"Alleen een beer van een vent, zijn prettig verrotte stem, een gitaar en hier en daar een harmonica. De solo-akoestische show van Steve Earle in TivoliVredenburg in 2023 was onvergetelijk. Voor dit live-album plukte de 'hard-core troubadour' vijftien opnames uit dezelfde tour, waarmee je een soort samenvatting krijgt van de setlist die hij op die eneverende avond in Utrecht afwerkte. Zijn betere rocksongs, zoals "Transcendental Blues" en natuurlijk "Copperhead Road", verliezen niets van hun kracht in deze uitgeklede vorm, het meer country-georiënteerde materiaal van "Guitar Town" doet nog eens beseffen hoe goed dat debuutalbum uit 1986 ook alweer was en het kort na zijn afkicken gepende "Goodbye" blijft simpelweg een van de allermooiste ballads ooit geschreven. Earle memoreert de jaren waarin drugs hem in een wurggreep hielden. 'Welcome to my nightmare', aldus de muzikant, voordat hij een intens "CCKMP" ("Cocaine Cannot Kill My Pain") inzet. Huiveringwekkend goed." (Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"Joseph Henry ‘T Bone’ Burnett maakte naam als gitarist in de band van Bob Dylan en als singer-songwriter. Inmiddels heeft Burnett meer dan tien Grammy’s en een Oscar in de kast staan. Hij is 76, maar het vuur is nog allerminst geblust. Het idee voor "The Other Side", zijn vijftiende soloalbum, kreeg hij toen hij las dat nummer 1-hits meestal het woord ‘you’ in de titel hadden. Uiteindelijk zit het woord maar in twee titels. "(I’m Gonna Get Over This) Some Day", hier een duet met Roseanne Cash, is een klassieker in spé die binnenkort in een gladdere uitvoering ongetwijfeld hoog scoort in de country-charts. Maar ook "He Came Down", "Waiting For You" en "The Pain Of Love" spreken meteen aan en blijven hangen. Akoestische gitaar, dobro en contrabas zijn de dragende instrumenten met hier en daar een subtiele toevoeging van handclaps, een fiddle of een meerstemmig koortje. De stem mag dan wat kraken, maar als schrijver van akoestische gitaarliedjes is T Bone Burnett nog altijd zo scherp als een mes." (OOR)
"De Amerikaanse muzikante Sarah Jarosz heeft New York verruild voor Nashville en dat hoor je op het wat gepolijster en poppier klinkende "Polaroid Lovers", dat echter nog altijd kwaliteit ademt. Op haar 32ste is Sarah Jarosz al toe aan haar zevende soloalbum. Op de vorige zes liet ze een voorkeur voor wat traditionelere Amerikaanse rootsmuziek en een liefde voor bluegrass horen, maar op het met Nashville producer Daniel Tashian gemaakte "Polaroid Lovers" klinkt de muziek van Sarah Jarosz een stuk moderner. Het album neigt hier en daar richting countrypop met een vleugje rock, maar bevat ook een aantal tracks die dichter tegen de vorige albums van de Amerikaanse muzikante aanleunen. Die songs betoveren wat mij betreft het makkelijkst, maar ook in de wat moderner klinkende songs blijft Sarah Jarosz wat mij betreft heel makkelijk overeind. Ik ben nog steeds fan, dat is zeker." (De krenten uit de pop)
"Het veertigste album van Chip Taylor ademt weer de vertrouwde sfeer die we van de legendarische singer-songwriter kunnen verwachten met de fluisterende en gesproken zang waar Taylor patent op heeft. Verhalende songs zoals het titelnummer "Whiskey Salesman", waarin Taylor vertelt over een whiskeyverkoper die goed is in het wedden op paardenraces. Of over de reis die hij maakte naar Naples, een plaatsje aan de westkust van Florida. Liefdesliedjes zoals "I Love You Today", waarin hij de liefde voor zijn vrouw bezingt. Het ophalen van herinneringen aan drankmaatjes als John Prine in het uptempo "A Sip Of Two Of Good Scotch". Taylor heeft ook op dit album weer goede begeleiders om zich heen zoals gitarist John Platania met zijn lekkere gitaarlicks. Op de meeste songs zijn zij ingetogen aanwezig. Een prominente rol is weggelegd voor Gøran Grini met zijn fraaie pianospel. "Whiskey Salesman" is niet revolutionair en vernieuwend, maar ‘gewoon’ weer een album zoals we van Chip Taylor gewend zijn." (Bluesmagazine)
"In 1996 verscheen "Revival", het invloedrijke debuut van Gillian Welch. De plaat werd geprezen als een alt. country-klassieker. Welch en gitarist David Rawlings, haar vaste partner, doken in een ver Amerikaans verleden: de vroege country, strenge folk en stringband-muziek uit de Appalachen. Verwacht geen kopieën; hier was een verbluffend goede songschrijver opgestaan die deze vreemde, duistere en verdwenen wereld nieuwe betekenis wist te geven. Twintig jaar later is het duo in archieven gedoken en op de proppen gekomen met 21 alternatieve versies, demo's en outtakes, waaronder 8 voorheen nooit uitgebrachte songs. Hoogtepunten te over: de vroegste huisdemoversie van "Orphan Girl", de Memphis Minnie-achtige blues "Georgia Road" en het even zeldzame, naar Johnny Cash knipogende "Dry Town". Niets doet onder voor de versies die de plaat haalden en sommige versies zijn zelfs superieur. Dat maakt deze fascinerende collectie tot meer dan een onthullende aanvulling." (Herman vd Horst, Lust For Life; 4 uit 5 sterren))
Jan te Wierik (1954-2002) was een Haaksbergense beeldend kunstenaar met een enigszins aan Karel Appel verwante stijl. Daarnaast was hij ook muzikant, die americana-achtige singer-songwriterliedjes schreef die hij zelf zong met zijn voor dit genre perfecte, gevoelvolle, doorleefde voordracht. Uiteraard verzorgde hij zelf het schilderij op de hoes van deze CD-single met drie songs. In het kader van zijn 70ste geboortedag in maart 2024 waren er in zijn oude woonplaats enkele activiteiten, waaronder in Theater De Kappen. In het kader daarvan werd het tijd dat we dit werk van deze Held van Hier toevoegden aan onze CD-collectie.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
