de tekst om en geeft ruimte aan Vivaldis ronduit briljante karakteriseringen in het orkest. Het pastelkleurig spelende Ensemble Matheus staat onder Jean-Christophe Spinosi compleet op één lijn met de diva." (Klassieke Zaken)
"Mezzosopraan Cecilia Bartoli en celliste Sol Gabetta vonden elkaar in hun liefde voor de barok. Op Dolce Duello gaan ze een symbolische strijd aan in werken voor de menselijke stem én het instrument dat daar het dichtst bij staat en probeerden elkaar te overtreffen in virtuositeit en in schoonheid. Na fraaie arias van onder andere Caldara, Albinoni en Händel wordt afgesloten met een van de celloconcerten van Boccherini. Beiden worden daarbij puntig begeleid door Cappella Gabetta onder leiding van Andres Gabetta, de broer van Sol Gabetta. Een korte wereldtournee voert hen met dit programma ook naar het Amsterdamse Concertgebouw op 27 november 2017." (Henri Drost, Platomania)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
