"Cigarettes After Sex maakt een zweverig, licht-gothic rockgeluid dat prima past bij de huidige indietrends als dreampop en shoegaze. Maar een band die op Spotify maandelijks 24 miljoen luisteraars heeft en in oktober de Ziggo Dome moeiteloos uitverkoopt roept toch de vraag op: wat maakt deze band zo populair? Dat de band de laatste jaren vooral bij de TikTok-generatie zo succesvol is geworden verbaast leadzanger Greg Gonzales eigenlijk niet: 'Alle popartiesten die er toe doen hadden eerst een jong publiek. Dat begon al met Beatlemania en het loopt door tot aan Taylor Swift. En opnieuw gaan alle liedjes over liefdesverdriet. Het enige dat echt heel erg anders zal zijn is de samenstelling van ons publiek. De oudere liefhebbers worden verdrongen door jonge pubers op zoek naar troost en vervoering. Ik vind het een wonder dat muziek nog altijd zulke grote groepen mensen zo weet te raken.'" (Volkskrant) 28 oktober 2024 in Ziggo Dome Amsterdam
Mazzy Star-achtige dreampop. Op Best Kept Secret 2017, Hilvarenbeek. "Het is wat meewarig meedeinen op de 47 minuten durende cadans die Greg Gonzalez en zijn band tien nummers lang aanvoeren. De groep doet dat met de sloomste drums, diepst galmende gitaar en zachtste stem. Op een bizarre manier werkt die aanpak zowel minimalistisch als grotesk; een combinatie waar slechts weinigen mee wegkomen. De donkerste schaduwzijde van zon aanpak is het gebrek aan variatie. Voor je het weet ben je zonder dat je ook maar iets in de gaten hebt vier nummers verder. Het opzet van elk lied is dan ook heel erg gelijkaardig: een licht tikkende drum met trage baslijn, die dan af en toe wordt vergezeld door glashelder gitaar- en synthgeluid, dat lijkt te zijn opgenomen in een oneindig grote onderaardse grot. Gonzalez zachte androgyne stem fungeert als ideaal bindmiddel. Dat doet echter geen afbreuk aan de melancholische en meeslepende kracht die van dit debuut uitgaat." (Bert Puype, Indiestyle; 4 uit 5 sterren)
"Na het succes van de reünietour van de Britse shoegaze-band Slowdive in 2014 is er nu voor het eerst in 22 jaar nieuw materiaal. De muziek klinkt als een natuurlijke ontwikkeling vanuit de Slowdive uit de jaren 90. Het zijn gelaagde, dromerige songs maar geproduceerd en bewerkt met technieken die toen nog niet bestonden. De kenmerkende langzame en herhalende gitaarriffjes met veel galm-effecten worden perfect aangevuld door ingetogen keyboardpartijen. De orkestratie zorgt ervoor dat het geheel groots en overweldigend aanvoelt; het heeft iets magisch en mystieks. Absoluut hoogtepunt is "Go Get It", een 'band jam' met een prachtige opbouw, die vervolgens weer net zo hard wordt afgebroken. De sfeer die hiermee gecreëerd wordt is perfect om goed voor te gaan zitten, je ogen dicht te laten vallen en een ruime 45 minuten te genieten." (Tim Jansen, Platomania) "De songs sluiten aan bij de dreampop die Deerhunter, M83 en Beach House nu maken, maar o wat zijn ze prachtig." (Menno Pot, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Daughter schoot in 2013 als aan een rotvaart uit de startblokken met hun schitterende debuutalbum "If You Leave". Meteen wist de Londense band heel wat harten te veroveren. Hoewel er drie jaar later werd bevestigd met de sterke opvolger "How To Disappear" kwam er tot op heden geen volwaardig derde album. Nadat er in 2017 een soundtrack de ether werd ingestuurd voor de videogame "Life Is Strange: Before The Storm", waagde zangeres Elena Torna haar kans als solo-artieste. Onder de naam Ex:Re bracht ze een gelijknamig album uit. Het resulteerde in een geslaagde en intiemere versie van Daughter. Zeven jaar na de release van "How To Disappear" serveert het Londense trio ons eindelijk opnieuw een verse plaat voor, namelijk "Stereo Mind Game". Het Londense trio serveert een goed uitgewerkt album met daarin af en toe sprankels positiviteit in hun donkere muziek. Opvallend is eveneens de samenwerking met het Londense The 12 Ensemble die het geheel veel ruimer en voller laat klinken." (Dansende Beren)
