"Linda Thompson, ooit echtgenote van Richard Thompson, maakte tussen 1974 en 1982 met hem een paar van de meest aangrijpende folkrockalbums uit de popgeschiedenis, met echtscheidingsalbum "Shoot Out The Lights" als hoogtepunt. Ze gingen los van elkaar door in de muziek maar bij Linda werd jaren geleden al een progressieve spierziekte ontdekt die haar het zingen uiteindelijk onmogelijk maakte. Liedjesschrijven niet, dus schreef ze voor dit album elf liedjes die door familie en vrienden werden opgenomen. De verwijzing naar de iconische hoes van Roxy Musics debuut uit 1972 is al geestig, haar liedjes zijn evenmin droevig, eerder nuchter, relativerend en niet gespeend van zelfspot. De muzikale toonzetting refereert aan Schotse folk en andere wat archaïsche liedsoorten. Veel schreef ze met zoon Teddy die ook als zanger veel te horen is naast Rufus en Martha Wainwright en John Grant (in het best droevige naar hem vernoemde liedje dat over hemzelf gaat). Zeer intrigerend allemaal. (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Toen we met Rufus Wainwright spraken over zijn laatste album "Unfollow The Rules", sprak de enigmatische singer-songwriter (verschanst in de bibliotheek van zijn huis, in een badjas) over het omarmen van zijn geadopteerde thuis Laurel Canyon en de invloed daarvan op zijn muzikale ontwikkeling. De Canyon, legde hij uit, zat in zijn bloed: zijn ouders waren allebei nauw verbonden met de folkscene van de jaren 60 die zich concentreerde in het heuvelachtige, afgelegen, afgelegen gebied van Los Angeles. De decadente, hedonistische Rufus die als twintiger en dertiger al het bacchanale aanbod van New York City consumeerde, trok naar het westen, groeide op, liet een baard staan en kalmeerde. Nu, met "Folkocracy", heeft hij misschien wel het beste album uit zijn carrière gemaakt. Hoewel dit voor het grootste deel een viering is van de 'folkocracy's' van andere artiesten, is Wainwright zich goed bewust van zijn eigen plaats binnen dit alles." (Clash Music; waardering 9/10)
"Opnieuw is het de wendbare, folkachtige stem waarmee Feist indruk maakt, vooral wanneer ze die zachtjes, bijna fluisterend inzet. Even door het wat drukke, alle kanten opschietende openingsliedje "In Lightning" heen luisteren dus. Want vooral in de heel voorzichtig begeleide liedjes die daarna komen weet ze te betoveren. Dan, wanneer alles aan instrumentatie om haar heen lijkt weg te vallen, ontroert Feist. Het minimalisme in de begeleiding compenseert ze door het uitvergroten van de lichtste trillingen van haar stembanden. Behalve persoonlijke besognes zijn er ook haar zorgen over het klimaat die ze in "Become The Earth" indrukwekkend met de luisteraar deelt. Hoe stiller ze zingt, hoe meer indruk ze maakt. Je schrikt zelfs even op als de arrangementen wat voller worden, maar het slotliedje Song for Sad Friends is ontroerend mooi: ‘Don’t be sad my friend, that’s the last thing I’d say.’" (Volkskrant, 4 uit 5 sterren)
"Het derde album van de Amerikaanse Julie Byrne is bij vlagen van een betoverende schoonheid. Samen met vriend en producer Eric Littmann werkte ze aan liedjes over liefde, verlangen en verdriet, die wat grootser gearrangeerd moesten worden dan eerder werk. Het album was al in een vergevorderde staat toen in juni 2021 Littmann op 31-jarige leeftijd onverwachts overleed. Hoewel Byrne het werken aan wat nu "The Greater Wings" is geworden aanvankelijk had stilgelegd, volgde ze de suggestie op van haar platenmaatschappij om te gaan werken met producer Alex Somers. Hij werkte eerder met Sigur Rós en de muzikaal aan Byrne verwante Julianna Barwick. Zonder drums of percussie brengen de liedjes van Byrne je in een aangename zweefstand, om dan in "Death Is The Diamond", als de muziek kaler wordt, weer met beide benen op de grond neer te komen. Dit is het enige liedje dat Byrne na de dood van haar vriend schreef. ‘Does my voice echo forward?’, zingt ze bijna smekend. Ja hoor." