"Rachel Podger heeft goed begrepen dat er van de cello onder de kin maar een kleine stap nodig is naar de viool. Ze heeft ook begrepen dat zoiets resulteert in een radicaal nieuwe benadering de stugheid van de lage snaren maakt plaats voor de souplesse van de hogere ligging. Het klinkende resultaat is niet alleen verrassend, het is meeslepend, wonderbaarlijk en intrigerend. Niet alleen door de manier waarop ze haar ontdekkingen laat klinken, maar vooral door het nieuwe inzicht dat ze deze noten meegeeft. Een topvioliste met het creatieve brein van een componist." (Opus Klassiek, CD van de maand, juni 2019)
Viktoria Mullova bespeelt een viool van G.B. Guadagnini uit 1750; de stemming is A = 415 Hz. "This set of Bach's six solo Sonatas and Partitas BWV1001-6 represents the first fruits of Mullova's full adoption of period tools of the trade alongside her assimilation of an apposite style of playing. And what remarkable discs they are. (...) Mullova's infallible technique shines throughout the two discs, her incisiveness paying dividends in the B minor Partita's buoyant "Tempo di Borea". The slower allemandes and sarabandes are shot through with plangent intensity of expression. This is wonderfully fluent, absorbingly imaginative playing". (The Telegraph).
De toelichting van Wolfgang Sander in het booklet verwijst naar een scène uit Weinbergs opera De Passagier. Een kampbewaarder in Auschwitz beveelt een violist om een Weense wals te spelen. In plaats daarvan speelt de violist de hoogstaande Chaconne van Bach, als protest tegen de barbaarsheid. Weinberg - geboren in Warschau - verloor zijn gehele familie in de Tweede Wereldoorlog. Zelf was hij naar Rusland gevlucht, waar een antisemitische campagne hem bijna fataal werd. Het was slechts dankzij de dood van Stalin en de steun van zijn vriend Sjostakovitsj dat Weinberg vrij kwam. Weinberg voltooide zijn Eerste Sonate voor Viool in 1964, kort voordat hij aan de opera De Passagier begon. De Tweede Sonate ontstond in 1967, een jaar voor de voltooiing van de opera. De Derde Sonate (1979) droeg hij op aan de nagedachtenis van zijn vader. Gidon Kremer veronderstelt dat de sonate de uitdrukking is van Weinbergs familiegeschiedenis. (HJ)
"De Pools-Joodse Rus Mieczyslaw Weinberg (1919-1996) is nog steeds niet zo bekend als zijn werk eigenlijk verdient. Dmitri Sjostakovitsj rekende hem tot een van de zeer weinige tijdgenoten die hij kon waarderen en hij hielp Weinberg, die in 1939 na de Duitse invasie uit Polen naar Rusland vluchtte, in 1943 ook aan een goed onderdak in Moskou. Net als Sjostakovitsj zou Weinberg een groot deel van zijn leven problemen houden met de autoriteiten. In 1968 schreef hij zijn 24 preludes voor cello solo voor Mstislav Rostropovitsj. Korte, suggestieve, haast aforistische werken die vele hints in zich droegen waar de machthebbers aanstoot aan zouden kunnen nemen. Vandaar dat Rostropovitsj de werken nimmer durfde te spelen. Violist Gidon Kremer heeft deze moderne Russische cellobijbel nu bewerkt voor viool en op zijn eigen magistrale wijze opgenomen. De 24 preludes zijn ook op viool even beklemmend als ontroerend en vormen een schitterend dagboek van angst, hoop en verlangen." (www.klassiekezaken.nl)
"Dit is gewoon een pracht van een cd waarop bloedmooi gespeeld wordt en de spanning van de eerste tot de laatste seconde wordt vastgehouden (...) Met alleen maar een viool en de vaste wil om een publiek te boeien met muziek die relevant is voor het instrument, de bespeler en de luisteraar. Dat kun je doen door een uur lang Biber, Bach of Ysaÿe te spelen, maar je kunt ook Biber, Bach en Ysaÿe combineren. Rosanne Philippens begint heel puur met de Passacaglia van Heinrich Ignaz Franz von Biber, het slotstuk van zijn Rosenkrans Sonates, en het eerste stuk voor de eenzame viool dat er werkelijk toe doet. Ze speelt niet door tot het slot, maar bewaart de laatste twee minuten voor achteraan haar recital. Daartussen plaatst ze delen uit Bachs Tweede Partita, onderbroken door een Sarabande van George Enescu." (Opus Klassiek)
