"Ik weet nog goed dat Marina Allen voor het eerst opdook met het fraaie mini-album "Candlepower". We zijn inmiddels drie jaar verder en toe aan het tweede volwaardige album van de Amerikaanse muzikante. Net als haar debuutalbum is ook "Eight Pointed Star" een album dat in muzikaal opzicht dieper graaft dan de meeste andere singer-songwriter-albums van het moment en dat wat complexere songs bevat. Het zorgt ervoor dat er van alles valt te ontdekken in de songs van Marina Allen, die dit keer niet alleen invloeden uit de folk en jazz verwerkt, maar ook een vleugje country heeft toegevoegd aan haar album, dat net als zijn voorganger de aandacht trekt met prachtige zang. Net als "Centrifics" is ook "Eight Pointed Star" echt veel te mooi om in de vergetelheid te raken de komende maanden. Ik ga er zelf daarom alles aan doen om dit bijzonder mooie album voor de afwisseling eens niet te vergeten, al is het maar omdat de songs van Marina Allen ook over flink wat groeipotentie beschikken." (De Krenten Uit De Pop)
“Het is moeilijk om uit de tien nummers van "Javelin" enkele hoogtepunten te kiezen omdat de plaat het meest tot zijn recht komt als geheel. Door de beperkte speelduur van net geen drie kwartier, door de harmonieuze rijkdom van de muziek en de diepgang van de teksten verveel je je als luisteraar geen moment. En hoewel Stevens de liedjes met dezelfde elementen opbouwt, slaagt hij er in elk nummer in om toch met verrassende vondsten te komen. Met "Javelin" keert Sufjan Stevens niet alleen terug naar het land van de indiefolk en singer-songwriters, hij claimt ook meteen weer de troon. Inhoudelijk combineert "Javelin" de opbouw en sombere gevoelens van "Carrie & Lowell" terwijl het klankenpalet een kleine weerspiegeling geeft van Stevens’ carrière. Het resultaat is een plaat van een adembenemende schoonheid. 'Javelin' vertaalt zich uit het Engels als ‘speer’ en dat woord dekt volledig de lading: Stevens doorboort met deze nieuwe plaat helemaal het hart van de luisteraars.” (Dansende Beren; 5 uit 5 sterren)
"Ze schreef een ‘dansbaar, halfzoet liefdesliedje over het zoeken naar verbinding als het voelt alsof de chaos waarschijnlijk nooit zal stoppen’. Kirby, geboren in Texas, heeft geen mainstreampop-trucage nodig om indruk te maken. Ze heeft een prachtige stem, die doet denken aan Waxahatchee, Julie Byrne, Angel Olsen en – nog een argument waarom ze Ed Sheeran-taferelen niet nodig heeft – Dido. Ook de muzikale omlijsting zit in die hoek. Een beetje rock, een beetje country, een beetje orkestraal, maar vooral volledig aangepast aan wat de song nodig heeft. Prachtige teksten schrijven kan ze ook. In de perfecte opener "Redemption Arc" vergelijkt Kirby een geliefde die het goed met haar probeert te maken met iemand die, à la Noach, een ark bouwt. Hoe de strijkers aanzwellen tijdens het refrein: kippenvel. Maar zo had ik iedere song als voorbeeld kunnen nemen van hoe fijn dit album is." (OOR)
"Roestige grunge-gitaren, uptempo pop en verhalende folk. Zomaar wat ingrediënten van "Salt", het droomdebuut van Angie McMahon waar ze haar zielenpijn met de nodige soul van zich afzingt. De singer-songwriter heeft een heerlijke snik in de donkere laagtes. "Salt" is het ultieme zaterdagavond gevoel, op "Light, Dark, Light Again" duikt ze de nacht in. "I Am Already Enough" is honderd procent Angie McMahon. Daar bundelt ze de eerder aangehaalde explosieve innerlijke ontremde kracht tot iets moois, iets eigens bijeen. "I Am Already Enough" is samen met het fraaie afsluitende "Making It Through" een van de hoogtepunten van "Light, Dark, Light Again", hier komt alles samen. Zelfrespect, bewustwording en liefde." (Written in Music; 4 uit 5 sterren)
