"Menig Blondie-fan die platen als "Plastic Letters" en "Parallel Lines" koestert zal een gat in de lucht springen bij het horen van "Pollinator". Want Blondie keert hier helemaal terug naar het oude geluid en de heerlijke pakkende songs die deze platen tot klassiekers maakten. In tegenstelling tot de twee directe, erg elektronische voorgangers is "Pollinator" meer old school en dat past de band als gegoten. Met als gasten o.a. Johnny Marr (schreef en speelt gitaar op "My Monster"), Joan Jett, Laurie Anderson, Sia en Charli XCX is het geluid gevarieerd. Verantwoordelijk voor deze stap is producer - en fan van het oude Blondie - John Congleton. Het album werd met hem opgenomen in The Magic Shop in New York vlak voordat deze ging sluiten. De eerste single "Fun", dat de band samen met TV On The Radios Dave Sitek schreef, had ook in 1978 uitgebracht kunnen zijn en dat mag je zien als een compliment. Blondie is tijdloos, want een goed liedje is van alle tijden." (Bert Dijkman, Platomania)
"Nauwelijks anderhalf jaar na het uitstekende "White Album" komt Weezer alweer met een nieuw album. Nummer elf inmiddels. Aanvankelijk was de band van plan een donker album op te nemen, een "Black Album", maar het bleek al snel dat de nieuwe liedjes daarvoor te zonnig klonken. De band begon opnieuw en vond inspiratie in een paar beroemde regels van de Chinese dichter Zhuang Zi, die droomde dat hij een vlinder was, tevreden met zichzelf, en zich bij het wakker worden afvroeg of 'ik Zhuang Zi ben die droomde dat hij een vlinder was ofwel een vlinder die droomde dat hij mij was'. Het citaat past daadwerkelijk goed bij de sfeer die deze dromerige plaat uitstraalt. Weezer past op "Pacific Daydream" moeiteloos ritmes uit hiphop, pop en dance in en klinkt daarbij meer bedachtzaam dan voorheen. Nog steeds catchy en onmiskenbaar Weezer, maar wel op een andere manier. Even wennen misschien, maar al na een paar draaibeurten krijg je de ijzersterke liedjes niet meer uit je hoofd." (Marco van Ravenhorst, Platomania)
"Eigenlijk zou het nieuwe album van Cheap Trick eind 2018 verschijnen, maar studioalbum nummer twintig liet nog ruim twee jaar op zich wachten. Nu is dan eindelijk In Another World uitgebracht door de band uit Illinois rond gitarist Rick Nielsen. Eind jaren zeventig maakten de Amerikanen indruk met het geweldige livealbum Cheap Trick At Budokan en de studioplaten Heaven Tonight en Dream Police. Van de vierkoppige formatie van toen zijn nog drie leden present. Naast Nielsen zijn dat de charismatische zanger Robin Zander en basgitarist Tom Petersson. Drummer Bun E. Carlos besloot in 2010 om te stoppen met toeren, waarna zijn plaats achter de drumkit werd ingenomen door Daxx Nielsen, de zoon van Rick. Anno 2021 zit er nog voldoende energie in de mannen om hun schare fanatieke fans over de hele wereld opnieuw tevreden te stellen. Cheap Trick laat met dit album wel degelijk horen dat ze vijf jaar geleden volkomen terecht zijn opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame." (Nieuwe Plaat)
"In 1994 debuteerde Weezer met de ultieme collegerockplaat, het blauwe album. Het gigantische succes beviel de labiele voorman Rivers Cuomo allerminst en 2 jaar later pleegde hij op schitterende wijze commerciële zelfmoord met het rauwe "Pinkerton". En toen was het 5 jaar stil. Sinds 2001 is Weezer erg productief, maar de kwaliteit wisselde en Cuomo leek altijd een haat-liefde-relatie te hebben met het klassieke Weezer-geluid van 1994. Maar op dit 9de album doet Weezer weer waar het goed in is en voor de zekerheid is ook Ric Ocasek weer voor de productie gevraagd. Het maakt dit de minst verrassende maar meest bevredigende Weezer-plaat in 10 jaar. Puntige, ongecompliceerde en catchy gitaarliedjes maakte Cuomo natuurlijk al veel vaker, maar ze klonken in jaren niet zo fris en daadkrachtig. Tekstueel heeft hij de rol van gefrustreerde tiener eindelijk laten varen. "The Futurescope Trilogy" doet moeilijkdoenerig aan, verder is dit een ouderwets aanstekelijke Weezer-plaat. De cirkel is rond." (John Denekamp, Oor)
