""Angels & Queens Part 1" is het eerste echte album van het muzikantentrio Gabriels. Eigenlijk is het de helft van een album (het tweede deel verschijnt in maart volgend jaar), maar w? een eerste helft. Gabriels stond de afgelopen tijd op een aantal festivals, waaronder Le Guess Who in Utrecht. De drie mannen maakten daar flink wat indruk. De stem van zanger Jacob Lusk klonk als een galmende koperen klok, soms bijna als een operastem. Heel indringend. "Angels & Queens Part I" is het best te omschrijven als moderne soul, zoals recensent Gijsbert Kamer ook schrijft, met een hoop elektronica. Lusk gebruikt vooral zijn falsetstem, daar moet je een beetje van houden, met een mooi vibrato erin. De muziek is vrij intens en best dramatisch, maar er zit toch veel lucht in de arrangementen. Het is niet helemaal volgesmeerd. Luister bijvoorbeeld naar "The Blind". Prachtig." (Volkskrant)|
"Op album nummer drie moesten we maar liefst vijf jaar wachten maar het lange wachten wordt optimaal beloond want Lianne La Havas leidt ons in tien fraaie nieuwe songs, een bloedstollende cover en een korte interlude met hervonden energie door alle stadia van haar intense relatie heen. Haar voormalig mentor Prince, op wiens album Art Official Age (2014) zij een interessante gastrol vertolkt, had haar voor zijn tragische overlijden in 2016 op het hart gedrukt om een album te gaan maken waar zij zelf trots op zou zijn. Op haar eerste twee albums had La Havas niet de volledige eindregie, waardoor ze, hoewel ze de nummers van beide platen nog altijd met veel plezier en enthousiasme speelt, niet helemaal tevreden was met diverse destijds gemaakte keuzes. De gelijknamige nieuwe albumtitel Lianne La Havas is dan ook een duidelijk statement dat uitdraagt dat dit echt haar plaat is, volledig zoals zij deze in gedachten had." (Written In Music)
"Op Nine krijgen we wat meer elektronische geluiden te horen dan op de vorige albums en zo frist Sault hun sound wat op. Tijdens London Gangs krijgen we een elektronische ondertoon, waardoor het lied zich wat in een andere sfeer bevindt dan de meeste liedjes van de groep. Toch is de percussie nog steeds zoals we die van Sault gewoon zijn. Het vorige album is nog maar tien maand oud en Sault is daar alweer met een nieuwe plaat. Sault doet ons aan het denken zetten over gelijkheid en racisme, zonder er een depressieve boel van te maken. Nine is zowel leuk om op de achtergrond te horen als om gefocust naar te luisteren. De leuke ritmes vang je de eerste keer op, maar de diepgang en details hoor je pas wanneer je écht luistert en net dat maakt Nine alweer een sterk album van Sault." (Dansende Beren)
"No Beginning No End was Josés debuut voor Blue Note uit 2013. Wederom betreft het hier een debuut, maar nu voor zijn eigen nieuwe label, Rainbow Blonde Records. Opgenomen met studiomuzikanten van wereldklasse in Los Angeles en Brooklyn, en vergezeld van gasten als Laura Mvula, Aloe Blacc, Ledisi, Erik Truffaz en Hindi Zahra (om er een paar te noemen), levert José een meer dan waardige opvolger van die klassieker uit 2013 af. Dit album is weer zon verleidelijke mix van jazz, R&B, pop en soul, waar James patent op lijkt te hebben. Hij prijkt op de hoes met een weelderig afro-kapsel, dat zo uit de jaren 70 afkomstig lijkt, en de plaat is dan ook doordrongen van die typische 70s soul vibe. De meest opvallende cover is een uiterst soulvolle bewerking van Billy Joels Just The Way You Are, waarmee José dat nummer nieuw leven inblaast zoals hij dat vorig jaar ook zo mooi deed op zijn Bill Withers tribute-album." (Platomania)