City And Colour is de artiestennaam van Dallas Green (een stad en een kleur, ja inderdaad), ooit de zanger van de post-hardcoreband Alexisonfire. Al sinds 2005 maakt de Canadees solo-albums met een heel ander karakter. Ook op dit achtste studio-album vallen we weer meteen voor zijn stem: loepzuiver hoog, nét tegen het falsetbreekpunt. Denk aan Jasper Steverlinck van het Belgische Arid. Ook moesten we denken aan vroeg werk van Jeangu Macrooy, die we op basis van diens debuut-EP nog als progressieve singer-songwriter kenschetsten, voordat hij naar commercieel interessantere funky soul omboog. City And Colour maakt nog steeds licht-progressieve singer-songwriter-poprock, nog extra meeslepend gemaakt door de meanderende gitaarpartijen van John Sponarski, die de songs een fijn rafeltje meegeven. In de climax van het extra gevoelige “Bow Down To Love” laat Green horen dat hij met gemak nog een stuk hoger kan reiken met zijn stem. Op 25 oktober 2023 treedt hij op in de Melkweg, Amsterdam. (AAFM's Xymphonia)
"‘Meer dan ooit is het tijd om mijn eigen verhaal te vertellen.’ Berenice van Leer wil met haar debuutalbum een andere kant van haarzelf laten zien. Veel mensen kennen haar als frontvrouw van elektrofunkband Kraak & Smaak. Berenice is ook actief bij Wicked Jazz Sound. Ze groeide op in een muzikale familie als dochter van Thijs van Leer (Focus) en staat al op jonge leeftijd op talloze vooraanstaande podia in binnen- en buitenland. Tussen het touren door verzamelde ze altijd eigen ideeën voor liedjes. Deze hebben nu een plek gevonden op haar debuutalbum From Silence. Ze zingt over gemis, rouw en liefde op een open en eerlijke manier met haar karakteristieke stemgeluid met een donker rauw randje. De openingssong "Turn The World Around" is uptempo, maar de meeste tracks zoals de single "Close To Me" zetten eerder aan tot mijmeren en dromen, dan dansen. "Moon Song" is verrassend met arrangementen die beelden oproepen van sfeervolle avonden in maanlicht." (Platomania)
"Op ontroerende wijze geeft singer-songwriter Roos Meijer een stem aan mensen wereldwijd die anders ongehoord zouden blijven. Deze bewuste keuze maakte ze na vijf maanden gewerkt te hebben in een vluchtelingenkamp in Griekenland. Het album "Stories Of Change" bevat maatschappijkritische liedjes geïnspireerd door gesprekken met ‘changemakers’, veranderaars; mensen die zich actief inzetten voor onder meer mensenrechten, daklozen, vrouwen, vluchtelingen, LGBTQ-jongeren, weeskinderen en de natuur. Meijer wist met haar gevoelige muziek Sven Arne Tepl, directeur van het Residentie Orkest Den Haag, zo te raken dat hij besloot tot een muzikale ontmoeting tussen artiest en orkest. De oprechte, ingetogen vertolkte liedjes van Meijer worden op een prachtige manier ondersteund door de orkestarrangementen van Gijs Kramers. De muziek is een eclectische mengeling van subtiele alt-folk met invloeden uit klassiek, indie-rock en Arabische muziek." (SvdP, Muziekweb)
