"Kent u de jazzcomponist Henry Purcell? Het briljante LArpeggiata van Christina Pluhar stelt hem graag aan u voor. Met fameuze vocalisten als Philippe Jaroussky, Raquel Andueza, Vincenzo Capezzuto en Dominique Visse en jazzgitarist Wolfgang Muthspiel doet Pluhar met de 17de-eeuwse Engelse grootmeester wat ze de hiervoor met allerhande mediterrane muziek deed: trouw blijven aan de noten en ondertussen, waar mogelijk, bruisend leven toevoegen met briljante improvisaties en verbluffende zijwegen. En het is alsof LArpeggiata en de vocalisten dichter bij Purcell komen dan ooit. De componist die de variatietechniek in Engeland tot volkskunst verhief en met zijn grounds, zijn repeterende baspatronen, dicht bij de huidige jazzpraktijk stond, klinkt bekend en ondertussen geheel als nieuw. Luister naar klassiekers als "Music for a while" en het immer adembenemende "When I am laid in earth" en raak betoverd door de kracht en de hedendaagse swing van deze ruim drie eeuwen oude muziek. Meesterzet." (Klassieke Zaken)
"This is a new instalment in the prolonged saga of collaborations that John Zorn periodically proposes to an elite of top notch instrumentalists who are entrusted to visit his musical concepts. Now comes the turn for guitarists, and once again the guitar and brilliance of Bill Frisell is here to lead the trio proceedings. In short, very good instrumental music with provocative literary references, there's a certain air to the guitaristic passages in Oregon's music, particularly in the jazzier moments (which are many)." (Prog Archives)
"De veelzijdigheid van het repertoire van Calefax, plus de bezetting met talloze mogelijkheden, krijgt een enorm verrijkende impuls met de aanwezigheid van Eric Vloeimans. Soms vouwt zijn trompet zich zijdezacht achter de rietklanken van Calefax, een andere keer snelt hij er op vooruit en soms houdt hij zich delicaat, maar o zo aanwezig op de achtergrond. "On The Spot" barst van de verrassingen. Neem "Mal De Terre", waarop de duduk melancholische oosterse klanken voortbrengt, die esoterisch door Eric Vloeimans worden vervolmaakt. En de Miles Davis-klassieker "Blue In Green", die in volle sextetvorm een volstrekt nieuw pak aantrekt. En een compositie van barokcomponist Rossi is prachtig gearrangeerd door Raaf Hekkema. Want het is niet alleen de ademloze verbinding tussen Calefax en Vloeimans die dit uitzonderlijk maakt, het is ook het repertoire: van eigen stukken van Vloeimans tot nieuwe en eeuwenoude werken van anderen. En daar tussendoor wordt naar hartenlust geïmproviseerd." (Rinus v.d. Heijden, Jazzenzo)
Deel uitmakend van de Aangenaam Klassiek-campagne 2017: "Barokinstrumenten en een jazzcombo smelten samen tot een intrigerend effect, schreef BBC Music over Music for a while Improvisations on Henry Purcell. Met "Handel goes wild" pakt Christina Pluhar nu met haar LArpeggiata opera-arias van Handel op vergelijkbare wijze aan. Sopraan Nuria Rial en countertenor Valer Sabadus zingen Handel fantastisch en ondertussen gaan de musici er met themas en baslijnen vandoor alsof het hier gaat om jazzstandards. En het werkt. Handel was werkelijk wild en zijn muziek swingt de pan uit." "Geen uitvoering voor puristen, maar een cross-over. De melodieën van Händel (en één van Vivaldi) krijgen een jazz-saus of verdwijnen achter een volksmuziekachtig gordijn. Dit wordt extra geaccentueerd door de begeleiding van een jazzcombo met piano, klarinet, bas en percussie. Kwalitatief is het met deze topmuzikanten prima voor elkaar en over smaak valt niet te twisten." (Peter Simmers, Platomania)
Geremasterde heruitgave uit 2007 van dubbel-album uit 1992. Op de eerste schijf doet de Franse, in 1934 geboren pianist waar hij al sinds de laten jaren '50 beroemd om is: het spelen van subtiel-swingende jazzbewerkingen van Bach-composities. In trio-opstelling speelt hij de concerten BWV 1056 en BWV 1060, de partita BWV 825 en de fuga BWV 578. CD2 valt buiten dit concept, want deze bevat eigen Loussier-composities voor symfonie-orkest. Het Prague Kammer Orchestra (PKO) met soloviolist Jean Pierre Wallez en percussionist André Arpino speelt zijn Concert voor Viool en Percussie, vol knipogen naar Piazzolla's klassieke tangomuziek en door de aard van de percussiepartij toch ook naar jazz. Dan volgen het orkeststuk Tableux vénitiens en een Trompetconcert met Guy Touvron als solist.
