"This new, seven-piece configuration of the War on Drugs plays with remarkable patience. There’s a newfound—or at least newly emphasized—attention to the interlocking rhythms that bolster the songs’ swooning Heartland core. Granduciel’s solos aren’t as jammy as in the past, trading the minutes-long shred sessions for a more measured take on hypnotic maximalism. The band assembles “Living Proof” brick by brick, starting with sixteenth-note guitar strums, then adding eighth-note hi-hats, syncopated bass drums, and that hooky keyboard line that hovers in a fog of reverb. It’s almost techno-like in construction, meticulously building tension and ending in a quietly cathartic payoff when the groove downshifts into its roots-rock coda." (Pitchfork)
"De mannen van het Amerikaanse Animal Collective zijn niet alleen ongelofelijk creatief, maar tevens bovengemiddeld productief. Naast meer dan een dozijn studioplaten hebben Avey Tare en Panda Bear, zoals hun artiestennamen luiden, ook ieder nog pakweg evenzovele soloalbums gemaakt. Een ding hebben die vrijwel allemaal gemeen: ze bevatten op het eerste gehoor direct toegankelijke pop en zitten tegelijk vol verrassingen. Deze zevende soloschijf van de tegenwoordig in Portugal residerende Panda Bear, is een prachtig voorbeeld. Westcoast-koortjes, Jamaicaans klinkende ondergrondjes, heerlijke refreinen. Voor de classic rock-liefhebber is het alsof je een vergeten jarenzeventigalbum ontdekt dat Van Dyke Parks of Todd Rundgren op de plank heeft laten liggen. De realiteit is natuurlijk dat veertigers als Lennox in de jaren negentig ontzettend veel klassieke pop en rock uit de jaren zestig, zeventig en tachtig hebben opgezogen. En nu recyclen met prachtig resultaat." (Lust for Life; 4 uit 5 sterren)
"Grappige naam voor een 'Best Of'? De voor dit album gebruikte songtitel uit 2000 – iets wat iedere artiest voortdurend zou moeten denken – is voor Joost Zweegers alias Novastar altijd zijn levensmotto geweest. Een streven, want hij is nooit honderd procent tevreden, het kan altijd beter. Daarom is "The Best Is Yet To Come" geen normaal overzicht van tien klassiekers uit zijn 25-jarige oeuvre, het zijn remakes. Heropnames met vooral de Britse muzikanten waar Joost de laatste jaren rust en voldoening bij vond en zijn qua klankkleur mooiste platen mee opnam. Denk vooral aan de intense samenwerking met pianist Mikey Rowe (Noel Gallagher’s High Flying Birds), wiens aanwezigheid er hier voor zorgt dat songs als "Closer To You" en "Light Up My Life", beide afkomstig van het destijds productioneel verzopen "Inside Outside", hier een machtig mooie update krijgen en nu klinken zoals ze waarschijnlijk ooit bedoeld waren." (Oor)
"Aan het begin van "Naked At The Albert Hall", een van de vele verhelderende memoires die Tracey Thorn sinds 2013 heeft gepubliceerd, merkt de zangeres op dat ze geen nostalgische optredens doet. Nadat zij en Ben Watt in 2000 het popsterrendom de rug toekeerden, hun laatste concert gaven als Everything But The Girl en zich concentreerden op het samen stichten van een gezin, duurde het enkele jaren voordat Thorn terugkeerde naar de opnamestudio en haar solocarrière hervatte. Met "Fuse", het eerste EBTG-album in 24 jaar, maakt het duo meteen duidelijk niet in het verleden te willen blijven hangen. De Overmono-achtige strakke beats en trillende bas van de geweldige eerste single "Nothing Left To Lose" plonsen het geluid van EBTG stevig in 2023, maar de spaarzame, heldere productie maakt het onmiskenbaar dat de stem van Thorn een beetje ruwer is geworden, zelfs sinds haar laatste soloplaat." (AllMusic; waardering 4 uit 5 sterren)
“De eerste klanken van ‘Tomboy’ zetten je op het verkeerde been. Albumopener “You Can Count On Me” wortelt ergens tussen Fleet Foxes en The Beach Boys, maar dan meer filmisch en spacey elektronisch. Het ruimtelijke is hoorbaar in het nummer “Slow Motion” dat beschikt over een pulserend en licht hypnotiserend ritme. De elektronische klokken gecombineerd met galmende zang en andere elektronica-klanken in “Surfers Hymn” zorgen voor een verrassende mix die teruggrijpt naar eerdere albums van Panda Bear. ‘Tomboy’ lijkt bij een eerste beluistering licht verteerbaar. Maar de stijlwisselingen en de soms drukkende sfeer vergen meer aandacht en maken het album vrij zwaar. Achteloze luchtigheid klinkt dan weer door in “Scheherazade”. Zo is ‘Tomboy’ een intrigerend album dat menig luisterbeurt nodig heeft en niet de grote massa zal bekoren. Muzikale fijnproevers echter zullen dit nieuwe werk van Panda Bear als uiterst smaakvolle lekkernij verorberen.”
