De Amerikaanse muziekkomediant Peter Schickele creëerde de imaginaire componist P.D.Q. Bach, zogenaamd de jongste zoon van J.S. Bach. Zelf is hij dan zogenaamd de muziekwetenschapper die deze werken ontdekte. Natuurlijk heeft hij ze allemaal zelf gecomponeerd. Het zijn stuk voor stuk humoristische werken die passen in een typisch Amerikaanse muzikale humortraditie die bij ons niet zo bekend is (en waar je ook bijv. Spike Jones en de Guckenheimer Sauerkraut Band onder kunt scharen). In Amerika is Schickele/Bach, vooral onder musici, een waar fenomeen. Uit deze hilarische opnamen uit de jaren '60 (stukken met namen als 'The Unbegin Symphony', 'Fuga Vulgaris' en 'Half-Act Opera "The Stoned Guest"') blijkt waarom. De lange inleidingen van Schickele zijn vaak nog leuker dan de stukken en eigenlijk volledige conferences. Een giller is ook de uitvoering van Beethovens Vijfde Symfonie met live verslaggeving als bij een American Football-wedstrijd, dit om te voorkomen dat het publiek wegzakt in 'a confused slumber'.
In het rijtje legendarische muzikale komieken die een loopje namen met klassieke muziek kan naast Spike Jones en P.D.Q. Bach Gerard Hoffnung niet ontbreken. Deze dubbelaar bevat opnamen van drie concerten in de Londense Royal Festival Hall, uit 1956, 1958 en 1961. "Hoffnung was neither a full-time musician, nor a comedian, but a unique artist, one who had a superb sense of humour, plus a very effective mixture of the ridiculous, a deep love of music, and a wicked way of thumbing his nose at anything that was erudite or superior. In addition he was a by no means bad tuba player." (Musicweb; klik op de link voor de complete tekst). Hilarische hoogtepunten: Het doldwaze "Concerto populare (A piano concerto to end al piano concertos)", waarin enkele beroemde pianoconcerten door elkaar gehusseld zijn en bovendien plaats blijkt voor het deuntje "Roll Out The Barrel". Of de 94ste symfonie van Haydn, met nu veel meer verrassingen dan de paukenslag die de componist er zelf als surprise in had gestopt.
Amerikaanse bandleider die met zijn band The City Slickers persiflages speelde van diverse klassieke werken. Hij had er in Amerika vlak na de oorlog erg veel succes mee en was zo een voorganger van Peter Schickele met z'n P.D.Q. Bach-creatie. In diezelfde tijd had ook Florence Foster Jenkins, een zangeres die eigenlijk helemaal niet kón zingen, succes. Verschil is dat Jones het grappig bedoelde, waar Jenkins eigenlijk doodserieus was, maar grappig werd gevonden. Eerst stortte Jones zich op korte werken: zo maakte hij een gorgelversie van de "Guglielmo Tell Overture" van Rossini. Veel van zijn muziek doet overigens denken aan de muziek bij tekenfilms uit die tijd: razende tempi, veel rare geluidjes en toeters en van de hak op de tak springend. Later stortte hij zich op langere werken als "De Notenkraker Suite" van Tsjaikovski en "Carmen" van Bizet die hij omvormde tot hilarisch uit de bocht vliegende toneelstukjes. Hij herschreef de teksten en praatte zelf de diverse scènes op droge wijze aaneen.
"This is essentially an original composition, a series of variations on an ancient Spanish dance melody. Paniagua's reactions to this ancient motif range wildly from Renaissance and Baroque-style treatments to ultramodern variations using jazz, electronics and sound effects. It is wildly imaginative and may even appeal to some devotees of the fringe varieties of rock." (Washington Post) "This is intended to illustrate the 'folly' or madness that has been said to tinge Spanish culture. Mad it is, with a vengeance. Among the original instruments sounding off here are automobiles, pistols and birds." (The Absolute Sound) "A folia is apparently some sort of mad dance, a perfect description of this recording. On the surface, it's a sprightly work for a small period-instrument group. Initially, all very refined and courtly - but punctuated throughout in a fashion that honors the tradition of P.D.Q. Bach and Spike Jones. The performance is excellent - but then there's nothing with which to compare it." (Stereophile)
Liederen uit musicals en opera's van Gershwin, Bernstein, Schoenberg, Kern en andere, vertolkt door Sarah Walker, begeleid door Roger Vignoles (piano).
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
