"As you might have noticed, the US is bitterly politically divided these days. (2025) So it’s hardly surprising that "Talkin To The Trees", Neil Young’s forty-fourth studio album has a thing or two to say about that. While no one has ever looked to Young for cogent political analysis, there’s no denying that he’s capable of writing gloriously blunt and bracing protest songs when he’s properly fired up. "Big Change" and "Let’s Roll Again" are the new record’s snarling highlights, a one-two knockout punch of sarcasm-drenched yet entirely sincere bile in which Young cranks up his guitar and takes direct aim at Trump and his lackey Elon Musk. "Big Change" boils down to Young declaring: ‘Big change is comin’!’ over three descending distorted chords, but that’s all he needs to summon up the horror of the Trump Reich apocalypse. What it is, though, is the weirdly comforting sound of an oddball genius proffering words of hope as the world burns all around us." (Loudersound; 3,5 uit 4 sterren)
"Dit album is sterk verwant aan "Somewhere North Of Nashville". "Perfect World" begint compact rockend met drie nummers ("I’m Not Sleeping", "Idiot’s Delight" en "Another Thin Line") die Bruce heeft geschreven samen met Joe Grushecky. Daarna volgt het even sensationele als onthutsende "The Great Depression" – de "Point Blank" van deze boxset. Man staat aan de deur met rozen en beloften en mag niet meer binnenkomen: ‘You said we were done, you don’t need me anymore (..) You said I failed you and I have abused your trust / The dream that was our love has turned to dust / I made my mistakes and I’ll make my confession / But you’re still gone, gone, gone / This is the great depression (4x).’ De bekentenis van een vreemdganger, die in een diepe depressie geraakt. Over wie zou dit nu gaan? Nou ja, misschien is het wel niet zo autobiografisch bedoeld. Het gaat hier ook over mensen die liefde zien als een spelletje, die wel een gokje willen wagen en gerust alles op het spel zetten (‘This is my story’)." (OOR)
"Om na het stemmige "The Ghost Of Tom Joad" weer met een ingetogen liedjesplaat te komen, daar zag Springsteen in 1997 toch van af. Jammer, want "Inyo" is muzikaal eigenlijk veel geslaagder. De inspiratie ervoor kwam toen Springsteen zich in LA begon te verdiepen in de Mexicaanse cultuur. Hij schreef diverse border songs die hij opnam met stemmige violen maar ook uitbundig spelende mariachi’s. Zijn aanpak van Mexicaans-Amerikaanse muziek doet denken aan die van Ry Cooder. En die hoge stem in "The Lost Charro" kenden we nog niet." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren) "Verhalen over illegale Mexicaanse gastarbeiders die Californië zien als het beloofde land. Op "Inyo" praatzingt hij over hen, zoals hij dat deed op "Tom Joad". Hij snijdt een problematiek aan die de VS verenigt – net als op "The Rising", dat verbinding en troost bood na 9/11 – met dien verstande dat de Amerikanen over dít onderwerp tot op het bot verdeeld zijn. Immigratie vanuit Mexico, het is een gedurfd onderwerp voor een Amerikaanse artiest." (OOR)
"In juni 2025 is de box "Tracks II: The Lost Albums" van Bruce Springsteen verschenen. Zoals de titel al aangeeft om zeven complete albums die The Boss opnam tussen 1982 en 2018 en ook zo goed als afgerond had, maar om wat voor reden dan ook toch niet uitbracht. "Streets Of Philadelphia Sessions" is een van de drie albums uit "Tracks II" die Springsteen in de jaren negentig opnam. Het volgde in 1994 op het succes van het liedje "Streets Of Philadelphia" dat hij schreef voor Jonathan Demme’s film "Philadelphia" en dat opviel door de drumloops en synthesizer. Springsteen zou een compleet album met drummachines en donkere synths maken, dat nu behoorlijk gedateerd klinkt. De liedjes zijn goed, maar die sound is zacht gezegd even wennen. Springsteen had er zelf ook zijn twijfels over maar trok het album vooral terug omdat het zijn vierde album over stukgelopen relaties op rij zou worden. En dat terwijl hij net zo gelukkig was in de liefde." (Volkskrant; 3 uit 5 sterren)
"In juni 2025 is de box "Tracks II: The Lost Albums" van Bruce Springsteen verschenen. Dit vervolg op de in 1998 verschenen vier cd’s tellende box "Tracks", bevat 83 nummers, waarvan 74 nooit eerder in welke vorm dan ook zijn verschenen. Zoals de titel al aangeeft gaat het dit keer niet om een selectie losse nummers uit de, naar verluidt, onuitputtelijke vaults van Bruce Springsteen, maar om zeven complete albums die The Boss opnam tussen 1982 en 2018 en ook zo goed als afgerond had, maar om wat voor reden dan ook toch niet uitbracht. Springsteen nam de achttien liedjes op "LA Garage Sessions '83" meestal alleen op om een logische overgang te maken tussen het sobere, desolate "Nebraska"(1982) en het uitbundige bandalbum "Born In The USA"(1984). Sommige liedjes zijn bekend, zoals de vroege versie van "My Hometown" en het als b-kantje verschenen "Shut Out The Light". Maar liedjes als "Unsatisfied Heart" en "Richfield Whistle" openbaren zich meteen als Springsteen-klassiekers." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Mark Knopfler liet de afgelopen jaren regelmatig doorschemeren dat de wereldtournee van 2019 wat hem betreft de laatste was. De Britse gitarist en singer-songwriter wil zich voortaan vooral focussen op het schrijven en opnemen van nieuwe songs. Wellicht spookte die gedachte ook al door zijn hoofd tijdens het maken van "One Deep River". Wat speelt hij nog altijd mooi gitaar, zoals in "Ahead Of The Game" of "Black Tie Jobs". Knopflers subtiele licks zijn verhalen op zich. Alles wordt verder smaakvol ingevuld door zijn vaste band. Zoals altijd zijn de teksten beeldend. Het groezelige tafereel van "Scavengers Yard" is daar een sterk voorbeeld van. Al die ingrediënten maken "One Deep River" tot een van de beste soloplaten van Knopfler tot nu toe. Het zou jammer zijn als we de muzikant en zijn band nooit meer live zien. Maar als dat betekent dat de muzikant daarmee extra tijd heeft om meer van dit soort albums te maken, zou dat uiteindelijk alleen maar winst zijn." (Lust For Life; 5 uit 5 sterren)
