"Precies veertig jaar na haar titelloze debuut komt Suzanne Vega met dit tiende studioalbum. "Flying With Angels" verrast en is een gevarieerd. Vertrouwd klinkt de nog altijd even onderkoelde als warme stem en voordracht van de nu 65-jarige Vega. Daarnaast is folk meestal de basis, al wordt die soms naar de achtergrond gedrukt. Geslaagd is de rinkelende powerpop van "Speaker’s Corner", over de plek waar excentriekelingen vroeger hun gedachtekronkels konden delen. Het charmante "Chambermaid" ligt muzikaal in dezelfde lijn en is nog beter. "Rats" doet met z’n nerveuze ritme en kittige orgeltje sterk aan The B-52’s denken, terwijl het rootsy "Lucinda" weleens een ode aan Lucinda Williams zou kunnen zijn. Echt vintage Vega zijn de titelsong en het afsluitende "Galway", over een romance die nooit van de grond kwam. Ze houdt niet echt een muzikale lijn aan op "Flying With Angels", toch klinkt het geheel als een album dat klopt. Suzanne Vega vat eigenlijk het hele leven in tien betekenisvolle nieuwe liedjes." (OOR)
"Langzaam maar zeker mag je van Michael Hadreas echt wel zeggen dat hij een imposant oeuvre heeft opgebouwd. Waarbij vooral ook de ontwikkeling van de als Perfume Genius musicerende Amerikaan heel interessant is om te zien. Van simpele, tot op het bot rakende lo-fi via flirts met ambient, soul en gospel en experimentele maar zelfverzekerde artrock naar verstilde chamberpop: Hadreas verrast altijd en stelt nooit teleur. Dat doet ‘ie dus ook niet op zijn zevende langspeler "Glory", waarop ons genie veelzijdiger en overtuigender klinkt dan ooit tevoren. Hadreas zwalkt met speels gemak en zonder ook maar een moment z’n evenwicht te verliezen tussen bedrieglijk catchy indierock ("It’s A Mirror"), experimentele pop ("Clean Heart", "Hanging Out"), bloedmooie pianoballads ("Me & Angel") en etherische pop ("Full On") – en levert samen met collega Aldous Harding in de vorm van het folky "No Front Teeth" ook nog eens het mooiste duet van 2025 af. Wederom een glorieuze overwinning." (Lust For Life; 5 uit 5 sterren)
"Voller, grootser, betoverender: Father John Misty imponeert met zijn zesde album. Als het klaterende orkest opent met het titelnummer van "Mahashmashana" (Sanskriet voor crematorium) voel je je meteen weer thuis in het universum van Father John Misty – ondanks alle verwijzingen naar de dood, afscheid, vervreemding en identiteitscrises die je uit de teksten denkt te destilleren. Het eerste liedje betekent al negen minuten betovering met bedwelmende strijkers, blazers en wat dies meer zij. Zo wisselt hij op dit album steeds van sfeer en intensiteit, zonder dat we echt van de jaren zeventig loskomen. Elton John, Phil Spector, George Harrison en Bob Dylan blijven in de buurt en tot slot komt ook Randy Newman nog even langs in het droefgeestige "Summer’s Gone". Maar "Mahashmashana" is vooral heel erg Father John Misty: soms tot op het irritante af de luisteraar willen imponeren. Met dit album zijn we nog wel even zoet." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Het eerste dat opvalt als je "Diving Deep Live" opzet, is de kwaliteit van de opnames. Het laatste studio-album van Amos verscheen in 2021: "Ocean to Ocean", een verwijzing naar het feit dat de songwriter zelf in Groot-Brittannië was en haar familie in de VS, terwijl een pandemie de wereld in haar greep hiel. De opnames op "Diving Deep Live" werden gemaakt tijdens de Ocean to Ocean-tour: je zou kunnen verwachten een hoop tracks van dat album terug te vinden op deze live-registratie, maar behalve de titeltrack is het vooral een complete terugblik op het enorm rijke oeuvre van Amos. "Diving Deep Live" zal voor de fans een heerlijk weerzien zijn met een vriendin waarmee je lief en leed kunt delen. Voor anderen zal het een eerste zoen zijn. Maar wel eentje die je altijd bij zal blijven en zo nu en dan een die je doet trillen op je benen." (Maxizine)
