"Broeder Dieleman is de verrassende gast op het reünie-album "Four" van de Utrechtse hardcorepunkband John Coffey. Ze hielden er zeven jaar geleden op hun hoogtepunt mee op, maar op "Four" klinken de gitaren weer even snerpend en de gruizige schreeuwzang van David Achter de Molen weer net zo intens en compromisloos. "Sing And Hope It’s Out Of Tune" is de overdonderende binnenkomer, en het begin van een wervelwind die dankzij Dieleman in Naaste even tot rust komt. Na deze bezwerende vertelling, fraai voorgedragen door de broeder, kost het de band toch wat moeite om weer terug te komen waar het begon. "River Runs Dark" is nog een stevig stukje thrashmetal, maar dan is het langzaam gedaan met de spanning en beukt John Coffey net iets te veel door op routine – iets waaraan ze zeven jaar geleden juist wilden ontsnappen." (Volkskrant; 3/5 sterren)
"Fucked Up is een nogal ongrijpbare band. Hun Zodiac-serie bestaat inmiddels uit negen delen en vijfde album "Dose Your Dreams" (2018) bracht de Canadezen verder weg van hun hardcoreroots dan ooit tevoren. Het nieuwe "One Day" is wat dat betreft een behoorlijke rechttoe-rechtaan-plaat. Tien nummers, allemaal opgenomen in ?n dag ? vandaar de titel ? en frontman Damian Abraham die gewoon weer lekker durft te schreeuwen. Minder ambitieus, zeker, zelfs het verhaal van David ? u weet wel, ge?troduceerd op klassieker "David Comes To Life" ? lijkt te zijn losgelaten. "One Day" voelt compact, lichter dan vorige albums ook, maar staat tegelijkertijd vol met interessante muzikale vondsten, melodieuze hoogstandjes en groezelige stukken noise. Het zorgt voor een geweldige opener ("Found"), een nummer van vier minuten waarin meer variatie en ?hardheid? zit dan in zo?n beetje elk ander hardcorenummer ("Lords Of Kensington") en een titeltrack die tot het beste behoort dat Fucked Up ooit heeft gemaakt." (OOR)
"Het belangrijkste nieuws rondom dit tiende album van Rancid? De oudgedienden hebben de ooit zo kenmerkende ska-invloeden voor een groot deel achterwege gelaten. "Tomorrow Never Comes" is daarmee een ouderwetse punkplaat geworden. Een echte Rancid-plaat bovendien. Neem alleen al de titeltrack waarmee ie opent. Tim Armstrong, Lars Fredricksen en Matt Freeman zingen alledrie een moppie, het is snel maar catchy en op het oog simpel, maar stiekem behoorlijk vernuftig. ‘Don’t you tell me about tomorrow / Cause tomorrow will never come.’ Inclusief de oudemannenwijsheden dus. Oude mannen of niet, een razende hardcorepunktrack als "Don’t Make Me Do It" blijft ongeëvenaard. Minder dan een minuut lang, gas erop en vijf simpele woorden die het hart vormen van de track. "Tomorrow Never Comes" is compact, gefocust en daarmee beter dan we op basis van de voorgaande albums hadden durven hopen." (OOR)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
