"Singer-songwriter Jon Allen brengt met "Seven Dials" zijn zevende studioalbum uit. Een sfeervol, muzikaal avontuur dat je meeneemt naar de schimmige steegjes van het 18e-eeuwse Covent Garden in Londen. Met zijn kenmerkende warme, doorleefde stem en filmische teksten dompelt Allen je onder in een wereld vol dieven, bedelaars en sterke vrouwen die vechten om te overleven. Van akoestische ballads tot bluesy rock – elk nummer ademt sfeer en vertelt een verhaal. Geïnspireerd door het roerige leven rond de historische kruising "Seven Dials", verweeft Allen verleden en heden in elf indrukwekkende tracks. Denk aan: "The Shadow", "Bow Street Runner" en natuurlijk "Seven Dials" zelf. Bekend van zijn debuut "Dead Man’s Suit" en zijn optreden bij Jools Holland, blijft Jon Allen verrassen met zijn unieke mix van Britse roots en Amerikaanse soul. Seven Dials is een tijdreis." (Bluesmagazine)
"De titelsong zet meteen de juiste toon, "The Hammer & The Rose" is een verstilde ballade die Andersen samen met Steve Dawson componeerde. Een weldadige combinatie van zoemend orgel en warme pedalsteel sturen "Hold On To Me" richting gospelsoul. Bij momenten toch enkele ritmische oprispingen, "Wayaheadaya" en bovenal "The Cobbler (Good For My Sole)" drijven op een broeierige benadering met veel ruimte voor percussie en hitsig toetsenwerk terwijl "You’re Here To Stay" aan die onweerstaanbare ritmiek van Al Green’s "Take Me To The River" herinnert. 'Stay home with you', zingt Andersen in de gelijknamige song, "Tonight Belongs To You" ademt eveneens tederheid en romantiek uit. Tussen al die songs van Andersen passeren twee covers. Eén van de mooiste momenten beleven we met "Magnolia", van JJ Cale en krijgt hier een fijne reprise met dat warme soultimbre, aansluitend vormt de verstilde folkblues van "Always Be Your Son" het perfecte sluitstuk van dit intimistische werkstuk." (Written in Music)
"Het zesde album van deze Britse songsmid is in thematische zin als een samenvatting van wat we de afgelopen jaren in sociaal, politiek en (pop)cultureel opzicht te verstouwen kregen. 'Walking barefood on broken glass', zingt Allen in "Breaking Wave", waarmee de sfeer en algehele mentaliteit in het coronatijdperk zeer adequaat zijn geformuleerd. Als balsem voor de ziel wordt het verlaten van de grote stad en een terugkeer naar landelijke sereniteit aangeraden ("Leaving London", "Back To The River"). Zelfs wanneer hij sleetse gemeenplaatsen bezingt ('Everyone needs a little love' - duh!), houden die licht hese stem en de soms met rhythm & blues-oude-stijl geinjecteerde songs je gevangen." (Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"Verwacht geen herhaling van zetten bij deze getatoeëerde, woest uitziende man met het kleine hartje. Waar zijn vorige album voornamelijk kleine, gevoelige liedjes waren, is zijn derde plaat een mengelmoes van (jaren ’70-)soul, gospel en hier en daar een flinke dosis psychedelica. Soms neigend naar Michael Kiwanuka, soms richting Paolo Nutini ("Iron") en heel veel Philadelphia sound. Zoveel muzikaliteit, aangevuld met meer elektronische ritmes en een plaat die hoorbaar met een groot budget is geproduceerd; deze man komt er niet alleen mee weg, maar het maakt zijn muziek ook daadwerkelijk groter, rijker en dus beter dan ooit. De titel van de plaat suggereert het thema religie en gezien de gospel sound, zou dat weleens heel goed kunnen kloppen. Toch is het vooral soul die de boventoon voert en laat zijn stem zich nou meer dan uitstekend lenen voor deze stijl. Afsluiter "Hope You Felt Loved At The End" is dan weer zo’n prachtig klein liedje met enkel een piano en de schitterende stem van de man." (Platomania)
