Uit 1974, productie van Nick Mason (Pink Floyd).
"Engeland's eerste onafhankelijke popproducer. Knutselde thuis wereldhits als ('Telstar' (Tornados) en 'Johnny Remember Me' (John Leyton)) in elkaar. Songs vol 'teen angst', met een kletsnat badkamergeluid en vol karakteristieke geluidseffecten. Kan niet simpelweg worden afgedaan als 'de Britse Phil Spector'. Volstrekt uniek." (HvdH,Oor)
Volkomen maffe Amerikaan die zich op volstrekt eigen wijze knauwend uit over een vorm van elementaire surf-rock 'n' roll. Alleen aan te bevelen aan bestudeerders van 'freaks of nature'.
"The Residents were founded in the late sixties in the Bay Area, widely heralded for their ability to turn heads by staying out of musical confinements and shocking, out-of-this-world concepts. Each and every record in their legacy (which add up to more than 60 albums), is a groundbreaking exercise. The "Third Reich n Roll" is (aptly named) their third album. It revolves around the concept of pop music being fascist by selling fake rebellion to teens, keeping them docile and controllable. Maybe thats why American Bandstand host Dick Clark is pictured on the cover in a Nazi costume holding a carrot. The album dissects and ridicules famous pop songs (among which James Browns Papas Got A Brand New Bag) on both of its sidelong medleys. In all, it is said that no less than 29 pop songs are maimed and mangled into a mind shifting sonical experience that invites the listener to detect every pop culture reference thats in it." (Bertus / MOV)
"ATTENTION! ATTENTION! Unbelievable ARCHIVAL TREASURE alert! This 30' long DVD contains every scrap of material that exists in the archives of Beat Club/Radio Bremen, from the Magic Band's April 12, 1972 performance, which resulted only in one song ever broadcast - no one ever saw the remaining 25' or even suspected that anything else existed! This is basically the Clear Spot lineup: Don, Zoot Horn Rollo/Bill Harkleroad (guitar) Rockette Morton/Mark Boston (guitar and bass), Winged Eel Fingerling/Elliott Ingber (guitar), Orejon/Roy Estrada (bass), Ed Marimba/Art Tripp (drums). They perform: 1. Rockette's bass solo 2. Click Clack (two takes - one complete) 3. Golden Birdies 4. band intros 5. Steal Softly Through Snow 6. I'm Gonna Booglarize You, Baby (three takes) The band is in top form and Don is as well. Absolutely essential and absolutely recommended if you are a fan." [Gonzo]
"Het blijft één van de merkwaardigste Nederlandse popgroepen, het Groningse Plan Kruutntoone. Hoewel, pop? De band begon begin jaren '90 als een jazzy knipoog naar Captain Beefheart en ontwikkelde zich naar een plekje in de klei ergens tussen De Kift en André Manuel, maar dan excentrieker en minimalistischer. Wél Nederlandstalig. het trio rond zanger, songschrijver, gitarist en banjospeler Hansko Visser presenteert op dit vierde album een zestal nummers die soms meer dan 12 minuten lang zijn. Hijzelf noemt het 'liedjes', dus dat zullen we ook maar doen, hoewel er nauwelijks sprake is van coupletten, laat staan refreinen. Maar het woord 'suite' past nu eenmaal niet bij de volkse aard van het geheel. En wie echt luistert, wordt onverbiddelijk de nummers binnen gesleurd. naar de wereld van Poolse appelplukkers in de Noordoostpolder, bijvoorbeeld. Intrigerend, aards en eerlijk." (Peter Bruyn, Lust For Life; waardering: 4 uit 5 sterren)
"The idea of this compilation was to combine three albums that "capture the strangeness of Manhattan" onto one CD. The three albums, all released in the early '50s, are by three entirely different artists, including Moondog's "Moondog On The Streets Of New York", Gordon Jenkins' "Manhattan Tower", and Morton Gould's "Manhattan Moods". It can be questioned if one-after-the-other listening will do, since they're so different. Most impressive is Moondog's album. In just over 20 minutes, the legendary street musician and composer offers haunting, heavily rhythmic pieces on a combination of then-exotic instruments, showing influences of jazz, Japanese music, Native American sounds, and avant-garde. In contrast, Jenkins' "Manhattan Tower" is a lushly orchestrated work bringing to mind the sweeping soundtracks to American post World War II films and life. Gould's "Manhattan Moods" is orchestral in arrangement and wholly instrumental. It has a somber dignity but a cinematic feel." (Richie Unterberger, Allmusic)
Meisjesgroep uit de jaren zestig, die zichzelf een volstrekt eigen vorm van liedjes schrijven en uitvoeren heeft aangeleerd. Geschift of geniaal? Jack Spijkerman vond het vooral humoristisch en draaide dit grijs op de radio.