"Bij Deutsche Grammophon verscheen deze interessante CD met werken voor cello van Britten, Henze, Kodály en Berio, gespeeld door Matt Haimovitz. Twee van de gespeelde composities werden geschreven op verzoek van de legendarische cellist Rostropovitsj voor de 70ste verjaardag van de Zwitserse promotor van hedendaagse muziek, Paul Sacher ("Les mots sont allés..." van Berio en "Capriccio" van Henze). De derde suite van Britten bestaat uit variaties op drie Russische volksliederen en een orthodoxe hymne. De Sonate Op. 8 van Kodály werd geschreven voor Jenõ Kerpely, een cellist die veel samenwerkte met Kodály en Bartok." (Muziekweb)
"Bach didn't write the only music for solo violin, and Rachel Podger reminds us of another prolific composer's contribution to the genre, as well as the differences between the two. Bach - the cerebral composer, the creator of tortuous fugues... Telemann the entertainer, more interested in accessibility... yet there's plenty of that to be had in these lovely Fantasias. And they sound like fantasies, conjured out of nowhere as improvisations; ideas tumble after one another almost as though this were a kind of jazz. Telemann was a fine violinist himself, and knew how to make the instrument dance and sing and so does Rachel Podger, who revels in the drones in the last sections: reminders of Telemann's love of Polish folk music. Podger has made my favourite period instrument recording of Bach's works for solo violin, and this is a lovely companion piece. In performances like these everyone's a winner. Anyone who enjoys baroque music performed with panache should give this a listen." (Andrew McGregor, BBC)
(...) Ms. Morrow played her debut as soloist with the South Bend Symphony at age 16 and performed one year later with the Indianapolis Symphony. She attended Indiana University and received an Artists Diploma from the Conservatory of Music in Freiburg. In addition, she has studied in master classes with renowned cellists such as Janos Starker, Gerhard Mantel and Antonio Janigro. An eight-year residency in Germany and Switzerland has afforded Ms. Morrow a unique opportunity to explore the styles and interpretations of classical musics heritage. Her repertoire extends beyond traditional classical periods and styles to incorporate jazz and 20th century compositions, and she has a special interest in and commitment to performing newly commissioned and lesser-known works in the cello repertoire. As a recitalist and chamber musician, she has concertized extensively in Europe and North America. Ms. Morrow has recently released her first solo CD, Soliloquy: Contemporary Works for Unaccompanied Cello.
De blinde Jacob van Eyck werd in 1625 benoemd als beiaardier van de Domkerk in Utrecht. Zijn inzichten met betrekking tot het klokkengieten oogsten bewondering bij de klokkenmakers Hemony en bij cultuurdragers als René Decartes en Constantijn Huygens. Tegenwoordig wordt Van Eyck vooral herinnerd vanwege zijn tweedelige bijbel voor de sopraanblokfluit: Der Fluyten Lust-Hof. Fluitist François Lazarevitch kijkt met weemoed neer op zijn eigen exemplaar van het eerste deel, waar hij ooit als tienjarig jongetje zijn naam in noteerde. Toen begreep hij niets van de Hollandse titels, laat staan van de 17e eeuwse muzikale stijlfiguren. Nu heeft hij dit repertoire altijd onder handbereik, naast de solo werken van Bach en de Fantasieën van Telemann. 'Blokfluiten van laag tot hoog, dwarsfluiten in soorten en maten, zelfs de doedelzak komt tevoorschijn', aldus de recensie in de Volkskrant (vier sterren).
"De klassiek geschoolde saxofonist Tom Sanderman heeft voor zijn debuut-CD hoog ingezet. Niet alleen selecteerde hij drie vroege werken van Terry Riley, Steve Reich en Philip Glass voor sopraansax, hij vroeg ook nog eens componist Anthony Fiumara om een nieuw stuk voor tenorsax dat hier is vastgelegd. Sanderman kiest dus voor een programma van componisten uit de zogenaamde minimal music, want ook Fiumara voelt zich tot deze stijl aangetrokken. Fiumara is als componist beslist beïnvloed door de drie genoemde grondleggers en in zijn stuk voor Sanderman The River Beneath Us horen we dat duidelijk terug. Iedere vorm van pathetiek of dramatiek mijdend, kiest de componist voor vliedende klanken, soms lyrisch, maar altijd ingetogen en poëtisch, met een soort van ouderwetse zuiverheid. Het is Sanderman op het lijf geschreven en vooral het derde deel, Inward and Gentle speelt hij met grote ingetogen kracht. Een prachtig debuut, waar werkelijk helemaal niets op aan te merken is." (Ben Taffijn, Nieuwe Noten)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