Release van de Week bij Guitarist: "Bij het Limburgse Solomon voel je de sfeervolle invloeden van bands als Radiohead en Elbow, maar dan verwerkt in compactere, pakkendere nummers dan veel bands met vergelijkbare invloeden. Het Maastrichtse Solomon legt vanaf 2019 de basis voor wat een heel succesvolle carrière kan gaan worden, met inmiddels optredens in Duitsland en België, Popronde 2022 en ESNS 2023 op het conto. "It's All Downhill From Here" is een persoonlijke en avontuurlijke hervertelling van de reis die de band de afgelopen drie jaar heeft ondernomen, waarin niets van de ups en downs, dromen en teleurstellingen onaangeroerd blijven. In de studio van Christopher Elms in Stockholm maakte de band een prachtig album om helemaal in op te gaan. De warme, volle stem van Koen de Witte is al heerlijk, maar de prachtige opbouw, de dynamiek en wisselingen in instrumentatie maken van het album een meesterwerkje. Groots als Elbow en Tindersticks. Laat de titel niet profetisch zijn. Dit album is prachtig."
"Hoe ze het voor elkaar krijgen? Dit is alweer het zevende album van de band uit Manchester en alweer weet de band een langspeler uit te brengen die onmiskenbaar Everything Everything is én die opnieuw heerlijk uit de start-blokken én daarmee uit je speakers knalt vanaf de opener. Je kunt zo blij als een puppy worden als de openingstrack dan ook nog "Wild Guess" heet. Alsof de band je onherkenbaar vermomd zou vragen bij de eerste klanken: “Nou, waar luisteren we naar?” Everything Everything heeft met "Mountainhead" wederom een dijk van een album gemaakt. Wanneer muziek voor jou catchy mag zijn, tegelijkertijd eclectisch en een band je meer mag brengen dan instant verteerbaar luistergemak, dan is "Mountainhead" met al zijn prachtige afwisseling én zijn diepere gelaagdheid vast ook iets voor jou. Een schitterend album!" (Written in Music; 4.5 uit 5 sterren)
"In haar papegaaienpak trok Nell Smith de aandacht van voorman Wayne Coyne bij een concert van haar favoriete indierockband The Flaming Lips. Het was het begin van een bijzondere samenwerking. De uit Leeds afkomstige en fanatieke muziekfan Smith kreeg van Coyne het voorstel om liedjes op te nemen van Nick Cave. Die kende ze niet. Niet zo verwonderlijk, want Smith was pas 13 toen ze met het werk van het bijna vijf keer zo oude rock & rollbeest aan de slag ging. Dappere meid. Negen Cave-covers uit de periode 1990-2016 staan er op "Where The Viaduct Looms". En, werkt het? Nou en of. Smiths prille sopraanstem staat natuurlijk in schril contrast met de bariton van de Australische singer-songwriter met zijn donkere gemoed. Het zou een goede zaak zijn als de jonge dame en de oude heren vaker de handen ineenslaan." (OOR)|
"Scally en Legrand gaan te werk met de ‘stille’ overtuigingskracht van The Carpenters en ze lenen af en toe psychedelische aspecten van Mercury Rev, alsmede popelementen van ABBA, om tot een afgewogen en veelzijdig shoegaze-geheel te komen waarop de bijvoeglijke naamwoorden delicaat, beeldend, geraffineerd, meeslepend, elegant en lieflijk van toepassing zijn. Synthesizers doen weer het meest van zich spreken, Scally kan nogal omfloerst zingen. En draagt zo bij aan een poëtische sfeer. Echte strijkers maken het plaatje af. In afsluiter Modern Love Stories komt Beach House over als een lichtgewicht-versie van My Bloody Valentine en is er zowaar een frappant plekje voor een akoestische gitaar. Het album begint met de titelsong. Dat is met zijn losse swing en Frans aandoende ambiance het aantrekkelijkste nummer van de plaat, maar daarna valt er nog veel te genieten. Het staat namelijk vol met melancholieke droompop die je wakker houdt en is een oogstrelende uitbouw van een al aantrekkelijk onderkomen." (Oor)|
"Verre van slecht, dit vijfde album van indievijftal Midlake. Maar For The Sake Of Bethel Woods moet het qua kwaliteit afleggen tegen het in deze kolommen ooit als briljant omschreven The Trail Of Van Occupanther, waarmee de Texanen zich in 2006 manifesteerden als een link tussen America en Fleetwood Mac. Tim Smith is er sinds het vorige album Antiphon (2013) niet meer bij. Zijn bandcollega’s zijn daar niet rouwig om, ze vonden hun frontman een studiotiran. Maar liedjes schrijven kon ie wel. Nu is het componeerproces een groepsaangelegenheid." (Oor)|
"Het was wel even schrikken toen ik onlangs vernam dat in oktober 2024 de pas zeventienjarige singer-songwriter Nell Smith om het leven was gekomen door een auto-ongeluk. Drie jaar eerder debuteerde de jonge Canadese nog met "Where The Viaduct Looms". In de jaren erna werkte ze gestaag aan haar eerste langspeler met eigen materiaal. De release van het album stond gepland voor lente 2025 tot het noodlot dus toesloeg. Smiths nabestaanden besloten de plaat echter toch 'gewoon' uit te brengen, waarbij de opbrengsten naar het Nell Smith Memorial Fund gaan. De titeltrack bewijst dat je 'teenage angst' prima kunt verpakken in een bedrieglijk opbeurend indiepopdeuntje. Ronduit prachtig is "Bubba" en het psychedelische pareltje "Boy In A Bubble" is een bedankje aan The Flaming Lips. "Anxious" is een heel mooie en gevarieerde plaat geworden, waarbij de vraag rijst: wat had er nog meer voor dit talent in het vat gezeten als haar meer tijd was gegund? We zullen het helaas nooit weten." (Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