5 juni 2017 op Pinkpop. Daarvóór zit Midas ook niet stil: op 14 april is hij in het Burgerweeshuis, Deventer en op 18 april verzorgt hij de aftershow bij het concert van Bob Dylan in de AFAS Live. \n"We konden al constateren dat de muziek van Midas Treub fijn is door de vooruitgesnelde single "Where Are We Now", met net zoveel indiegevoel als Songfestival-fähigkeit. Om maar te zeggen: zó raar is het niet dat The Common Linnets gecharmeerd waren van Midas en 'm al meenamen op tournee. met dit debuut lijkt Midas ook een beetje op twee paarden te wedden: hij schurkt net zo gemakkelijk tegen Death Cab For Cutie ("Lost In The High") als tegen volstrekt ongevaarlijke radiopop ("Roll Up The Tide", "Swimming In The Rain") aan. En uptemo indierock "TV On Demand") gaat 'm net zo soepel af als frisse sixtiespop ("Sunday Afternoon", "Amy") of een zoete ballad-met-countrysnik ("Caroline"). De songs zijn echter stuk voor stuk ijzersterk en Midas' feminiene stemgeluid gaat gelukkig nergens irriteren." (Erik van den Berg, Oor)
"1978 was hét jaar van Elvis Costello. Zijn debuutalbum was overal met gejuich onthaald en voor velen was hij het acceptabele gezicht van punk en new wave. Want deze jonge vlegel, die op het graf van de oude Elvis durfde te dansen, kon wél zingen en liedjes schrijven en werd ook nog eens begeleid door uitstekende muzikanten. Was zijn debuut "My Aim Is True" nog een tamelijk conventionele plaat, "This Years Model" was in alle opzichten baanbrekend. De Keith Moon-achtige drums van Pete Thomas, het al even virtuoze basspel van Bruce Thomas en het Farfisa-orgel van Steve Nieve vormden een nieuw geluid. En het tempo van de liedjes was duizelingwekkend. Na "My Aim Is True" is nu ook "This Years Model" verkrijgbaar in een Deluxe Edition, aangevuld met demos, outtakes en een tweede schijf met een prima opgenomen concert in het Warner Theatre in Washington op 28 februari 1978, dat inderdaad het enthousiasme en de opwinding van die eerste tournees aardig weergeeft." (Jan van der Plas, Oor)
De complete officiële studio-output van deze powerpoplegende op een dubbelaar.
En 'East Coast' in Nederland? Ja, in ons eigen Twente zelfs. Waar geen zee te bekennen is maar wel een levendige pop-cultuur. Daarin heeft ook de groep East Coast gefloreerd met hun melodieuze hardrock. Die goed genoeg was om in het voorprogramma van Status Quo te spelen. In het Twents Poparchief vind je meer informatie. (GR Muziekbank)
"Big Star is de meest onderschatte band ter wereld. Het zijn woorden die zo vaak gebezigd zijn, dat het een cliché dreigt te worden. Toch zijn er weinig bands geweest die over zoveel talent beschikten en die zo door het noodlot gedwarsboomd werden. Zo'n dramatisch gegeven smeekt natuurlijk om een goede documentaire. het verhaal zoals het uitgerold wordt, is bekend: een jonge Amerikaanse band schiet begin jaren 70 enthousiast uit de startblokken, maar bezwijkt al snel aan een overdosis van zakelijke tegenslagen, interne conflicten en excessief drugsgebruik. Alle nog levende hoofdrolspelers - de man met de zeis hield ook nog eens flink huis - komen aan het woord. Anderen laten via archiefbeelden van zich spreken. het zijn persoonlijke verhalen, zoals die van de nabestaanden van de in 1978 overleden zanger/gitarist Chris Bell, die de documentaire gewicht geven. Ook mooi is dat veel op locatie geschoten is, zoals in de befaamde Ardent Studios in Memphis." (Robert Haagsma, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"Alex Chilton was met zijn miskende gitaarband Big Star held van ongeveer alle indiebandjes in de hoek Posies, Fountains Of Wayne, Teenage Fanclub. Ruim 30 jaar na het klassieke 'Radio City' is er zomaar een nieuwe plaat, opgenomen in een supergroepbezetting met Posies-tandem Jon Auer en Ken Stringfellow. De charmante plaat overtreft de klassieke Big Star-albums niet, maar is wel geslaagder dan Posies' 'Every Kind...': Jon Auer blijkt z'n beste liedjes voor Big Star te hebben bewaard." (M. Pot, Volkskrant)
Ze hadden hun grootste hit met "come and get it", dat Paul McCartney voor hun schreef. Grappig genoeg schreven ze zelf op hun beurt "without you" dat een nog veel grotere hit werd in de versies van Harry Nilsson en Maria Carey.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
