"Al vroeg in de tracklist zet "Method Actor", het bijna-titelnummer van "My Method Actor", de toon voor het album dat komen gaat. Wat begint als verfijnde indiepop krijgt in het refrein versterking van een schurende gitaarriff die zo op een vroeg Queens Of The Stone Age-album had gepast. Maar net wanneer het voelt alsof het nummer een climax bereikt en je de gitaarmuur gevoelsmatig alweer hoort aanzwellen, haalt de Britse singer-songwriter de voet van het gaspedaal en bereikt het geheel juist uiterst rustig de finishlijn. Indiebelofte Nilüfer Yanya is op haar derde album in vijf jaar tijd niet bang om af en toe het tempo omhoog te gooien, maar slaat daar nooit ver in door. De nummers met een rafelrandje zijn het interessantst. Zie bijvoorbeeld de gitaar-op-stofzuigerstand in het fijne "Like I Say (I Runaway)" of de snerpende gitaarsolo die de rustgevende sfeer die "Call It Love" verder uitdraagt plotseling onderbreekt. Dit [album] is vooral een verfijning van wat we al gehoord hebben." (OOR)
"Voor fans was het goed nieuws dat de Noorse groep Madrugada in 2022 terugkeerde met het uitstekende album "Chimes At Midnight". Misschien wel net zo'n goed nieuws is dat Madrugada-zanger Sivert Høyem zijn solocarrière er niet mee parkeerde. Madrugada werd in 2008 gedwongen te stoppen na de dood van gitarist Robert Burås. Als gedwongen solo-artiest gebruikte Høyem zijn aangenaam warme en donkere baritonstem voor een meer ingetogen repertoire met invloeden uit Americana en folk. Op zijn zevende album is dat niet anders, hoewel het op "On An Island" behoorlijk kan donderen. In een verzameling bezwerende liedjes reflecteert Høyem vooral op de liefde en wat daarin mis kan gaan. De manier waarop hij de muziek en zijn verhalen opbouwt naar soms woeste eindes doet denken aan het vroege solowerk van Nick Cave. Zijn bronzen stem is altijd het machtige wapen waarmee Høyem je moeiteloos meesleept in een donkere en melancholische schoonheid." (Muziekweb)
Lessons in how to set tables don’t often feature in bands’ creation myths, but that was the catalyst that brought the core members of Liverpool’s King Hannah together. Guitarist Craig Whittle had first seen Hannah Merrick singing at a college band showcase. “I remember Hannah playing a song solo, just guitar and vocals, and I was blown away,” he told When the Horn Blows. Their recently released debut EP, Tell Me Your Mind And I’ll Tell You Mine, is a slow-burning delight, Merrick’s smoky, hypnotic voice pitched somewhere between Hope Sandoval and Lana Del Rey, while Whittle provides the languorous, Kurt Vile-like guitar lines, most spectacularly on the Sharon Van Etten-endorsed Crème Brûlée. But while there’s an Americana feel to the music, Merrick’s lyrics stay closer to home: Meal Deal is about the difficulty of flat-hunting for the precariat. This reportage approach to writing is deliberate. “We don’t want to sound clean or polished. We want to sound real, and dynamic and authentic.” (Guardian)
"Let’s start at the end of Iron & Wine’s new EP, Weed Garden. As the final verse of the final song, “Talking to Fog,” reaches its climax, Sam Beam offers a vivid description of happiness. It’s a place “where our memories of singing fill the air above our heads” and “the faces of our family and friends go on and on.” With each line, his delivery grows faster and more insistent, until the words spill out of his mouth and he sounds more like a soothsayer than a folk singer. It’s one of the most jarring moments Iron & Wine has conjured in quite some time, particularly when the instruments fall away and Beam, singing a cappella, admits: “But it’s hard to find.” In a song about sorrow and depression, he’s hopeful enough to dream up a beautiful space of healing and nourishment, but realistic enough to know that it’s almost impossible to get there. Nothing is ever certain in these songs, nothing guaranteed." (Pitchfork)
