"De trend van liedjes korter houden dan drie minuten die zich al enige tijd voordoet in de popmuziek, is ook Maroon 5 ten deel gevallen. Andere bands in de muziekgeschiedenis hebben aangetoond dat dit heel goed kan uitpakken. Neem bijvoorbeeld [...] The Beatles, maar die zullen we niet als meetlat gebruiken, want dan zouden de liedjes van Maroon 5 stuk voor stuk door de hoeven zakken. Openingstrack "Hideaway" is zorgeloos palmboom-poplied volgens Maroon 5-basisreceptuur. ‘We could just hide away/You and me, we can find a way/Take this permanent holiday’. Rijmschema AAA; weinig creatief, maar in dit lied sorteert het het gewenste effect, dus doel bereikt. De ttelsong maakt gebruik van een sample van "Silly, Wasn’t I" van Valerie Simpson (dezelfde sample gebruikte 50 Cent in "Best Friend"). De bijdrage van Lil Wayne is slim geproduceerd en de ietwat gedateerde sound maakt dat dit lied makkelijk in het gehoor ligt. Hoewel de productie op zichzelf niet verkeerd is, is deze wel eenzijdig." (Nieuwe Plaat)
"Al vijfenveertig jaar in het vak en 'still going strong'. Kim Wilde heeft haar vijftiende studioalbum "Closer" het licht doen zien. De plaat ademt de jaren tachtig, het tijdperk waar Wilde een absoluut popidool was. Waar de jaren tachtig bij veel huidige bands een retro-gevoel oproepen, lijkt Wilde die periode moeiteloos voort te zetten. Hits uit die beginperiode vormen een vaste waarde in de Top 2000. Inmiddels is haar stem is wat voller en lager geworden, maar de muzikale ondersteuning van haar broer Ricky wordt nog steeds gedreven door snelle synthesizers, flitsend gitaar werk en stevige drumpartijen. Veel nieuws brengt Closer niet, maar het is de vraag of dat erg is. Kims stem en Ricky’s sound klinken heel erg jaren tachtig, maar tegelijkertijd geheel niet gedateerd. Het levert een erg prettig album op dat je met plezier op repeat zet. Het is dan ook aan te raden om dit jaar Kim Wilde live te zien en horen als zij in oktober door Nederland toert." (Nieuweplaat.nl)
Adrian Kelvin Borland (6 December 1957 – 26 April 1999) was an English singer, guitarist and main songwriter with The Sound, a band which between 1979 and 1987 released seven albums. Adrian released five solo albums, first together with his new backing band The Citizens, later on his own. In 1995 he brought out his first cd with White Rose Transmission, his collaboration with Carlo van Putten from The Convent. On April 26th 1999 Adrian Borland committed suicide by throwing himself in front of a train. (Discogs)
"Midge Ure, echte naam James Ure (Cambuslang, 10 oktober 1953) is een Schots zanger, gitarist en componist. Zijn grootste successen beleefde hij in de periode 1975-1985. In 2017 verscheen Orchestrated, een herbewerking van bekende nummers uit zijn solo oeuvre en dat van Ultravox, uitgevoerd in orkestrale versie." (Wikipedia)
"De Nederlandse popsensatie Rondé bestaat tien jaar en dat wordt gevierd. Het allernieuwste album "TEN" is uit en bevat bekende platen, maar ook een aantal nieuwe nummers. Zoals leadzangeres Rikki Borgelt zegt: "TEN" is de bekroning op ons tienjarig bestaan als band en een verzameling van onze muzikale reis. We zijn nog nooit zó trots geweest om een album uit te brengen als deze. "Work Of Art" is een van de nieuwe tracks, met een rustiger begin dan we van Rondé gewend zijn. Toch klinkt het al snel weer als een typische Rondé-plaat met wat meer aandacht voor het gitaarspel van gitarist Armel Paap en bassist Cas Oomen. De echte fans kenden het nummer al wel, omdat deze live al sinds 2021 gespeeld wordt. Een fan-favorite, waar nu ook het grote publiek van kan genieten. Al met al is "TEN" een mooie verzameling van eerder uitgebrachte nummers en een paar nieuwkomers, die zeker weten een aanwinst zijn voor de radio. Dat ze de komende TEN jaar nog maar te horen zijn!" (Nieuwe Plaat; waardering 8 uit 10)
Heruitgave van z'n eerste solo-album, uit 1979, na het verlaten van The Streetwalkers. Hij neemt wat afstand van de hardrocksound van die band, al wordt er wel degelijk gerockt om z'n intense en rauwige vocalen te dienen. Er is nu ook plaats voor ballads. Op de bonus cd zgn alternate session tracks, original album session tracks en demo's.