"Dido and Aeneas van Henry Purcell is niet alleen de eerste echt succesvolle opera van Engelse bodem, het is ook een meesterwerk dat prachtige, meeslepende stukken als Didos lament bevat. (...) Vandaar dat het fameuze Nederlandse rietkwintet Calefax het aandurfde om de noten van Purcell geheel naar eigen hand te zetten. Saxofonist Raaf Hekkema bewerkte het een en ander voor de rietblazers en vond in de briljante trompettist Eric Vloeimans een metgezel. Vloeimans kreeg de rol van de Carthaagse koningin Dido toebedeeld en Calefax is de vijfkoppige krijger Aeneas. Op de noten van Purcell, Calefax en Vloeimans, die een aantal eigen composities toevoegde, krijgt de tragische liefdesgeschiedenis een hedendaagse swing. (...) Jazz, barok, klezmer, calypso, hoogstaand rietblaaswerk en de fluwelen noten van Vloeimans ontmoeten elkaar in een rollercoaster die nog steeds even schrijnend mooi is als de opera van Purcell destijds." (Klassieke Zaken)
Tot aan de randen gevulde dubbel-CD-set met drie complete albums: "Some Like It Hot" (1959), "The Poll Winners" (1957) en "Modern Jazz Performances Fro Bizets Opera Carmen" (1959). Als een soort bonus is ook driekwart van "The Poll Winners Ride Again!" (1959) toegevoegd. "Some Like It Hot" maakte de gitarist in een flinke bezetting met o.a. Art Pepper (rieten) en Shelly Manne (d). De stukken trachten de sfeer te schetsen van de jaren '20, passend bij de gelijknamige gangsterkomedie. Op de Poll Winners-platen werkt Kessel met Ray Brown (b) en Shelly Manne (d), die alledrie recente jazzpolls aanvoerden. Dat leidt tot stomende gitaarhardbop in eind-fifties-stijl, waarin de heren laten horen waaróm ze gewonnen hebben. De plaat met interpretaties van Bizets "Carmen" is de meest afwijkende. Met o.a. vibraharp-speler Victor Feldman en pianist André Previn tackelt hij Spaans-gekruide melodieën als de Habanera van de Franse 19de eeuwse componist. Op deze pagina vindt u links naar uitgebreidere recensies op Allmusic.
