""Ohio Players" klinkt als een bevrijding van de sleur van het alledaagse leven en blijkt tegelijkertijd een bevrijding van de sleur van de kenmerkende sound van The Black Keys. Nog steeds maakt het duo stampmuziek, maar na de rock en blues op eerdere platen staan nu Motown-soul en funk op de voorgrond, waardoor er gezelliger en melodieuzer wordt gestampt dan voorheen. Koortjes, belletjes en simplistische baspatroontjes leuken typische Black Keys-songs als opener "This Is Nowhere" en het hoog gezongen "Don’t Let Me Go" op. Het met Noel Gallagher geschreven "On The Game" is prachtig bezield ingezongen. En onder invloed van speciale gast Beck wordt Ohio Players bij vlagen zelfs een heerlijk maffe bedoening. Zo is "Beautiful People (Stay High)" een kinderlijk simpel maar eindeloos leuk feestnummer en transformeren twee andere songs halverwege in hiphoptracks. Een mooie verrassing van een band die geen verrassingen meer in zich leek te hebben." (OOR)
"Being Funny In A Foreign Language kent dezelfde gimmicks als de vorige platen van The 1975. Ook inhoudelijk is er vrij weinig veranderd. Dat klinkt wellicht negatief, maar inhoudelijk was er ook gewoon niets dat veranderd hóefde te worden. Al jaren is The 1975 namelijk de leukste mainstreampopband ter wereld. Van genres hebben deze Britten nooit gehoord. In ieder nummer doet de supercharismatische frontman Matthew Healy simpelweg exact waar hij zin in heeft. Zo kan het zijn dat The 1975 in het ene nummer (het bloedstollend mooie Part Of The Band) klinkt als Bon Iver en in het andere (het gelukzalige I’m In Love With You) als N’Sync op z’n best of Duran Duran op z’n foutst, terwijl in de twee eerste liedjes nog voor de koers van Arcade Fire en Chic werd gekozen. OpEn zo is het eveneens mogelijk dat je als luisteraar het ene moment wordt gestreeld door een zachte neosoulsound (Human Too), om vervolgens abrupt te worden ondergedompeld in ambitieuze shoegaze (About You). (OOR)|
""I Thought I Was Better Than You" speelt zich nadrukkelijk níet af tegen de gebruikelijke Dury-decors: de vluchtstrook van het bestaan en het stadse nachtleven, bevolkt door dronkelappen, penoze en verwarde types. Alleen de pesterige achtergrondzangeressen zijn er nog, in elk nummer weer, om Dury de waarheid te zeggen of zijn drijfveren in twijfel te trekken, als een hardnekkig duiveltje op zijn schouder die in meer dan de helft van de songs opduikt. Het album mag, aldus Dury zelf, dienen als 'companion piece' bij zijn autobiografie "Chaise Longue" (2021), waarin hij ook expliciet focust op zijn jeugd (het boek stopt in 1995). En aangezien Dury in zijn jonge jaren vooral naar hiphop luisterde, horen we die invloeden hier duidelijker terug dan op eerdere platen. Muzikaal dan. En ‘hiphop’ is dit eigenlijk ook niet, want het blijft toch voornamelijk een minimalistisch aangeklede mix van seventiesdisco, funky rhythm & blues, (electro)pop en hier en daar een echo van The Streets." (OOR)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
