"Antimatter is in feite Mick Moss. De man met de melancholieke diep-donkerbruine stem staat weliswaar met een hele band op het podium, hij schrijft alle songs en doet ook de instrumentatie en productie grontendeels zelf. Er is wel een gastdrummer en hier en daar worden de arrangementen bijgekleurd door een instrument dat Moss' eigen spel op gitaar, synths, andere elektronica en percussie aanvult. De muziek van Antimatter is altijd wat neerslachtig en herbergt invloeden uit de aloude gothic uit de jaren tachtig. Moss weet hier echter effectief saai- of eentonigheid te vermijden. Luister maar naar ?Paranoid Carbon? dat met zijn gestage opbouw duidelijk lonkt naar de progressieve rockfan. Het loopt vrijwel naadloos over in ?Heathen?, wat ons betreft een ander albumhoogtepunt. Het heeft een baslijn die zo van The Cure's ?Disintegration? lijkt weggelopen en laat net als opener ?No Contact? een verrassende saxofooneruptie horen van Paul Thomas. Onbetwist middelpunt blijft steeds Moss' gedragen bariton." (Xymphonia)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
