"De band blinkt nog altijd uit in tracks in de categorieën zwoele funk en southern soul. Om beurten worden die gezongen door Jones, met zijn wat vollere, rauwe stem, en drummer Aaron Frazer, die over een machtige falset beschikt. Op het derde album "Private Space" (2021) zaten zowaar ook invloeden uit de funk- en discoperiode uit de jaren zeventig, maar op "Flowers" keert het trio nu terug richting het gevoel uit de begintijd. Opnieuw schreven ze alles samen, maar dit keer gebruikten ze de thuisstudio van Rhein in Chicago. Minder rauw, want muzikaal verder en met meer levenservaring. Wel is het gevoel bij de op one take demo’s gebaseerde tracks even puur als in het begin. ‘Speelser, maar met meer wijsheid’, aldus het trio dertigers nu. Het resultaat is een sterk elftal zoetgevooisde, vooral vederzachte soulliedjes over de liefde en andere ups en down in het leven. En godallemachtig, wat bezitten Jones en Frazer nog altijd machtig mooie stemmen om die woorden geloofwaardig te maken." (OOR)
"Zangeres Irma Thomas is nog altijd de soul queen van New Orleans, al is haar reputatie vooral gebaseerd op haar singles uit de jaren 60 en haar albums tot de eeuwwisseling. Galactic wist haar opnieuw naar de studio te lokken, ook doordat bassist Robert Mercurio en saxofonist Ben Ellman samen met haar acht nummers schreven. Daarin combineren ze de vooral elementen uit de periode dat Thomas door Allen Toussaint werd geproduceerd: strakke ritmes en felle blazers bepalen een compact geluid dat aan dat van de jaren 60 refereert. De inmiddels 84-jarige Thomas voelt zich daarin hoorbaar thuis, zowel qua tekst als qua zang: zo zingt ze overtuigend over haar verleden én heden als zangeres in "Where I Belong": ‘I guess I’m right where I Belong/still doing my thing, singing my song’. Dat nummer is exemplarisch voor de erop volgende, want ook in loom funkende songs waarin Thomas als lang geleden: haar diepe stem is nog minstens zo krachtig en expressief als ze ooit was." (Kippenvel; 4 uit 5 sterren)
"In 2020 kregen ze een Grammy-nominatie in de categorie Best New Artist. Drie jaar later heet hun charmeoffensief "Chronicles Of A Diamond" en dat pakt niet helemaal goed uit. In de voorlaatste song "Gemini Sun" neemt de aantrekkingskracht af vanwege het gebruik van lelijke synthesizerpartijen en afsluiter "Rock And Roll" is grotendeels een eentonig popnummer. "Black Pumas" kan lekker funky klinken ("Sauvignon", met de hectiek van Curtis Mayfield), maakt midtempowerk met Marvin Gaye-allure ("More Than A Love Song") en is op zijn best in een aantal ballads waarin de majestueuze stem van Burton fenomenaal tot zijn recht komt. Ondanks wat mindere punten is "Chronicles Of A Diamond" een plaat om te koesteren." (OOR)
"Met zijn band The Indications, met onder andere Aaron Frazer in de gelederen, vormt Durand Jones de voorhoede van de hedendaagse soulscene. Zijn solodebuut kent natuurlijk een hoop overlappende invloeden, maar heeft een veel ingetogener sfeer. Dat heeft alles te maken met het overkoepelende thema, namelijk opgroeien in Hillaryville, het plaatsje in Louisiana, dat vlak na de Amerikaanse burgeroorlog aan voormalig tot slaaf gemaakten was gegeven als herstelbetaling. Jones worstelt met de pijnlijke herinneringen van zijn voorouders, het heerlijke opgroeien in het prachtige dorp, en de huidige toenemende vijandigheid jegens minderheden. De southern soul is natuurlijk bij uitstek geschikt om op het kruispunt van liefde en ongemak als drager te dienen. Dat resulteert in de classic soul van Sadie, de ruige rhyhtm & blues van "Lord Have Mercy" en de prachtige gospelsoul in "I Want You". Alles hoorbaar rechtstreeks afkomstig uit de swamp van Jones’ jeugd. Fantastische soul met een indringende boodschap."(Platomania)
"James Brown, die in 2006 overleed, was een showman pur sang. Als zanger, danser, muzikant, producer en bandleider zette hij de Funk op de kaart. Oude Youtube clips terugkijkend, waar het zweet van hem af gutst, doet hij zijn bijnaam ?the Hardest Working Man in Show Business? eer aan. Super bad live! is een registratie van een concert opgenomen in 1980 in Atlanta en dit zit zo vol met funk, tempo, power, spel plezier en vreugde dat je luisterend naar deze muziek je een goed beeld kunt vormen van deze ?the Hardest Working Man in Show Business?. Qua sound klinkt deze uitgave wat dof zeker afgezet tegen de uitgave van Super bad uit 1971, maar hoe hij gas terugnemend de klassiekers ?Georgia on my mind? en ?It?s a mans world? vorm geeft neem je dit voor lief. De 12 minuten durende titel track ?Super Bad? is een groot funky soul feest, super baswerk, blazers die de longen uit het lijf blazen, die gitaar en drums die de boel blijven opstuwen." (Bluesmagazine)
