"Terecht stelt de website van Capriccio dat de muziek van Walter Braunfels (1882-1954) twee maal is gestorven. Het begon ermee dat de Nazi's het werk van de 'half-jood' Braunfels als 'entartete Musik' uit theater en concertzaal verbanden, en na de oorlog trof hem de banvloek van een (overwegend Duitse) muziekwereld die alle 'nieuwe muziek' die maar naar het degelijk tonale zweemde, veroordeelde als regressieve romantiek. Hoewel die Teutoonse adoratie van tekentafelmuziek gelukkig niet algemeen was, duurde het toch nog tot aan het einde van de vorige eeuw eer componisten als Braunfels en Berthold Goldschmidt (1903-1995) de aandacht kregen die zij verdienden. (...)" (opusklassiek.nl)
Tijdens een bezoek aan het Chicago Art Institute in 1947 raakte Igor Stravinsky onder de indruk van een aantal gravures van William Hogarth. De moralistische afbeeldingen weerspiegelden de groteske neergang van een 18e-eeuwse losbol. Stravinsky dacht dat het onderwerp geschikt was voor een opera. Op aanraden van zijn buurman Aldous Huxley zocht hij contact met de dichter Auden. De ontmoeting verliep succesvol, want al gauw bleek dat de beroemde componist en de al niet minder bekende dichter uitstekend met elkaar overweg konden. Dat Auden het libretto uiteindelijk zou schrijven met behulp van een andere losbol (Audens beschermeling Chester Kallman) leidde bij Stravinsky overigens wel tot enige irritatie. Deze uitvoering van "The rake's progress" laat een indrukwekkende cast zien: Ian Bostridge (als de losbol), Deborah York (diens verloofde), Bryn Terfel (als de sinistere Nick Shadow) en Anne Sofie von Otter (als de vrouw met de baard). (H.J.) (Muziekweb.nl)
Orffs opera, opgenomen in oktober 1975 in de Herkulessaal van de Residenz in München, vertelt het verhaal van de mythologische figuur Prometheus, die het vuur stal van de Olympische goden en het aan de mensen schonk, waarbij hij de mensen er metaal leerde mee te bewerken en hen zo wetenschap en kunst bijbracht. De opera werd uiteindelijk samen met “Antigonae” (1949), “Oedipus der Tyrann” (1959) en “De temporum fine comoedia – “Das Spiel vom Ende der Zeiten”, een onderdeel van zijn tetralogie, “Theatrum Mundi”. (...) (Stretto)
Peter Grimes is een opera in drie akten, voorafgegaan door een proloog, van de Engelse componist Benjamin Britten. Het libretto is van de hand van de dichter Montagu Slater. Het libretto is op rijm en bestaat uit viervoetige jamben, maar de dichter veroorloofde zich aanzienlijke vrijheden in de lengte van de regels, het ritme en het rijm, waarbij halfrijm vaak de plaats inneemt van volrijm. Het libretto is gebaseerd op het gedicht Peter Grimes in de bundel The Borough van George Crabbe. De opera Peter Grimes was Brittens tweede opera (na Paul Bunyan) en kreeg het opusnummer 33. Instrumentale gedeelten uit de opera worden vaak afzonderlijk uitgevoerd: vier tussenspelen werden gebundeld tot een orkestsuite onder de titel Four Sea Interludes (opus 33a) en ook de Passacaglia uit de tweede akte (opus 33b) wordt vaak als apart orkestwerk uitgevoerd. (...)|
Homoseksualiteit is een belangrijk thema in Brittens kameropera The Turn Of The Screw. Het verhaal gaat over een gouvernante die op een afgelegen landhuis de zorg krijgt over twee kinderen. Al snel komt zij erachter dat de kinderen bezeten worden door twee geesten, die van de vorige gouvernante en van de huisknecht Quint. Deze laatste heeft het vooral voorzien op het jongetje Miles, dat hij ongetwijfeld seksueel misbruikte toen hij nog leefde. Met de hulp van de gouvernante lukt het Miles om Quint af te zweren, maar niet zonder het met de dood te bekopen... (CP)|
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
