"De bandleden van London Grammar leerden elkaar in 2009 kennen en het trio bracht vier jaar later een eerste nummer uit. De groep wist al snel een fanbase uit te bouwen en scoorde over een parcours van elf jaar toch enkele mooie hits, al is na al die jaren het debuutalbum nog steeds het populairste. Geen slechte keuze natuurlijk, want "If You Wait" bevat naast hits als “Strong” en “Hey Now” nog een hoop sterke nummers. De magistrale stem van Hannah Reid werd (en wordt nog steeds) bijgestaan door het gitaarwerk van Dan Rotham en de keys van Dominic Major, broer van singer-songwriter Bruno Major overigens. Die melancholische sound werd voortgezet op "The Truth Is A Beautiful Thing", zij het met iets minder prominente elektronica, wat later overgecompenseerd werd op Californian Soil waar het te vaak naar platte popmuziek neigde. Nu heeft London Grammar op "The Greatest Love" opnieuw de balans gevonden en zo levert het drietal een sterke en gevarieerde langspeler af." (Dansende Beren; 4 uit 5 sterren)
"Het wat zompige Billie Eilish-geluid dat we kennen van met name haar debuutalbum is ook op haar derde album "Hit Me Hard And Soft" nog wel te horen, maar over het algemeen genomen klinkt het album helderder en meer ingetogen. Ook de popsongs van Eilish lijken wat minder avontuurlijk dan in het verleden, maar schijn bedriegt. In een popsong van Eilish kan in een paar noten alles veranderen en valt veel meer te horen in haar nieuwe songs dan je op het eerste gehoor denkt. Producer Finneas levert tien tracks lang vakwerk af, terwijl Eilish indruk maakt met veel betere zang en met zeer persoonlijke en intieme teksten. De verwachtingen waren bijna onrealistisch hoog gespannen, maar Eilish maakt ze waar." (De krenten uit de pop)
Sam Brown is voor velen vooral bekend van haar debuutsingle "Stop!" en het gelijknamige album uit 1988. Ook al had ze een flinke kruiwagen, als dochter van muzikantenechtpaar Vicky en Joe Brown, het was toch een opmerkelijk snel succes. Om de dood van haar moeder te verwerken maakte ze het aangrijpende, diepgaande "43 Minutes", wat meteen het eind van commercieel solosucces betekende. Wel kwam ze als achtergrondzangeres van Pink Floyd weer in de schijnwerpers en als zangeres van Jools Hollands R&B-orkest. Maar toen gebeurde er iets raars: in 2007 kon ze ineens geen toon meer houden met haar zangstem. Na jaren van therapie besloot ze niet bij de pakken neer te zitten. Op "Number 8", haar eerste album in 15 jaar, schaamt ze zich er niet voor dat ze moest leunen op Auto-Tune-achtige software (Melodyne) om de zangpartijen strak te krijgen. Dat klinkt hier en daar wat 'mechanisch', wat haar er wellicht toe aangezet heeft haar muziek ook wat meer de elektropopkant uit te duwen, in plaats van de soulpop van weleer.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
