Op zaterdag 24 mei 2014 speelt Amsterdam Sinfonietta het arrangement voor strijkorkest van Beethovens zestiende strijkkwartet, Op. 135, in het Enschedese Muziekcentrum. Op deze CD speelt hetzelfde ensemble dit werk: "Het was Gustav Mahler die Beethovens strijkkwartetten door strijkorkest wilde laten uitvoeren. Ik breid de grootsheid uit die in de stemmen verborgen zit, en geef de klanken vleugels, schreef Mahler. De CD-opname die Amsterdam Sinfonietta en Candida Thompson in 2005 van dit werk maakte, was een schot in de roos. Het regende sterren." En dat is dus deze hybride Superaudio-CD, die daarnaast de spannende en regelmatig dreigend klinkende Sonate voor strijkers van Sir William Walton, uit 1973, bevat.
Luister-10 dec./jan. 2013/14: "De Cuatro Estaciones Porteñas van Astor Piazzolla is een van zijn meest opgenomen cycli. Vooral de versie voor viool en strijkorkest, die componist Leonid Desyatnikov maakte voor Gidon Kremer en zijn Kremerata Baltica. Omdat Desyatnikov de relatie met Vivaldi's Vier jaargetijden expliciet maakte, door subtiele citaten uit Vivaldi's werk te gebruiken, worden die twee vaak gecombineerd. Zo niet door Amsterdam Sinfonietta. Op dit album brengt het gezelschap o.l.v. Candida Thompson een meesterlijk Argentijns drieluik. De bekende Piazzolla staat naast Ginastera's briljante Concerto voor strijkorkest en Last Round, de prachtige ode die Osvaldo Golijov ter nagedachtenis aan Piazzolla schreef. Het is niet alleen een mooie samenvatting van de Argentijnse muziek met de tango van Piazzolla, de invloed van de pampa's in het werk van Ginastera en de multiculturele mix van Golijov, het is ook nog eens een plaat die zich onderscheidt door briljant spel een een dito opname." (Paul Janssen)
Het programma op deze CD biedt een overzicht van de levendige en caleidoscopische carrière Telemann, gekenmerkt door een perfecte assimilatie van verschillende nationale stijlen en een duidelijke voorliefde voor het schilderachtige. Parfum uit Spanje, Italiaanse gerechten, Franse smaak, Pools geuren, en dat allemaal op een degelijke Duitse basis... Telemann biedt ons een schat aan prachtige muziek. Hij zoog vele culturen op, wat steeds andere accenten in zijn muziek veroorzaakte. Hij werkte bovendien voor een breed publiek en schreef opdrachtwerken voor zowel vrijgevig prinsen als bescheiden amateurs. Een moderne muzikant in de ruimste zin van het woord. De werken hier worden vertolkt door Europa Galante, het veelvuldig bekroonde Italiaanse ensemble rond violist Fabio Biondi. Ook deze CD werd in de Franse pers al juichend ontvangen en verdiende een 'Classique d'Or' bij RTL France. Het is een uitgave van het jonge label Agogique, dat zich op de kaart zette met het bijzondere 'La Nascita del Violoncello'.
"In 1993 neemt Gidon Kremer het Eerste Vioolconcert (1987) van Philip Glass met de Wiener Philhamoniker op. Twintig jaar later is Kremer terug bij Deutsche Grammophon met een briljante registratie van het Tweede Vioolconcert van Glass: The American Four Seasons (2009). In dit tweede vioolconcert baseert Glass zich op de vier jaargetijden van Vivaldi, waarbij Glass op eigentijdse wijze de viool hetzelfde laat doen als zijn Italiaanse college. De Russische violist Gidon Kremer geeft met Kremarata Baltica een geweldige interpretatie van dit vioolconcert, dat op hetzelfde niveau ligt als bij het eerste vioolconcert. Het album vervolgt met sfeervolle eigentijdse werken van Pärt, Kancheli en Umebayashi, die uitstekend bij deze seizoensmuziek van Glass passen." (Wil Zenhorst, Platomania; cijfer: 9,0)
Quasi Parlando is an important addition to ECMs documentation of the work of Tigran Mansurian, an often breathtaking account of highly original contemporary chamber orchestra music. Issued in the wake of his 75th birthday, the album opens with the Armenian composers fiercely-concentrated Double Concerto, and proceeds to new music performed by its dedicatees: the lyrical Romance, dedicated to Moldavian violinist Patricia Kopatchinskaja, and the intensely expressive Quasi Parlando, dedicated to German cellist Anja Lechner. Both are world premiere recordings, as is the Concerto No 2, subtitled Four Serious Songs, which concludes the programme. Throughout, the soloists deliver committed performances, as does the Amsterdam Sinfonietta under the direction of Candida Thompson. (bron: ECM)
'Van de drie 'serenades' van deze cd is die van Mozart uiteraard echt afkomstig uit de achttiende eeuw. De omringende werken van Grieg en Tsjaikovski ademen de geest van de achttiende eeuw, alsof de romantische nostalgie de klassieke deugden van Bach en Mozart weer wakker wil kussen. En in onze tijd moet er wel iemand als Yuri Bashmet aan te pas komen om deze plat gespeelde pastiches weer tot leven te wekken. Soms balanceert hij op de grens van effectbejag, zoals in de openingsfrase van Eine kleine Nachtmusik, maar Bashmet verliest niet zo gauw zijn evenwicht. De daaropvolgende Serenade van Tsjaikovski krijgt zelfs een opvallend doorleefde uitvoering, de lichtvoetigheid van dit Mozartiaanse eerbetoon ten spijt. Alsof het in deze muziek toch eerder om de ziel van moedertje Rusland dan om de geest van Mozart gaat'. (HJ, Muziekweb).
