"Kinderen waren het nog, begin jaren negentig. Lang zou de shoegazedroom niet duren. Na drie matig ontvangen albums – en een liefdesbreuk tussen Neil Halstead en Rachel Goswell – draaiden grunge en Britpop Slowdive de nek om. 22 jaar later waren ze terug met een goed ontvangen album. Nu, weer zes jaar verder, blijkt de kelk met "Everything Is Alive" nog allerminst leeg. Slowdive is ook een slowcooker: ze zijn populairder dan destijds en hun album "Souvlaki" (1994) is alsnog uitgegroeid tot een mondiaal erkende shoegazeklassieker. Is dit vijfde en opnieuw goeddeels door Halstead gecomponeerde album vernieuwend? Nee, maar wel degelijk tijdloos en weergaloos mooi. Opener "Shanty" serveert ons meteen alle ingrediënten die we van Slowdive verwachten. Naast de introspectieve teksten, pakkende melodieën en echoënde gitaren horen we ook synths. Vrijwel alle acht tracks zijn sterk en tillen je een stukje op van de grond. En "Prayer Remembered" is van zo’n ongekende schoonheid dat ie eindeloos op repeat kan." (OOR)
"Being one of the most radiant keyboard albums, M83's absurdly lush second album combines a small arsenal of antiquated synths and drum machines with a shoegaze aesthetic to create a giant starburst of sound. The French duo's songs seem to evolve from one major chord to the next with tremendous velocity, always adding dense new layers of sound along the way. The keyboards throb, quiver, arpeggiate, and drone with such unbridled intensity that there's rarely any space (or need) for anything else. But while the shrill analog thrash of "America," the frenzied overload of "0078H," and the sustained crescendo of "Noise" certainly prove that guitars aren't needed for post-rock dramatics, M83 are much more than a quiet-loud-quiet-loud outfit with a twist. As evidenced by the singsongy hymnal of "In Church," the sweetly sung "Run Into Flowers," and the provincial chimes of "Beauties Can Die," M83 is a keyboard band of the best kind: one with nuance, tone, thrash, and color." (Mark Pytlik, Allmusic; 4,5 uit 5 sterren)
"London producer and DJ Erol Alkan, who produced 2017’s Weather Diaries, is back on board, but This Is Not a Safe Place feels considerably more natural than its predecessor, which felt like the work of a band that felt like it had to change, rather than one that really wanted to. This Is Not a Safe Place easily encapsulates everything from juddering guitar assaults (the very Swervedriver “Kill Switch”) to Byrds-ian jangle pop (“Future Love”) and acoustic laments about the internet (“Dial Up”). Strangest of all is “Repetition,” which sounds uncannily like the work of the Human League, made all the better by lyrics that seemingly thumb noses at fans who want Ride to knock out “Drive Blind”-style guitar fuzz until they keel over on their own amps. “Repetition” sounds—in the very best way—like a song knocked together in five minutes of spare studio time with inspiration flowing and the pressure off." (Pitchfork)
"Na het succes van de reünietour van de Britse shoegaze-band Slowdive in 2014 is er nu voor het eerst in 22 jaar nieuw materiaal. De muziek klinkt als een natuurlijke ontwikkeling vanuit de Slowdive uit de jaren 90. Het zijn gelaagde, dromerige songs maar geproduceerd en bewerkt met technieken die toen nog niet bestonden. De kenmerkende langzame en herhalende gitaarriffjes met veel galm-effecten worden perfect aangevuld door ingetogen keyboardpartijen. De orkestratie zorgt ervoor dat het geheel groots en overweldigend aanvoelt; het heeft iets magisch en mystieks. Absoluut hoogtepunt is "Go Get It", een 'band jam' met een prachtige opbouw, die vervolgens weer net zo hard wordt afgebroken. De sfeer die hiermee gecreëerd wordt is perfect om goed voor te gaan zitten, je ogen dicht te laten vallen en een ruime 45 minuten te genieten." (Tim Jansen, Platomania) "De songs sluiten aan bij de dreampop die Deerhunter, M83 en Beach House nu maken, maar o wat zijn ze prachtig." (Menno Pot, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Een maand na het prachtige comebackalbum van Slowdive, kunnen we nu de terugkeer van een andere grote shoegazeband uit de jaren '90 vieren. Met het nog altijd als een huis staande "Nowhere" (1990) maakte de band een van de belangrijkste platen van het genre, maar dat niveau kon Ride helaas niet vasthouden en na het teleurstellende "Tarantula" uit 1996 hield men het voor gezien. Zanger Mark Gardener ging solo en gitarist Andy Bell dook op in het schatplichtige Oasis (en later Beady Eye). In 2015 was er opeens een succesvolle reünietoer, nu dus gevolgd door ook een nieuw album. Geproduceerd door DJ Erol Arkan laat deze plaat horen dat Ride niet in de jaren negentig is blijven hangen, terwijl tegelijkertijd de beste elementen van het Ride van toen (de gelaagde zang, hypnotiserende gitaarlijnen en wall of sound) behouden zijn gebleven. Wat meer elektronica dan vroeger, maar wel volledig in dienst van de meeslepende en vaak ronduit prachtige nummers. Zeer geslaagde comeback!" (Marco van Ravenhorst, Platomania)