"Waar Meshell Ndegeocello zich met Cookie: The Anthropological Mixtape (2002) nog vol overgave op hiphop en Afro-Amerikaanse poëzie stortte, gooit ze voor de opvolger Comfort Woman, het roer drastisch om en begeeft zij zich in de gewichtloze sferen van de ruimte waar de zwaartekracht de mens geen parten speelt. Met veel invloeden uit de astrale jazz van de jaren zeventig presteert zij het om de meest sensuele en vernieuwende soul cd van 2003 te maken. Comfort Woman is met uitzondering van een tweetal reggaenummers, een collectie prachtige soulballades die nergens in de mierzoete valkuil valt, die zo kenmerkend is voor het genre. Nergens wordt het te glad door de natuurlijke, oorspronkelijke rauwheid die Meshell Ndegeocello over de hele linie op subtiele wijze weet te behouden. Wie de moed opgegeven heeft om ooit nog een eerlijke soul-cd te horen, moet hier zeker naar luisteren. Prince moet jaloers op haar zijn." (Muziekweb)
"Op haar tweede album eert de Amerikaanse zangeres, dichteres en activiste Jamila Woods twaalf gekleurde artiesten. Elk nummer staat voor een artiest/kunstenaar, waaronder Miles Davis, Frida Kahlo, Eartha Kitt en Jean-Michel Basquiat. Woods schreef alle nummer zelf en verwerkte elementen uit het leven van haar helden in de teksten. Het is mooi hoe ze het heden en verleden bij elkaar brengt door deze figuren te eren met een eigentijdse mix van r&b, soul, en jazz. Woods soepele zang en dito productie loodsen je moeiteloos door dit conceptalbum, waarop gastbijdragen staan van Nitty Scott, Saba, theMIND , Jasminfire en Nico Segal. Woods maakt het laatste nummer nog een extra statement dat zij het leven van deze artiesten wil vieren, door de openingstrack over Betty Davis in een house-jasje te gooien. Dansen! Dansen!" (JvQ, Muziekweb)
Heruitgave van Keys uit 2021 met 9 bonustracks.|
"Modern soul, funk en af en toe wat elektronische vleugjes. Het zijn de elementen die Jungle al vanaf hun eerste single The Heat toepast. Zes jaar later, op het tweede album For Ever, is de formule van de Britse band weinig veranderd, maar dat betekent niet dat de muziek er minder interessant op wordt na verloop van tijd. Het is makkelijk om te concluderen dat Jungle stappen heeft gezet. De band produceert een voller geluid, is energieker en veel van de nummers zitten gewoonweg net wat beter in elkaar dat op het zelfgetitelde debuutalbum, waarop eigenlijk alleen Busy Earnin dat niveau bereikte. Dat kondigde zich eigenlijk al aan met de single Happy Man, die een heerlijke zomerse vibe met zich meebrengt en de potentie heeft om een festivalanthem te worden". (nieuweplaat.nl)
Nona noemt veelal soullegendes als grote invloeden op haar muziek. Ook de pers gaat hier in mee en bestempelt haar vaker als het evenbeeld van Amy Winehouse of van andere grootheden met een klassieke soulsound. Met het nieuwe No Tears In My Champagne levert ze alleen geen ode aan deze artiesten. Nona kiest haar eigen weg en kijkt per nummer welke sound ze wil laten horen. Op de liedjes waar ze wel kleur bekent qua genre, laat ze zich van haar beste kant zien. Op No Tears In My Champagne is er keurig binnen de lijntjes gekleurd, zonder grote uitspattingen te maken richting extremen. Daarmee doet Nona gewoon wat ze graag lijkt te doen: muziek maken en samen met anderen liedjes schrijven. (Tom Welman, 2022, nieuweplaat.nl)|
Latin en Salsa uit Japan, kan dat? Jawel dat heeft de Japanse formatie Orquesta de la Luz overtuigend aangetoond. Ook op dit album brengen ze dit avontuur (oftewel aventura) zonder meer tot een goed einde. Met een gastoptreden van Toots Thielemans in "Time After Time". (GR Muziekbank)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
