"Jommelli was leerling van onder meer Francesco Durante (1684-1755) aan het Conservatorio di Santa Maria di Loreto. In 1737 beleefde hij zijn eerste succes met zijn opera L'errore amoroso. Hierop volgden onder meer Odoardo en Merope. Hij verbleef afwisselend te Rome, Bologna (waar hij contrapunt studeerde bij padre Martini) en in Venetië waar hij directeur van een conservatorium werd. Na een korte periode waarin hij als hulpkapelmeester werkzaam was in de Sint-Pietersbasiliek te Rome, begaf hij zich in 1753 als kapelmeester naar Stuttgart, waar hij vijftien jaar in dienst zou blijven. Hij bracht er het Duitse operaleven onder zijn Italiaanse invloed. In deze periode schreef hij onder meer La clemenza di Tito (1753) en Il matrimonio per concorso (1766). In 1769 keerde Jommelli naar Napels terug. Kort voor zijn dood schreef hij zijn beroemde Miserere (voor 2 stemmen en orkest)." (Wikipedia)
"Emilio de'Cavalieri was een Italiaans componist. Ook was hij diplomaat, organist, choreograaf en danser. In de jaren 90 van de 16e eeuw reisde hij veelvuldig als diplomaat naar Rome, maar ging door met zijn werk als componist. Het was te Rome waar hij de Rappresentazione di Anima e di Corpo voor het eerst opvoerde, en wel in februari 1600. Dit werk wordt wel beschouwd als het eerste oratorium. Het is de'Cavalieri's beroemdste werk geworden. Andere werken zijn madrigalen, en klaagliederen die gebaseerd zijn op de profeet Jeremia." (Wikipedia)
De aartsbisschoppelijke muziekkapel van San Petronio is het polyfone koor van de basiliek van San Petronio in Bologna. Opgericht in 1436 door paus Eugenius IV , vestigde het zich binnen een eeuw als een van de belangrijkste muzikale instellingen in de context van de wedergeboorte van muzikale vormen en polyfonie die plaatsvond in de Renaissance. In 1530 zal hij de plechtige kroningsceremonie van keizer Karel V in de Basiliek bijwonen. In de volgende twee eeuwen experimenteerde en perfectioneerde de kapel de belangrijke innovaties die op dat moment op het gebied van heilige muziek opdoken: de praktijk van vliegende koren, geïmporteerd uit Venetië, en de concertato-stijl, van Lombardische oorsprong. (...) (it.wikipedia.org)
Domenico Massenzio (28 March 1586 - 23 October 1657) was an Italian baroque composer. His lifetime «coincides perfectly with the conception and implementation of the Counter-Reformation, the largest-scale operation of ideological communication ever carried out in Europe». He worked at the Seminario Romano (1612), Collegio Inglese (1624-6), Cappella Giulia (1626-7). His first two collections of music (the 'Sacrae cantiones' in 1612 and the 'Motecta [...] liber secundus' in 1614), were dedicated respectively to Cardinal Odoardo Farnese and to Cardinal Benedetto Giustiniani (1544-1621), a Jesuit and a great appreciator of music. Between 1629 and 1636 Massenzio published eight books of music. In 1631 he wrote the Sacri Mottetti «to be sung by ordinary voices or again by nuns». He also tried to export his music (the Psalmi Davidici of 1636) into the new lands of Brazil.[3] After 1646 Domenico Massenzio did not publish any further music until his death. (Wikipedia)
In 1605, Monteverdi’s dissonant depiction of ‘cruel Amarilli’ was condemned as ‘a deformation of… true harmony’. But his Amarilli was a mere tease compared with D’India’s chromatic shrew, one year later. La Venexiana navigates unerringly through the astonishingly convoluted harmony which opens ‘Cruda Amarilli’, the fourth madrigal of his first published collection. The group is capable of totally focused sound without a flicker of vibrato, setting up a spine-chilling sonority at the very opening of the first madrigal. Elsewhere, each voice in turn becomes ardently animated in expressive individual lines of imitations. (...)|
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
