Eerder hadden we al een CD met alleen Chapter 1. Chapter 2 voert in de zomer van 2025 de Nederlandse albumlijsten aan. Deze uitgave bevat beide hoofdstukken op één schijf van meer dan een uur lengte! "Alex Warren’s debut album is a deeply personal release that highlights his journey of emotional growth and resilience. Released under Atlantic Records, the album gives listeners a peek into Warren’s life with its mix of heartfelt lyrics and folk-pop vibes. Warren himself described the project as something he’d show his younger self, reflecting the challenges that have shaped him along the way. The album’s release coincides with a completely sold-out world tour, reflecting Warren’s growing fanbase. For Warren, "You’ll Be Alright, Kid" isn’t just music—it’s an open letter to his younger self and a way to connect with listeners on a personal level. The album’s viral success, coupled with its emotional depth, sets the stage for what’s sure to be a bright future in Warren’s music career." (PopFiltr)
"Eens een meer virtuoze interpretatie van een wachtmuziekje, dan weer de soundtrack van een misplaatste regenachtige dag. "Dog Eared" toont Billie Marten in al haar facetten zonder al te ver af te wijken van de sound die ze vanaf het begin etaleert. Net daardoor voelt de plaat ook als een bijzonder samenhangend geheel aan, zonder dat de songs hun eigenheid verliezen. De rijke instrumentatie zorgt voor een melancholische klank die alleen maar onderstreept wordt door de laidback zanglijn. Het voelt alsof we steeds verder wegdrijven op de golven en de muziek van de Britse een bijna hypnotiserend effect op ons heeft. "Dog Eared" is een plaat die bij elke luisterbeurt weer weet te prikkelen en te verwonderen. De zachte geluiden brengen rust in een wereld die vaak te snel draait, terwijl de zang op eigenzinnige wijze betovert. Gemaakt om van begin tot einde te luisteren." (Dansende Beren; 4 uit 5 sterren)
"Wanneer je op jonge leeftijd zo'n sterk debuutalbum uitbrengt als Amy MacDonald in 2007 deed met "This Is The Life", dan kan het lastig zijn je carrière verdere invulling te geven. De inmiddels 37-jarige Schotse heeft echter een heel duidelijk beeld van wie ze is, wat ze wil en hoe haar muziek dient te klinken. Sterke popliedjes waarbij haar krachtige stem en gitaarspel altijd centraal staan, zonder te veel opsmuk, met net genoeg variatie om een hele plaat interessant te blijven. Dat resulteert op dit zesde studioalbum onder meer in het meeslepende "Trapped", de mooie ballad "The Hope" en de spannende afsluiter "It's All So Long Ago". Echt baanbrekend wordt het nooit, maar er valt hier geen misser te bespeuren. Net als op het debuut is ook op "Is This What You've Been Waiting For?" de titelsong het hoogte- punt, met een ijzersterk refrein dat zich met geen mogelijkheid uit je brein laat zetten." (Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"Rosemary & Garlic heeft veel weg van een zondagsband. Na een jaar samen spelen werd in eigen beheer “The Kingfisher” uitgebracht. De EP schopte het binnen een week tot Best Selling folk-album op Bandcamp. Ook kreeg de band internationaal airplay bij o.a Folk Radio en Amazing Radio. Het nummer ‘Old Now’ werd door Spotify op hun The Most Beautiful Songs in the World playlist gezet. Mede hierdoor is het nu al zo’n 9 miljoen keer beluisterd. 12 januari 2018 verschijnt het debuutalbum van Rosemary & Garlic. Een week voor hun optredens op Eurosonic Noorderslag. Live worden Anne en Dolf bijgestaan door Dionne Nijsten (cello) en Tim Vermulst (drums, Moog). Als eerste muzikale proeve verscheen single ‘I’m Here’ al in een speciale lenteversie. Alle aandacht heeft ook al tot een platencontract geleid. Platenmaatschappij Nettwerk Music Group (van o.a. Angus & Julia Stone, Syml en Passenger) hapte toe. Met als resultaat dat het debuutalbum wereldwijd zal worden uitgebracht." (IndebanvanNL)
"The Magic Tree" is een aanvulling op het boek "Big City Cat-My Life In Folk-Rock" dat Forbert samen met Theresa Boyd schreef. Je zou het de bij het boekwerk behorende soundtrack kunnen noemen. In het boek kijkt Forbert op een openhartige manier terug op de dingen die hem onder de publieke aandacht brachten. Hij beschrijft onder meer de drang van een jongen die het in de muziek wilde maken. Aan de hand van herinneringen en kranteknipsels uit die periode die hij bijhield, verteld hij de weg van beproevingen en overwinningen, die uiteindelijk zouden leiden naar een meer dan 40 jaar durende carrière." The Magic Tree" is samengesteld met eerder opgenomen akoestische demo's, die voor de gelegenheid van nieuwe backingtracks werden voorzien. Het resultaat is een album zoals we dat van Forbert gewoon zijn. Een album dat klasse, kracht en vitaliteit uitstraalt, zowel tekstueel als muzikaal. (B.B.)
