"Julien Clerc, artiestennaam van Paul-Alain Auguste Leclerc is een Franse zanger. Leclerc werd geboren (1947) en groeide op in Parijs. Terwijl zijn vader Paul Leclerc een voorkeur had voor klassieke muziek, kwam hij via zijn moeder Evelyn Merlot (afkomstig uit het overzeese Guadeloupe) in contact met de muziek van zangers als Georges Brassens en Edith Piaf. Op zesjarige leeftijd begon Leclerc piano te spelen. In mei 2007 nam Julien Clerc samen met Rob de Nijs een duet op voor diens album "Chansons". Het betrof een cover van Clercs nummer 1-hit "This Melody", door Jan Rot vertaald als "Eén Melodie". In 2008 kwam het album "Où S'En Vont Les Avions?" uit. In 2009 vierde Clerc zijn 40-jarig jubileum als artiest." (Wikipedia)
"Giuseppe (Yussef) Mustacchi, beter bekend als Georges Moustaki was een Franse zanger en componist van Grieks-Joodse afkomst. Hij verwierf internationale bekendheid in 1969 met zijn lied "Le Métèque". In 1951 trok Giuseppe Mustacchi naar Parijs, waar hij in eerste instantie werkte als journalist en barkeeper. In deze tijd veranderde hij zijn naam in Georges Moustaki. De nieuwe voornaam was een hommage aan Georges Brassens, die Moustaki stimuleerde. De jonge Griek begon chansons te schrijven voor onder anderen Barbara en Yves Montand. Voor de veel oudere Édith Piaf, met wie hij korte tijd een verhouding had, schreef hij in 1959 de tekst van de hit "Milord". In 1968 brak hij zelf internationaal door als zanger met het door hemzelf geschreven "Le Métèque"." (Wikipedia)
"Met haar deelname aan het songfestival 2021 en de toen net ingezette herwaardering van het chanson in vooral Nederland gooide Pravi hoge ogen in Nederland. Nu de opvolger, die begint alsof ze de sound van haar debuut doortrekt, maar opener Bravo ontpopt zich opeens als een stevige Franco-disco in de beste Seventies-Dalida traditie. En zo laveert Pravi het hele album tussen traditie en nieuw, met enkele zeer gewaagde uitstapjes getuige ook het spannend elektronische Vivanti. Een overtuigend tweede album." (Platomania)
"Op de 1e cd is een live concert te horen uit 1961 in het Olympia in Parijs, aangevuld met diverse bonus tracks. Ook de 2e cd bevat een aantal interessante bonus tracks: 11 liedjes die in 1963 zijn opgenomen voor Radio Hasselt. "Bruxelles" is een Franstalig lied uit 1962. Op de 1e cd staat een van de Belgische zanger Jacques Brel, over het Brussel ten tijde van de belle époque, aan het eind van de 19e en het begin van de 20e eeuw." (Wikipedia)
Dubbel-cd van de Franse zangeres Vanessa Paradis. Met op de cd "Best Of" een overzicht van haar grootste hits en op de cd "Variations" een fraaie collectie van duetten met anderen, waaronder Willy Deville, Ben Harper en Iggy Pop.
"Les Chansons d'Aragon is een album van Léo Ferré , uitgebracht in 1961 door Barclay Records. Het is zijn tweede album gewijd aan een dichter, na Les Fleurs du mal van Baudelaire uit 1957. Hier richt Ferré zich op de voormalige surrealist Louis Aragon. Léo Ferré begon in de herfst van 1958 met het op muziek zetten van de gedichten van Louis Aragon en voltooide de taak in maart 1959. Op dat moment stond Ferré niet onder contract bij een platenlabel. Na verschillende weigeringen tekende Ferré uiteindelijk bij Eddie Barclay in 1960. Barclay was sceptisch over gezongen poëzie en vroeg hem om een album uit te brengen met pakkende middelmatige deuntjes voordat hij de plaat van Aragon zou uitbrengen. Ferré verplichtte zich door het album Paname op te nemen, waarop klassiekers als "Paname" en "Jolie môme" stonden. Les Chansons d'Aragon werd uiteindelijk opgenomen in januari 1961 en uitgebracht in februari 1961." (en.wikipedia.org)
"Vanessa Paradis voorziet de vooral zonnig klinkende songs op de plaat van mooie vocalen (het meisjesachtige is nu wel grotendeels uit haar stem verdwenen), terwijl producer Paul Butler tekent voor de mooie arrangementen van blazers en met name strijkers. Zeker in de wat meer uptempo songs op "Les Sources" gaat Vanessa Paradis vol voor de pop, maar wanneer ze gas terugneemt en ze vooral moet vertrouwen op haar stem, klinken ook de nodige echo’s uit de Franse popmuziek en de Franse chansons door en er is er ook ruimte voor invloeden uit de jazz en de bossa nova. Dankzij alle zonnestralen, de mooie productie en de vele flirts met zomerse klanken, is "Les Sources" een bijzonder aangename plaat, maar Vanessa Paradis staat ook dit keer garant voor kwaliteit. Deze plaat verdient absoluut een kans, zeker bij muziekliefhebbers met een al dan niet stiekeme liefde voor zwoele Franse pop." (De krenten uit de pop)
"Franse zanger die in de jaren '60 en '70 hits scoort met o.a. "Esperanza", "Yesterday When I Was Young", "The Old Fashioned Way" en "To Die Of Love". Charles Aznavour is een ontdekking van Edith Piaf, en inmiddels één van de grootste entertainers van de 20ste eeuw. Hij speelde mee in tientallen films, gaf honderden concerten en verkocht miljoenen albums. Bovendien was Charles Aznavour auteur en vertolker van wereldberoemde chansons. Halverwege de jaren vijftig geeft Aznavour zijn eerste eigen shows in het beroemde theater l’Olympia in Parijs. Het bezorgt hem een doorbraak naar het grote publiek. Heel Frankrijk sluit hem in de armen. De zegetocht zet zich voort in andere landen. Aznavour, die ook wel de Franse Sinatra wordt genoemd, boekt wereldwijde successen met zelfgeschreven chansons. Aznavour is tot aan zijn dood in 2018 hét boegbeeld van het Franse chanson." (NPO Radio 5)
"Renée Marcelle "Zizi" Jeanmaire was een Franse balletdanseres, actrice en zangeres. Jeanmaire zong ook chansons en koos bij voorkeur liederen van Serge Gainsbourg." (Muziekbank) Serge Gainsbourg: " He disturbed a good part of the public: his face and his air blasé shocked, people thought he was a dirty mouth; his vervosity, his texts were thought aggressive, immoral, cynic... " (mikiwiki)
"Micheyl werd in 1922 geboren als Paulette Michey in Lyon en studeerde aan de Ecole Lyonnaise des Beaux-Arts; ze begon haar carrière als schilder.[1] In 1949 won haar lied Le Marchand de Poésie (The Poetry Merchant) een Franse songfestival en verhuisde ze naar Parijs om zangeres te worden. Ze nam haar eerste album op met Pathé-Marconi Records in 1950 en zong in nachtclubs en cabarets in de stad, zoals Casino de Paris. Een ander lied van haar, Un gamin de Paris (Een kind uit Parijs), werd alom geprezen.[2] In 1953 won ze de Grand Prix du Disque van de Académie Charles-Cros met haar lied Ni toi ni moi (Neither You Nor Me). Ze verscheen ook in een aantal Franse films, waaronder Little Jacques in 1953 en Paris Music-Hall in 1957." (wikipedia)|
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
