Volgens de sticker op het cd-doosje is deze dubbelaar uitgebracht om het 30-jarig jubileum van de Pogues te vieren. Dat is dan wel een gemiste kans want vrijwel alle nummers zijn ook op andere verzamelaars te vinden. Maar een liefhebber wil nou eenmaal alles van deze geweldige band hebben. En dat weten platenmaatschappijen ook. (Muziekbank TH)
"Als je naar de album cover kijkt en de titel leest dan is dat niet om heel vrolijk van te worden. Sowieso zijn de tijden waarin we op dit moment bevinden niet heel kleurrijk en positief te noemen. Maar gelukkig is daar altijd maar weer de muziek met een helende factor. Dropkick Murphys brengen een eerbetoon met "This Machine Still Kills Fascists" aan Woody Guthrie en doet dat op een positieve manier. De muziek is namelijk wel om vrolijk van te worden. Dropkick Murphys bestaat al meer dan twintig jaar, maar is mij eerlijk gezegd nooit eerder opgevallen. Mede omdat Nikki Lane en Evan Felker aan deze plaat mee doen werd mijn interesse gewekt. "This Machine Still Kills Fascists" bevat maatschappelijke teksten en zijn vandaag nog altijd relevant. Woody Guthrie heeft veel betekend voor Amerika en de wereld toentertijd, maar nu ook. Dit album is een kleine herinnering aan deze folk held en brengt een soort van verlichting. Dat is iets wat we tegenwoordig toch wel goed kunnen gebruiken." (Orange Flag Music)
"Dropkick Murphys mag dan al bijna dertig jaar bestaan, het bekendste nummer van de punkband is nog altijd "I'm Shipping Up To Boston" uit 2005. September 2022 verscheen "This Machine Still Kills Fascists", nog geen 9 maanden later is er al de opvolger: "Okemah Rising". Aan bronmateriaal geen gebrek en de teksten van Guthrie over sociale onrechtvaardigheid en politiek machtsmisbruik vinden ook in de hedendaagse maatschappij gehoor. Dropkick Murphys is misschien wel de beste groep om deze strijdbare boodschap te verkondigen, in nummers als "Hear The Curfew Blowin" en "Rippin Up The Boundary Line", maar ook de menselijkheid voorop te stellen in een song als "Watchin The World Go By". Alleen jammer dat die grote hit in een nieuwe versie (de "Tulsa Version") juist wat aan kracht heeft ingeboet." (naar Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"A collection of songs recorded at Maida Vale over a 2 year period for the BBC showcases the raw essence of the Pogues, capturing them at key stages of their development. Few would disagree that The Pogues are responsible for the worldwide phenomenon of Celtic Punk. While others have influenced and developed the sound it’s a case of No Pogues, No Celtic Punk – it’s that simple. These recordings capture the Pogues at just the right time to chart the band through the initial rowdiness of the Red Roses For Me period in the first 2 sessions, through the development of a more intricate sound that would appear on Rum Sodomy and the Lash and finally the beginnings of the transition into the powerhouse that would record If I Should Fall From Grace with God. As an aside, it’s notable that the 2 John Peel Sessions were produced by Mark Radcliffe, who went on to perform in his own Pogues inspired folk rock band The Family Mahone." (louderthanwar.com)
"Dit achtste album van de uit Boston afkomstige band bevat geen verrassingen voor eenieder die bekend is met het werk van de Iers-Amerikaanse punkers. Voor mensen die de band niet kennen overigens ook niet. Ierse folkpunk met traditionele instrumenten en een paar scheurende gitaren, punt. Inhaken en de kroeg slopen. Hier en daar springt de banjo erg naar de voorgrond in het geluid, maar ook dat is niet geheel verrassend daar Winston Marshall (van Mumford and Sons) voor een paar nummers op bezoek is geweest in de studio. Met name in "Prisoner's Song", een van de uitschieters, is zijn aanwezigheid dan ook duidelijk te merken. Maar al met al klinkt Dropkick Murphys als Dropkick Murphys, zij het soms met iets minder peper in de reet dan op de voorganger "Going Out In Style". Een album dat het vast en zeker goed gaat doen bij de fans en de band een reden geeft om weer de eeuwige weg langs alle podia en drankgelagen op te gaan." (Tjeerd van Erve, Nu.nl; 3 uit 5 sterren)
Gedurende 24 jaar was er geen enkele beeld-opname van The Pogues, tot de groep september 2012 twee keer op de planken een uitverkochte Parijse Olympia stond om zijn dertigjarig bestaan te vieren. Voor de duidelijkheid: mét Shane McGowan! De volledige set van 25 songs werd er opgenomen en staat op deze DVD. (bron: Universal) Bonus-opname is "Thousands Are Sailing", opgenomen in Manchester in 2006.