"Heather Nova groeide op in Bermuda en leefde jaren op een zeilboot. Het verwondert dan ook niet dat de oceaan, net als op eerdere albums, nooit ver weg is. In het openingsnummer roept Nova de god van de zeeën aan. Op het prachtige "Ebbs And Flows" is de zee een metafoor voor het leven. Dat gaat het hele album zo door. De wind ruist. Er wordt gewandeld langs de kustlijn. De natuur geeft het ritme aan. Alle nummers klinken even uitgebalanceerd en verfijnd. De elektrische gitaren heeft ze in de hoek laten staan, de rock heeft plaatsgemaakt voor verstilling en er is ruimte gekomen voor zelfinzicht en berusting. Verder is het toch vooral de Heather Nova zoals we haar al drie decennia kennen en waar we, eerlijk is eerlijk, ook geen genoeg van krijgen. Luister alleen naar het titelnummer en er is geen ontkomen aan: de muziek van Heather Nova ontroert en is beeldschoon. "Breath And Air" is een prachtplaat. De tijd mag voor Heather Nova in deze vorm stil blijven staan." (Dansende Beren; 4 uit 5 sterren)
“Het is moeilijk om uit de tien nummers van "Javelin" enkele hoogtepunten te kiezen omdat de plaat het meest tot zijn recht komt als geheel. Door de beperkte speelduur van net geen drie kwartier, door de harmonieuze rijkdom van de muziek en de diepgang van de teksten verveel je je als luisteraar geen moment. En hoewel Stevens de liedjes met dezelfde elementen opbouwt, slaagt hij er in elk nummer in om toch met verrassende vondsten te komen. Met "Javelin" keert Sufjan Stevens niet alleen terug naar het land van de indiefolk en singer-songwriters, hij claimt ook meteen weer de troon. Inhoudelijk combineert "Javelin" de opbouw en sombere gevoelens van "Carrie & Lowell" terwijl het klankenpalet een kleine weerspiegeling geeft van Stevens’ carrière. Het resultaat is een plaat van een adembenemende schoonheid. 'Javelin' vertaalt zich uit het Engels als ‘speer’ en dat woord dekt volledig de lading: Stevens doorboort met deze nieuwe plaat helemaal het hart van de luisteraars.” (Dansende Beren; 5 uit 5 sterren)
"Ik weet nog goed dat Marina Allen voor het eerst opdook met het fraaie mini-album "Candlepower". We zijn inmiddels drie jaar verder en toe aan het tweede volwaardige album van de Amerikaanse muzikante. Net als haar debuutalbum is ook "Eight Pointed Star" een album dat in muzikaal opzicht dieper graaft dan de meeste andere singer-songwriter-albums van het moment en dat wat complexere songs bevat. Het zorgt ervoor dat er van alles valt te ontdekken in de songs van Marina Allen, die dit keer niet alleen invloeden uit de folk en jazz verwerkt, maar ook een vleugje country heeft toegevoegd aan haar album, dat net als zijn voorganger de aandacht trekt met prachtige zang. Net als "Centrifics" is ook "Eight Pointed Star" echt veel te mooi om in de vergetelheid te raken de komende maanden. Ik ga er zelf daarom alles aan doen om dit bijzonder mooie album voor de afwisseling eens niet te vergeten, al is het maar omdat de songs van Marina Allen ook over flink wat groeipotentie beschikken." (De Krenten Uit De Pop)
""Troubled Waters" van Isaac Roux is een album dat bij iedere keer horen mooier wordt. De singer-songwriter uit Gent levert een veelzijdig debuutalbum. De Belgische muzikant beschikt over een prachtige stem, die hij op meerdere manieren kan inzetten. Het is zoals gezegd dringen in het genre, maar een uitstekend album als "Troubled Waters" moet absoluut boven komen drijven. Hij heeft een groot bereik, kan bijna griezelig hoog zingen en zingt met veel gevoel, zonder dat het een kunstje wordt, een kunst die ook bijvoorbeeld David Gray goed beheerst. Het is een stem die op "Troubled Waters" altijd mooi is en bovendien altijd oprecht klinkt. Zijn akoestische gitaarspel is subtiel, maar zeer trefzeker. Het geldt voor het wat stevigere gitaarwerk dat af en toe opduikt, voor de subtiele percussie en de synths, maar het geldt ook zeker voor de blazers, die wat mij betreft een voornamere rol hadden verdiend op een album dat ik echt steeds beter en indrukwekkender ga vinden." (De krenten uit de pop)