"Op zijn zevende album "Better In The Shade" onderzoekt Patrick Watson wat er gebeurt in het verborgene, maar ook wat er verborgen blijft tussen twee mensen die verlangen naar contact maar elkaar lang niet altijd vinden. Zijn fluisterende zang is zeer instrumenteel. Ariel Engle (La Force) zingt op bijna alle nummers mee en hun stemmen cirkelen mooi om elkaar heen in de intieme liedjes. Het zachtaardige titelnummer is vintage Patrick Watson, met een fluwelen piano en subtiele strijkers. Behalve in de korte instrumentals "Ode To Vivian" en het mysterieuze "La La La La La" vormen vaak wat duister klinkende modulaire synths de muzikale basis. Dat werkt bijzonder goed. Ze fungeren in zowel "Little Moments" als "Stay" – een duet met Sea Olena – als bedding die verklankt wat Watson zingt. Het fascinerende "Better In The Shade" telt slechts zeven nummers en dat is zonde, want Watsons verkenningen van het relationele schemergebied smaken naar meer." (OOR)
"Vijftien seconden ver in “Once Upon An Acid Glance” en we denken dat we de nieuwe van The Divine Comedy in handen hebben, maar "Angel Numbers" is wel degelijk het vierde album van Hamish Hawk. Geen copycat, maar een Schots-Nieuw-Zeelandse singer-songwriter met een eigen smoel. Eentje die je niet meteen kan ontcijferen op de mysterieuze albumcover van Emanuele Centi, waarop Hamish Hawk wazig in de lens kijkt. Een spookachtig beeld dat perfect past bij de cryptische teksten van de Schotse bard. Of hoe zou jij zinsneden als ‘I’m making in-roads into liquor’ en ‘You are on brand names and acquisitions, feckless sex dreams with cowards’ omissions’ interpreteren?" (Dansende Beren; 4 sterren)
"De gedragen, pastorale folkmuziek van eerder plaatwerk heeft op het nieuwe album van Kim Janssen moeten plaatsmaken voor grootser gearrangeerde, bijna symfonische pop. Zo extravert klonk de muziek van Janssen (die internationaal naam maakte met The Black Atlantic) nog nooit, maar echt vrolijk wordt het nergens. De plaat blijft melancholiek zoals we van Janssen gewend zijn. Hij kan liedjes als "Dynasty" versieren met strijkers, blazers en koortjes: jubelend zal hij nooit gaan klinken. En dan is er dat contrast tussen soms euforische arrangementen en die toch wat in mineur gestemde zang van Janssen. De muzikale aanpak doet denken aan die van Sufjan Stevens, terwijl tijdens de wat stevigere rockmomenten The National een duidelijke referentie is. Daarmee kun je voor de dag komen, zeker als je je muziek toch zo duidelijk van een eigen, fraaie signatuur voorziet als Janssen dat doet." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Writersday is het alter ego van singer-songwriter Sjoerd Hoogma uit Wateringen. Deze landschapsarchitect koos voor het onzekere bestaan van muzikant. Met "Picking Flowers On The Moon" (2016) gaf hij zijn veelbelovende visitekaartje af. Een debuut vol persoonlijke popliedjes; momentopnames uit het leven, prachtig verwoord en voorzien van melodieën die blijven hangen. Deze opvolger bevat liedjes die wat minder ingetogen zijn en een wat wereldser karakter hebben. Ook nu getuigen ze weer van een uitstekende visie. Hoogma is een begenadigd liedjesschrijver, dat wordt door "Desert Songs" eens te meer onderstreept. Neeg de muziek op zijn debuut lichtelijk naar Americana, ditmaal horen we tal van verwijzingen naar het erfgoed van U2 en allerlei kruisbestuivingen van pop uit de jaren 80. Maar uiterst smaakvol vormgegeven en met bij vlagen stevige gitaarpartijen die de liedjes flink opfleuren. Een mooie stap voorwaarts van deze bevlogen muzikant." (Harry de Jong, Lust For Life; 4 uit 5 sterren) "Prima Plaat." (Oor)
Op haar vijfde soloalbum is er nog maar weinig over dat herinnert aan haar kinderjaren met haar stem die de mooiste klanken voortbracht. Op haar zeventiende wil Charlotte vooral succes vieren met popnuziek. Dat is gelukt met dit album dat maar liefst vier Amerikaanse hitsingles bevat, waaronder "Call My Name" en "Crazy Chick." (GT, Muziekbank)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
