Het Engelse lied kende zijn glorietijdperk in de eerste drie decennia van de vorige eeuw. In de late Victoriaanse maatschappij was poëzie zeer geliefd en ieder burgergezin had een piano in huis. Voor de welwillende amateurs werden allerlei soorten liederen geschreven, van vrolijke commerciële deuntjes tot meer fijngevoelige toonzettingen. En Engeland had het geluk over genoeg technisch begaafde componisten te beschikken om alle talentvolle muziekliefhebbers van mooi (luister)repertoire te voorzien. Tot hen behoorden Charles Villiers Stanford, zijn leerlingen Ralph Vaughan Williams en Arthur Somervell, Roger Quilter en natuurlijk Benjamin Britten. Op het liedalbum Silent Noon wordt aandacht besteed aan deze en andere componisten van de zogenaamde 'Engelse Muziek Renaissance'. De bariton Bryn Terfel maakt grote indruk door de kracht én de fijngevoeligheid van zijn stem. Hij heeft duidelijk affiniteit met de Engelse lyriek en lijkt deze liederen met veel liefde te zingen. En dat voor een Welshman... (CP)|
"Ned Rorem was een Amerikaans componist en schrijver. Zijn loopbaan als componist begon in 1943. Sindsdien schreef hij ongeveer 400 liederen op teksten van Engels- en Franstalige dichters; daarnaast talloze andere composities in allerlei genres. In 1949 brak hij definitief door met zijn tweede pianosonate, opgedragen aan Julius Katchen. Zijn muziek is zonder meer eigentijds, maar wel op traditionele basis geschoeid. In 1969 verscheen Rorems dagboek Paris Diary, over zijn tijd in Parijs. In 2003 werd het brievenboek Wings of Friendship gepubliceerd, met brieven van 1944 tot 2003. Rorem overleed op 99-jarige leeftijd in zijn huis in Manhattan." (Wikipedia)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