"Een kleine tien jaar geleden zag ik zanger Paul Janeway, afkomstig uit Chelsea, Alabama, voor het eerst live op een podium schitteren. Veel te zwaar en al na twee songs drijfnat van het zweet. St. Paul groeide op in de Pinkstergemeente en wilde oorspronkelijk dominee worden maar werd accountant, zo luidde de achtergrondinformatie. Omdat hij van zijn bank geen vrij kreeg toen hij op SXSW mocht zingen, nam hij ontslag. That’s the spirit. Zingen doet hij gelukkig nog altijd, inmiddels zichzelf wat beter doserend, maar nog altijd met die juiste spirit, drive en overgave. Hij schreef de meeste songs na gehoord te hebben dat zijn vrouw zwanger was. Brieven richting de ongeborene. In het slotakkoord zingt hij het resultaat, "Marigold", rechtstreeks toe. Op dit relatief rustige album hoor je St. Paul in een klein akoestisch liefdesliedje of begeleid door gevoelige strijkers als toch de onrust toeslaat. Dit is warmbloedige soul om koude rillingen van te krijgen." (OOR)
"The Buttshakers komen uit Frankrijk, hoewel zangeres Clara van oorsprong uit Saint Louis (USA) afkomstig is. Soulvolle blues, jazzy funk, Clara en haar secondanten draaien hun hand er niet voor om. Met hun rauwe mix van 60s-garagerock en “super wet pre-Motown soul” hebben The Buttshakers een behoorlijke en fijne reputatie opgebouwd. De band is een creatieve verschuiving, een terugkeer naar soulmuziek die niet alleen maar gebaseerd is op energie. Frontvrouw Ciara Thompson krijgt en neemt alle ruimte om haar gospelroots vermengt met jazz, blues, country en folk op jullie neer te laten dalen. The Buttshakers blijven trouw aan de geest van soul: hoop uit strijd, licht uit angst, zelfs als de barsten de donkerste kant van de mensheid blootleggen. Soulmuziek heeft ons altijd de zekerheid gegeven dat er uit deze chaos een betere dag zal komen. Een filosofie waarop ze hun discografie en hun podiumprésence hebben gebouwd." (NiXenMeeR: de groep treedt 17 december 2023 op bij Nix in Enschede)
"Vooral de eerste helft van Dexys’ nieuwe album "The Feminine Divine" is een cadeautje. Een album met nieuw studiowerk? Dat was elf jaar geleden. De fans waren dus blij toen "The Feminine Divine" werd aangekondigd en die vreugde werd nog groter toen de eerste singles ‘classic Dexys’ bleken te zijn. Het in Northern Soul gedrenkte "I’m Going To Get Free" lag decennialang onvoltooid op de plank. Opener "The One That Loves You" idem dito. Eigenlijk is de hele eerste plaatkant een cadeautje. In de tweede helft wordt het allemaal wat ingewikkeld. Rowland was in 2016 opgebrand en in rouw na de dood van zijn moeder. Hij ging in retraite in Thailand en besloot daar dat vrouwen godinnen zijn. Vooral de tweede helft van "The Feminine Divine" is een ode aan de goddelijke vrouw, aan zijn eigen vrouwelijkheid, seksueel dominante vrouwen, et cetera." (Volkskrant; 3/5 sterren)
"Waar Bilal Oliver op zijn vorige albums alles leek te doen om het nu-soulstempel af te schudden, laat hij op deze warme muzikantenplaat weer met regelmaat horen wat een karaktervolle soulzanger hij is. Zang à la Stevie Wonder of Prince, hij draait er zijn hand niet voor om. Daarbij overtuigt hij ook nog eens als dat wat hij altijd al had willen zijn: een jazzvocalist." (Volkskrant. Dit zijn de vijftig allermooiste platen van 2015)
De 82-jarige soulzanger Ural Thomas stond in de jaren vijftig, zestig en zeventig op het podium met grote soullegendes als James Brown, Otis Redding, Stevie Wonder en Etta James. Nadien was hij enkel nog live te zien in zijn thuisstad Portland waar hij wekelijkse jamsessies organiseerde. In 2010 werd Ural opgevist door Mississipi Records dat een achtkoppige begeleidingsband voor hem samenstelde. Sindsdien gaat hij met zijn band The Pain op tournee en neemt hij af en toe een plaat op met eigen composities. Op dit album pakt Thomas, samen met zijn band, uit met 14 topsongs. Ze maken “sweet Chicago soul” en “West Coast psychedlic” in de lijn van Sly Stone. Al is Ural er ondertussen 82, toch heeft hij nog een lekker in het oor liggende, warme soulstem en kan hij best funky uit de hoek komen. Bovendien klinkt elke song erg eigentijds, van retrosoul is dan ook geen sprake, al zitten die invloeden er wel in. (Bart Verlent, Luminous Dash, 3 juni 2022)|
"De soundtrack van Barry White voor de blaxploitationfilm Together Brothers uit 1974 kan niet tippen aan de kwaliteit van klassiekers als Superfly van Curtis Mayfield, Shaft van Isaac Hayes of Trouble Man van Marvin Gaye, maar toch is het een aantrekkelijke en welkome release."(All Music)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
