"Practically since his first solo release -- 1989's marvelous Acadie -- Daniel Lanois has had the freedom to pursue whatever muse stirs his imagination. His status as an iconic producer remains unrivaled, though it often overshadows a rich personal discography that has been reliably eclectic and occasionally quite moving. After revisiting the singer/songwriter format on 2021's Heavy Sun, Lanois heads back into more ambient territory with Player, Piano, an experimental yet surprisingly poignant collection of piano instrumentals. Better known for his atmospheric guitar work, Lanois takes similar care in his approach to the piano, manipulating and shaping the instrument's natural characteristics in subtle but effective ways. However, rather than building it into something futuristic and nearly unrecognizable like he did on 2016's spectral pedal steel opus Goodbye to Language, he turns back the clock with a deliberately vintage tone that harks back to the 1940s and '50s." (AllMusic)|
"De Nederlandse première van Eusa vond in mei 2016 plaats in het Utrechtse Vredenburg. Een nonchalant geklede en weinig tot niet communicerende Yann Tiersen betrad met een fles bier in de hand het podium, startte handmatig een bandrecorder met natuurgeluiden, nam plaats achter de piano en begon te spelen. Het werd een boeiend uur met 18 gloednieuwe pianostukken. Wel heel veel informatie als je het nog niet eerder kende. Maar Tiersen heeft zijn nieuwe werk live opgenomen in de beroemde Abbey Road studios. Gelukkig maar. De piano klinkt prachtig warm en vol. Het blijft natuurlijk Yann Tiersen met de mooie melodieën in octaven gedubbeld en de dromerige arpeggios. Maar bovenal spreekt de intense muziek meer tot de verbeelding dan ooit. Het vergt een paar luisterbeurten voordat alles op zn plaats is gevallen, maar dan verkleeft het ook met de hersenpan om nooit meer los te laten. Ontegenzeggelijk behoort "Eusa" dan ook tot Tiersens beste werk tot nu toe." (Luc van Gaans, Platomania)
Ingetogen pianominiatuurtjes met een rustgevende werking en vaak met een melancholieke lading. Soms krijgt de piano gezelschap van een cello, wat de muziek een extra herfstig karakter geeft. Er zijn lijnen naar Erik Satie te leggen, maar ook naar verstilde soundtrackmuziek en soms New Age. Dit album stamt uit 2004 en sindsdien is populariteit van de pianist exponentieel gestegen. Vandaar dat we ons ook richten op albums van vóór zijn grotere bekendheid.
De legendarische Zweedse componist en ABBA-oprichter Benny Andersson brengt ons een solo-pianoalbum. Het kleinood bevat 21 tracks: nieuwe interpretaties van ABBA-klassiekers, musicalstukken en eerder solowerk. Tijdens de opnamen van dit instrumentale album realiseerde Andersson zich hoezeer deze songs integraal deel uit maken van zijn persoon. Het voelt een beetje alsof ik mijn memoires speel Gestript van alle toeters en bellen, drums, gitaren en vocalen, kwam ik steeds meer tot de kern van deze stukken. "Piano" zal zowel de talrijke ABBA-fans bevallen als ook liefhebbers van mooie pianomuziek. (bron: Deutsche Grammophon)
Op de DVD staat de 5.1 versie van het album en een 'Behind The Scenes documentaire. `Steve Hackett is op dreef de laatste jaren. Na de ijzersterke albums Wolflight (2015) en The Night Siren (2017) is At The Edge Of Light opnieuw een plaat geworden waarop de ex-Genesis-gitarist alle creatieve registers opentrekt. Het levert wederom een filmische progplaat op met invloeden uit allerhande wereldmuziek, waarbij het zo kenmerkende gitaarspel van de protagonist natuurlijk alles weer vakkundig laat samensmelten. Beste voorbeeld hiervan is het ruim elf minuten durende Those Golden Wings, waarin we via een twaalfsnarige gitaar naar meeslepende koorzang gaan, om uiteindelijk te eindigen met een solo die tot het beste hoort dat de man ooit maakte." (lflmagazine.nl)
"Poèma" is het eerste deel van de trilogie "Kere Weerom". Het is het vervolg op het vierdelige "Gave van niets" en het driedelige "Alle Dinghe". Poèma zou heel goed een inspiratie voor de muziek van Ludovico Einaudi kunnen zijn. Het is melodisch pianospel dat grenst aan het minimalisme. Waaraan hij een romantische toets weet te geven. Het spel blijft boeien ondanks, of dankzij, de ogenschijnlijke eenvoud. (GR Muziekbank)
De Italiaanse Suzanne Ciani kreeg in Amerika een klassieke muziekopleiding, maar stortte zich in de jaren 70 in het sound design. Ze maakte muziek en geluidsontwerpen voor games, films en reclames. Wereldberoemd werd ze in de jaren 80 met kalmerende spacemuziek als The velocity of love en Seven waves, in de jaren 90 gevolgd door romantische haardvuurpiano-cds, waaronder de driedelige "Pianissimo"-serie. Maar liefst vijf keer werd Ciani genomineerd voor de Grammy Award voor het Beste New Age Album. (Bron: www.muziekgebouw.nl).
Heruitgave, door het prestigieuze klasssieklabel Deutsche Grammophon, van in 2009 al eens door Mute Records uitgebrachte soundtrack bij de gelijknamige film uit 2008. Het album bevat de rustige pianomuziek, vol kalm gespeelde triolen van eenvoudige akkoorden, die we van Richter kennen. Ook niet te missen voor liefhebbers van het werk van Ludovico Einaudi.
Romantische pianostukken uit het pop- jazz- en easy-listening repertoire, uitgevoerd door Louis van Dijk, Pim Jacobs, Laurens van Rooyen, Johnny Pearson e.a.
"Esquivel performs his versions of classic songs from around the world. Though this is not the space age orchestral pop that Juan Garcia Esquivel is known for, it is the man's music in it's purest form. Scaled down, Esquivel's radical sense of musical arrangement is rendered all the more amazing. Juan Garcia performs on piano throughout the album, and gets appropriately wacky at times. He is joined by a very skilled and sympathetic combo including, variously, guitar, bass, maraccas, congas, drum-kit, and other choice noise-makers". (Matt Duss).
Pianist Joep Lans (1958, autodidact) speelt op deze CD zelfgecomponeerde instrumentale pianowerken die te kenschetsen zijn als 'licht-klassiek'. Mensen die klassieke pianomuziek te zwaar-op-de-hand vinden, zenuwachtig worden van jazz-pianisten en Richard Clayderman en Jan Vayne als te sentimenteel afdoen, maar wél graag luisteren naar rustige pianomuziek, zijn wellicht gebaat bij deze CD.
"None of these three works are soundtracks for a "film" in the proper sense of the word, and all are for solo piano. 'City Of Slaughter' is a score for a video installation of black-and-white documentary footage that Oren Rudavsky curated for the Museum of Jewish History and Tolerance Center in Moscow. Zorn recruited young Israeli jazz pianist Omri Mor. These 14 pieces are by turns mysterious and flowing, balanced between jazz and Jewish traditional and mystical music. Mor's performance is breathtaking in its range, clarity, focus, sensitivity of touch, and textual perception. The next four cues are basically an anomaly: they feature Zorn recording as he composes 4 cues for Marc Levin's 'Schmatta', a documentary on the garment center. One can hear various older Zorn themes here; he often makes spontaneous decisions as to where to go with the music. 'Beyond The Infinite' is a knotty, entrancing, mystical piece played by Rob Burger. This is a beautiful recording by virtually any standard." (T. Jurek, Allmusic)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