"Linda Thompson, ooit echtgenote van Richard Thompson, maakte tussen 1974 en 1982 met hem een paar van de meest aangrijpende folkrockalbums uit de popgeschiedenis, met echtscheidingsalbum "Shoot Out The Lights" als hoogtepunt. Ze gingen los van elkaar door in de muziek maar bij Linda werd jaren geleden al een progressieve spierziekte ontdekt die haar het zingen uiteindelijk onmogelijk maakte. Liedjesschrijven niet, dus schreef ze voor dit album elf liedjes die door familie en vrienden werden opgenomen. De verwijzing naar de iconische hoes van Roxy Musics debuut uit 1972 is al geestig, haar liedjes zijn evenmin droevig, eerder nuchter, relativerend en niet gespeend van zelfspot. De muzikale toonzetting refereert aan Schotse folk en andere wat archaïsche liedsoorten. Veel schreef ze met zoon Teddy die ook als zanger veel te horen is naast Rufus en Martha Wainwright en John Grant (in het best droevige naar hem vernoemde liedje dat over hemzelf gaat). Zeer intrigerend allemaal. (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Toen we met Rufus Wainwright spraken over zijn laatste album "Unfollow The Rules", sprak de enigmatische singer-songwriter (verschanst in de bibliotheek van zijn huis, in een badjas) over het omarmen van zijn geadopteerde thuis Laurel Canyon en de invloed daarvan op zijn muzikale ontwikkeling. De Canyon, legde hij uit, zat in zijn bloed: zijn ouders waren allebei nauw verbonden met de folkscene van de jaren 60 die zich concentreerde in het heuvelachtige, afgelegen, afgelegen gebied van Los Angeles. De decadente, hedonistische Rufus die als twintiger en dertiger al het bacchanale aanbod van New York City consumeerde, trok naar het westen, groeide op, liet een baard staan en kalmeerde. Nu, met "Folkocracy", heeft hij misschien wel het beste album uit zijn carrière gemaakt. Hoewel dit voor het grootste deel een viering is van de 'folkocracy's' van andere artiesten, is Wainwright zich goed bewust van zijn eigen plaats binnen dit alles." (Clash Music; waardering 9/10)
"Het eerste liedje heet "Dusty" en veel tijd is niet nodig om te constateren dat Hannah Cohen wel meer bloemen uit een stoffig lenteveld heeft geplukt. Ze heeft niet de stem, maar ze heeft wél smaak en kan ook nog eens een heel behoorlijk liedje schrijven. De bovengenoemde opener laat de blazers, strijkers en andere ornamentele hulpstukken over elkaar heen buitelen en hé, dan mag het geen verrassing heten dat ook hier Sufjan Stevens een handje heeft geholpen. De vriendelijke melancholie van een liedje als "Mountain" is als een warme uitgestoken hand. De soulvolle huppel van "Earthstar" doet dan weer denken aan Natalie Prass. En liedjes als "Shoe" en Dog Years" voegen dan toch weer een vleugje van het onverwachte toe. Het hele album klinkt overigens als een klok, mede de verdienste van Cohens partner Sam Owens. Het levert een prachtplaat op, die net als zo’n groene berg eerst eenvormig lijkt, maar bij nadere inspectie vol met leven en kleur blijkt te zitten." (OOR)
