"Het zesde album "Skeletá" laat opnieuw horen dat de Zweedse band zoveel meer is dan een duveltje uit een doosje. De plaat opent met sacrale koorzang, waarna "Peacefield" losbarst, een melodieuze rocksong die meer overeenkomsten heeft met Journey dan met het oeuvre van de echt satanische King Diamond. De band pakt daarna wel stevig door met "Lachryma", een song die vooral de fans van het eerste uur zal bevallen. Hoewel de verrassing er inmiddels af is, blijft Ghost een fascinerend concept: een grimmige metalgroep die met hulp van gelouterde hitcomponisten een enorm publiek weet te bereiken. "Skeletá" bevat bovendien alles wat je van een geweldig Ghost-album verwacht, inclusief de onderkoelde zang van Papa V Perpetua, de onweerstaanbare composities en de heerlijk overdadige verpakking. Een goed voorbeeld is "Guiding Lights", dat opgetuigd is met kippenvel veroorzakende koorpartijen. Het is een van de nummers op "Skeletá" met een opvallend positieve boodschap." (Lust For Life)
"Servant Of The Mind biedt de fans van het eerste uur weer enigszins soelaas. Tegelijkertijd krijgt de luisteraar op dit nieuwe werk nog steeds nummers te horen die meer gematigd zijn. Volbeat pakt voor het eerst op Servants Of The Mind écht door tijdens één van de singles Shotgun Blues: een nummer dat mede door de strakke riffpartijen en staccato drums weer ouderwets genieten is. Ook het robuustere Say No More en het bevlogen The Passenger laten een band horen die net zo snel weer kan omschakelen naar de beginjaren, maar daar wel alle opgedane ervaring en ontwikkeling in verweeft. Als je dit werk gemist hebt heeft de band ook nog wat anders voor je in petto: de deluxe-variant van dit album bevat namelijk vier extra nummers waarvan er twee ook wat ruiger zijn aangevlogen. Zo is de Wolfbrigade-cover van Return To None erg gaaf uitgevoerd en brengt een band van dit formaat een prachtige ode aan de crustpunkers uit Zweden." (Zwaremetalen)
“Force Majeure” is not only the debut of Doro Pesch’s solo career, but also the beginning of how her next few albums would start to sound. “Force Majeure” is a lot different than Warlock’s last release “Triumph and Agony”.The debut is still at its very core a band working together to make some kick ass heavy metal. The more you listen to metal, you can start pinpointing certain time frames. This album fits the late 80's early 90's period of what pop oriented hard rock/metal primarily sounded like. The difference between Doro and the rest of the bands who played this kind of pop oriented metal, is that Doro has always knocked it out the park and feels genuine playing it. Overall, it is Doro herself who is driving the album with her voice. The album is great and if you’ve listened to only Warlock and you are thinking of giving Doro’s solo stuff a shot, start here, as it sets the tone for what is later to come. (Wykydtron84)|
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
