Leigh Howard Stevens (1953) is a marimba artist best known for developing, codifying, and promoting the Stevens technique or Musser-Stevens grip, a method of independent four-mallet marimba performance based on the Musser grip. Leigh Howard Stevens studied under some of the most prominent percussion teachers and performers of his time, including jazz drummer Joe Morello, and marimbist Vida Chenoweth, with whom he studied in New Zealand the summer after his freshman year of college. Stevens pursued his college studies at the Eastman School of Music planning to be a drum set player. Stevens recalls, "I noticed when I got to Eastman that the techniques I was using--the one-handed roll, rotary strokes, doing Baroque trills with one hand, two-part Bach inventions, things like that--got a lot of attention. (...)
Het uitvinden van nieuwe instrumenten is zelden een geslaagde bezigheid. Over het algemeen worden de nieuwelingen eerst hartelijk verwelkomd, om vervolgens snel in de vergetelheid te raken. Zo verging het ook de glasharmonica; een uitvinding uit 1743 van de Ier Richard Puckeridge. Het principe van diens instrument, het aanstrijken of aanslaan van natte glazen, was niet nieuw, maar Puckeridge was de eerste die het wist te verwerken in een hanteerbaar instrument met een groot toonbereik. Het resultaat werd aanvankelijk het 'engelachtige orgel' genoemd; een verwijzing naar de volle en tegelijk ijle fluittoon, soms met een wat klokkende aanspraak, van dit instrument. Veel componisten uit de achttiende en negentiende eeuw hadden belangstelling voor de glasharmonica, zij het zelden een blijvende. Op deze cd presenteert Thomas Bloch, bijgestaan door verschillende instrumentalisten, een bloemlezing uit de vele korte werkjes die voor dit nieuwe instrument in die tijd werden geschreven. (...)
Composities voor accordeon, uitgevoerd door Christine Rossi, afkomstig uit Monaco. De stukken variëren van klassiek (Domenico Scarlatti, Liszt) tot hedendaags. Componist Pierre Gervasoni schreef 'Minimétisme' speciaal voor haar. 'Crucial to her ability is the fact she possesses the best phrasing of anyone I've heard. She holds every note whether playing staccato or legato, never shaving time to get to the next (often the case with accordionists), giving her playing both the fullness and the natural breath-like phrasing one finds in the performances of masters of other instruments'. (CD-recensie Paul A. Magistretti, The Classical Free Reed).
De percussionist van het Ives Ensemble en Ensemble S presenteert in dit tweede deel van wat een cd-drieluik moet worden een bijzonder gevarieerde mix van percussiecomposities. Elliott Carters March, dat al bijna een halve eeuw meegaat, staat naast het pas twee jaar oude Genieting II, dat Willem Boogman speciaal voor Marinissen schreef. De stukken van Iannis Xenakis zijn te beschouwen als klassiekers en ook Cage ontbreekt niet. En als proeve van bekwaamheid wordt de nootjesstortbui van de notoir complex schrijvende Brian Ferneyhough opgevoerd. Marinissen haalt in alle stukken het onderste uit de kan met subtiel en intelligent spel. Hij weet met zijn slagen niet alleen de timpani, vibrafoons en trommelvellen te laten zingen maar ook de verwachtingsvolle spanning in de stilte ervoor tot uiting te brengen. (Edo Dijksterhuis; van: nrc.nl)
Solo-album van in Gronau woonachtige bajan-speler. Een bajan is een Russische variant op een accordeon.
Kaija Anneli Saariaho (Helsinki, 14 oktober 1952) is een Finse componiste. Sariaaho vestigde haar reputatie met elektro-akoestische werken als Lichtbogen (1986), Verblendungen (1984) en Nymphea (1987). Tot haar grote projecten behoren het ballet Maa (1992), het vioolconcert Graal Théâtre (1994), Château de l'âme (1996) en de opera L'amour de loin (2000). Ze maakte ook kleinere composities, zoals Lonh (1996) voor sopraan en elektronica, Amers (1992) voor cello, ensemble en elektronica en Château de l'âme voor sopraan, acht vrouwenstemmen en orkest. In 1989 kreeg zij de Prix Ars Electronica. (...) Al gaat ze in haar recentste composities andere wegen in, Kaija Saariaho staat nog steeds bekend als een componiste die intensief de mogelijkheden van elektronische muziek heeft benut, in al haar facetten.
Simion Stanciu (Boekarest, 23 december 1949 Genève, 6 juli 2010), bijgenaamd Syrinx, was een Roemeens panfluitspeler en componist. Hij woonde en werkte in Zwitserland. Door zijn klassieke opleiding slaagde hij er in om de panfluit, die vooral een folkloristisch instrument was, een nieuw repertoire te bezorgen. Op deze CD speelt hij samen met Alexandre Lagoya (1929-1999), ssn klassiek gitarist uit Frankrijk met Griekse en Italiaanse roots. Zij spelen duetten van onder andere Ravel, Villa-Lobos, Fauré en Beethoven. (Bron: Wikipedia).
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