"We zullen nooit weten of de bedenkers achter avant garde soundscape band (als dat de juiste term is) The Residents daadwerkelijk inspiratie op de Noordpool hebben opgedaan voor dit album uit uit 1979. Wat we wel weten is dat het opzetten van "Eskimo" gelijk staat aan een trip naar koude, gure en mysterieuze oorden. De albumtitel is wat dat betreft goed gekozen: de inheemse ritmes, klagende keelklanken en gierende windvlagen dompelen je ook echt onder in door de Inuit bevist poolwater. Niemand weet wie The Residents eigenlijk zijn. We weten dat de groep in de jaren '60 is opgericht en daarna in staat is gebleken bij elke release uit een muzikaal hokje te blijven. Vanaf het debuut "Meet The Residents" uit 1974 tot nu (zo'n 60 albums(!)) is elke plaat weer een grensverleggend meesterwerk. Dit is niet anders voor "Eskimo", een plaat die vanwege de muzikale kwaliteit en gewildheid een prima vertrekpunt is om de muziek van The Residents te leren kennen. Vergeet je winterjas niet in te pakken!" (Bertus / MOV)
"Een van de zonderlingste debuten uit de historie van wat we voor het gemak dan toch maar popmuziek noemen. Kaleidoscopisch is een te armoedig woord om deze krankjorume rijkdom te duiden. Randy Newmans "Vine Street", gezwachteld in violen en door Parks gezongen als een vervreemde crooner, is nog het meest conventioneel getoonzet. Etherische koorzang, blèrende big bands, harpjes en xylofoons, een fragment uit een verdwaald countryliedje - je gelooft letterlijk je oren niet. "Song Cycle" is ontzettend druk. In sommige nummers lijkt het muzikale erfgoed van drie continenten bijeen te komen en Donovans "Colours" wordt een instrumentaaltje in Technicolor dat halverwege geïnfiltreerd wordt door een bijna spookachtig charleston-deuntje. Alsof de danszaal uit de film The Shining plts weer tot leven komt. In al zijn eigenheimerigheid net zo uniek als "Trout Mask Repicla" van Beefheart. De muziek vereist zo'n hoge oplettendheid dat je na afloop uitgeput bent." (Chris van Oostrom, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"Vergeleken met het ontzettend drukke, krankjorum rijke "Song Cycle" (1968) is "Discover America" (1972) een ontspannender luisterervaring, maar het gehanteerde concept is er niet minder revolutionair om: een album over Amerika op de tonen van de muziek die Parks tijdens zijn verblijft op Trinidad en Tobago had gehoord. Helden als Bing Crosby, The Mills Brothers en Teddy Roosevelt worden eer betoond op kwieke calypso-klanken. Zelfs Little Feats "Sailin' Shoes" blijkt met medewerking van Lowell George zelfs de toevoeging van steel-drums wonderwel te verdragen. Het album wordt nu allerwegen erkend als een van de onbetwistbare meesterwerken uit de jaren '70, maar aanvankelijk was de plaat niet aan de straatstenen te slijten." (Chris van Oostrom, Lust For Life)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
