"Het resultaat is het meest onorthodox schurende statement van Low uit hun oeuvre. Het gevolg van alle wijzertjes zo lang één kant opdraaien dat slechts het ongemakkelijk pulserende gekraak van wat ooit een traag ritme of fraaie baslijn was overblijft. Zo klinkt Double Negative namelijk ook. Poor Sucker? Disarray? Jazeker. Maar ook bijzonder moedig. Dat dit album waarschijnlijk zelfs grote fans met een zeer open mind veel te ver zal gaan, dat moet dan maar even. Of durven ze Double Negative toch voor de tiende keer op te zetten om zich er dan opnieuw over te verbazen, maar zich toch mee te laten voeren in deze meesterlijk vormgegeven wanorde?" (oor.nl)
"Vlak na de dood van zijn vrouw Geneviève zat Phil Elverum (= Mount Eerie), in haar werkkamer en ving hij, bewapend met haar gitaren en piano, de sporen van de man met de zeis in muziek. "A Crow Looked At Me" is een van de meest treffende platen over de dood ooit gemaakt. over zachte instrumentatie en met fluisterende stem, omdat hun pas 1-jarige dochtertje lag te slapen, deelt Mount Eerie alles. Hij toont ons Genevièves transformatie van mens naar hoopje ellende door de kanker, neemt ons mee naar de kamer waar ze haar laatste adem uitblies, naar de plek waar hij haar as uitstrooide, maar ook naar het soort van gelukkige moment waarop hij merkt dat haar foto's de herinneringen aan haar levenloze gezicht beginnen te vervagen. Bij de meest hartverscheurende teksten vliegt de toon en het tempo van Elverums stem de hoogte in en weet je: hier brak hij bijna. Zoals in "Real Death", zó puur en rauw en pijnlijk en eerlijk... Dit monument, hoe gitzwart ook, is uiteindelijk toch ontiegelijk mooi." (Randy Timmers, Oor)
"Spain maakt inmiddels al meer dan twintig jaar indruk met bijna verstilde en zich in een uiterst langzaam tempo voortslepende muziek. Het is een geluid dat ook op de nieuwe plaat van de band rond Josh Haden weer opduikt, maar Spain klinkt dit keer ook rauwer, dynamischer, psychedelischer, jazzier en experimenteler. Het gaat geen moment ten koste van de bezwering van de vorige platen van de band, want deze bezwering is gebleven. Een mooi volgend hoofdstuk in het boek van een van de meest bijzondere bands die ik ken. (...) Mandala Brush klinkt hierdoor als een mix van Low, Songs:Ohia, Cowboy Junkies, American Music Club, Pink Floyd in haar psychedelische jaren, Soft Machine en de muziek van vader Charlie Haden, maar uiteindelijk klinkt het vooral als Spain, dat 23 jaar na het zo bijzondere debuut nog steeds weet te verrassen en te vernieuwen". (Erwin Zijleman, De krenten uit de pop)
"Black Oak is het beste van twee werelden. De stemmen van Thijs Kuijken (I Am Oak) en Geert van der Velde (The Black Atlantic) zijn te koppelen aan de thema's dag en nacht die centraal staan op dit prachtige debuut van deze 'superband'. Kuijken zingt laag en donker, Van der Velde helder en zonnig. Maar in tegenstelling tot de werkelijkheid is er bij Black Oak geen schemerzone te bekennen. Samen klinken de mannen nóg mooier en is het geheel perfect in evenwicht. Het duo zingt over de thema's leven en dood en krijgen het voor elkaar om beide onderwerpen te verlichten. het album heeft iets hoopvols - met name "Gallop", het titelnummer (met een intro à la Bon Iver) en "When The Night Is All I See": een nummer gebakken in emoties en geserveerd met rooskleurige gevoelens. "Equinox" is een plaat die nog overweldigender wordt als je je focust op de details die verborgen liggen in het getokkel op akoestische gitaren, de melancholische melodieën en de aardse stemming." (Jolien Eijsink, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
Op Eurosonic 2015: "Na zijn verhuizing van San Francisco naar IJsland, begon Ryan Karazija zijn muzikale project Low Roar. Zijn twaalf nummers tellende debuutalbum vertelt over de uitdagingen waar je in een nieuw land mee te maken krijgt en is een eerlijke beschrijving van acclimatiseren, werk vinden en je gezin onderhouden in een koude IJslandse winter. De muziek van de band, die wordt beschreven als 'uitgebreid en dromerig,' is epische indie rock met net zo veel gevoel voor melancholie als voor hoop." Low Roar wordt veel vergeleken met de latere Radiohead, maar in tegenstelling tot Radiohead, integreert Low Roar ook folk-invloeden. "Vraag in de IJslandse platenzaken welke IJslandse band het de komende tijd helemaal gaat maken en het antwoord is eensluidend: Low Roar. Verplicht nummer dus, op Eurosonic." (De Volkskrant)
