Het tweede live-album van Lofgren bevat een mooi opgebouwde set met gedreven rocksongs en wat ballads, waarin hij z'n niet geringe gitaarspelkunsten toont. Met o.a. 'Keith Don't Go', 'Beggars Day'.
"Niet alleen voor Dead-Fans is dit een must, maar elke muziekliefhebber zou deze live-lp in z'n kast moeten hebben staan. Dit album is verreweg het beste wat The Grateful Dead ooit heeft uitgebracht. Prachtige uitvoeringen van 'Jack Straw' 'Ramble on Rose' 'He's Gone' 'Tennessee Jed' en vele anderen. Met deze nummers wilden ze eigenlijk een nieuw studio-album gaan maken. Maar ze hebben toen besloten om een live album uit te brengen met veel onuitgebrachte nummers. Dit is perfect uitgepakt, met versies die elke studio-opname zouden overtreffen. Perfect uitgevoerd door de Dead o.l.v Jerry Garcia, die nog superfit was toendertijd!"|
"Een van de beste livealbums die ik ooit gehoord hebt. Met de fantastische Eelco Gelling in de band stonden ze garant voor een geweldig spektakel in die tijd. Dit is nooit meer overtroffen, luister maar naar Vanilla Queen, super uitvoering of naar Fighting Windmills. Eigenlijk geen enkele matige song op dit livealbum."|
"Meteen in de titeltrack komt hij to the point: ‘I don’t wanna be a diva, I just wanna be free / On a sofa with Sativa, living the dream.’ Joints roken en je de koning voelen, daar komt het op neer. Dezelfde giftige relatie met de stad bezingt hij in het sfeervolle Middle Of A Break Up: ‘Ecstasy, love it up until the point you sting me and I die.’ Wat opvalt: Viva Las Vengeance is minder druk en hyper dan de twee voorgaande albums die Urie zonder band maakte. Een beetje Pretty. Odd. (2008) en vooral veel Vices & Virtues (2011). Beatlesque koortjes aangevuld met Queen-achtige rock. Maar dan wel overgoten met een typisch Panic! At The Disco-sausje. Urie gaat in God Killed Rock And Roll wel full on Freddie Mercury en eigenlijk is dat best lekker. muzikaal is dit album echt vele malen interessanter dan de rest van het latere werk van Urie. Zo weet Panic! At The Disco zichzelf toch weer soort van opnieuw uit te vinden." (Oor)|
"After the departure of co-lead vocalist Mike Harrison, it seemed that the already-declining Spooky Tooth had suffered a creative deathblow. Fortunately, replacement Mike Patto brought new life to the aging rock outfit on The Mirror. The accomplishments of this, the group's final offering, pales in comparison to their masterpiece, Spooky Two, but there are still some fine moments. A careful examination of the credits might explain the cool musicality of the 1974 Island release. Guitarist Mick Jones (of Foreigner fame) is listed along with vocalist/keyboardist Gary Wright as co-producer. Jones' ascension within the band proves to be a blessing. The Wright-penned power ballads ("Kyle," "The Mirror") and Jones/Patto rockers ("Fantasy Satisfier," "The Hoofer") benefit from substantial production and songwriting skills. Elements of pop and gospel/R&B are all combined into a seamless rock delivery on The Mirror, giving the record a depth that is rare in the Spooky Tooth catalog." (AllMusic)
Ralph start in 1991 zijn carrière als soloartiest en brengt in de jaren die volgen diverse live- en studioalbums uit, afwisselend opgenomen in Nederland en Amerika en ingespeeld door zowel Nederlandse als Amerikaanse en Engelse musici. Samen met zijn eigen band treedt hij veelvuldig op tijdens muziekevenementen en op diverse concertpodia.Als singer /songwriter schrijft Ralph door de jaren heen songs voor Nederlandse artiesten als Danny de Munck, Willeke Alberti en LA the Voices. Internationaal voor Pete Orta (UK), Jacky Valesquez (USA), Wynona Judd (USA), Romanz (Zuid Afrika ), Nina Aström (FIN), Cliff Richard en Taylor Dane (USA). (www.ralphvanmanen.nl)|
"‘Planet Zero’, geproduceerd door bassist Eric Bass, is een levendige saga die enerzijds sociaal commentaar levert en anderzijds een diepgaande verkenning van de menselijke psyche herbergt. Het album biedt een indringende kijk op een vreemd en angstaanjagend moment in de menselijke geschiedenis en de implicaties ervan voor de toekomst. Met een ontvlambaar geluid en indringende tekst luidt de eerste single ‘Planet Zero’ de alarmklok. Shinedown stuurt een dystopische waarschuwing met betrekking tot de problemen de wereld in: annuleer de ongebreidelde cultuur, de bijtende effecten van sociale media en de steeds giftiger verdeeldheid tussen verschillende ideologieën. Hoewel een groot deel van ‘Planet Zero’ wordt gevoed door een soort rauwe wreedheid, is er ook kwetsbaarheid, hoop en herinneringen dat we elkaar allemaal nodig hebben."|
De Heinoos komen exact vier jaar na het verschijnen van hun debuutalbum “Kloar” met nieuw materiaal: ‘Blieven Smearen!’ Na twee jaar gedwongen stilstand qua optredens door een inmiddels bekende pandemie besloot de band niet bij de pakken neer te zitten, maar juist aan de slag te gaan met nieuw materiaal. Enkele nummers verschenen al online afgelopen periode, maar de laatste 10 tracks werden in maart en april wederom opgenomen bij producer Dick Kemper (Ex-Vandenberg) in de S&K Studio in Doetinchem. Maar liefst 15 zeer variërende tracks zijn het eindresultaat. “Blieven Smearen, umdat i-j anders roestig raakt!” In beweging blijven dus. We gaan nog even door!|
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