"Op Ex:Re krijgen we tien nummers te horen die op muzikaal vlak niet zo heel erg verschillen van de muziek die ze met Daughter maakt. Elena Tonra haar stem heeft iets breekbaars en dat komt hier maar al te goed tot zijn recht. In tegenstelling tot Daughter breekt de muziek niet open in iets groots, maar blijft ze klein en intiem. Dit zorgt ervoor dat haar teksten in de kijker worden gezet waardoor ze extra hard binnenkomen. (...) Zoals de albumhoes al verklapt, gaat deze plaat niet over de mooie dingen in het leven. Ex:Re is het resultaat van pijnlijke break up en dat is ook duidelijk te horen in de tekst. Zinnen als I miss him and I hate him en Romance is dead and done spreken al voor zich. Het is duidelijk dat iemand haar veel pijn heeft gedaan. Gelukkig voor ons werd dat omgetoverd in nummers waarbij we al eens kunnen wegdromen." (dansendeberen.be)
"M83 is vooral het eenmansproject van Fransman Anthony Gonzalez. Die verwierf nogal wat fans met zijn eigenzinnige mix van shoegaze en kosmische synthesizerklanken uit de Duitse School. De muziek op "Junk" lijkt waarachtig wel pop of, in "Bibi The Dog", zuchtmeisjesromantiek met nadrukkelijk Franse slag. Dromerig tikkende drummachines en uitwaaierende synthesizerdekens krijgen gezelschap van ornamenten als blazers en strijkers, tot de muziek her en der de vorm aanneemt van een soundtrack van een niet heel dramatische film. Het klinkt bij vlagen wel heel lichtzinnig en lente-achtig dwarrelend, maar dat geeft een vederlichte charme." (Jacob Haagsma, Oor) Voor afwisseling zorgen de diverse leadvocalisten. Naast Gonzales zelf is zangeres Mai-Lan Chapiron een aantal malen te horen, naast speciale gasten Susanne Sundfor ("For The Kids" en Beck ("Time Wind") die meeschreven aan de door hen gezongen nummers. Onder de muzikanten ook de nodige cracks, zoals gitaristen Lyle Workman en Steve Vai en toetsenist Jeff Babko.
"Veelbelovende groep rond de Nederlands-Kroatische zangeres Marina Tadic met verder o.a. bandleden van Jacco Gardner in de gelederen. Op dit debuutalbum hoor je invloeden van The Velvet Underground & Nico, maar ook van meer hedendaagse bands als The Magic Numbers en vooral Belle And Sebastian. Warme, tijdloze popliedjes met onder de zoete bovenlaag een heerlijk scherp randje, stuk voor stuk gedragen door de dromerige stem van Tadic. Hemels!" (Martin Cuppens, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"Working for the first time with an outside producer -- Elbow's Craig Potter -- as well as other engineers and musicians, Duncan continues to push forward on 2019's Health, pairing the spectral melodies and lush harmonies of past outings with club-ready beats and flourishes of snappy R&B. More sophisti-pop than indie pop, the 12-song set is Duncan's most diverse to date, with ABBA-leaning post-disco confections like "Holiday Home" and "Impossible" elbowing up against surreal, Lynch-ian slow jams ("Wrong Side of the Door") and incorporeal waltzes ("Care"). Duncan's voice is a marvel of control and expression throughout, able to clone itself in a plume of Enya-worthy layers or to simply soar off into the inky blue via a buoyant tenor." (allmusic.com)
