"Tussen 2008 en 2013 nam de Deense gitarist Jakob Bro drie prachtige albums op met saxofonist Lee Konitz, bassist Thomas Morgan en gitarist Bill Frisell. Het album "Taking Turns" dat toen ontstond bleef om onduidelijke redenen tien jaar op de plank liggen, maar verschijnt gelukkig alsnog. Niet alleen speelt de in 2020 overleden en tijdens de opnamen al 86-jarige Konitz weergaloos mooi op altsax, het is ook bijzonder hoe de door Bro geschapen ruimten in de zeven stukken van zijn hand worden gevuld door de andere muzikanten. De twee gitaristen vervlechten hun noten knap met de akkoorden van de al even ingehouden spelende Moran. Hoe Konitz met zijn lyrische spel hierin steeds toch een weg weet te vinden is net als op die trilogie albums die hieraan voorafging een klein wonder. Maar vlak ook de andere muzikanten niet uit. Zoals in "Mar Del Plata", het enige stuk zonder sax, waarin Bro, Frisell en Moran fraai rond een eenvoudig thema improviseren." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"De oversteek van het grote open land onder big sky country zit vol epische momenten. The Blue Land, het tweede album van de Franse saxofonist Matthieu Bordenave voor ECM, is het dagboek van die migrant. Zoals hij al zo vakkundig deed op zijn ECM-debuut "La Traversée" uit 2020, gaat Bordenave opnieuw de studio in samen met de assertieve stemmingswisselingen van bassist Patrice Moret en de snel bewegende divertimento's van pianist Florian Weber. Alleen voegt hij deze keer aan die dappere energie de vlezigere, Art Blakey-achtige sentimenten van drummer James Maddren toe - en het verhaal van "The Blue Land" begint. Gesterkt door Maddren's beat hand jive, bouwt "Distance" zich uit tot "Three Four", dat misschien wel Bordenave's onderzoekende, quixotische benadering van kamerjazz definieert." (AllAboutJazz; 4 uit 5 sterren)
"Gitarist Reinier Baas en altsaxofonist Ben van Gelder behoren tot de top van de hedendaagse Nederlandse jazz. Zowel compostorisch als conceptueel weten ze zichzelf met ieder project weer te vernieuwen, terwijl hun spel nog altijd lijkt te rijpen. Hoed u dan maar als ze ook nog eens samen de studio in gaan, wat voor dit album voor de derde keer gebeurde. Het is al mooi genoeg zoals ze in elkaars composities muzikaal om elkaar heen draaien. En dat versmelten van gitaar- en saxnoten in het gelaagde "Skull-Sized Kingdoms" is prachtig. Maar de twee wilden meer, dus nodigden ze slagwerkers Han Bennink en Jeff Ballard uit, en pianisten Cory Smythe en Marta Warelis. Speciaal voor hen componeerden ze stukken die dit knappe album even een andere kant op sturen, zonder dat de eenheid uit balans raakt. Het lijkt wel alsof het duo in aanwezigheid van deze door hen bewonderde muzikanten zelf ook net een tandje bijschakelen. Een prachtplaat van muzikanten van grote internationale allure." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Angus Fairbairn, the London-based musician who records as Alabaster Deplume, makes music that is extremely hard to classify. His albums feature some of Britain’s top jazz musicians, but the music is an odd mix of creaky chamber music, clunky post-punk, lo-fi Afrobeat, avant-garde folk and English whimsy. The self-taught saxophonist plays his sax out of the side of his mouth in a breathy murmur and fluttering. He sings in mantras, occasionally lapsing into quite funny Robert Wyatt-ish spoken-word. The fine musicians push him into challenging territory. There is a heavy African influence: Guinean musician Falle Nioke brings his high-pitched, wordless vocals to several tracks. Some are quite spartan: "To That Voice" and "Say" sees Fairbairn squawking out morse code on the sax while Tom Skinner sounds like a drum kit falling down an endless staircase. Best of all is "Naked Like Water": a gentle West African funk groove, featuring gospel singer Donna Thompson’s wordless voice. Sublime."(Guardian; 4 uit 5 sterren)
Veelgelauwerd Zuid-Koreaanse drumster die haar internationale kwintet vanuit Amsterdam bestiert. "Het album opent met spetterende jazz. Het kwintet toont lef met twee stukken van elk meer dan negen minuten. (...) Ook in de langzame gedeeltes blijven deze stukken spannend. De ingetogen nummers zijn compacter. Op twee daarvan heeft Hong gekozen voor een duo-uitvoering, waarop ze haar veelzijdigheid verder etaleert. Op "0190" voorziet ze het mooie pianospel van fluisterstille bekkens en zachte roffels. "Screams Like Vapours (Improv)" bestaat uit opzwepende drums en trompet. Ook op de meer ingetogen nummers is het spel intens. Het fraaie "Letters with No Words" kent een weerbarstige trompetsolo. Het ingehouden beginnende "As We Are" barst uit in kakofonische free jazz. Steeds is het resultaat overtuigend. Na drie kwartier experimentele jazz sluit het album onverwacht ontspannen af. Met dit afwisselende, onconventionele album zullen Sun-Mi Hong en haar kwintet er ongetwijfeld nieuwe fans bijkrijgen." (Jazzenzo)