De rocksoep wordt niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend. Zo’n beetje alle genres in pop komen in de zestien nummers aan bod. Radio klinkt als een vintage radiorockliedje dat John Mayer geschreven had kunnen hebben, als die meer emotionele urgentie in zijn donder had. The Beatles zouden zich niet schamen voor een ballad als Julianne. En Abigail vermomt zich als klassiek countrykleinood. Het overtuigt allemaal omdat Nutini’s wendbare stem zich nestelt in elke muzikale context. In het newwave-achtige Lose It zorgt de onderkoelde Lou Reed-dictie voor een heerlijke dreiging die toeneemt als het nummer wordt volgebouwd met jengelende gitaren en een dameskoortje. In Through the Echoes is het juist de emotionele rasperigheid van Nutini’s stem die hij uitbuit. De bezieling van de zingende voorzanger die zijn gemeenschap meesleept. Yep, toch weer soul. (De Volkskrant)|
"Kara Jacksons liedjes glijden langzaam door het niemandsland tussen folk, blues, jazz en country. We denken meteen aan Nina Simone en Bill Callahan, maar horen ook waarom Jackson tatoeages van Joanna Newsom en Daniel Johnston heeft. Vaak gaan de people uit de titel van haar debuutplaat dood of blijken ze haar liefde niet waard, bezorgen ze haar de ‘Dickhead Blues’ of dumpen ze haar in de ‘Pawnshop’ van het leven. Jackson laat haar overpeinzingen heerlijk verdwalen in een labyrint van akoestische gitaren, tussen dronken ritmes, hemelse koortjes en ijle jazz. Bijna al haar songs druppelen uit de speakers met dezelfde trage polsslag. Stuk voor stuk nemen ze hun tijd om in je bloedbaan door te sijpelen. Daarna blijven ze dagenlang aan je hart plakken en door je hoofd spoken. ‘Some people use knives to be recognized’, klinkt het ergens. Kara Jackson hoeft enkel te zingen." (Humo)
"Na zijn sterke album Horizon kreeg Jeangu Macrooy de bijna ondankbare taak om het Nederlandse succes van Duncan Laurence op het Eurovisie Songfestival een vervolg te geven. Tot overmaat van ramp kon hij het waarschijnlijk meer geschikte Grow niet gebruiken vanwege de coronapandemie, waarna zijn deelname met Birth Of A New Age flink tegenviel. Vergis je echter niet in de in Paramaribo geboren zanger. Want ondanks die deceptie maakt Macrooy nog steeds heerlijke muziek. Zoveel wordt wel duidelijk op Summer Moon. Macrooy beschikt nu eenmaal over een gouden stem. Alleen de warmte die hij uitdraagt in de eerste 50 seconden van Come Back is al voldoende om de aanstaande winter door te komen. Ben je een echte koukleum, dan voer je de temperatuur nog wat op met Paris. Dat de plaat overkookt van de warmte is niet onlogisch." (Nieuweplaat.nl)|
"De Franse muzikant Tiwayo heeft de soundtrack van een hele mooie zomer gemaakt en het is er een die opvalt door aangename en warme klanken, betoverend mooie songs en een werkelijk prachtige soulvolle stem. Het ging opeens als een lopend vuurtje op de muziekwebsite Musicmeter. Ene Tiwayo zou een prachtig album hebben gemaakt, dat onder andere mij aan moest kunnen spreken. Dat bleek helemaal te kloppen, want vanaf de eerste noten ben ik verslaafd geraakt aan dit heerlijke album. Desert Dream staat vol tijdloze songs en het zijn songs die de sfeer van prachtige zomeravonden ademen. Tiwayo kan uit de voeten in meerdere genres en heeft een voorkeur voor de jaren 60 en 70, maar het tweede album van de Franse muzikant valt vooral op door zijn heerlijk soulvolle stem. Ik was direct verkocht toen ik "Desert Dream" voor het eerst hoorde, maar dit album wordt echt alleen maar beter en onweerstaanbaarder." (De krenten uit de pop)
"De muziek van de Canadese gitarist en songwriter laat zich niet in een welomlijnd hokje catalogiseren. Langspelers als Weightless en het recente Halfway Home By Morningtoonden een evolutie van bluesy soul naar een ruimer georiënteerde benadering waarbij de songwriting sterker op het voorplan komt in gospel getinte folk. Tijdens de gedwongen afzonderingsperiode knutselde Matt Andersen in zijn huisstudio in Nova Scotia een nieuwe langspeler ineen. We horen nergens het vertrouwde elektrische gitaarspel House To House is uitsluitend opgebouwd met akoestisch snarenspel en expressieve zang zonder evenwel aan kracht in te boeten." (writteninmusic.com)|
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