"Na een album over Parijs en Wenen is het voor Lang Lang nu het moment gekomen om een New York album uit te brengen. Samen met Larry Klein stelt Lang Lang een album samen met muziek van de afgelopen eeuw dat in The Big Apple klonk. Het is niet een cross over-album, wel eentje voor jong en oud. Naast geniale muziek van Gershwin ("Rhapsody in Blue") klinkt op dit album bewerkingen van werken van Bernstein ("Tonight") en een prachtige mix van Bernsteins "Somewhere" en "Dirty Blvd" van Lou Reed. Het album opent met "Story of our town" van Aaron Copland en sluit met "In evenening air", één van de laatste werken van Copland. Een bijzonder New York-album met verschillende rollen van de piano, die altijd weer valt te horen." (Wil Zenhorst, Platomania)
Album uit 1991 van de 90-jarige winnaar van de Boy Edgar-prijs 2020. "Ack van Rooyen is een naam van betekenis in de Nederlandse jazz. Hij is één van de vooraanstaande flügelhorn-spelers. Op Colores is hij te horen met het Metropole Orkest onder leiding van Dolf van der Linden, zijn broer Jerry van Rooyen en Lex Jasper. Schitterende arrangementen zijn er van Jerry van Rooyen; ook zijn er drie arrangementen van de hand van Peter Herbolzheimer. De 10 nummers zijn zeer gestileerd en bekoren door hun strakke melodie. Ack van Rooyen komt met deze opnamen terecht in de schijnwerpers te staan als een meesterlijke flügelhorn-speler. Naast klassiekers als Django, The Touch Of Your Lips en My Ideal staan er op deze cd ook composities als The Ballad Of The Sad Young Man (Tommy Wolf) en Pra Dizer Adeus (Edu Lobo). Een aanrader, mede gezien nog een aantal verrassend mooie composities!" (Muziekweb)
In 2002 maakte Egon Kracht geheel in overeenstemming met het muzikale gedachtegoed van Johann Sebastian Bach, een alternatieve, instrumentale Mattheus Passion. De vele liefhebbers van dit meesterwerk herkennen de muziek en zijn tegelijkertijd blij verrast door de nieuwe, frisse aanpak en zijn verbaasd over de tijdloze schoonheid van de muziek. Uit de pers: Het is een bijzondere ervaring om de Mattheus Passion van Egon Kracht te ondergaan. Kracht nadert de componist Bach tot op het bot. Hij laat veel weg, maar openbaart de kern. Hij laat horen waar het om gaat, waarom deze muziek zo bijzonder is en nog altijd de ziel kan raken.
Op 19 maart 2017 bij Vrije Geluiden: "Elke plaat is voor de Vlaamse jazzpianist/componist een nieuwe uitdaging, en krijgt daardoor steeds een andere kleur. "Spirit Control" is een verzameling stukken voor jazztrio en strijkkwartet. Deze muziek is geïnspireerd door kitesurfen, door improviseren op het podium én door het leven zelf." "Dat Neve met de jaren al steeds moeilijker in een genre te plaatsen is siert hem. Zijn muzikale ontwikkelingen hebben hem een uitzonderlijke plaats binnen de muziek gegeven. Deze composities zijn onmiskenbaar van Neve en herbergen elementen van jazz, klassiek en eigentijds. Elementen die volledig natuurlijk in de composities zijn vervlochten. Gelijk bij albumopener "Crystal Lights" voel je dat Neve grote muzikale stappen zet. Het is een rijk tegelijk razendknap gearrangeerde compositie die imposant en emotievol klinkt. In de handen van Neve wordt de compositie niet overvol, ondanks de aanwezigheid van zoveel instrumenten. Weergaloos." (Dick Hovenga, WrittenInMusic; 4,5 uit 5 sterren)
"Esbjörn Svensson, the Swedish original who turned crossovers between jazz, pop and classical music into lasting art with EST, would have got around to this orchestral venture himself but for his accidental death in 2008. With its shapely themes, subtle pacing and big climaxes, his popular trios music was ideal material, eloquently confirmed here by arranger Hans Ek, the Royal Stockholm Philharmonic and four star jazz soloists, including brilliant Finnish pianist Iiro Rantala (Trio Toykeat). Svenssons own arrangement embellishes the rocking theme of "Dodge The Dodo", and the fugal EST favourite "When God Created The Coffee Break" has inquisitive woodwind lines crossing the Bach-derived bassline. Marius Nesets tenor murmurs amid pedal-steel glimmers on "Seven Days Of Falling", and Eks swooping flutes and deep strings sway over the characteristic smack and patter of original EST drummer Magnus Öströms brushwork on "Viaticum". Its all beautifully and devotedly done." (J. Fordham, Guardian; 4 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
