Georg Philipp Telemann’s intermezzo Pimpinone celebrated its premiere at the Gänsemarkt Opera in Hamburg on 27 September 1725 as an insert in George Frideric Handel’s opera seria Tamerlano and turned out to be a major public draw that continued to find its place in the Hamburg performance program until 1740. Telemann too valued this work and published it on his own in 1728. (...) Without exaggeration it may be said that this cpo new production with the Akademie für Alte Musik represents a benchmark recording.|
Orlando (HWV 31) is an opera seria in three acts by George Frideric Handel written for the King's Theatre in London in 1733. The Italian-language libretto was adapted from Carlo Sigismondo Capece's L'Orlando after Ludovico Ariosto's Orlando Furioso, which was also the source of Handel's operas Alcina and Ariodante. More an artistic than a popular success at its first performances, Orlando is today recognised as a masterpiece. (...)|
Dido and Aeneas is een kameropera van Henry Purcell. De eerste bekende opvoering was in 1688. (...) Tegenwoordig wordt onder 'opera' meestal een muziekstuk met zang verstaan, zonder gesproken tekst. Vandaar dat Dido and Aeneas ten onrechte Purcells enige opera wordt genoemd. Het stuk is echter een kamer-opera, die rond 50 minuten duurt. In de tweede helft van de 17e eeuw ontstond in Engeland de semi-opera, die mede voortvloeide uit het genre van de masque. Na Dido and Aeneas componeerde Purcell vijf van dergelijke semi-opera's, waarin de invloed van de Engelse masque duidelijk aanwezig is. (...) Dido and Aeneas wordt vaak als Purcells meesterwerk beschouwd, en de sterfscène van Dido met de aria When I am Laid in Earth (Dido's Lament), is een klassieke aria uit het barokrepertoire. (...) Purcell maakt hierbij gebruik van een Lamento bas (chromatisch dalende geharmoniseerde baslijn) die de dood symboliseert.
Le carnaval de Venise is a comédie-lyrique in a prologue and three acts by the French composer André Campra. (...). It was first performed in 1699 by the Académie royale de musique in the Salle du Palais-Royal in Paris. Campra dedicated the work to Louis, Grand Dauphin, heir apparent to the French throne, who enjoyed it and had it staged again in February 1711, shortly before his death. In one critic's assessment: "In a magisterial act of conflation, this composer blends the styles of Lully, Lalande, Monteverdi and Cavalli and manages also to foreshadow Handel and Rameau. He dreamt up a multi-hued score, capable of recapturing in Paris both the carnival spirit in general and that of the legendary Venice in particular." (...) A recording with Hervé Niquet conducting Le Concert Spirituel was released in 2011. (...) Gramophone called it "a performance to brighten up the dullest mood"|
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
