Normaal gesproken zijn we niet van het terugkijken. Maar nu zanger Eloi Youssef op 4 september afscheid neemt en we bewust een tijdperk afronden, is het moment voor een Greatest Hits-album daar.’ Stoppen gaat Kensington niet, maar de formatie verandert door Youssefs vertrek. ‘We zetten met deze verzameling een uitroepteken achter alle moois dat we samen maakten’, laat de band weten. Het album verschijnt op cd en lp (limited edition white vinyl). Een dag na de verschijning start een reeks van zes concerten in Ziggo Dome die op 4 september eindigt met het uitzwaaien van Youssef. Op het album staan maar liefst 20 nummers. Welke herinneringen kleven voor de muzikanten aan singles als We Are The Young? Wat is bijgebleven van de showcases op Eurosonic/Noorderslag? En de helikoptervluchten als Ambassadeurs van de Vrijheid 2014? Welke herinneringen komen boven bij fans als zij hits als Sorry opzetten? Op het album staan ook minder bekende songs als Fiji. (platomania.nl)|
"Het album loopt track voor track van de rails. Je voelt ‘m gewoon kantelen. Op ijsbrekersingle "I’m In Love…" voegen zangeres Dot Allison en krautrocker Michael Rother zich bij zijn braspartij. Maar deze cover van The Passions is, samen met opener "Panic Attack" en "Madder Lake Deep", niet meer dan de zoetgevooisde opmaat naar volledige ontsporing. Dat gebeurt tijdens het ruim acht minuten durende "Apple Green UFO", wat mij betreft een instant classic. Halverwege laat Bell alle conventies los, als een paard dat zijn harnachement afschudt. Er is nu geen weg meer terug en de ene na de andere tripachtige, virtuoze en ongeremde track volgt. "Pinball Wanderer" voelt alsof we aanwezig mogen zijn bij een besloten jamsessie, waar Bell zó compleet in opgaat dat hij ons helemaal niet opmerkt. Goddelijk, dit." (OOR)
"Bellamy is bezorgd. Naast de liefde en interesse in het buitenaardse snijdt hij in zijn songs ook regelmatig politieke, maatschappelijk gezien relevante kwesties aan. ‘We need a transformation, we need a revolution, we’ll smash your institutions to pieces.’ Niet uit eigenbelang, maar omdat hij wél een toekomst wil voor zijn (klein)kinderen. Alleen kiest hij in Will Of The People wel dezelfde taal en symboliek als rechts-extremisten. Waarom? ‘With every second our anger increases’ – daarom." (door Willem Jongeneelen op www.oor.nl)|
"How Do You Burn? blijkt een van de hardste en meest relevante albums uit het oeuvre van de sinds 1986 actieve Afghan Whigs, met naast Dulli bassist John Curley als enige constante. Luister naar opener I’ll Make You See God: wat een riff, wat een power. Niemand zal het je kwalijk nemen dat je even denkt met Queens Of The Stone Age te maken te hebben. Verderop zijn er ook twee songs te horen met Mark Lanegan, die tevens de albumtitel van deze klassieker in spé verzon. How Do You Burn? klinkt bijzonder gedreven, gelaagd, smerig, duister, zweverig en bij vlagen toch ook weer erg soulvol: er zat altijd al minstens evenveel Marvin Gaye als Led Zeppelin in Dulli. Hij klinkt als herboren, al mag hier ook het belang van de komst van gitarist Christopher Thorn (Blind Melon) niet onderschat worden. Hij vervangt Dave Losser, actief op de laatste twee studioalbums, maar overleden in 2017. Een heerlijke uitputtingsslag van een 57-jarige stormram én band in bloedvorm." (OOR)|
