""Malnoia" zet het idee van het pianotrio op zijn kop. Swart laat de drukte van drums en de ballast van een harmonisch en ritmisch scherpzinnige bas links liggen en kiest er in plaats daarvan voor om altviool en basklarinet in de baan van zijn piano te plaatsen. Het is absoluut een atypische combinatie, maar het blijkt een geïnspireerde te zijn die op verrassend wonderbaarlijke manieren zijn vruchten afwerpt. Deze instrumentatie stelt Swart en zijn bandleden, altviolist Benjamin Von Gutzeit en multi-rietblazer Lucas Pino in staat om los te breken van traditionele rollen. Ze verspillen de kans niet, want alle drie geven zich over aan prachtige excentriciteiten. Dat is duidelijk vanaf de eerste seconden van de plaat, waar Pino's basklarinet de treurige kreet van het titulaire zoogdier op "Elefante Triste" oproept. Het is een vreemde manier om te beginnen, maar het dient als een passende introductie tot de prachtig sombere creatie die eruit groeit." (AllAboutJazz; 4/5 sterren)
"Kent u de jazzcomponist Henry Purcell? Het briljante LArpeggiata van Christina Pluhar stelt hem graag aan u voor. Met fameuze vocalisten als Philippe Jaroussky, Raquel Andueza, Vincenzo Capezzuto en Dominique Visse en jazzgitarist Wolfgang Muthspiel doet Pluhar met de 17de-eeuwse Engelse grootmeester wat ze de hiervoor met allerhande mediterrane muziek deed: trouw blijven aan de noten en ondertussen, waar mogelijk, bruisend leven toevoegen met briljante improvisaties en verbluffende zijwegen. En het is alsof LArpeggiata en de vocalisten dichter bij Purcell komen dan ooit. De componist die de variatietechniek in Engeland tot volkskunst verhief en met zijn grounds, zijn repeterende baspatronen, dicht bij de huidige jazzpraktijk stond, klinkt bekend en ondertussen geheel als nieuw. Luister naar klassiekers als "Music for a while" en het immer adembenemende "When I am laid in earth" en raak betoverd door de kracht en de hedendaagse swing van deze ruim drie eeuwen oude muziek. Meesterzet." (Klassieke Zaken)
"De veelzijdigheid van het repertoire van Calefax, plus de bezetting met talloze mogelijkheden, krijgt een enorm verrijkende impuls met de aanwezigheid van Eric Vloeimans. Soms vouwt zijn trompet zich zijdezacht achter de rietklanken van Calefax, een andere keer snelt hij er op vooruit en soms houdt hij zich delicaat, maar o zo aanwezig op de achtergrond. "On The Spot" barst van de verrassingen. Neem "Mal De Terre", waarop de duduk melancholische oosterse klanken voortbrengt, die esoterisch door Eric Vloeimans worden vervolmaakt. En de Miles Davis-klassieker "Blue In Green", die in volle sextetvorm een volstrekt nieuw pak aantrekt. En een compositie van barokcomponist Rossi is prachtig gearrangeerd door Raaf Hekkema. Want het is niet alleen de ademloze verbinding tussen Calefax en Vloeimans die dit uitzonderlijk maakt, het is ook het repertoire: van eigen stukken van Vloeimans tot nieuwe en eeuwenoude werken van anderen. En daar tussendoor wordt naar hartenlust geïmproviseerd." (Rinus v.d. Heijden, Jazzenzo)
Deel uitmakend van de Aangenaam Klassiek-campagne 2017: "Barokinstrumenten en een jazzcombo smelten samen tot een intrigerend effect, schreef BBC Music over Music for a while Improvisations on Henry Purcell. Met "Handel goes wild" pakt Christina Pluhar nu met haar LArpeggiata opera-arias van Handel op vergelijkbare wijze aan. Sopraan Nuria Rial en countertenor Valer Sabadus zingen Handel fantastisch en ondertussen gaan de musici er met themas en baslijnen vandoor alsof het hier gaat om jazzstandards. En het werkt. Handel was werkelijk wild en zijn muziek swingt de pan uit." "Geen uitvoering voor puristen, maar een cross-over. De melodieën van Händel (en één van Vivaldi) krijgen een jazz-saus of verdwijnen achter een volksmuziekachtig gordijn. Dit wordt extra geaccentueerd door de begeleiding van een jazzcombo met piano, klarinet, bas en percussie. Kwalitatief is het met deze topmuzikanten prima voor elkaar en over smaak valt niet te twisten." (Peter Simmers, Platomania)
Geremasterde heruitgave uit 2007 van dubbel-album uit 1992. Op de eerste schijf doet de Franse, in 1934 geboren pianist waar hij al sinds de laten jaren '50 beroemd om is: het spelen van subtiel-swingende jazzbewerkingen van Bach-composities. In trio-opstelling speelt hij de concerten BWV 1056 en BWV 1060, de partita BWV 825 en de fuga BWV 578. CD2 valt buiten dit concept, want deze bevat eigen Loussier-composities voor symfonie-orkest. Het Prague Kammer Orchestra (PKO) met soloviolist Jean Pierre Wallez en percussionist André Arpino speelt zijn Concert voor Viool en Percussie, vol knipogen naar Piazzolla's klassieke tangomuziek en door de aard van de percussiepartij toch ook naar jazz. Dan volgen het orkeststuk Tableux vénitiens en een Trompetconcert met Guy Touvron als solist.