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Zach Bryan heeft al een aantal prima albums op zijn naam staan, maar laat op zijn nieuwe titelloze album horen dat hij moet worden gerekend tot de grote beloften binnen de Amerikaanse rootsmuziek. Het is een album dat opvallend begint met het voordragen van een gedicht dat wordt begeleid door subtiele akkoorden op de akoestische gitaar. De tweede track opent met de eerste noten van het Amerikaanse volkslied op de elektrische gitaar, maar hierna voert Zach Bryan het tempo op met stuwende ritmes, stevige gitaren, aanzwellende Mariachi trompetten en de met veel passie gezongen teksten. Zach Bryan, die zijn nieuwe album ook nog eens zelf produceerde, laat op dit album horen dat hij bulkt van het talent. De Amerikaanse muzikant excelleert op zijn titelloze album als songwriter en imponeert als zanger. Dat Zach Bryan een hele grote gaat worden kan alleen maar een kwestie van tijd zijn." (De Krenten Uit De Pop)
"Mitski’s nieuwste album duurt maar een klein halfuur, maar zelfs in die korte tijd slaagt de Japans-Amerikaanse singer-songwriter erin om dwars door merg en been te gaan. "The Land Is Inhospitable And So Are We" (ja, een hele mond vol) is het sombere portret van een vrouw die worstelt met eenzaamheid, depressie en alcoholisme. De synthpop van voorganger "Laurel Hell" (2022) wordt op haar zevende album ingeruild voor breekbare countryfolk met tedere productie die meer ademruimte biedt aan haar hyperpersoonlijke, hartverscheurende teksten. Op de deprimerende opener "Bug Like An Angel" geeft ze toe dat een glas alcohol soms angstaanjagend veel lijkt op familie, en op "The Frost" rouwt ze een verbroken vriendschap zonder duidelijk te maken of de vriend in kwestie überhaupt nog leeft. Ze hekelt op "I Don’t Like My Mind" haar gedachten en gevoelens, en smeekt op onbetwiste tranentrekker "The Deal": ‘I want someone to take this soul, I can’t bear to keep it.’ Oef." (3voor12.vpro)
"Na negen lange jaren wachten keert Caitlin Rose terug met "Cazimi", dat er wederom in slaagt om een brug te slaan tussen country uit het verleden en het heden en lekker in het gehoor liggende popmuziek Met "The Stand-In" gaf Caitlin Rose net iets meer dan negen jaar geleden een indrukwekkend visitekaartje af. Op haar derde album eerde de Amerikaanse muzikante de countrymuziek uit het verleden, maar was ze ook niet vies van invloeden uit de pop, zonder direct te vervallen in de countrypop zoals die in Nashville zo veel wordt gemaakt. Caitlin Rose trekt de lijn van haar vorige album door op "Cazimi", waarop het geluid van The Stand-In verder is geperfectioneerd. "Cazimi" is een prachtig klinkend album met sterke vocalen en uitstekende songs en het is een album dat laat horen dat Caitlin Rose best mag worden geschaard onder de grote talenten in Nashville." (De krenten uit de pop)|
"Ze had het eerder al gladjes geprobeerd met pop, dan weer kleurde de elektronica haar eerste EP'tjes. Maar toen keek Fien Deman, de Vlaamse muzikante achter Ivy Falls, zichzelf diep in de ogen en kwam ze te zien wat ze eigenlijk veel liever wilde. Komt ze zo met "Sense & Nonsense" ineens met een heel andere plaat voor de dag. Een, met een ongerepte warme sound van de singer-songwriters uit haar jeugd, behaaglijk geluid vol prachtige eenvoud dat meteen haar hele debuutalbum vult. Een zwenk dus naar bijna puur akoestische indiefolk, in drie jaar gegroeid met vallen, opstaan en weer doorgaan. "Sense & Nonsense" is aldus een album geworden vol aangrijpende miniatuurtjes waarmee Ivy Falls met terechte trots haar nieuwe muzikale identiteit aan de buitenwereld mag tonen." (Written In Music; 4 uit 5 sterren)