"Het Amsterdam Sinfonietta heeft opnieuw een formidabele loot aan die toch al rijke cd-stam toegevoegd, met Bartóks speelse Divertimento en Brahms' Tweede strijkkwintet in G, hier omgezet naar het volbloedige strijkorkest. Dat er tussen beide werken een idiomatisch gat van jewelste gaapt is evident, maar toch zit er op een haar na niet meer dan een halve eeuw tussen: Brahms' Strijkkwintet dateert uit 1890 en Bartóks Divertimento uit 1939 (een uitgesproken dartel werk, al lijkt het duistere molto adagio al een voorbode te zijn van de komende verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog). In het cd-boekje schrijft Candida Thompson terecht: Brahms's Op. 111 [ ] is not often performed by a full string orchestra and is already overpowering in its original quintet form'. Ze kende het werk al lang geleden van binnen en van buiten, toen zij het met de Amerikaanse violist Isaac Stern in diens masterclass analyseerde. Een exercitie die haar toen alles bijeen genomen maar liefst twee weken in beslag nam". (OpusKlassiek)
Debuutalbum van het Nederlandse Ciconia Consort, een strijkorkest onder leiding van dirigent Dick van Gasteren. Het orkest presenteert op deze cd een programma met bekende en minder bekende Franse componisten. "Charles Koechlin wordt tegenwoordig beschouwd als een van de meest originele stemmen van het Frankrijk van de 20e eeuw, zijn "Sur les flots lontaines" is geschreven op een gedicht van Urner. Guillaume Lekeu stierf tragisch op 24-jarige leeftijd, een genie in de kiem gesmoord, zijn Adagio for String is hartverscheurend mooi. Arthur Honegger wordt vertegenwoordigd door zijn Hymne pour dixtuor a codes en zijn 2e symfonie voor strijkers en trompet. De Sarabande in E majeur is het enige werk van Saint-Saëns voor strijkorkest. Jacques Castérède (1926-2014), een Messiaen-leerling, was een Prix de Rome-winnaar, zijn Symphonie No. 1 pour orchestra à cordes is een echte vondst." (www.klassiek.nl)
Ludwig van Beethoven (1770-1827) componeerde in totaal 16 strijkkwartetten waarvan de laatste vijf (Op. nrs. 127, 131, 130, 132 en 135) voor zijn tijdgenoten ondoorgrondelijk waren. Nu worden ze gerekend tot het beste dat Beethoven schreef. De complexiteit van deze kwartetten leidde er toe dat al spoedig de eerste bewerkingen voor strijkorkest ontstonden, een ontwikkeling die gestimuleerd werd door o.a. Hans von Bülow en Gustav Mahler. Dirigent Maurice Broussard (Turijn 1950) arrangeerde Opus 130 voor strijkorkest en maakte in 1989 deze opname met het Nederlandse strijkorkest La Primavera.
Werken voor strijkorkest van vier Spaanse componisten. Joaquin Turina, Joan Manén, Joaquín Rodrigo en Ricard Lamote de Grignon zijn geboren in de laatste twintig jaar van de 19e eeuw en waren voornamelijk actief in de 20e eeuw. Ze waren beïnvloed door verschillende nationalistische stromingen binnen Spanje. Turina en Rodrigo zijn afkomstig uit Andalusië; Manén en Lamote uit Catalonië. Als gevolg van de politieke situatie kregen ze niet altijd de erkenning die hun muziek verdiende. Ricard Lamote de Grignon, bijvoorbeeld, was een bijzonder actieve en creatieve componist, maar behoort tot de zogenaamde "verloren generatie", omdat zijn carrière werd onderbroken door de Spaanse Burgeroorlog.
De Engelse componist Karl Jenkins is vooral bekend geworden door zijn "Adiemus", dat ook hoog scoorde binnen de popmuziek. Bij Sony Classical verscheen een cd met een aantal van zijn werken waarvan de meeste zijn geschreven in de muzikale traditie van de vorige eeuw. Opgenomen zijn "Palladio", "Adiemus variations", "Passacaglia" en "String Quartet nr.2". Ze worden uitgevoerd door The London Philharmonic Strings en het Smith Quartet o.l.v. Karl Jenkins. (Muziekweb).
Deze uitgave uit 2009 heeft een ietwat misleidende voorzijde. Daarop is een recente foto te zien van de solist op deze DVD/CD-combi, Jaap van Zweden. De opnamen zijn echter zo'n kwart eeuw eerder gemaakt en stammen dus uit de tijd dat Van Zweden een jonge, gevierde vioolsolist was. Je moet ook even twee keer kijken om Jan Willem de Vriend te herkennen te midden van zijn Combattimento Consort: net als Van Zweden nog getooid met behoorlijk méér haar. Het betreft een indertijd voor de TROS gemaakte opname, die tevens op de bijgesloten CD is te vinden. Het interessante aan de DVD is dat actrice Jane Seymour de vier concerten van een gesproken inleiding heeft voorzien. Zo wordt duidelijk gemaakt wat Vivaldi allemaal uitbeeldt in de muziek. Zoals de kwetterende vogeltjes in Lente, de onweersbui in Zomer en de bibberende en klappertandende mensen in Winter. Als toetje krijgen we één van de 12 vioolconcerten uit het boek L'Arte del violino van Locatelli.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
