"Wie The National ooit heeft mogen aanschouwen en dat was in het laatste decennium nu niet bepaald moeilijk, weet dat de energie en de manie die op de platen vaak nét onder de huid blijft op het podium juist over de plinten klotst. Het is welkom om eindelijk eens goede opnames te hebben van klassiekers als "Bloodbuzz Ohio" en met name "Lemonworld", dat zich losrukt van het plechtstatige "High Violet" en schroeiend uit de speakers knalt. Maar het is vooral een verademing om het wat statische materiaal van "First Two Pages Of Frankenstein" in uitvoeringen te horen waar wél peper aan te pas lijkt te zijn gekomen. "Alien" en met name "Eucalyptus" krijgen hier het vuur dat ze verdienen. Voor de nerds worden ondertussen "Murder Me Rachel" en het prachtige "The Geese Of Beverly Road" afgestoft. The National heeft op het podium nog niets aan urgentie en intensiteit ingeboet, en dat is een fijne conclusie zo aan het einde van het jaar." (OOR)
"Het kan vreemd verkeren, zo kondig je nog aan dat een hardnekkige depressie en een writer's block je belemmeren in je creativiteit, zo breng je in amper een half jaar tijd 2 studioplaten uit. Niemand zo onnavolgbaar en onvoorspelbaar als Matt Berninger van The National. De neurotische brombeer lacht zijn neerslachtigheid weg en lijkt goedgehumeurd in het leven te staan. Lijkt, want in het geval van Matt Berninger blijft er nog genoeg liefdesdrama over om over te schrijven. Het is een beetje zijn way of life, met het grote verschil dat hij steeds minder de tragische verhalenverteller is, en zijn zangkwaliteiten sterker op de voorgrond staan. Het blijft onmiskenbaar The National, maar op de een of andere reden klinkt het net wat luchtiger. The National laat zich op "Laugh Track" door het sobere Americana-landschapsgeweld leiden, verkwikkende gitaarlijnen zonder in mineur gestemde akkoorden. Het is duidelijk waar op dit moment de interesse van de Dessner broers ligt." (Written in Music; 4.5 uit 5 sterren)
"Tijd heelt alle wonden. Soms is het goed gevoelens puur te uiten en iemand daar rauw en meedogenloos mee op zijn dak te vallen, meestal is het beter wat afstand te nemen en er achteraf ook met de nodige zelfreflectie naar te kijken of, zoals in het geval van Tom Barman, songs over te schrijven. Dat is ook precies de reden waarom "How To Replace It" niet heel boos of verdrietig, maar hier en daar slechts verbitterd of zelfs liefdevol en vergevingsgezind klinkt. Barman blijft naast een Vlaams fenomeen, dat schijnbaar weinig moeite heeft zijn tijd te verdelen tussen uiteenlopende muzikale en anderszins kunstzinnige disciplines, ook gewoon een heerlijk gecompliceerd mens met persoonlijke conflicten en de nodige relatiebreuken. Hij kan ook nog altijd – hoe goed Magnus ook was en hoe lekker TaxiWars nog altijd is, goed focussen, gelet op hoe hij hier als stuurman/componist van dEUS opnieuw koers zet richting nieuwe, ideeënrijke creaties, vol dramatiek en emoties, maar ook fris en avontuurlijk speelplezier." (OOR)
"Weinig songschrijvers komen met dramatiek zo elegant weg als Finn Andrews van The Veils. Zo keren The Veils dus terug, na zeven jaar, met een zwaarbeladen dubbelalbum waarvan de titel de jaren van inactiviteit en wanhoop samenvat: "...And Out of the Void Came Love", over het leven, liefde, God en de duivel. Soms vermoed je met Nick Cave van doen te hebben: de oudere Cave aan de piano (No Limit of Stars, Rings of Saturn) of een enkele keer juist de freakrocker uit The Birthday Party (Epoch). Ook Leonard Cohen waart rond: "The Pearl (Part II)", "The Day I Meet My Murderer". Álles wat Finn Andrews schrijft en zingt, komt uit zijn tenen. Weinig songschrijvers komen met dramatiek zo elegant weg als hij. De reis over de bodem van zijn ziel eindigt bij "Cradle Song", een liedje dat zijn vader Barry (frontman van Shriekback) na de geboorte van zijn zoontje schreef. Nu zingt Finn het zelf, 39 jaar later, voor zijn pasgeboren dochter." (Volkskrant)
""Little Weight" continues the progression toward the light in true 40 Watt Sun fashion, with slow and thoughtful deliberation rendered in a blend of shoegaze and doom that has been stripped of almost all distortion. But after a career built on music about grief, pain and loss, this album is at last fully about love, gratitude and healing. Instead of a feeble ray, now the sunlight pours in through the open window, mites of dust twinkling in the beams on a blissful autumn afternoon. ‘Who am I to feel so strong?’ Walker croons across the opening chords of "Closer To Life". Opener "Pour Your Love" revels in a newfound sense of affection, as does the tender "Feather" with its repeated stanza ‘If I could reach these arms, winding out forever, I will.’ Walker’s voice remains a study in the dissemination of emotion, not beautiful from a technical standpoint but wrought with such heartfelt honesty I buy his every word and every feeling completely and utterly." (Angry Metal Guy; 4 uit 5 sterren)
"Het indrukwekkende derde album "Holiday Destination" (2017) van Nadine Shah was haar artistieke doorbraak. Dat hoge niveau weet ze ook op haar vijfde plaat "Filthy Underneath" vast te houden. In haar teksten klinken thema’s als sociaal en intermenselijk onrecht, haar ervaringen als uitgesproken moslima en haar frequente worsteling met mentale problemen luid en duidelijk door. Shahs theatrale voordracht – ze maakte onlangs haar acteerdebuut in een productie van A Midsummer Night’s Dream – is ingebed in spannende songstructuren vol onbestemde geluidsflarden en duistere ritmiek, als altijd vormgegeven door haar vaste producer en muzikale partner Ben Hillier. Het onweerstaanbare "You Drive, I Shoot" en de singles "Topless Mother" en "Twenty Things" zijn onmiddellijke favorieten, maar eigenlijk bevestigt "Filthy Underneath" van A tot Z de unieke positie die Nadine Shah inmiddels in de Britse popmuziek inneemt." (Oor)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
