"Als de wereld om ons heen in de brand lijkt te staan, zijn er gelukkig altijd nog mensen als Roger Eno, die de vlammen wat proberen te doven. Eno legt zich, net als zijn broer Brian, al een leven lang toe op kalmerende muziek: van die lange, traag door de tijd glijdende noten die de luisteraar het gevoel moeten geven dat de dingen komen en gaan. En dat er ook iets als tijdloosheid bestaat, waarin alles goed blijft. Eno geeft op zijn album The Skies, They Shift Like Chords ook het idee dat de tijd wat heeft stilgestaan. Zijn piano- en keyboardnoten zijn soms nog dezelfde als die op zijn prachtige album Voices uit 1985. Dat betekent vooral dat ze ruim de tijd krijgen om te resoneren. Dat Eno daarna nog komt met een werkstuk genaamd Japanese Rain Garden is ook niet opmerkelijk. Toch is ook dit meditatiestuk subliem in alle eenvoud, dankzij het organische samengaan van een basklarinet, weer die troostende piano en door een regensluier aanwaaiende stemmen." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
" Muziek als medicijn. Tijdens de donkere pandemie-periode met de bijkomende angst en polarisering had het spelen op zijn geliefde Schimmel-piano een helend effect op de Nederlandse componist en pianist Joep Beving. Met zijn album Hermetism hoopt hij de luisteraar heling, troost en verbinding te geven. Het is een puur piano-album geworden met intieme melancholieke en contemplatieve muziek. Inspiratie haalde Beving uit het hermetisme, een mystieke spirituele filosofie verbonden met de legendarische Griekse schrijver Hermes Trismegistus. Het doorgronden van de zeven natuurwetten kunnen helpen om balans in het leven te vinden; bijvoorbeeld het beginsel van oorzaak en gevolg en het beginsel van ritme. Ook Parijs was een inspiratiebron voor Beving. Parijs als metafoor voor de westerse beschaving met al haar mooie en donkere kanten. " (Muziekweb)|
"De Duitser, die zijn neoklassieke muziek de afgelopen jaren meestal uit de piano liet vloeien, kiest [hier] voor elektronica, van synthesizers tot diepe echo-effecten. Opmerkelijk genoeg levert die muzikale omgeving zijn meest verstilde album op. Hoe je dat beoordeelt, zal afhangen van de manier waarop je luistert. De plaat duurt 3 uur en er staan tracks op van dik 20 minuten, waarin weinig gebeurt. Frahm schudt de hand van de ambientmeester Brian Eno, in uitgerekte geluidsgolven waarin je alleen profiel ontdekt als je er óók de tijd voor neemt en de hersengolven afstemt op de sonore klanken. Die overdreven lengte is daarvoor noodzakelijk: in vijf minuten bereik je geen verlichting. Als meditatieplaat is dit album erg geslaagd. De track Stepping Stone drijft met je gedachten mee, in lange brommende lijnen op synths en een harmonium, en de bubbelende bassen in Sheep in Black and White doen denken aan de betere dubtechno van het illustere label Chain Reaction." (Robert van Gijssel, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)|
(...) "Save Me Not, is a beautifully tantalising masterpiece. Seeming to flit between parallel dimensions, it is utterly captivating from start to finish. One man working in solitude. A one-man orchestra. That’s the way that Plano, the outstanding Argentinian cellist, composer and producer, likes it. All he needs is his cello, his grand piano, his voice and his imagination, and by utilising these to the full, he has been able to create something quite stunning. It’s spectral and lingering and incredibly moving. It’s a body of work that seems to straddle two dimensions and the space in between them, almost as though there is a rip in the fabric of time and the music is seeping back and forth." (...) (Louderthanwar.com)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