"De band zelf lanceert het album met de opmerkingen dat het een viering van het simpele genot van muziek is en eigenlijk al je zorgen moet wegblazen. Iets wat het meer dan waar maakt. Turn up the Dial is een echt Dropkick Murphys album. Meer of minder kan je er gewoon niet van maken. Het is gewoon goed, simpel en dat wat we kennen van deze Ierse folk rockband. Geen poespas, geen nieuwe vreemde geluiden, maar inderdaad gewoon een feestje zoals we die kennen van de heren. En het is fijn. Het album begint fantastisch met het titelnummer Turn up the Dial, een lekker uptempo nummer dat je direct meevoert naar een traditioneel Saint Patricks Day-Murphys feestje. Hiermee maken de heren hun beloften dat het een album moet zijn die je even alle ellende van nu laat vergeten. Na een paar keer het album geluisterd te hebben, kom ik tot de conclusie dat een als vanouds voelend, Dropkick Murphys-album, echt is wat we nu wel kunnen gebruiken. Gewoon simpel een genot van heerlijke muziek." (Brothers In Raw)
Op Lowlands 2014: "Een intrigerende naam is het halve werk, maar daar nemen The Barons Of Tang geen genoegen mee. Toeren, toeren en nog eens toeren is de dagelijkse praktijk bij deze vurige gypsypunkers uit Melbourne. Die Australische komaf is niet het enige verschil met andere hoogenergieke balkan- en klezmermengers; zo tellen de zeven Barons liefst drie vrouwen in hun gelederen. Niet zomaar vrouwen, maar wilde wieven die de percussie verbouwen en zich met doodsverachting op het blaaswerk storten. De basklarinet die daarin de toon aangeeft, en de jazzy basis van al hun acties maken het afwijkende plaatje compleet. The Barons Of Tang zijn een bijzondere band, en dat zijn ze."
Op 12 april 2014 in Atak, Enschede: "Liefhebbers van Dropkick Murphys en Flogging Molly opgelet... Deze speedfolkband is al jaren een enorme publiektrekker bij de Oosterburen en vind het tijd om Nederland ook te veroveren. En daar zijn wij het behoorlijk mee eens. Deze zomer stonden ze ook op Lowlands en in het voorjaar van 2014 zijn te zien in de kleine zaal van Atak. Als schoffies uit de jaren '30 staan ze op het podium om je flink om de oren te slaan met een goede bak punkrock, gecombineerd met Ierse folk en her en der een oplawaai aan ska. Jawohl ja!"
"Vier freunden, geboren irgendwo in Deutschland, fließt in ihren Adern aber immer noch das temperamentgeladene Blut ihrer Vorfahren aus Machorka-Tabakistan. Mal kraftvoll-kämpferisch, mal russisch-melancholisch, malrockig-lebensroh: Es ist Musik mit Gänsehautgarantie, bei derkeiner still sitzen bleiben kann. Seit 1988 sind Apparatschik mit ihrem übermütigen Mix ausrussischer Volxmusik, Ska, Rock und Polka unterwegs und wirbeln wie ein sibirischer Steppensturm ihre Melodien über die Konzertbesucher. Auch mit ihrem aktuellen Album AURORA bleiben sie ihrem Motto treu: Pulp Fiction meets Potemkin; ein musikalischer Cocktail aus Tradition und Moderne. Aurora ist erst die zweite CD von Apparatschik. Die Band bleibt den Roots treu und modernisiert gleichzeitig ihren Sound. Rock-Gitarre und Reggae-Rhythmen erweitern das Klangspektrum - elektronischeSpielereien sorgen für eine Frischzellenkur, überdecken die leidenschaftliche, handgemachte Partymusik aber nicht. (Weltwunder)
Op Pinkpop 2015: "Straight Outta Austin, Texas. De mannen van East Cameron Folkcore zetten mooie stappen, door middel van een bijzondere sound. Punk en folk. Verwacht geen tra-la-la-liedjes over liefdesverdriet, eenhoorns en het ruisen van de zee. Nee, East Cameron Folkcore zet vol in op de huidige, snelle, verwarde maatschappij. Daar ga je als het goed is over nadenken. En het is de band precies om die connectie met het publiek te doen." Denk nu niet dat dit folkpunk is à la The Pogues, want het punk-element moeten we meer zoeken aan de emocore-zijde van het spectrum, met de bijbehorende getergd klinkende, intense zang.
Anders dan de naam doet vermoeden komt deze groep uit Duitsland. Wél klinkt de muziek eerder Iers dan Duits, want Mr. Irish Bastard staat garant voor hoog-energetische folkpunk met een metalrandje. Nog wat rauwdauwiger dus dan een groep als Flogging Molly. Op dit album eert de groep The Sex Pistols middels een volledig verfolkpunkte versie van "Never Mind The Bollocks, Here's The Sex Pistols" uit 1977. De band zal op Geuzenpop 2012 ongetwijfeld het festivalveld in vuur en vlam zetten.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