"Oliva Chaney maakte al twee prachtige soloalbums en een uitstekend album met Offa Rex, maar zet een fraaie volgende stap op "Circus Of Desire", waarop de Britse muzikante diepe indruk maakt met haar stem Er zijn niet veel zangeressen die genoeg hebben aan wat subtiele piano- of gitaarakkoorden, maar voor Olivia Chaney is het meer dan genoeg. De Britse muzikante heeft haar nieuwe album uiterst sober in laten kleuren door producer en muzikant Thomas Bartlett, die de voornamelijk door Britse folk beïnvloede songs van Olivia Chaney heeft voorzien van stemmige klanken. Het is vervolgens aan de stem van de Britse muzikante om indruk te maken en dat doet de stem van Olivia Chaney elf songs en 45 minuten lang." (De krenten uit de pop)
"Opnieuw is het de wendbare, folkachtige stem waarmee Feist indruk maakt, vooral wanneer ze die zachtjes, bijna fluisterend inzet. Even door het wat drukke, alle kanten opschietende openingsliedje "In Lightning" heen luisteren dus. Want vooral in de heel voorzichtig begeleide liedjes die daarna komen weet ze te betoveren. Dan, wanneer alles aan instrumentatie om haar heen lijkt weg te vallen, ontroert Feist. Het minimalisme in de begeleiding compenseert ze door het uitvergroten van de lichtste trillingen van haar stembanden. Behalve persoonlijke besognes zijn er ook haar zorgen over het klimaat die ze in "Become The Earth" indrukwekkend met de luisteraar deelt. Hoe stiller ze zingt, hoe meer indruk ze maakt. Je schrikt zelfs even op als de arrangementen wat voller worden, maar het slotliedje Song for Sad Friends is ontroerend mooi: ‘Don’t be sad my friend, that’s the last thing I’d say.’" (Volkskrant, 4 uit 5 sterren)
"Het derde album van de Amerikaanse Julie Byrne is bij vlagen van een betoverende schoonheid. Samen met vriend en producer Eric Littmann werkte ze aan liedjes over liefde, verlangen en verdriet, die wat grootser gearrangeerd moesten worden dan eerder werk. Het album was al in een vergevorderde staat toen in juni 2021 Littmann op 31-jarige leeftijd onverwachts overleed. Hoewel Byrne het werken aan wat nu "The Greater Wings" is geworden aanvankelijk had stilgelegd, volgde ze de suggestie op van haar platenmaatschappij om te gaan werken met producer Alex Somers. Hij werkte eerder met Sigur Rós en de muzikaal aan Byrne verwante Julianna Barwick. Zonder drums of percussie brengen de liedjes van Byrne je in een aangename zweefstand, om dan in "Death Is The Diamond", als de muziek kaler wordt, weer met beide benen op de grond neer te komen. Dit is het enige liedje dat Byrne na de dood van haar vriend schreef. ‘Does my voice echo forward?’, zingt ze bijna smekend. Ja hoor." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Na negen lange jaren wachten keert Caitlin Rose terug met "Cazimi", dat er wederom in slaagt om een brug te slaan tussen country uit het verleden en het heden en lekker in het gehoor liggende popmuziek Met "The Stand-In" gaf Caitlin Rose net iets meer dan negen jaar geleden een indrukwekkend visitekaartje af. Op haar derde album eerde de Amerikaanse muzikante de countrymuziek uit het verleden, maar was ze ook niet vies van invloeden uit de pop, zonder direct te vervallen in de countrypop zoals die in Nashville zo veel wordt gemaakt. Caitlin Rose trekt de lijn van haar vorige album door op "Cazimi", waarop het geluid van The Stand-In verder is geperfectioneerd. "Cazimi" is een prachtig klinkend album met sterke vocalen en uitstekende songs en het is een album dat laat horen dat Caitlin Rose best mag worden geschaard onder de grote talenten in Nashville." (De krenten uit de pop)|
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
