"Daar is dan eindelijk de échte terugkeer van Matt Johnsons The The. "Ensoulment" is zijn eerste reguliere album sinds "Naked Self" uit 2000, en pas zijn zevende in totaal sinds "Soul Mining" uit 1983. Zijn stem bleef, na een keeloperatie, onaangetast, horen we op "Ensoulment". De sinister klinkende, bijna fluisterende praatzang in veel coupletten is functioneel; in de refreinen horen we de inmiddels 63-jarige Johnson regelmatig herkenbaar getergd uithalen. "Ensoulment" is geen nostalgieplaat, verre van zelfs. Johnson klinkt zwartgalliger dan ooit in dystopische, soms orkestrale popsongs en ballads met een rootsy inslag die naast zijn eigen donkerste werk ook Nick Cave & The Bad Seeds (inclusief zangkoor) in herinnering brengen. Gelukkig is "Ensoulment" geen volledig pamflet geworden en bevat de plaat genoeg fraaie popsongs met toch altijd een licht naargeestige insteek, zoals "Life After Life" en "Risin’ Above The Need."" (OOR)
"Binnenkomer Heart Attack begint ongemeen spannend, maar ontvouwt zich melodieus en tekstueel (refrein: ‘No one will love you more than I do’) als een typische Editors-song. Zijige ballads ontbreken nagenoeg – met het aanstekermoment Silence kunnen we in deze vorm goed leven – en Smith zingt puntig, er zit een stuwende energie in EBM dat vooral uptempo en dansbare songs met jachtige ritmes bevat. EBM staat uiteraard voor Editors Blanck Mass, maar verwijst ook naar electronic body music, de industriële dancepunk uit de vroege jaren tachtig (Front 242, Nitzer Ebb). Die invloed komt volledig voor rekening van Blanck Mass en komt ‘t beste uit de verf in het stevig doorstampende Picturesque, het noisy vormgegeven Strawberry Lemonade en het kleurrijk gearrangeerde Strange Intimacy. Editors leunt nadrukkelijk op de sound van Blanck Mass. De band heeft zichzelf op EBM niet opnieuw uitgevonden, maar wel een serieuze opfrisbeurt gegeven die zeer welkom is." (OOR)|
"Gelijk vooropgesteld: dit is een groeiplaatje. Gelijk aanvullend: dat zijn vaak de beste! Op het eerste gehoor klinkt de zevende plaat van deze Amerikaanse band – met nog immer als kern het trio Paul Banks (zanger), Daniel Kessler (gitarist) en Sam Fogarino (drums) – nogal ingetogen en zelfs een beetje somber, echt een product van de coronaperiode. Natuurlijk nog steeds flink geworteld in het indierockgenre met veel overeenkomsten met een band als Editors (vooral door de zang maar ook door de opbouw van de songs), hebben de mannen hun horizon wel degelijk verbreed op dit album. Soms filmisch, soms postrockachtig, dan weer pure indierock danwel postpunk, welk label je er ook op plakt, The Other Side of Make-Believe verkent in elf tracks op indrukkende wijze de sinistere onderstromen van het hedendaagse leven. Maar daar moet je dus wel even de tijd voor nemen, om dit alles echt tot je te laten doordringen. Een echt groeiplaatje, dus." (Platomania)|
"Aanstekelijke tunes zitten in het dna van Franz Ferdinand, "Tonight" staat er propvol mee. Van sommige refreinen zou je zweren dat je ze eerder hebt gehoord, maar banaal wordt het nergens. Het knappe is dat er veel veranderd is, maar toch ook weer niet. Het gemiddelde tempo is omlaag gegaan, maar dansbaar is het allemaal nog steeds. Franz Ferdinand laat de artwave gedeeltelijk achter zich en stoeit volop met dub en, jawel, seventiesdisco. "Twilight Omens" en "Live Alone" zijn flink in de Giorgio Moroder-synths gezet. In de geheide hit "Ulysses" en "Turn It On" horen we ook David Bowie en Brian Eno in Berlijn terug. "Lucid Dream" is een fantastische, acht minuten durende Madchester-trip. Punkfunken kunnen ze ook nog steeds ("What She Came For", wel erg LCD Soundsystem trouwens) en de veelbesproken Afrikaanse invloeden blijven beperkt tot een knipoog naar Vampire Weekend in "Send Him Away". "Tonight" is een rijke en gelaagde partyplaat die niet snel verveelt." (OOR)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