Compilatie met non-album-tracks van dit Amerikaanse dreampopduo met de bedwelmende vocalen van Victoria Legrand als middelpunt. "Dat een groep met zon eigenzinnig geluid als Beach House zomaar de top tien van reguliere hitparades kon binnentuimelen, heeft alles te maken met hoe zorgvuldig het duo hun langspelers in elkaar puzzelde, tot ze zon perfect naadloos geheel vormden dat je er wel in móést verdwalen. Door de jaren heen vielen heel wat uitstekende songs af omdat ze niet pasten in de flow van een plaat. Ze leken gedoemd tot een obscuur bestaan op B-kantjes ("Equal Mind"), liefdadigheidscompilaties (de Queen-cover "Play the Game") of gewoon in de Beach House-kluizen (single "Chariot"). Tot nu: van het ruisende "Rain In Numbers" uit 2005 tot de desoriënterende remix van "10 Mile Stereo" vormen al deze weeskindjes op "B-Sides And Rarities" één heerlijk trage rollercoaster, die wazig en glorieus door alle schakeringen van 13 jaar Beach House glijdt. Wát een band." (Herbert Struyf, Humo; 3,5 uit 5 sterren)
"Of ze nu muziek uitbrengt als Mazzy Star, in samenwerking met Massive Attack en Psychic Ills of onder eigen naam, Hope Sandoval klinkt te allen tijde als Hope Sandoval. Op deze nachtegaal met dat uiterst bedwelmende stemgeluid kunnen we al sinds begin jaren 90 bouwen. Komt ze met iets nieuws, dan wéét je gewoon dat het de soundtrack van je late avonduren gaat worden. Ook "Until The Hunter" weer. Het opent met 9 minuten kerkorgel en dromerige zang ("Into The Trees"), gevolg door een met pedal steel ingebakerd bedtijdverhaaltje ("The Peasant"), als maanlicht zo helder gitaarspel ("A Wonderful Seed") en zelfs wat sfeervolle jingle bells ("Isn't It True"). Hoe veelzijdig de middelen ook zijn, verrassen doet Sandoval geen moment, zelfs niet in één van de zeldzame duetten in haar oeuvre ("Let Me Get There" met Kurt Vile). Maar haar sound is al meer dan 20 jaar uniek en de sfeer die ze van nature met zich meebrengt, hoor je bij geen ander. Dit is een prachtplaat zoals alleen zij die kan maken." (Randy Timmers, Oor)
"De Belgische singer- songwriter Piet Goddaer is al enige jaren een wereld-act, vernoemd naar het Ozark-gebergte in de VS en Henry uit het boek Junkie van William Burroughs. Met zijn recente albums Stay Gold en Paramount scoorde hij terecht goud en platina. Met Us mag het wederom geen probleem zijn. Gaat het hem dan zo gemakkelijk af? Nee, de gebruikte muziekstijl is niet de meest voor de hand liggende. Pianosongs als Ive Always Hated Watching You Leave zijn adembenemend fraai met een herkenbaar en mooi verhaal. Daarnaast bestaat het album vooral uit heerlijke droompopsongs. Songs met spanning in de melodie, zoals Blindspot of in het geheel, zoals in Africa. Het album kent over het algemeen maatschappijkritisch getinte teksten en experimenten binnen elektropop en dance. Samen met topproducer Tim Bran (London Grammar, Birdy, The Verve) is een inspirerend modern album gemaakt. Kortom: een hedendaagse protestzanger, die kwalitatief hoogstaande liedjes aflevert." (Roelf Noorda, MPodia; cijfer: 8)
Op Eurosonic 2015: "Na zijn verhuizing van San Francisco naar IJsland, begon Ryan Karazija zijn muzikale project Low Roar. Zijn twaalf nummers tellende debuutalbum vertelt over de uitdagingen waar je in een nieuw land mee te maken krijgt en is een eerlijke beschrijving van acclimatiseren, werk vinden en je gezin onderhouden in een koude IJslandse winter. De muziek van de band, die wordt beschreven als 'uitgebreid en dromerig,' is epische indie rock met net zo veel gevoel voor melancholie als voor hoop." Low Roar wordt veel vergeleken met de latere Radiohead, maar in tegenstelling tot Radiohead, integreert Low Roar ook folk-invloeden. "Vraag in de IJslandse platenzaken welke IJslandse band het de komende tijd helemaal gaat maken en het antwoord is eensluidend: Low Roar. Verplicht nummer dus, op Eurosonic." (De Volkskrant)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