"Geen band vertaalde het ooit innovatieve geluid van The Jesus & Mary Chain en My Bloody Valentine zo onontkoombaar naar nieuwe tijden als A Place To Bury Strangers. Feitelijk had de Brooklynse band rond zanger, gitarist en effectpedaalontwerper Oliver Ackermann na 2 albums wel gemaakt. Er zitten immers grenzen aan hoe diep je een popliedje kan laten verzuipen in een poel van noise, feedback, ruis en ander wreed geweld. Op derde album "Worship" (2012) bevonden we ons ook regelmatig in postpunktijden (Cure, Joy Division). Die draad wordt met de eerste twee songs van "Transfixiation" opgepakt: "Supermaster" en "Straight" leunen op heerlijke New Wave-baslijnen en Ackermanns trukendoos houdt zich relatief koest. Waarna de vlam alsnog genadeloos in de pan slaat en de band gedurende de rest van de plaat de vlakschuurmachine tegen je trommelvlies zet. Sterker nog: zo zout als in pakweg "We've Come So Far, I'm Clean" en "I Will Die" hadden we 't nog niet vaak gegeten, qua, eh, luide popmuziek." (Erik vd Berg, Oor)
"De Engelse shoegaze-band Slowdive werd in 1989 opgericht en de kern bestond uit Nick Chaplin (bas), Rachel Goswell (zang/gitaar), Christian Savill (gitaar) en de voornaamste songwriter van de band, Neil Halstead (zang/gitaar). "Souvlaki" is het tweede album van Slowdive en is oorspronkelijk in 1993 uitgebracht. Op het album speelt Brian Eno toetsen op een tweetal nummers, Sing en Here She Comes. De albumtitel is afkomstig uit een sketch van het Amerikaanse comedy duo The Je3rky Boys." (bron: Bertus / MOV)
Aan de hoogtijdagen van Sonic Youth herinnerende noiserock uit België. "Op "Stabat Mater" kiest Madensuyu voor de schaduw van het kruis. De derde plaat van het Gentse duo werd geboetseerd naar een Latijnse hymne, waarin de maagd Maria haar zoon verliest: een beproeving die ze volgens de plaattitel staande ondergaat. De ziedende no-wave van "Crucem" vertaalt zo'n rauw verdriet en machteloze woede. Het machtige "Days And A Day" transformeert dan weer behoedzaam van zachte treurnis tot een overweldigende geluidsstorm. Een koorknaap biedt even troost in "Hush Hum", maar deze superbe langspeler (toepasselijk in een houten doosje) besluit toch met een gesmoorde snik in "Haul In/High Tide". Na alle uitbarstingen klinkt dat intieme slot van "Stabat Mater" eens zo krachtig, verheven en ongrijpbaar als de oorspronkelijke hymne." (Gunter Van Assche, De Morgen; 4 sterren)
"Alcest behoort tegenwoordig zo ongeveer tot de top van het shoegaze-genre. Fransoos Neige heeft zich afgelopen tijd in talloze bands en projecten gemengd maar Alcest is toch het voornaamste van de Fransman die eigenlijk Stéphane Paut heet. Sinds 2007 beweegt hij zich in een nieuw soort muziekstijl waarbij black metal moeiteloos met de prachtigste, dromerigste en emotioneelste melodieën samengaan. Wat als eerste opvalt aan dit derde album, is de enorm heldere productie, waardoor de uitgesponnen en dromerige melodieën uitstekend tot hun recht komen. Eigenlijk kun je dit album indelen in drie segmenten: het rustieke romantische gedeelte, een melancholisch agressief black metal gedeelte en een dromerig, emotioneel tranentrekkend gedeelte. Het kabbelende gitaarwerk waarmee albumopener "Autre Temps" bouwt langzaam op naar een prachtige melodie die bijna tranen in je ogen opwekt. Wonderschoon!" (Holy Sh!t, Ragherrie.com; waardering: 98/100)
"Toen Slowdive in 1995 uit elkaar ging werd dit moment door muziekfans geassocieerd met het overlijden van het shoegaze-genre. Het laatste teken van leven van de band was "Pygmalion". Na "Just For A Day" en "Souvlaki" was dit een totaal verschillend en meer abstract album. Op "Souvlaki" heeft de band meer liedjes structuren proberen in te brengen maar op "Pygmalion" wordt er meer gebruikt gemaakt van elementen uit ambient-elektronica. Dit resulteert in een completer album dan de twee daarvoor en tracks als "Blue Skied An' Clear" en "Crazy For You" laten horen dat de liedjes er wel degelijk nog zijn maar dat ze liggen begraven onder een meer abstract geluid dan voorheen. Slowdive sloot zodoende af met een stylistische meesterwerk!" (Bertus / MOV)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