"Tien jaar na het bescheiden meesterwerk "The Silja Symphony" en zes jaar na het vorige studioalbum "Troostprijs" is het Nederlandse duo At The Close Of Every Day terug met weer zo'n prachtige plaat vol introspectieve 'nachtpop'. Opnieuw is het verbluffend hoe knap Minco Eggersman en Axel Kabboord musiceren: sereen en met veel gevoel voor stilte, terwijl warme gitaarklanken en strijkarrangementen als formaties trekvogels langs het staalgrijze firmament schuiven. Tegelijk vergeet het duo, getuige songs als "Safety's Keeping" en "Falling Through", nooit dat de stukken ook melodieus moeten zijn, met een ontroerende lichtheid als resultaat. Bij At The Close Of Every Day gloort altijd hoop aan de horizon. Daar kunnen we zelfs op proosten met herfstig bier van het eigen merk Tongval." (Menno Pot, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"A Crow Looked At Me behoort tot de eerlijkste en heftigste platen die ooit over de dood zijn gemaakt, maar hoe vaak kan een plaat je overdonderen met zn verhaal alleen? Wanneer weet je het wel en wanneer wordt de muzikale inhoud bepalend bij de vraag of je nog vaker naar de plaat gaat luisteren? Voor mij was dat na een luisterbeurt of twintig. Toen begon mij pas echt op te vallen dat de muzikale omlijsting van Mount Eeries doorbraakalbum wel héél erg sober was. Het melodieus sterke Ravens bleek de enige uitzondering. Gelukkig is Elverums nieuwste plaat muzikaal een stuk sterker dan zn voorganger. Now Only is een inhoudelijk vervolg op A Crow Looked At Me en biedt opnieuw een verhelderende blik op hoe dat eigenlijk écht gaat, dat rouwen om de dood van de liefde van je leven. (...) Now Only is wederom een emotioneel zwaar album, maar staat veel steviger in zn schoenen dan zn voorganger". (OOR).
De groep rond singer/songwriter Josh Haden heeft een zogenaamde 'residency' in The Love Song Bar (met spatie!) in Los Angeles. De band treedt er één keer per week op en experimenteert dan, al of niet met een speciale gast met zijn songs. Het heeft soms het karakter van een openbare repetitie. Er zijn vele opnames gemaakt, waar voor dit live-album een selectie uit gemaakt is. De bekende ultiem intieme, bedaarde stijl van de band (waar de naam 'slowcore' vaak voor gebruikt wordt) uit zich hier in voor de gelegenheid opgerekte stukken met jazzy improvisaties. De Spain-nummers dienen daarbij als vertrekpunt. Bijzondere gasten zijn o.a. Josh' zus Petra en jazzgitarist Bill Frisell, die veel met Josh' vader Charlie heeft gespeeld. Als luisteraar heb je het gevoel deelgenoot te zijn van het experiment, alsof je zelf in de zaal zit. Let wel: de plaat heeft een 'official bootleg'-achtig karakter: de geluidskwaliteit is niet super en je hoort het (niet al te talrijke publiek) ook vaak duidelijk op de achtergrond praten.
'Subliem: Platgespeelde kerstnummers als 'Silent Knight' of 'Little Drummer Boy' krijgen een prachtig verstilde nieuwe versie. IJzige zang, licht trillende gitaarlijnen en een haast Spectoriaanse productie zorgen voor een uniek geluid." (VK)
"Houses is een tweekoppige band uit Chicago. Dit elf nummers tellende schijfje vertelt het verhaal van een stel dat van elkaar gescheiden wordt door een nucleaire holocaust en elkaar probeert terug te vinden langs Californias Highway 10. Een zwaar concept dat zich ook zo uit. De zanglijnen zijn zwaar en langzaam en doen bij vlagen denken aan die van Coldplays Chris Martin in een gedeprimeerde bui. De sporadische vrouwelijke tweede stem zorgt voor een verfrissend contrast, een harmonie die de tracks wat minder zwaar maakt. Omdat het album een zwaar thema heeft, verbaast het niet dat ook de muziek zwaar is. Soms een minimalistische pianolijn, vaak is er sprake van elektronisch minimalisme. Gaandeweg de nummers wordt de muzikale bezetting groter en krijgen ze hun volume. Een prachtig voorbeeld hiervan is "The Tired Moon", dat niet zou misstaan op een willekeurig album van M83. "A Quiet Darkness" is een meeslepend verhaal vol hoogtepunten." (Niels vd Berg, Mixedgrill)
"Low are repeatedly lumped into numerous derivative and nondescript headings intended to encompass slow-paced, instrument-driven music that maintains an indie aesthetic. Quite simply, no category can truly reveal the beauty and glory of Low's debut record. Sad core? Not even close! It is an incredibly joyous journey of spirit and songwriting sensibility. The record remains patient and sparse throughout (just guitar, bass, hi-hat, and snare, and angelic vocals by the husband and wife team of Alan Sparhawk and Mimi Parker), but succeeds beautifully. Low truly behold the gift of understatement. Working with long-time producer and New York underground mainstay Kramer, Low examine their own fears and haunting experiences, occasionally linking them with Biblical references, while consoling listeners with warm layers of ethereal vocals and waves of guitar reverberation. Tracks are simple one-word titles but that's all that they require - too much information would spoil the record's elegance." (Ken Taylor, Allmusic)
Trage slepende songs, afwisselend door man en vrouw gezongen. Langzaam maar zeker wordt je steeds meer meegezogen in de weidse sfeer, waarin de paradox 'kaal en transparant' tegenover 'warm en rijk geinstrumenteerd' mogelijk blijkt.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
