Normaal gesproken zijn we niet van het terugkijken. Maar nu zanger Eloi Youssef op 4 september afscheid neemt en we bewust een tijdperk afronden, is het moment voor een Greatest Hits-album daar.’ Stoppen gaat Kensington niet, maar de formatie verandert door Youssefs vertrek. ‘We zetten met deze verzameling een uitroepteken achter alle moois dat we samen maakten’, laat de band weten. Het album verschijnt op cd en lp (limited edition white vinyl). Een dag na de verschijning start een reeks van zes concerten in Ziggo Dome die op 4 september eindigt met het uitzwaaien van Youssef. Op het album staan maar liefst 20 nummers. Welke herinneringen kleven voor de muzikanten aan singles als We Are The Young? Wat is bijgebleven van de showcases op Eurosonic/Noorderslag? En de helikoptervluchten als Ambassadeurs van de Vrijheid 2014? Welke herinneringen komen boven bij fans als zij hits als Sorry opzetten? Op het album staan ook minder bekende songs als Fiji. (platomania.nl)|
"Bellamy is bezorgd. Naast de liefde en interesse in het buitenaardse snijdt hij in zijn songs ook regelmatig politieke, maatschappelijk gezien relevante kwesties aan. ‘We need a transformation, we need a revolution, we’ll smash your institutions to pieces.’ Niet uit eigenbelang, maar omdat hij wél een toekomst wil voor zijn (klein)kinderen. Alleen kiest hij in Will Of The People wel dezelfde taal en symboliek als rechts-extremisten. Waarom? ‘With every second our anger increases’ – daarom." (door Willem Jongeneelen op www.oor.nl)|
"How Do You Burn? blijkt een van de hardste en meest relevante albums uit het oeuvre van de sinds 1986 actieve Afghan Whigs, met naast Dulli bassist John Curley als enige constante. Luister naar opener I’ll Make You See God: wat een riff, wat een power. Niemand zal het je kwalijk nemen dat je even denkt met Queens Of The Stone Age te maken te hebben. Verderop zijn er ook twee songs te horen met Mark Lanegan, die tevens de albumtitel van deze klassieker in spé verzon. How Do You Burn? klinkt bijzonder gedreven, gelaagd, smerig, duister, zweverig en bij vlagen toch ook weer erg soulvol: er zat altijd al minstens evenveel Marvin Gaye als Led Zeppelin in Dulli. Hij klinkt als herboren, al mag hier ook het belang van de komst van gitarist Christopher Thorn (Blind Melon) niet onderschat worden. Hij vervangt Dave Losser, actief op de laatste twee studioalbums, maar overleden in 2017. Een heerlijke uitputtingsslag van een 57-jarige stormram én band in bloedvorm." (OOR)|
Melodieuze rock vol zangkoortjes, beetje westcoast-achtig derhalve, maar het komt uit Wales. Hou je van het harmonieuze van het populaire Young Gun Silverfox, maar vind je die toch eigenlijk wat te gladjes en wil je het toch liever iets steviger, dan is CVC je ding! "Debuutalbum van naar het Welshe dorpje Church Village genoemde zeskoppige band. Bij de eerste tonen worden we al gevangen door een stevige, bijna jarenzeventigsound. Na het eerste nummer groeit de nieuwsgierigheid naar wat er nog meer te beluisteren valt. In alle nummers valt er wel wat te beleven. Mooie harmonieën en gitaarmelodiën. Vooral het nummer "Music Stuff" (zeker een hoogtepunt) laat erg aanstekelijke indierock de speakers uitkomen. Hierna volgen ook "Good Morning Vietnam" en het up tempo "Docking The Pay". Het album sluit af met de song "American Ultra". Opvallend is hoe goed de zang van de heren bij elkaar komt. Zo'n veertig minuten in een bijna andere tijd. Een absolute aanrader. (Platomania)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