Cass McCombs’s 10th album is an easy, rolling record that grapples with inner complexity, telling stories about musicians and soldiers, lovers and seekers. Even as this seasoned US singer-songwriter butts up against philosophical quandaries or quotes from Sufism, he never loses track of the everyday. When he isn’t making singular records, McCombs has worked in demolition and crashed on couches; his is a landscape of fast-food restaurants and karaoke machines, where vans break down, people make mistakes and die too soon. A gentle, psychedelic wash glazes this set of songs whose musical erudition is worn lightly. This album of knotty nuance bathed in melodic succour is formally dedicated to McCombs’s recently fallen musical comrades, Chet JR White, Sam Jayne and Neal Casal, who “surrendered undefeated”. (Kitty Empie, The Guardian, 21 August 2022)|
Na ‘Heard It in a Past Life’ brengt de Amerikaanse Maggie Rogers nu haar tweede album uit. Op ‘Surrender’ laat Rogers haar groei horen. Alhoewel ze haar eigen muzikale richting nog niet heeft gevonden, is de mix van folk, indierock en pop die ze op ‘Surrender’ laat horen meer dan vaak van grote klasse. Op haar tweede album begint Rogers sterk. Op ‘Overdrive’ introduceert ze de elektrische gitaar en doffe drums die op ‘Surrender’ een hoofdrol hebben. Ze zorgen ervoor dat Rogers sterke doch kwetsbare zangstem goed wordt ondersteund. Waar het album na ‘Overdrive’ vooral in een grote popversnelling terechtkomt, stopt dat even wanneer ‘Anywhere With You’ wordt ingezet. De piano vormt de basis van wat later versterkt gaat worden door een drumbeat. De gelaagdheid waar dit nummer naartoe opbouwt, laat de klasse van Maggie Rogers horen. Maar met ‘Anywhere With You’ is het hoogtepunt van ‘Surrender’ nog niet geweest. Vocaal en muzikaal gezien is ‘Horses’ het beste nummer. (Maxazine, 2022)|
"Na vijf jaar pauze in haar carrière was Marike Jager in 2019 terug met een nieuw album. Toen kwam de lockdown en nu is ze opnieuw terug. In de tussentijd blijkt ze een transformatie te hebben doorgemaakt. De liedjes op haar nieuwe EP zijn stoerder en losser dan wat ze hiervoor maakte. ager was een singer-songschrijver met een mooi doorleefde stem, en een hang naar melancholie. Maar toen kwam ze drummer Martijn Bosman tegen (bekend van Henny Vrienten en Gotcha!). Samen ontdekten ze de kracht van jungleritmes. Op M ft.M klinkt Jager losjes en soms maf: dan jagen de stemmen langs, knispert de effectapparatuur en knarsen de gitaren als brekend glas, en toch ontstaat de heldere melodie van ‘Every Way Out Is Another Way In’. Ook de vijf andere liedjes klinken schots en scheef, zonder dat de voortgang uit het oog wordt verloren. Zoals bij opener ‘This Is Love’ veranderen de nummers steeds van vorm, met plotseling invallende punkgitaren, drieste zang en dwarse kreten." (NRC)|
"Wat ouder en wellicht wijzer geworden, een paar pondjes zwaarder en naar eigen zeggen sinds 2019 helemaal clean. Vaak omschreven als enfant terrible en bekend geworden als frontman van The Libertines en The Babyshambles (mogelijk volgt een reünietour), is Pete (tegenwoordig laat hij zich Peter noemen, HB) Doherty in bloedvorm op zijn nieuwe soloplaat. Met zeven nummers onder de drie minuten dient erbij gezegd te worden dat dit album voorbij vliegt en je het album wat mij betreft het beste als een geheel kunt beluisteren. De zang en de poëtische songteksten van Pete Doherty passen perfect bij de soms Beatles-achtige composities (zoals in "Out Of Tune"). De melancholie sijpelt uit de speakers bij het prachtige "The Day The Baron Died". Een hoogtepunt in het oeuvre van de heer Doherty. Single "Felt Better Alive" is geïnspireerd door het nummer "Pancho And Lefty" van Townes Van Zandt. Een country & western nummer met subtiel gebruik van steelguitar en viool. Fraaie plaat!" (Platomania)
"Hoewel Mark Lanegan en de Londense multi-instrumentalist Duke Garwood wel vaker in elkaars muzikale gezelschap verkeren, is ‘With Animals’ na ‘Black Pudding’ uit 2013 pas de tweede plaat die hun beider namen op de cover draagt. Waar ‘Black Pudding’ een minimalistisch gegeven was waar de akoestische gitaar de boventoon voerde, is ‘With Animals’ een minimalistisch gegeven, gedrenkt in subbassen en lage regionen. ‘Come on now, midnight children, sing a dark harmony’, zingt Lanegan in opener ‘Save Me’, ‘Free me, save me, see me, love me’. En daarmee is de toon gezet voor het komende uur, waarin een dis wordt opgediend die ergens tussen Portishead en Hank Williams laveert. (...) ‘Spaceman’: de valiumversie van Zeppelins ‘Gallow’s Pole’. ‘With Animals’: muzikale somberte waar je zin in moet hebben. Wij, voorlopig: heel veel". (HUMO)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.