Live-opname van de band rond de zoon van Sting, eind 2007 in Paradiso, Amsterdam. Het concert staat zowel op 2 CD's als op DVD. De DVD heeft als bonus de videoclip van "It's A Lie", alsmede een 'behind the scenes'-docu over deze clip. "Indrukwekkende show. We horen Nirvana, Radiohead, Red Hot Chili Peppers (die bas!), The Mars Volta (die drums!), Rage Against The Machine (die gitaar!) en ja.... The Police (die stem!). We zien een goedgekapte houthakker, een mystieke krullenbolgitarist en een langharige versie van je-weet-wel-wie op bas. Ondanks de stadiontour met papa Sting houdt Joe Sumner vol helemaal op eigen kracht bezig te zijn. En inderdaad, al zou hij de zoon zijn van de patatboer om de hoek, met de kwaliteit die op deze schijf tentoongespreid wordt, verdient het trio alles." (Revolver (voorloper van Lust for Life); 4 uit 5 sterren)
Melodieuze rock vol zangkoortjes, beetje westcoast-achtig derhalve, maar het komt uit Wales. Hou je van het harmonieuze van het populaire Young Gun Silverfox, maar vind je die toch eigenlijk wat te gladjes en wil je het toch liever iets steviger, dan is CVC je ding! "Debuutalbum van naar het Welshe dorpje Church Village genoemde zeskoppige band. Bij de eerste tonen worden we al gevangen door een stevige, bijna jarenzeventigsound. Na het eerste nummer groeit de nieuwsgierigheid naar wat er nog meer te beluisteren valt. In alle nummers valt er wel wat te beleven. Mooie harmonieën en gitaarmelodiën. Vooral het nummer "Music Stuff" (zeker een hoogtepunt) laat erg aanstekelijke indierock de speakers uitkomen. Hierna volgen ook "Good Morning Vietnam" en het up tempo "Docking The Pay". Het album sluit af met de song "American Ultra". Opvallend is hoe goed de zang van de heren bij elkaar komt. Zo'n veertig minuten in een bijna andere tijd. Een absolute aanrader. (Platomania)
"Op deze compilatie vind je een selectie van de meest memorabele nummers die Janssen in de loop van de jaren opnam met zijn bands The Fatal Flowers, Shine en Rex. Met deze release krijgen fans een unieke kans om opnieuw kennis te maken met Janssens indrukwekkende muzikale reis. Van de rauwe energie van Fatal Flowers tot de dromerige soundscapes van Shine en de melancholische intensiteit van Rex – De CD laat de veelzijdigheid en het tijdloze talent van Janssen horen in pure live-uitvoeringen. “Wanneer ik hier naar luister, hoor ik een periode waarin opname- en uitvoeringstechnieken ingrijpend evolueerden. Van eenvoudige akoestische sessies naar de eerste digitale gitaarprocessors die elk gewenst geluid konden creëren, tot muzikanten die niet langer een drummer volgden, maar synchroon speelden met samples en beats van een computer. Ik luister naar iemand die nog op zoek is naar zijn stem, zowel in de muziek als in het leven en ook naar iemand die muzikaal volwassen werd.” Aldus Richard Janssen." (Platomania)
"Jimmy Eat World's eighth studio album, 2013's Damage, is a mature breakup album that still retains all of the band's youthful, sock-to-the-gut pop energy. The album is a straightforward collection of immediately infectious rock that balances Jimmy Eat World's vital electric guitar sound with a deft use of acoustic guitars and keyboards. The album also builds nicely upon the power pop/dance-rock vibe of their 2010 release, Invented, with an even more focused, lyrical approach that helps make this one of the band's most cathartic and moving albums of its career. The music on Damage is a sophisticated, fully realized version of the urgent, rambunctious rock Jimmy Eat World played early their career, the lyrics are more sophisticated as well. As Adkins sings on Damage, "Are we too damaged now to possibly connect?/To honestly connect?" For the couple in question, the answer is uncertain, but for Jimmy Eat World's audience, the answer is that they should immediately connect with Damage." (Allmusic)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