City And Colour is de artiestennaam van Dallas Green (een stad en een kleur, ja inderdaad), ooit de zanger van de post-hardcoreband Alexisonfire. Al sinds 2005 maakt de Canadees solo-albums met een heel ander karakter. Ook op dit achtste studio-album vallen we weer meteen voor zijn stem: loepzuiver hoog, nét tegen het falsetbreekpunt. Denk aan Jasper Steverlinck van het Belgische Arid. Ook moesten we denken aan vroeg werk van Jeangu Macrooy, die we op basis van diens debuut-EP nog als progressieve singer-songwriter kenschetsten, voordat hij naar commercieel interessantere funky soul omboog. City And Colour maakt nog steeds licht-progressieve singer-songwriter-poprock, nog extra meeslepend gemaakt door de meanderende gitaarpartijen van John Sponarski, die de songs een fijn rafeltje meegeven. In de climax van het extra gevoelige “Bow Down To Love” laat Green horen dat hij met gemak nog een stuk hoger kan reiken met zijn stem. Op 25 oktober 2023 treedt hij op in de Melkweg, Amsterdam. (AAFM's Xymphonia)
"Roestige grunge-gitaren, uptempo pop en verhalende folk. Zomaar wat ingrediënten van "Salt", het droomdebuut van Angie McMahon waar ze haar zielenpijn met de nodige soul van zich afzingt. De singer-songwriter heeft een heerlijke snik in de donkere laagtes. "Salt" is het ultieme zaterdagavond gevoel, op "Light, Dark, Light Again" duikt ze de nacht in. "I Am Already Enough" is honderd procent Angie McMahon. Daar bundelt ze de eerder aangehaalde explosieve innerlijke ontremde kracht tot iets moois, iets eigens bijeen. "I Am Already Enough" is samen met het fraaie afsluitende "Making It Through" een van de hoogtepunten van "Light, Dark, Light Again", hier komt alles samen. Zelfrespect, bewustwording en liefde." (Written in Music; 4 uit 5 sterren)
"Ze schreef een ‘dansbaar, halfzoet liefdesliedje over het zoeken naar verbinding als het voelt alsof de chaos waarschijnlijk nooit zal stoppen’. Kirby, geboren in Texas, heeft geen mainstreampop-trucage nodig om indruk te maken. Ze heeft een prachtige stem, die doet denken aan Waxahatchee, Julie Byrne, Angel Olsen en – nog een argument waarom ze Ed Sheeran-taferelen niet nodig heeft – Dido. Ook de muzikale omlijsting zit in die hoek. Een beetje rock, een beetje country, een beetje orkestraal, maar vooral volledig aangepast aan wat de song nodig heeft. Prachtige teksten schrijven kan ze ook. In de perfecte opener "Redemption Arc" vergelijkt Kirby een geliefde die het goed met haar probeert te maken met iemand die, à la Noach, een ark bouwt. Hoe de strijkers aanzwellen tijdens het refrein: kippenvel. Maar zo had ik iedere song als voorbeeld kunnen nemen van hoe fijn dit album is." (OOR)
"Op zijn zevende album "Better In The Shade" onderzoekt Patrick Watson wat er gebeurt in het verborgene, maar ook wat er verborgen blijft tussen twee mensen die verlangen naar contact maar elkaar lang niet altijd vinden. Zijn fluisterende zang is zeer instrumenteel. Ariel Engle (La Force) zingt op bijna alle nummers mee en hun stemmen cirkelen mooi om elkaar heen in de intieme liedjes. Het zachtaardige titelnummer is vintage Patrick Watson, met een fluwelen piano en subtiele strijkers. Behalve in de korte instrumentals "Ode To Vivian" en het mysterieuze "La La La La La" vormen vaak wat duister klinkende modulaire synths de muzikale basis. Dat werkt bijzonder goed. Ze fungeren in zowel "Little Moments" als "Stay" – een duet met Sea Olena – als bedding die verklankt wat Watson zingt. Het fascinerende "Better In The Shade" telt slechts zeven nummers en dat is zonde, want Watsons verkenningen van het relationele schemergebied smaken naar meer." (OOR)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