"In de jaren '70 had Neil Young de gewoonte om zijn beste werk voor zichzelf te houden. Naast projecten als het lang uitgestelde countryrockalbum "Homegrown" (opgenomen tussen 1974 en 1975 maar pas officieel uitgebracht in 2020) en de sublieme solosessies uit 1976 die uiteindelijk werden gebundeld op het album "The Hitchhiker" uit 2017, maakte Young ook een album getiteld "Chrome Dreams" dat een zeer ongebruikelijk traject zou volgen in de komende 40 jaar. "Chrome Dreams" bestaat uit 12 nummers die tussen 1974 en 1977 zijn opgenomen en waarvan vele tot de meest geliefde nummers uit Youngs repertoire behoren." (AllMusic; 4.5 uit 5 sterren)
"In 1968, Neil Young teamed up with the core members of struggling L.A. rock band the Rockets, renamed them Crazy Horse, and spent the next five decades working alongside them. Their first record was 1969’s "Everybody Knows This Is Nowhere," featuring classics like "Down By The River" and "Cowgirl In The Sand." But their early recording sessions produced a lot more music than the seven songs on "Everybody Knows This Is Nowhere," and Young is finally sharing this music 56 years later with the release of "Early Daze". The ten-track archival collection features alternate versions of "Cinnamon Girl," "Birds," "Down By The River" and "Wonderin’." Check out an alternate version of the "After the Gold Rush" outtake "Everybody’s Alone." There’s also an unreleased version of "Helpless" that has never been heard by the public. The lost "Crazy Horse" version has taken on near-mythical status in Young fan circles over the decades, and it’s finally coming out." (Rolling Stone)
"Toen Laurie Anderson (echtgenote van Lou Reed) het bureau van Lou Reed ging opruimen stuitte ze op een envelop die Lou aan zichzelf had gericht. In de envelop zat een tape gevuld met songs die hij rond 1965 had geschreven en om het copyright te waarborgen had hij die naar zichzelf gestuurd zodat het een datum had. Groot was Andersons verbazing toen ze de tape beluisterde. Op de tape zaten hele vroege versies van latere Velvet Underground klassiekers en alleen daarom al van historisch belang. Reed begeleid zichzelf op gitaar en het is een wat vreemde ervaring songs als Heroin in een folk jasje te horen. Ook te horen is de eerste samenwerking met John Cale in de nummers Wrap Your Troubles in Dreams en I'm Waiting For The Man (met mondharmonicasolo...). Het geheel klinkt weliswaar een stuk minder gevaarlijk dan op de onvolprezen debuutplaat van The Velvet Underground, vast staat wel dat Reed al heel vroeg een uitstekende songschrijver was." (Platomania)|
"Met de titel geeft de Amerikaanse zangeres Melissa Etheridge aan dat ze zeker niet uit het veld geslagen is. Het is de titel van haar TV-documentaireserie. Tijd om een live album uit te brengen. Een album waarbij ze terug gaat naar haar woonplek waar het allemaal begon Levenworth, Kansas. Daar staat een gevangenis waar ze een concert geeft. Niet om criminaliteit te promoten, maar net als Johnny Cash toen, de gevangenen een hart onder de riem te steken en hoop te geven. Het album start dan ook met "All American Girl". Met een heerlijke setlijst weet ze dit album te vullen. Het zijn 23 songs waarvan 11 introducties van een nummer… een prelude. Dan blijven er uiteindelijk 12 songs over. Juist de verhalen die ze verteld brengt haar dicht bij de fans en dat willen deze fans. Een onderdeel zijn van de familie en dat deed ze al vanaf het begin. Het album is vooral een lekker album, maar de verhalen hoef je niet alle draaiuren erbij. Maar ja dat is nu eenmaal zo. Prima album!" (De Muziekplank)
"Wrapping up her Soul, Body, Mind album trilogy, Scottish singer/songwriter KT Tunstall delivered the final installment, NUT, after a profound four years of change that found the artist processing hearing loss, heightened self-awareness, new love, and a global pandemic. Diving straight into those experiences on opener "Out of Touch," Tunstall suffuses the LP with deep catharsis, emotional heft, and introspection, reflecting on both personal and existential upheaval. More polished and pop-oriented than its predecessors -- 2016's KIN and 2018's WAX -- NUT amplifies the production pizzazz and injects programmed beats into Tunstall's typically rousing folk-rock, often channeling the experimental energy of her third set, Tiger Suit." (Allmusic)|
Concert-opname van anderhalf uur. Met o.a. 'I Go To Extremes', 'We Didn't Start The Fire' en 'Piano Man'.|
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