"Nee, het is niet de hooikoorts waarom ik soms vochtige ogen krijg bij beluistering van American Heartbreak (Warner) van Zach Bryan. Het zijn de teksten van deze 26-jarige Amerikaanse singer-songwriter die me beroeren. Het is hem gelukt. Op zijn eerste album voor de grote platenmaatschappij, zijn eerste album dat hij ook in een gewone studio (Electric Lady in New York) opnam, schiet hij keer op keer raak. En het is nogal een album; met 34 nummers in net iets meer dan twee uur (een dubbel-cd of een 3-dubbelalbum op vinyl). Natuurlijk waren de verwachtingen hooggespannen. Immers, de twee vorige, redelijke rudimentair opgenomen, albums waren – en zijn nog steeds – prachtig. De vraag was hoe Bryan zou omgaan met een groter budget en meer mogelijkheden en wellicht ook met druk om een album voor een groter publiek te maken. Dat is fantastisch gelukt. American Heartbreak is een bijzonder toegankelijk album geworden dat nog steeds puur Zach Bryan is. (Alt.country)|
"Joanna Sternbergs muziek klinkt vaak alsof ze een eenpersoonsshow opvoeren voor een publiek van pluche en slaapkamerrommel. Ze bezitten een nederige eenzaamheid die totaal zonder charme is, wat natuurlijk op de een of andere manier hun liedjes hulpeloos charmant maakt. Op "I've Got Me", hun tweede album en hun eerste waarop zij ook drumt en de strijkarrangementen verzorgt, balanceert Sternberg onverbloemde emotie met nauwgezet vakmanschap. Ze bieden nooit advies, alleen wat ruimte voor emotie en zelfreflectie. Veerkracht en overwinnen worden soms gelijkgesteld aan artistieke verdienste, maar dat is niet wat hier gebeurt. Op "I've Got Me" put Sternberg uit een breder emotioneel bereik en uitgebreider muzikale vocabulaire. Van de percussieve jangle van "People Are Toys To You" tot de liefdesballad "Right Here," zijn hun composities stabiele steigers opgebouwd uit warme akoestische gitaar, Brill Building- en bluegrass-geïnspireerde strijkers en geruststellende contrabastokkels." (Pitchfork; 8.6, best new music)
"Oliva Chaney maakte al twee prachtige soloalbums en een uitstekend album met Offa Rex, maar zet een fraaie volgende stap op "Circus Of Desire", waarop de Britse muzikante diepe indruk maakt met haar stem Er zijn niet veel zangeressen die genoeg hebben aan wat subtiele piano- of gitaarakkoorden, maar voor Olivia Chaney is het meer dan genoeg. De Britse muzikante heeft haar nieuwe album uiterst sober in laten kleuren door producer en muzikant Thomas Bartlett, die de voornamelijk door Britse folk beïnvloede songs van Olivia Chaney heeft voorzien van stemmige klanken. Het is vervolgens aan de stem van de Britse muzikante om indruk te maken en dat doet de stem van Olivia Chaney elf songs en 45 minuten lang." (De krenten uit de pop)
""The King" is nogal een binnenkomer. Gewapend met weinig anders dan stemmen en gitaar kondigt een sinistere zaak zich aan: een tapijt van zenuwachtige stemmen wordt al snel overrompeld door een dreunende slag en vlijmscherp getokkel. 'The Black Death is here’, zingt Anjimile, zijn stem zo mooi dat het ongemakkelijk is. ‘Een album vol vloeken’, zo meldt het bijgaand schrijven en dat dekt de lading heel aardig. "Giver Taker" (2020) was een schitterend debuut vol introspectieve folkliedjes over identiteit, herstel en hoop, maar The King gaat over wanhoop en dreiging, over de verstikking van de jeugd, van familie, van trans-zijn. ‘My mother put her words down my throat, my mother took my air’, zingt hij in het wederom misleidend prachtige "Anybody", dat zo uit de pen van Sufjan Stevens had kunnen vloeien." (OOR)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