"The Coral have always had a psychedelic streak. It’s this – along with their propensity for folk, ska, Merseybeat and even reggae in places – that sets them apart from other ‘guitar revivalist’ groups of the early 00s. It hasn’t led to the most consistent of catalogues, but a clutch of hits and a taste for musical variety have certainly kept them interesting. We get the retro, proggy side of the band, it turns out, with waves of Pond-esque psych pop (see the adorable Miss Fortune), motorik moments and hypnotic trips. Much about this record feels pleasingly set in the 60s: harmonies and sprawling jams in the likes of Million Eyes might as well come with their own cheesecloth and flares – evoking a lighter version of what groups like Uncle Acid & The Deadbeats have done lately. Some of the atmospherics are less commanding, but the overall hippie elegance and the reassuringly groovy likes of Holy Revelation suggests there’s a healthy amount of fire in the Coral camp yet." (loudersound.com)
“Known for a sound which defined indie in the 2000s, The Kooks return with their new album "Never/Know". Now helmed by the two original members — lead singer Luke Pritchard and guitarist Hugh Harris — the band have never stopped evolving, transitioning from indie rock to synthpop and krautrock influences while growing their global audience to what it is today. "Never/Know" was born out of a mission to reconnect with The Kooks’ original creative drive. Pritchard elaborates: “It’s not about going back to the first album’s sound, but to the roots of our influences and asking, ‘What is the identity of this band?’ But to truly move forward, they had to reflect: 'What kind of music do we want to make, and how do we make it feel natural?' "Never/Know" spotlights some of Pritchard’s most simple, yet expressive lyrics to date. The songs are filled with witty one-liners and endearing nicknames for his children and loved ones, which resonate on the surface, yet carry a deeper, more personal significance." (Tinnitist)
"Songfestivalliefhebbers weten natuurlijk meteen dat David vooral de voorman en zanger is van Maneskin, de Italiaanse rockers die in Rotterdam tot winnaars werden gekroond. Met zijn eerste solo album wil David vooral afrekenen met alle angsten die hem blijkbaar al jaren bezighouden, van hoogtevrees tot podiumangsten. Hoewel hij nog steeds aan de stevige kant van het spectrum zit, is de aanpak hiervan een stuk poppier dan met Maneskin. En hoewel Maneskin toch al kon rekenen op een hoop succes en volgelingen, lijkt hij met "Funny Little Fears" op nog wat meer fans te rekenen. De aanstekelijke popliedjes, van dit overigens Engelstalige album, zijn net stevig genoeg en net avontuurlijk genoeg om ook nog serieus over te komen, waarmee hij zich in ieder geval een beetje lijkt te willen meten met Harry Styles. Een prima debuut derhalve, waar de songfestivalfans zich uitstekend in zullen vinden en waar de rockliefhebbers ook nog genoeg plezier aan kunnen beleven." (Platomania)
"Nu het 35 jaar geleden is dat de groep live debuteerde, laat Texas een leven lang hits de revue passeren op dit carriere-overzicht. De groep uit Glasgow werd in 1986 opgericht door gitarist Johnny McElhone - voorheen van Altered Images en Hipsway - en zangeres Sharleen Spiteri. Het eerste optreden was in maart 1988 op de universiteit van Dundee voordat in januari van het daaropvolgend jaar de UK charts werden bestormd met "I Don't Want A Lover". Deze zorgvuldig samengestelde set brengt de meest geliefde hits van Texas samen met een aantal singles uit de vroege carrière van de band, waaronder "Everyday Now", "So Called Friend" en "So In Love With You", die geen van allen grote hits waren maar belangrijke momenten vertegenwoordigen in de geschiedenis van de groep." (Retropopmagazine; 4 uit 5 sterren)
Deze heruitgave uit 2018 bevat naast het originele album uit 1973 ook een mooi bonusabum met maar liefst 18 tracks, waaronder de singles "Hi Hi Hi" en "Live And Let Die". Ook noemenswaardig is de live-versie van "1882", opgenomen in Berlijn.(GT, Muziekbank)
"Hoe kan een debuterende band zo veel steengoede songs op zak hebben, en bovendien zo geroutineerd op een podium staan als een gelouterde naam uit het Nederlandse popverleden? "The Indien" bestaat al tien jaar, en Walther en haar vriend Casper Talsma (gitaar) schreven tientallen liedjes, waarvan er toch maar zelden een uitkwam. The Indien werd wel ontdekt, in het Verenigd Koninkrijk zelfs, maar door labelgedoe kwam het maar niet van dat eerste echte album. Tot dit jaar. In maart verscheen het titelloze debuut, dat uitpuilde van de doortimmerde liedjes, waar dus jaren aan was gesleuteld en zelfs meegeschreven door buitenlandse songwriters van naam. Gaat het dan toch nog gebeuren voor The Indien? Walther mist geen noot en dreigt soms haast té perfect te zingen, maar het erg persoonlijke "Drive You" zit vol oprechte emotie, en precies genoeg sentiment. Deze band verdient veel meer uitverkochte zalen en snel ook." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren) Op 30-11-2024 treedt The Indien op in Metropool Hengelo.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
