"Opgenomen na een tournee waarbij leider/zanger/tekstschrijver Mark E. Smith zijn zoveelste set roze slipjes uitdeelde en ongeveer de helft van de band wisselde, is Imperial Wax Solvent een verrassend vitale en solide release, die profiteert van een hongerige jonge band onder leiding van een veteraan die geïnspireerd, afgemat en vaak twee keer zo hongerig klinkt als de jonge jongens. Na het kunstige, “moeilijke” nummer uit de weg te hebben geruimd (“Alton Towers”) en het garagerock-lievende nummer (“Wolf Kidult Man”) dat een kenmerk is van elk groot Fall-album, spreekt Smith zijn leeftijd aan met het monolithische, ruim 11 minuten durende hoogtepunt “50 Year Old Man” ("I'm a fifty year old man/What you gonna do about it? “) waar zoemende, dreunende en kenmerkende riffs van de band plaatsmaken voor rustiek banjotokkel vlak voordat de freejazz freak-out zijn intrede doet.(AllMusic)
"Iedere paar jaar brengt Bob Mould een soloplaat uit, maar die zijn niet allemaal zo goed als zijn vijftiende, "Here We Go Crazy". Heerlijk, dat getergde, raspende stemgeluid dat we al meer dan veertig jaar kennen van Hüsker Dü en Sugar, de (punk)rockbands waarmee hij in de jaren tachtig en negentig een solide cultstatus verwierf. En wat wordt hij hier door zijn bassist en drummer als vanouds opgejaagd, in liedjes die rauw en toch transparant klinken. Waar solowerk van Mould vaak net iets te geforceerd anders wilde klinken of juist te gemakkelijk oude tijden wilde doen herleven, valt op "Here We Go Crazy" alles op z’n plaats. In iets meer dan een half uur komt hij terug tot de essentie van zijn vroege punkjaren." (Volkskrant; 3 uit 5 sterren)
"De stuwende riffs. De volvette, opeengestapelde akkoordenlagen. De zeer meezingbare koortjes. Therapy? heeft er patent op. Toegegeven, het ene album van de Ierse band is toegankelijker dan het andere. Het is net of de band de luisteraar af en toe op scherp wil zetten en/of op de proef wil stellen. Voor hun 16e album "Hard Cold Fire" geldt dat overigens niet. Deze tien nummers (net een half uurtje in totaal) hangen qua stijl en aanpak tussen hun onbetwiste succesalbum "Troublegum" en de onvolprezen klassieker "Nurse". Het is hard, het is bot, het is agressief. Maar bovenal is het is onverzadigbaar. Waardevolle aanvulling op bovenstaande relaas? Je hoeft retestrakke songs zoals de weergaloze opener "They Shoot The Terrible Master" of "Poundland Of Hope And Glory" of "Woe" of "Joy" maar twee keer (heus waar!) te horen alvorens die puntige punkliedjes voor altijd zijn vastgeniet in je brein. En de 6 andere songs waaronder een mooie hitgevoelige ballade ("Days Kollaps") zijn ook niet te versmaden." (Platomania)
"Op de één of andere manier waren The Linda Lindas voorbestemd voor grootsheid. Het kwartet uit Los Angeles, waarvan de leden amper tussen de elf en zeventien zijn en Aziatisch-Amerikaans, Latijns-Amerikaans of beiden zijn, begon grappig genoeg als coverband voor kinderen. De mengelmoes van nichten vormden hun eigen band en amper een jaar later speelden ze het voorprogramma van Bikini Kill. En het ging snel, want een maand later tekenden ze hun eerste contract bij punkrock powerhouse Epitaph, thuis van Rancid, Pennywise en vroeger The Offspring en NOFX. Wat meteen opvalt wanneer je Growing Up voor de eerste keer hoort, is dat deze jonge dames al goed weten hoe je een goeie hook moet schrijven. In net iets minder dan 30 minuten brengen ze een mix van strakke, springerige powerpop met een funky kantje. Hun debuutsingle maakte al duidelijk dat ze niet vies zijn om sociale thema’s aan te kaarten, maar zoals dat bij een goeie punkband hoort, zijn ze er ook niet vies van een politiek nummer te brengen." (Dansende Beren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