"Dido and Aeneas van Henry Purcell is niet alleen de eerste echt succesvolle opera van Engelse bodem, het is ook een meesterwerk dat prachtige, meeslepende stukken als Didos lament bevat. (...) Vandaar dat het fameuze Nederlandse rietkwintet Calefax het aandurfde om de noten van Purcell geheel naar eigen hand te zetten. Saxofonist Raaf Hekkema bewerkte het een en ander voor de rietblazers en vond in de briljante trompettist Eric Vloeimans een metgezel. Vloeimans kreeg de rol van de Carthaagse koningin Dido toebedeeld en Calefax is de vijfkoppige krijger Aeneas. Op de noten van Purcell, Calefax en Vloeimans, die een aantal eigen composities toevoegde, krijgt de tragische liefdesgeschiedenis een hedendaagse swing. (...) Jazz, barok, klezmer, calypso, hoogstaand rietblaaswerk en de fluwelen noten van Vloeimans ontmoeten elkaar in een rollercoaster die nog steeds even schrijnend mooi is als de opera van Purcell destijds." (Klassieke Zaken)
"This is a new instalment in the prolonged saga of collaborations that John Zorn periodically proposes to an elite of top notch instrumentalists who are entrusted to visit his musical concepts. Now comes the turn for guitarists, and once again the guitar and brilliance of Bill Frisell is here to lead the trio proceedings. In short, very good instrumental music with provocative literary references, there's a certain air to the guitaristic passages in Oregon's music, particularly in the jazzier moments (which are many)." (Prog Archives)
Tot aan de randen gevulde dubbel-CD-set met drie complete albums: "Some Like It Hot" (1959), "The Poll Winners" (1957) en "Modern Jazz Performances Fro Bizets Opera Carmen" (1959). Als een soort bonus is ook driekwart van "The Poll Winners Ride Again!" (1959) toegevoegd. "Some Like It Hot" maakte de gitarist in een flinke bezetting met o.a. Art Pepper (rieten) en Shelly Manne (d). De stukken trachten de sfeer te schetsen van de jaren '20, passend bij de gelijknamige gangsterkomedie. Op de Poll Winners-platen werkt Kessel met Ray Brown (b) en Shelly Manne (d), die alledrie recente jazzpolls aanvoerden. Dat leidt tot stomende gitaarhardbop in eind-fifties-stijl, waarin de heren laten horen waaróm ze gewonnen hebben. De plaat met interpretaties van Bizets "Carmen" is de meest afwijkende. Met o.a. vibraharp-speler Victor Feldman en pianist André Previn tackelt hij Spaans-gekruide melodieën als de Habanera van de Franse 19de eeuwse componist. Op deze pagina vindt u links naar uitgebreidere recensies op Allmusic.
"Na een album over Parijs en Wenen is het voor Lang Lang nu het moment gekomen om een New York album uit te brengen. Samen met Larry Klein stelt Lang Lang een album samen met muziek van de afgelopen eeuw dat in The Big Apple klonk. Het is niet een cross over-album, wel eentje voor jong en oud. Naast geniale muziek van Gershwin ("Rhapsody in Blue") klinkt op dit album bewerkingen van werken van Bernstein ("Tonight") en een prachtige mix van Bernsteins "Somewhere" en "Dirty Blvd" van Lou Reed. Het album opent met "Story of our town" van Aaron Copland en sluit met "In evenening air", één van de laatste werken van Copland. Een bijzonder New York-album met verschillende rollen van de piano, die altijd weer valt te horen." (Wil Zenhorst, Platomania)
In 2002 maakte Egon Kracht geheel in overeenstemming met het muzikale gedachtegoed van Johann Sebastian Bach, een alternatieve, instrumentale Mattheus Passion. De vele liefhebbers van dit meesterwerk herkennen de muziek en zijn tegelijkertijd blij verrast door de nieuwe, frisse aanpak en zijn verbaasd over de tijdloze schoonheid van de muziek. Uit de pers: Het is een bijzondere ervaring om de Mattheus Passion van Egon Kracht te ondergaan. Kracht nadert de componist Bach tot op het bot. Hij laat veel weg, maar openbaart de kern. Hij laat horen waar het om gaat, waarom deze muziek zo bijzonder is en nog altijd de ziel kan raken.
"Pianist Jacques Loussier has certainly had an unusual career, much of it spent performing jazz interpretations of Bach's music. While his original works have been noteworthy, Loussier's most famous projects have been his transformations of Bach's music. In 1997 he tackled Vivaldi's Four Seasons, four concertos that he performed and recorded with his trio. As with Bach's pieces, Loussier pays respect to Vivaldi's melodies and the development of the works while swinging the music. He divides each of the concertos into three parts, improvises tastefully while keeping the themes in mind, and leads his trio through some uncharted territory. Loussier occasionally recalls the style of John Lewis and Allegro Non Molto from the Summer piece has some resemblances to Lewis' "Django." Due to Loussier's impressive technique, respect for both idioms and his well thought-out concept, this unique set is a complete success." (Scott Yanow, Allmusic)
Twee LP's op één CD.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