"De muziek van de Berlijnse drummer Tilo Weber is zeker niet de makkelijkste, maar wel erg bijzonder. De naam Tesserae, wat ‘stukjes mozaïek’ betekent, is passend voor dit unieke en mooie album. De ritmes staan in het epicentrum van de muziek. Weber gebruikt veel onregelmatige maatsoorten die ook boven op elkaar worden gespeeld. Deze lagen vloeien moeiteloos samen en zijn tegelijkertijd op te vatten als losse ecosystemen. Hiermee weet Weber een vrij klinkende sfeer te creëren. Dit ook dankzij zijn zeer ervaren bandleden en multi-instrumentalisten Elias Stemeseder en Petter Eldh, die het album tot meer maken dan een solo project. De klank van het hele album is een originele mix van synthetische en akoestische sounds en een mengsel van avant-garde jazz met een snufje barok. Tijdens het luisteren zak je steeds dieper in een fantasierijke wereld waarin je een steeds hogere moeilijkheidsgraad van nieuwe ideeën moeten tackelen, sommigen ongelofelijk complex en anderen zo mooi als mozaïek." (Muziekweb)
"Na zijn prachtige samenwerking met zangeres Arooj Aftab is de New Yorkse pianist Vijay Iyer weer terug met het trio waarmee hij in 2021 het fraaie album "Uneasy" maakte. De optredens van Iyer met bassist Linda May Han Oh en drummer Tyshawn Sorey die er op volgden, deden al hopen op een vervolg, maar Oh en Sorey zijn veel gevraagde muzikanten. Gelukkig is er nu een vervolg, "Compassion", waarop het samenspel nog iets meer uitgediept lijkt. Iyer speelt bedrieglijk melodieus in Stevie Wonders "Overjoyed", waarin hij steeds bijna uit de melodie ontsnapt, en moet echt even een weg zoeken naar een ingang wanneer Sorey het titelstuk met zachtjes zingende cymbalen opent. Boeiend is ook hoe Oh in "Arch" het voortouw neemt met haar even soepele als krachtige basspel, waarna Iyer langzaam naar voren treedt. Van freejazz in Nonaah tot strak funkend in "Ghostrumental" is dit album echt triowerk waarvoor je zo een paar weken mag uittrekken om alle patronen in het samenspel te ontrafelen." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Op ‘En attendant’ horen we een bewerking van ‘Variatie 25’ uit Bachs Goldbergvariaties en een cover van de Doors-klassieker ‘Riders On The Storm’. Het aanbod biedt dus ook een hoop verrassing, en dan hebben we het nog niet eens over de uitvoeringen zelf. De enige onbekende stukken zijn ‘In Motion, Part I’, II’ en III’, die evenredig over het zeven composities tellende album zijn verdeeld. Om met de laatste te beginnen: dit betreffen indrukwekkende klankbouwsels die volledig zijn geïmproviseerd. De muziek is open en geraffineerd en ongelooflijk spannend. Er is ook geen band die zo goed pop- en rockmuziek kan verjazzen als het Marcin Wasilewski Trio. ‘Riders On The Storm’ was als origineel al enorm jazzy en behoudt in de uitvoering van het MWT zijn heerlijk dwingende groove. Bassist Kurkiewicz neemt solerend een deel van de melodie voor zijn rekening, waarbij Wasilewski zich concentreert op ritme en harmonieën." (Jazzenzo)|
"Vanaf 2016 speelden Parker, Bellarose, Butters en Johnson wekelijks in de vermaarde club ETA in Los Angeles, die in december 2023 zijn deuren sloot. Begonnen als een groep muzikanten die vrije versies van standards speelde, ontwikkelden ze hun eigen stijl en muziek. "The Way Out Of Easy" kent vier lange uitgerekte vrije stukken. En met lang bedoel ik dan 16, 17 of zelfs 22 of 23 minuten. De band neemt steeds ruim de tijd om hun muzikale verhaal te vertellen waarbij improvisatie de start en finish is over dragende bas- en drumpartijen. "The Way Out Of Easy" is niet alleen een zeer interessante plaat van een band die hun zeven jaar in ETA in vier fascinerende stukken uiteenzet, maar ook wederom een uitermate spannende en sprankelend avontuurlijke Parker plaat. Een grote aanwinst aan zijn zo rijke oeuvre. Maar dat geldt, eerlijk gesproken, natuurlijk voor alle vier de muzikanten." (Written in Music; 4.5 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
